Abstract:

Στο άρθρο αυτό επισημαίνεται ότι επιβάλλεται να καθορίζεται ρητώς ο στόχος και οι αρχές που ακολουθεί κάθε οικογενειακή παροχή, ώστε να ενισχυθούν οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Eπισημαίνεται ότι η προστασία των απασχολουμένων στην Ελλάδα για τα οικογενειακά βάρη είναι κοινωνικά άνιση. Οι ελληνικές οικογένειες διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: α) Η πρώτη, περιλαμβάνει τους δημόσιους υπαλλήλους και τους μισθωτούς του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και προστατεύεται από την εργατική νομοθεσία και την κοινωνική ασφάλιση κατά τρόπο που κρίνεται σχετικά ικανοποιητικός. β) Η δεύτερη περιλαμβάνει τους αυτοτελώς απασχολουμένους και τους αγρότες και έχει μειωμένη προστασία σε σχέση με την προηγούμενη, διότι όσοι ανήκουν σε αυτήν απουσιάζουν ελάχιστα από την εργασία τους, επειδή δεν εξασφαλίζονται οι αποδοχές τους κατά τη διάρκεια της απουσίας τους. Οι κοινωνικές αυτές ανισότητες στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα σημαντικές, διότι η πρώτη και η δεύτερη κατηγορία έχουν περίπου ίσο αριθμό εργαζομένων. Η αναλογία αυτή διαφοροποιεί την Ελλάδα από πολλά άλλα κράτη μέλη της Ε.Ε., όπου ο συνολικός αριθμός των μισθωτών είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό των λοιπών ασφαλισμένων.

Μία άλλη παράμετρος που εντοπίζεται είναι ότι οι έμμεσα ασφαλισμένοι που στην Ελλάδα στην πλειοψηφία τους είναι γυναίκες και παιδιά δεν έχουν  άμεσο δικαίωμα κατά του ασφαλιστικού οργανισμού να αξιώσουν ατομικά και για λογαριασμό τους τις σχετικές παροχές. Προτείνεται η εκτίμηση της ανάγκης να γίνεται ανά οικογένεια και η είσπραξη της παροχής ατομικά.

Επίσης, εξετάζονται τα αντικίνητρα για την απασχόληση των γυναικών που δημιουργεί η ισχύουσα προστασία και κίνητρο για την απασχόληση με συμβάσεις έργου που υποκρύπτουν συμβάσεις εργασίας. Για να δημιουργηθεί ένα συνεκτικό και ισότιμο σύστημα που θα εναρμονίζει την οικογενειακή με την επαγγελματική ζωή προτείνεται η ίδρυση ενιαίου χρηματοδοτούμενου από το Κράτος ταμείου για την κάλυψη των οικογενειακών βαρών.