Abstract:

Με την σχολιαζόμενη απόφαση κρίνεται ότι η θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος με ευνοϊκότερα όρια ηλικίας και χρονικές προϋποθέσεις για τις γυναίκες ασφαλισμένες του Ταμείου Νομικών από αυτά που ισχύουν για τους άνδρες ασφαλισμένους συνιστά αδικαιολόγητη διάκριση με βάση το φύλο και αντίκειται στις διατάξεις 4 παρ. 2 και 116 του ισχύοντος Συντάγματος που κατοχυρώνουν την ισότητα των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των ανδρών και των γυναικών. Η ανωτέρω απόφαση πάντως δεν στηρίζεται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία για την ίση ασφαλιστική μεταχείριση των φύλων.

Η απόφαση έχει ισχυρή μειοψηφία, σύμφωνα με την οποία η αδικαιολόγητη υπέρ των γυναικών άνιση μεταχείριση δεν είναι δυνατόν να επεκταθεί και στους άνδρες ασφαλισμένους και πρέπει απλώς να καταργηθεί. Το θέμα της επεκτάσεως της ευνοϊκότερης ρυθμίσεως στη μειονεκτούσα ομάδα έχει απασχολήσει από ετών το ΣτΕ. Η κρατούσα νομολογία δέχεται το επεκτατικό αποτέλεσμα για τρεις λόγους. Πρώτον, επειδή θεωρεί ότι η ισότητα των φύλων κατά το Σύνταγμα και κατά το ευρωπαϊκό κοινοτικό δίκαιο είναι δημιουργική, δηλαδή τα θιγόμενα πρόσωπα έχουν το δικαίωμα να αξιώνουν δικαστικώς την επέκταση των ευνοϊκότερων διατάξεων. Δεύτερον, επειδή πρόκειται για ουσιαστικές διαφορές και οι προσφεύγοντες επιδιώκουν την αναγνώριση και τη διάπλαση ιδίου δικαιώματος και όχι τη μη εφαρμογή του νόμου ως ανίσχυρου και τρίτον, επειδή έτσι συμβαδίζει με τη νομολογία του ΔΕΚ και του ΑΠ για θέματα ίσης μεταχειρίσεως των φύλων που δέχονται επίσης το επεκτατικό αποτέλεσμα. Εξάλλου, και ο νομοθέτης έχει δεχθεί το επεκτατικό αποτέλεσμα θεσπίζοντας το άρθρο 62 του Ν. 2676/1999 για τη σύνταξη του χήρου ή της χήρας σε περίπτωση θανάτου του/της συζύγου τους. Υποστηρίζω ότι η άποψη της μειοψηφίας δεν είναι ορθή και δεν αιτιολογείται επαρκώς σε σχέση με όσα κάνει δεκτά η από ετών κρατούσα για το θέμα νομολογία