Citation:
Abstract:
Εξετάζεται η πολιτική και στρατηγική της Αθήνας προς την Τουρκία, μετά τα τέλη της μεταψυχροπολεμικής δεκαετίας και μέχρι το 2019, θέτοντας στο επίκεντρο του προβληματισμού την κατανόηση της σημασίας μιας εσωτερικής παραμέτρου, της συναίνεσης, η οποία είναι μάλλον αγνοημένη στο πλαίσιο της μελέτης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Συγκεκριμένα διαπιστώνεται ότι, ενώ επί μία εικοσαετία έχει υπάρξει σταθερή πολιτική συναίνεση όσον αφορά την πολιτική βελτίωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, δεν έχει υπάρξει συναίνεση όσον αφορά την αναγκαιότητα υποστήριξης αυτής της πολιτικής από μια στρατηγική η οποία δύναται να οδηγήσει σε συνεννόηση με την Τουρκία όσον αφορά την κύρια διμερή διαφορά, δηλαδή την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας αλλά και τη συνολικότερη οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Παράλληλα, επιδιώκεται να αναδειχθεί ότι η διαιώνιση μιας μονολιθικής και απλουστευτικής ‘εικόνας’ για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την Τουρκία αποτελεί παράγοντα που έχει συμβάλει αποφασιστικά στην αδυναμία οικοδόμησης μιας τέτοιας συναίνεσης.