Abstract:

Τα ευρωπαϊκά κράτη επιδιώκουν την οικονομικότητα, οικονομική ισορροπία και  βιωσιμότητα  του συστήματος υγείας με δύο διαμετρικά αντίθετους τρόπους: Με τον εσωτερικό ανταγωνισμό των δημόσιων υπηρεσιών υγείας από τη μια και με τη συνεργασία του ιδιωτικού με τον δημόσιο τομέα από την άλλη. Η σχετική αντιπαράθεση στην ΕΕ είναι έντονη και έχει οδηγήσει στην εξαίρεση των υπηρεσιών υγείας από το πεδίο εφαρμογής της Οδηγίας για τις υπηρεσίες. Ωστόσο, η Επιτροπή  συζητά το ενδεχόμενο θεσπίσεως ειδικής Οδηγίας για τις κοινωνικές υπηρεσίες γενικότερου οικονομικού συμφέροντος στις οποίες θα περιλαμβάνονται και τα νοσοκομεία.

Ο έλληνας νομοθέτης τελευταία, διστακτικά και αποσπασματικά θεσπίζει ρυθμίσεις για τη συνεργασία του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα παροχής υπηρεσιών υγείας. Οι σχετικές προβλέψεις όμως δεν συνοδεύονται από το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση αυτών των αρμοδιοτήτων. Η μεταρρύθμιση των κλάδων ασθένειας των οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης πρέπει να συνδυασθεί με μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας, να στηρίζεται στις αρχές της υψηλής ποιότητας και της βιωσιμότητας και να αξιοποιεί τα σύγχρονα μέσα για την οργάνωση, τη διοίκηση και τον έλεγχο των υπηρεσιών υγείας και συγκεκριμένα στην αξιολόγηση και τον αποτελεσματικό διοικητικό έλεγχο. Μέχρις ότου το κράτος ανταποκριθεί στην πρόκληση αυτή οι ασφαλισμένοι θα κάνουν όλο και συχνότερα χρήση των διατάξεων για την εσωτερική αγορά και θα ζητούν νοσηλεία ή εξωνοσοκομειακές παροχές σε άλλο κράτος μέλος της ΕΕ. Εκ του αποτελέσματος το ευρωπαϊκό δίκαιο συμβάλλει ουσιαστικά στην προστασία της υγείας των ευρωπαίων ασφαλισμένων στο μέτρο που τους επιτρέπει να παρακάμπτουν τις οικονομικές αδυναμίες των εθνικών συστημάτων και τις οργανωτικές τους ελλείψεις.