Abstract:

Στην εργασία αυτή εξετάζονται η νομολογία και του ΣτΕ και του ΔΕΚ , προκειμένου να διαπιστωθεί αν διαφοροποιούνται ως προς το συμπέρασμα και τις κύριες παραδοχές τους  σχετικά με τις ευνοϊκότερες για τις γυναίκες διατάξεις για τη χορήγηση των κοινωνικοασφαλιστικών παροχών και ειδικότερα τα μικρότερα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότησή τους. Η νομολογία του ΣτΕ έχει ασχοληθεί κυρίως με υποθέσεις που αφορούν  στην άνιση κοινωνικοασφαλιστική μεταχείριση των ανδρών έναντι των γυναικών. Η νομολογία των ημεδαπών δικαστηρίων για την άνιση κοινωνικοασφαλιστική μεταχείριση με κριτήριο το φύλο στηρίζεται στα άρθρα 4 παρ. 2 και 116 του Συντάγματος που κατοχυρώνουν την ισότητα των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων ανδρών και γυναικών και έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματική. Υπάρχει ήδη ένας μακρύς κατάλογος δικαστικών αποφάσεων που δικαιώνουν τους άνδρες ως μειονεκτούσα ομάδα έναντι των γυναικών στην κοινωνική ασφάλιση. Και τα ευρωπαϊκά και τα ημεδαπά Δικαστήρια δέχονται ότι επιτρέπεται να ληφθούν θετικά μέτρα για την προαγωγή της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως, για να βελτιωθεί η ικανότητα του φύλου που υφίσταται την άνιση μεταχείριση να προλάβει ή αντισταθμίσει τις σε βάρος του ανισότητες. Κρίσιμο για τη νομιμότητα των θετικών μέτρων είναι η αποκατάσταση της ισότητας και η συνάφεια των μέτρων με τον σκοπό αυτό. Τέτοια μέτρα ασφαλώς δεν αποτελούν τα διαφορετικά όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότηση των ανδρών και των γυναικών. Επομένως, η απόφαση του ΔΕΚ C-559/2007 Επιτροπή ΕΚ κατά Ελληνικής Δημοκρατίας σχετικά με τα ισχύοντα στην Ελλάδα ευνοϊκότερα για τις γυναίκες δημόσιους υπαλλήλους όρια ηλικίας συνταξιοδότησης δεν αποτελεί novum, αφού με βάση το Σύνταγμα η νομολογία του ΣτΕ καταλήγει στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα, ότι δηλαδή απαγορεύεται η άνιση συνταξιοδοτική μεταχείριση με κριτήριο το φύλο.