The carnation Dianthus fruticosus L. ssp. fruticosus (Caryophyllaceae) is a range-restricted perennial, endemic plant that grows on cliffs, rocks, ravines, terraces, and boulders on Serifos Island in the Cyclades in the Aegean archipelago (Greece), possessing an impressive, aesthetic blossoming during the dry season. This indigenous carnation of Serifos has attracted the interest of naturalists andscientists. Specimens of this subspecific taxon from the island of Serifos (Greece) were collected during botanical explorations in preindustrial times by the French naturalist Joseph Pitton de Tournefort (1702) and in the late eighteenth century by the English Professor of Botany at the University of Oxford John Sibthorp (1787). Those specimens, documented in relevant publications and labelled with different names (i.e., Caryophyllus Graecus arboreus and Caryophyllus arboreus Seriphius in the early eighteenth century and Dianthus fruticosus in the early nineteenth century), are related to aspects of vegetation history, linking the past to the present and (most probably) to the future. Today, a thorough understanding of the in situ development and functionality of this endemic carnation is still required, as is a framework of its sustainability and management in small-scale insular habitats. The timeless perception of the emblematic wild carnation Dianthus fruticosus ssp. fruticosus, which is still growing on inland and coastal sites of Serifos and neighboring islands in the Cyclades (Greece), is also a reminder that a native plant is often a repository to which local communities may look when crafting their identity.

The names of plants cited in Hypnerotomachia Poliphili have been re-examined. According to our survey, we suggest increasing the previously published botanical entities quoted in this book; therefore, 46 botanical entities and 100 textual passages linked to botanical entries are presented, completing the previously published botanical content of Hypnerotomachia Poliphili. The botanical section of the novel Hypnerotomachia Poliphili, which constitutes a literary source of information, includes in total 331 botanical entities associated with 772 textual passages, providing aesthetic, cultural, symbolic and physical pathways that animated the world of plants.

The caper (Capparis spinosa L.) is a winter deciduous, perennial plant that grows and completes its life cycle entirely during the dry season in the Mediterranean region. Mature caper fruits and their pericarp, collected from the wild shrubs of the Capparis spinosa grown in the inland and coastal sites of Greece during summer, have been studied in order to improve and complete our knowledge of the successful establishment of the C. spinosa in Mediterranean ecosystems. Caper fruits possess substantial nutritional, medicinal and ecological properties that vary according to the developmental stage, agroclimatic and geographical parameters; however, the fruit pericarp and pedicel, unlike the other aboveground plant parts of the caper, have not hitherto been studied. The higher sugar and starch content in the pericarps and fruit pedicels harvested from wild caper plants grown in coastal habitats was investigated in comparison with those from inland habitats, while the higher proline and nitrogen content in pericarps and fruit pedicels harvested from wild caper plants grown in inland habitats was investigated in comparison with those from coastal habitats. The PCA, based on the considered functional traits underlying the constitutional aspects, reveals groupings of fruit pericarp specimens of the C. spinosa collected from coastal and inland habitats that are grounds for adaptive variation.

As the interest in natural, sustainable ecosystems arises in many fields, wild plant diversity is reconsidered. The present study is based on extant literature evidence from the journey of John Sibthorp (Professor of Botany, Oxford University) to Peloponnese (Greece) in pre-industrial time. In the year 1795, Peloponnese was a botanically unknown region, very dangerous for travellers and under civil unrest, in conjuncture with a pre-rebellion period. Our study reveals approximately200 wild plant taxa that were collected from Peloponnese localities in 1795, transported to Oxford University (UK), and quoted in the magnificent edition Flora Graeca Sibthorpiana of the 19th century. Moreover, these plants currently constitute a living collection in Peloponnese, confirmed according to updated data on the vascular Flora of Greece. The presented lists constitute a source of informationfor plant biologists, linking the past to the present, shedding light on the study of adaptive traits of wild Mediterranean plants and revealing the temporal dimension of natural history. Nowadays, increasing and thorough understanding of the considered plants’ functionality to abiotic and biotic environmental stimuli provides a new framework of sustainability and management options.

The perennial geophyte sea daffodil, sea lily or sand lily (Pancratium maritimum L.) is a flowering species during the dry summer, widely distributed along Mediterranean seashores and grown in a wild stage. Populations of sea daffodil are exposed to sea breeze, salt spray, water shortage, strong solar radiation, elevated temperatures, substrate instability and moving sand. Also, it is expected that excessive tourism and human-induced activities will constrain the development of populations of P. maritimum, which have resulted from a long-term evolutionary process. P. maritimum exhibits large white flowers of a great aesthetic value during dry and hot summer weather conditions, when simultaneously flowering plant taxa are scarce. The buds remain protected below the soil surface on the underground perennial organ and the growth period alternates with a period of dormancy. The above-ground organs and tissues are exposed to harsh, ambient conditions and the large inflorescences of remarkable beauty and fragrance carry particular ornamental worth and thus economic value.

Plant species grown in the Mediterranean region have been selected for an experimental study regarding plant ability to endure harsh, abiotic conditions such as water deficiency. Young plants of Ceratonia siliqua L., Myrtus communis L., Nerium oleander L., Rosmarinus officinalis L. and Pittosporum tobira (Thunb.) were placed in elongated plastic tubes and rhizotrons, which allow non-destructive observations of plant material, and were grown under controlled light and temperature conditions, with varying irrigation patterns in a growth chamber, for a 30-day period. Sugar, proline and chlorophyll content were measured in above and below ground tissues of the considered species, during the 30-day experimental period. The results show that Ceratonia siliqua, Myrtus communis and Nerium oleander are more capable of enduring drought conditions, in comparison to Rosmarinus officinalis L. and Pittosporum tobira (Thunb.). The results can be used for planning green urban landscapes with introduction of naturalistic planting, using plant species adapted to the scarcity of water during prolonged, ambient drought conditions.

Hypnerotomachia Poliphili” (HP) is a literary source of semi-natural and human-induced landscapes that centred on seductive environmental attributes, such as gardens, groves, pergolas and dispersed ancient ruins, which represent knowledge derived from the tradition and experience of ages. HP is the short title of one of the most influential books of the Renaissance (the first edition was published by Aldus Manutius in Venice, in 1499); it is the story of a man (Poliphilos), who falls asleep and dreams of traversing landscapes and gardens containing plants, ancient ruins and allegorical figures, in order to be reunited with his beloved (Polia). Interest in this novel has been revived, due to substantial influence on landscape and garden design. In this study, attention has been given to the botanical section preserved in the text. Paying attention to narratives provides a source for (re)considering conceptions of landscapes, nature and culture, wild and domesticated plant life. Arboreal and bush plants here quoted disclose aspects of plant diversity and ecophysiology; among a large number of plant taxa, roses, myrtle, pines, cypresses, laurels, acanthus, oaks, olive trees, juniper, ivy, thyme, oregano, violets, wormwood and cyclamens were the most frequently cited. Also, the seasonality of Mediterranean landscapes, indicated by flowering and fruit-bearing indigenous plants, can be traced through textual passages. Its wood-engraved illustrations of portrayed landscapes and botanic sketches (e.g. ferns, palms, oaks, cypresses, box trees and foliage of laurel, acanthus, grapevine and ivy) constitute evidence for both plant diversity and natural history, at the end of the fifteenth-century.

Somatic embryos of carob tree (Ceratonia siliqua L.) were induced from segments excised from immature seeds when cultured on Murashige and Skoog (M.S.) medium supplemented with a gradient of concentrations of 6-benzylaminopurine (BA). Roots and shoots were also formed in the same media. Besides culture media composition, the developmental stage of the explants showed a strong influence on somatic embryogenesis, with embryos and cotyledons providing high levels of induction; thus, elevated frequencies of development occurred on culture media containing various concentrations of BA. The presence of morphologically normal and abnormal somatic embryos was also observed. Upon transfer into full- and half-strength M.S. medium supplemented with sucrose (3%), plantlets were coming through embryos. Attempts to induce embryogenic callus from immature seeds of carob tree were successful. The resulting outgrowths were very high in embryogenetic potential from green immature seeds of carob tree and expants transferred into M.S. enriched with B.A. developed a large number of somatic embryos.

Young plants of Ceratonia siliqua L., Myrtus communis L., Nerium oleander L., Rosmarinus officinalis L., Ligustrum japonicum Thunb. and Pittosporum tobira (Thunb.) Aiton were grown in long tubes as well in rhizotrons. After a period of acclimation to the conditions of the experimental construction under normal watering conditions, some plants were watered whereas other plants remained unwatered for a period of one month. During the studying period the plants have been observed and regular measurements of roots and above ground parts development were taken. The results show the resistance of the Mediterranean plants (C. siliqua, M. communis, N. oleander) to water deficit in comparison to plants that are often used in parks and urban horticulture (L. japonicum, P. tobira), whereas R. officinalis shows an intermediate stage of endurance to drought.

This study focuses on botanical features gleaned from the literary source Hypnerotomachia Poliphili (1499); the analysis reveals that Hypnerotomachia Poliphili includes 285 botanical entities associated with 672 textual passages, which have not hitherto been reported. Roses, myrtle, pines, cypresses, laurel, acanthus, oaks, junipers, ivy, thyme, violets, sandalwoods and orange trees are the most frequently cited plants. Shrubs dominate with 43%, while herbs and trees follow with 28% and 26%, respectively. Arbutus, dittany, cypress, fig tree, labdanum, laurel, myrtle, oaks, oleander, wild and cultivated olive trees, oregano, pine, thyme, grapevines are associated with the diversity of Mediterranean ecosystems. In addition, numerous textual passages of Hypnerotomachia Poliphili mentioning flowering and fruiting plants reveal the seasonality of the Mediterranean region. Exotic plants, such as frankincense tree, myrrh, banana, pepper, sandalwood and jasmines are also included. Thorny plants, sharp thistles and cedars are cited in the text as occurring among ancient monuments and historical ruins. The botanical content of Hypnerotomachia Poliphili constitutes an alternate source of botanical observation, which includes historical, allegoric and symbolic information.

A model of floral reflectance of petals with conically-shaped epidermal cells is presented for Nerium oleander and Oxalis pes-caprae. The model was achieved by combined microscopic-scale structures and optical properties of petals; the model theory was based on concepts of physical laws, analytic geometry, vector analysis and micro-optics. The model is shown to fit experimental data of floral reflectance. Conically shaped, adaxial, epidermal cells of petals have focal regions, where incident light rays are focused on the centre of cells. Within tissues light is selectively channelled into sites containing light absorbing pigments. Particular attention was given to consequences of focusing of light within conical, epidermal cells of petals with respect to blossoming regulated by photoperiod, which acts to insure that flower opening occurs during suitable, environmental conditions.

The growing period of the deep-rooted, winter-deciduous Capparis spinosa (caper) coincides with the dry season, in the Mediterranean Basin. Roots of wild shrubs of C. spinosa penetrated cracks of a pumice substrate and lengthened in the subterranean environment of the ancient catacombs of Milos Island (Greece); therein, they reached depths of up to 20 m and exploited water present in deep soil layers. Elevated water potential (Ψ) was measured in root segments (Ψr = −0.35 ± 0.06 MPa), a few centimetres from the root apices of C. spinosa found in the catacombs during the dry season. Also, estimates of foliar predawn water potential and gas exchange components, as well as of nocturnal floral water potential of C. spinosa grown on slopes above the subterranean monument were high and reflected the efficiency of roots in retaining acquisition of water from deep soil layers, during the dry season.

Major processes contributing to subtleties of ephemeral flowers of Asphodelus ramosus are related to chemical constituents detected in tepals which expand during cold and wet seasons in the eastern Mediterranean. Luteolin, caffeic acid, chlorogenic, and p-hydroxy-benzoic acids are the main constituents, whereas alkanes, ketones, and fatty acids appear in low amounts.

The association of plants with moral principles of individuals is presented in a miscellaneous, Medieval Greek manuscript. Botanical traits of 14 plants grown in Mediterranean landscapes have been used to express and awaken morals in the Middle Ages. Nowadays, plants symbolically linked to virtues represent a global resource for research.

Nerium oleander (oleander) is a very desirable ornamental, widely diffused throughout the Mediterranean region that exhibits a prolonged flowering period during the dry season. The structure of white, pink and red petals of single flowers of N. oleander was examined using light microscopy, scanning electron microscopy and atomic force microscopy. The petals consist of one layered adaxial epidermis with conical-papillate cells, a mesophyll with loosely arranged cells and large intercellular spaces, and one layered abaxial epidermis with cuboid cells. The adaxial and the abaxial epidermises of petals are further ornamented by wrinkled reliefs, which increase the cell surface area. Roughness of the extracellular relief varies between adaxial and abaxial surfaces of white and red petals; the opposite holds true for the pink petals of the wild plants of N. oleander. Roughness was linearly correlated with vertical distance, and surface distance was linearly correlated with horizontal distance of the reliefs. Micromophology of petals of N. oleander revealed submicron features that may be particularly important for the performance of the nectarless flowers under ambient conditions, affecting energy exchange with the surrounding environment and adhesive properties of pink flowers during a seven-day flower life-span, and white and red flowers during a five-day life-span.

In this study, we provide the first evidence of two pairs of petals of the rapidly expanded and short-lived nocturnal flowers of Capparis spinosa L. (caper) during the prolonged drought period in Eastern Mediterranean region. The corolla of the winter-deciduous, perennial C. spinosa consists of two pairs of petals: a pair of white distinct petals and a pair of connate variegated petals with green basal parts. The results indicated the presence of substantially different amounts of chlorophyll in the two pairs of petals, while their carbohydrates’ content is comparable with that of the green sepals. High resolution imaging of petal surfaces of short-lived flowers of C. spinosa, obtained by using scanning electron microscopy, revealed stomata on the adaxial epidermis on both the white and the green parts of the variegated petals; while dense hairs were found on the surface of the abaxial green parts of the variegated petals. Adaxial, epidermal cells of the variegated petals, viewed using atomic force microscopy, possess a submicron, cuticular microfolding that differs between the white and the green parts of the petals. It appears that microridges on the adaxial, white parts of petals of C. spinosa compensate for an increase in cell surface area of the short lived petals, while the roughness of the green parts of petals was found to be higher than that of the white parts. Thus, the micromorphology of surfaces of epidermal cells is expected to affect optical properties and wettability of the floral tissues. These findings may be particularly important for understanding the performance of the short-lived petals of C. spinosa, which are exposed to dryland environments.

Leaf water status and photosynthetic characteristics were investigated in four evergreen species, i.e. Laurus nobilis, Ligustrum japonicum, Nerium oleander and Pittosporum tobira, grown under ambient conditions. The results reveal variations in photosynthetic traits in relation to the use of water, during the optimal period of growth, in the middle of the dry season, during the secondary growth period and in the middle of the cold and wet season. Photosynthesis was restricted by limitations of stomatal conductance, causing transpiration impairment in L. nobilis, L. aponicum and P. tobira; while, the opposite holds true for N. oleander . Stomatal conductance of N. oleander was higher than that of the three co-existing species, sustaining elevated rates of photosynthesis and transpiration, at the expense of water. As drought progressed, there was a reduction in photosynthesis and water use efficiency in L. japonicum and P. tobira . Leaf turgor of the four species was closely associated with leaf water potential and differences among species narrowed in the dry season. The results show that L. nobilis possess features that confer  advantage for the maintenance of this species in the driest sites, N. oleander maximises gas exchanges in the dry season by exhibiting a capacity for water acquisition, while L. japonicum and P. tobira may be limited to the moist sites .

Πρόκειται για τον κήπο των αρετών, τον κήπο του Παραδείσου, τον κήπο της Εδέμ. Ετσι τον αναφέρει ένα σπάνιο βυζαντινό χειρόγραφο που βρίσκεται στην Οξφόρδη. Ενα ανώνυμο κείμενο του 13ου αιώνα συγκεκριμένα, που περιγράφει έναν κήπο κάπου στην Ανατολική Μεσόγειο, πραγματικό και συμβολικό ταυτόχρονα, τονίζοντας τη δισυπόστατη έννοια που είχε για τον βυζαντινό άνθρωπο: πνευματικός τόπος αρετών και ταυτόχρονα η απτή πραγματικότητα μιας φυσικής όασης. Στον κήπο αυτόν η ελιά υποδηλώνει την ελεημοσύνη, η βάτος προτρέπει στην υπακοή, η ροδιά συσχετίζεται με το θάρρος και το σθένος και το κίτρο με τα ευώδη του αιθέρια έλαια δείχνει την αγνότητα και τη σωφροσύνη. Γιατί αυτός ο κήπος δεν είναι σαν τους άλλους. Κάθε φυτό έχει την ακριβή του θέση μέσα του. Οπως και κάθε αρετή στην ψυχή του ανθρώπου. «Η βίβλος αύτη τέρψιν παραδεισσίου / τω φιλομαθεί ψυχικού παρεισάγει, / εις τας νοήσεις κατά νουν παρεισφέρει». (Το βιβλίο αυτό θα εισαγάγει τον φιλομαθή αναγνώστη στη γοητεία και στις χάρες ενός παραδεισένιου κήπου, αν στρέψει προς αυτό όλη του τη σκέψη). Αυτό αναφέρεται στο προοίμιο του χειρογράφου. Δεκατέσσερα φυτά του μεσογειακού τοπίου συσχετίζονται στο χειρόγραφο με αντίστοιχο αριθμό πνευματικών αρετών. Καθένα από αυτά στηρίζει μια αρετή με στόχο όλες μαζί να δράσουν ανυψωτικά και επουλωτικά για την ψυχή του ανθρώπου. «Με οξυδερκή ματιά ο ανώνυμος συντάκτης του χειρογράφου αποκρυπτογραφεί τους κώδικες της φυτικής ζωής για να συνθέσει έναν κήπο των αρετών» λέει η κυρία Ριζοπούλου, εντυπωσιασμένη από την ακρίβεια και τη ζωντάνια των περιγραφών, όπως δηλώνει στη μικρή μελέτη της «Κήπος προσευχής» που εξέδωσε η Φιλοδασική Ενωση Αθηνών με τον εκδοτικό οίκο Καλειδοσκόπιο. Η φύση «Κορμοί, κλαδιά, φυλλώματα, άνθη και καρποί, μέσα από τα χρώματα, τους ήχους, τις μυρωδιές, τις γεύσεις και το άγγιγμα μιας φύσης γενναιόδωρης συνθέτουν ένα μοναδικό συνεχές ανάμεσα στο σωματικό και στο πνευματικό» σημειώνει η κυρία Ριζοπούλου, αφού, όπως αναλύει στη συνέχεια, «το κυριολεκτικό βρίσκεται εδώ σε εξαιρετική ισορροπία με το μεταφορικό σε μια ιδιαίτερα ευνοϊκή προσέγγιση - ακόμη και εξύμνηση - του φυσικού κόσμου μέσω των αισθήσεων». Τρία είναι τα προπύλαια δέντρα στον κήπο των αρετών: ο κέδρος, το κυπαρίσσι και το πεύκο. Ολα είναι βραδυαυξή και αειθαλή. Και όλα εισηγούνται την ασκητική ζωή και την εγκράτεια: «Ωσπερ δε τα φυτά οι κατά τον αυτόν πάντα τον καιρόν καρποφορούσιν, ουδέ ανθούσιν, αλλ' ουδέ πεπαίνουσιν όλον τον καρπόν αθρόως, ουδέ συμπαραμένοντα τοις εσχάτοις έχουσιν τον πρώτον τα πάντα ούτω κανθάδε. Καιρός γαρ το παντί πράγματι, κατά τον Σολομώντα» (Οπως τα φυτά ούτε καρποφορούν ούτε ανθίζουν όλα την ίδια εποχή αλλά και στο καθένα δεν ωριμάζουν οι καρποί ταυτόχρονα, ούτε οι πρώτοι καρποί περιμένουν τους τελευταίους, έτσι κι εδώ. Υπάρχει σωστός καιρός για καθετί, όπως είπε ο Σολομώντας). Η κλοπή Το χειρόγραφο αποτελείται από 34 φύλλα με 1.100 στίχους σε ελληνική μικρογράμματη γραφή και στην πραγματικότητα είναι έργο δύο συντακτών, αφού στο προοίμιο ο δεύτερος αναφέρεται στον πρώτο προσθέτοντας πέντε φυτά στα ήδη υπάρχοντα εννέα. Προϊόν «κλοπής» όμως από το μεγάλο ταξίδι στην Ανατολή που έκανε ο άγγλος περιηγητής και ορυκτολόγος Edward Daniew Clarke (1768-1822) ήταν το χειρόγραφο. Η ακριβής προέλευσή του, άγνωστη, αφού είχε επισκεφθεί όλες τις μεγάλες μονές, αποσπώντας συνολικά 94 τόμους, από τους οποίους οι 38 ήταν στα ελληνικά. Με καθαρή τη συνείδηση μάλιστα, καθώς το αιτιολογικό του ήταν ότι έσωσε τα χειρόγραφα από τα ποντίκια και τα σκουλήκια των μοναστηριακών βιβλιοθηκών αλλά και από την άγνοια των μοναχών, τα πούλησε αντί 1.000 λιρών στη Βοδληιανή Βιβλιοθήκη. Ο Παράδεισος Ως «συμβολικός κήπος» ή «θεωρητικόν παραδείσσιον» αναφέρεται το χειρόγραφο στη διεθνή βιβλιογραφία. Αλλωστε η λέξη «παράδεισος», προερχόμενη από την αρχαία περσική pairi-daeza, που σήμαινε «άλσος» ή «κήπος ευχαρίστησης» (σύνθετη από τις λέξεις «pairi» και «daeza», δηλαδή «κήπος» και «τείχος») υποδηλώνει έναν υπαίθριο, τειχισμένο χώρο.

Οι ριζοτόμοι ήταν βοτανοσυλλέκτες. Το Ριζοτομικό βοτανολόγιο του Κρατεύα (2ος αιώνας π.Χ.) χάθηκε. Το πρωτότυπο κείμενο του Διοσκουρίδη Περί ύλης ιατρικής ή De materia medica του Διοσκουρίδη (1ος αιώνας μ.Χ.) δεν υπάρχει. Ό,τι βρίσκεται γραμμένο σε κώδικες είναι προϊόν αντιγραφής από άγνωστο αρχέτυπο. Το αρχαιότερο αντίγραφο, ο περίφημος ελληνικός, εικονογραφημένος κώδικας του 6ου αιώνα, φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας, στη Βιέννη, από τον 16ο αιώνα. Το κείμενο Περί ύλης ιατρικής διαδόθηκε, μελετήθηκε, μεταφράστηκε και περιπλανήθηκε, από ανάγκη, για την αναγνώριση ύλης χρήσιμης, με ιδιότητες θεραπευτικές, που είναι διαθέσιμη στη φύση. Τα πρώτα χειρόγραφα έγιναν πηγή πληροφοριών για δραστικά συστατικά των φυτών. Στο έργο του Διοσκουρίδη υπάρχει γνώση που φαίνεται πως βασίζεται στην παράδοση, η οποία προέρχεται από θρυλικούς ριζοτόμους. Η γνώση πυροδότησε την ενασχό ληση με υλικά της φύσης, σε μια διαδικασία αέναης αναζήτησης, με σκοπό τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των ανθρώπων. Αυτή την πληροφορία μάς την παραδίδουν χειρόγραφοι κώδικες του έργου Περί ύλης ιατρικής, που συνέχισε να διαδίδεται με την τυπογραφία. Μυθική γνώση, παρατήρηση, εμπειρική προσέγγιση και ζωγραφική απεικόνιση, όλα βοήθησαν την έρευνα επίμονων μελετητών και τη διάδοση της αξίας που κρύβει η ποικιλότητα των φυτών, έως τις μέρες μας. Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται η περιπλάνηση του έργου του Διοσκουρίδη και αναφέρονται εκατοντάδες φυτά, όπως τοποθετήθηκαν κατά αλφαβητική σειρά (χάριν ευκολίας) σε κώδικες με αξία γνωστική, πολιτισμική και ανταλλακτική.

ερά οδός 401. Βρίσκεστε στην είσοδο ενός εξαίσιου βοτανικού κήπου. Είναι ο μεγαλύτερος βοτανικός κήπος της Ελλάδας, σχεδιασμένος με διεθνείς προδιαγραφές, όπου υπάρχουν χιλιάδες φυτικά είδη. Ο κήπος αυτός, που ονομάζεται Βοτανικός Κήπος Ιουλίας & Αλεξάνδρου Διομήδους, ήταν όραμα για τον Αλέξανδρο Ν. Διομήδη και τη σύζυγό του Ιουλία, οι οποίοι άφησαν όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία ως κληροδότημα στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών με το αίτημα να δημιουργηθεί ο Bοτανικός Kήπος. Ο νομικός Αλέξανδρος Διομήδης, που η σταδιοδρομία του συνδέθηκε ενδεικτικά με θέσεις νομάρχη, βουλευτή, υπουργού Δικαιοσύνης, του διοικητού της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, του ιδρυτού της Τράπεζας της Ελλάδος, ακαδημαϊκού και πρωθυπουργού, πίστευε ότι η επιβίωση στηρίζεται στις νέες και άγνωστες δυνάμεις που έρχονται. Στη βιοποικιλότητα του Kήπου του Διομήδους, που στολίζει τη Δυτική Αττική, αξίζει να περιηγηθείτε και να θαυμάσετε πώς αναπτύσσεται η πολύχρονη ομορφιά των φυτών.

Στο νερό άρχισε η ζωή. Διαμέσου του νερού και το πέρασμα στην άλλη όχθη... Διφυές και δισυπόστατο το νερό, έχει τη δύναμη του δωρητή και του τιμωρού (άμεσα ή έμμεσα), ρυθμίζει την επικοινωνία και το χωρισμό, τη σωτηρία και την απώλεια, σηματοδοτεί την αναγέννηση, διευθετεί την κάθαρση και τον εξαγνισμό, και μετακινείται υπακούοντας σε υδατικές σχέσεις. Το νερό προστατεύεται από παρουσίες θηλυκές κι η σχέση του με τη γη βρίσκει γονιμοποιό έκφραση στη βλάστηση (...). Στο βιβλίο αυτό περιγράφονται σχέσεις που άπτονται της μοίρας που αναλογεί στο νερό. Σχέσεις φόβου, επιθυμίας, εξαγνισμού. Υδατικές σχέσεις μυστικές, κρυφές, που απευθύνονται σε μύστες. Σχέσεις που διέπουν την κίνηση του νερού από τα υπόγεια ως τα υπέργεια τμήματα των φυτών, προμηνύοντας την αόρατη ροή του. Εποχικές σχέσεις του νερού που κρύβεται σε φυλλώματα θαλερά, σε άνθη έγχρωμα και σε ρίζες ανθεκτικές. Σχέσεις της ζωής του νερού». Στο πολυπρισματικό αυτό μελέτημα επιτάσσεται πλούσια βιβλιογραφία που κατατοπίζει τον αναγνώστη για τις πηγές της συγγραφέως, ενώ ταυτόχρονα του παρέχει τη δυνατότητα να ανατρέξει σε εξειδικευμένες μελέτες για επιμέρους θέματα [από "το Καποδιστριακό", 01/07/2007]

Τα φυτά ήταν εκεί. προϋπήρχαν. Φυτά μακρόβια. αείφυλλα. βαθύρριζα. ανθεκτικά. εύοσμα. λευκανθή. συμβόλιζαν αλληγορικά τα ιδεώδη. Φυτά που άγγιζαν. στόλιζαν. ζύμωναν την καθημερινότητα στην ιερή Aλτη. Φυτά με αναγεννητικές δυνάμεις. Η ισχυρή δρυς. Η λεύκα της θυσίας. Η λυγαριά της αγνότητας. Η μεθυστική άμπελος. Ο συναπτόμενος κισσός. Η ερωτική μυρτιά. Ο δοξασμένος φοίνικας. Η μαντική δάφνη. Η ιερή ελιά... Διαβάζοντας τα Συμβολικά φυτά των Ολυμπιακών Αγώνων θα ανακαλύψετε όσα σχετικά είχε γράψει ο Θεόφραστος πριν από είκοσι τέσσερις αιώνες -αι παραδεδομέναι φήμαι παρά των μυθολόγων· ελάαν μεν γαρ λέγουσι την Αθήνησι. φοίνικα δε τον εν Δήλω. κότινον δε τον εν Ολυμπία. αφ ου ο στέφανος- και θα μάθετε πολλά για τη χρήση. το μύθο. την ονομασία. τη φυσική ιστορία. Τέλος. θα απολαύσετε το εικονογραφικό υλικό με τα φυτά της Ελλάδας. όπως αποτυπώθηκαν τον 18ο αιώνα από έναν μεγάλο ζωγράφο. Στην αρχαία Ολυμπία ό.τι απέμεινε απλώνεται. διαχέεται κι έρχεται από την όχθη της αθανασίας να αγγίξει το παρόν και το μέλλον. Τα φυτά εξακολουθούν ν αναπτύσσονται εκεί. ως αναπόσπαστο μέρος του ξακουστού τοπίου. Από την εφημερίδα του ΕΚΠΑ, Το Καποδιστριακό, 1/2/2005: Με την ευκαιρία της τέλεσης των Oλυμπιακών Αγώνων στην πατρίδα μας, πολλά ήταν τα βιβλία που κυκλοφορήθηκαν με θεματολόγιο αντλημένο από την ιστορία τους. Ένα από αυτά τα μελετήματα είναι και το εκδοθέν από την «Εστία» βιβλίο της επίκ. καθηγήτριας του Τμήματος Βιολογίας Σοφίας Ριζοπούλου που εκπόνησε σε συνεργασία με τη φοιτήτριά της Αννέτα Ρίζου, σχετικά με τα Συμβολικά φυτά των Oλυμπιακών Αγώνων. Ξεκινώντας τη μελέτη τους από ορισμένα εδάφια του Θεόφραστου που αναφέρονται σε συμβολικά φυτά και αντλώντας πλούσιο εικονογραφικό υλικό από το μνημειώδες έργο «Flora Graeca» του J. Sibthorp (1758-1796) και τα περιλαμβανόμενα σε αυτό σχέδια του F. L. Bauer (1760-1826), δημιούργησαν έναν κομψό και καλαίσθητο τόμο, πλούσια διακοσμημένο με ενδιαφέρουσες εικόνες. Στον πρόλογο του τόμου τονίζεται ότι «Με το εικονογραφικό υλικό, ως μέσο έκφρασης, το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, αφορά 25 φυτικά είδη που χρησιμοποιήθηκαν κατά τους αρχαίους Oλυμπιακούς Αγώνες. Η αναφορά μας έχει σχέση με τη χρήση, τον μύθο, την ονομασία, και τη φυσική και την ιστορία. Τα φυτά άγγιζαν, στόλιζαν και ζύμωναν την καθημερινότητα στην ιερή Άλτη».

ΟΙ ΥΔΑΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ 11 αείφυλλων σκληρόφυλλων ειδών μελετήθηκαν με το υδατικό δυναμικό [ Ψ], το ωσμωτικό δυναμικό [ΨS], την πίεση σπαργή [ΨΡ] και τη σχετική υδατοπεριεκτικότητα [RWC]. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα έγινε δυνατή η διάκριση των 11 ειδών σε τρεις κατηγορίες (Α, Β και Γ),  σύμφωνα με τη ρύθμιση της υδατικής συμπεριφοράς. Η κατηγορία Α περιλαμβάνει φυτά με μεγάλες τιμές Ψ και RWC, και μικρές εποχικές διακυμάνσεις του ΨS. Η κατηγορία Β περιλαμβάνει φυτά με ενδιάμεσες τιμές Ψ και RWC, και μεγαλύτερες διακυμάνσεις του ΨS. Η κατηγορία Γ περιλαμβάνει φυτά με μικρές τιμές Ψ και RWC, ενώ ΨS και Ψ επιδικνύουν ανάλογη εποχική διακύμανση. Με τη χρλήση του φύλλου σαν σύστημα αναφοράς, διαπιστώθηκε ότι: 1) Τα φυτά αποκρίνονται με διαφορετικό τρόπο και με χρονική υστέρηση στην υδατική καταπόνηση, 2) δεν χρησιμοποιούν την ωσμωρύθμιση σαν κύριο μηχανισμό  απόκρισης στην ξηρασία, Γ) επανακτούν τις μεγάλες τιμές Ψ και RWC όταν οι περιβαλλοντικές συνθήκες γίνουν ευνοικές, και Δ) επιλέγεται ως μηχανισμός απόκρισης στην υδατική καταπόνηση η ρύθμιση του ΨS, ή της ΨΡ, ή της συσχέτισης RWC-ΨΡ.