“Ἡ ἐλπίς νά γίνουν κύριοι τῆς γῆς, καλυπτούσης τά ὀστᾶ τῶν ἐπί αἰώνας προσδοκησάντων τήν ἡμέραν τῆς ἀνεξαρτησίας προγόνων των καί τῶν ὑπό τῶν ἐνδημικῶν πυρετῶν κατ ἔτος δεκατευομένων τέκνων των, ἦτον συντελεστικωτέρα εἰς τό νά μή περιπέσουν εἰς μαρασμόν καί εἰς πλήρη ἐκφαύλωσιν ἤ ἡ παρουσία ἱερέως, μηχανικῶς τελοῦντος τά τῆς θρησκείας, κατά τά λοιπά δέ ὁμοίου των κατά τήν ἀμάθειαν καί ἀνικάνου νά μεταδώσῃ τήν ἱεράν παρακαταθήκην τοῦ θείου λόγου, τοῦ ἀνυψοῦντος τό πνεῦμα εἰς περιφρόνησιν τῶν ἐφημέρων κακῶν τοῦ παρόντος βίου καί παρασκευάζοντος αὐτό εἰς τήν ἀπόλαυσιν τῶν ἀϊδίων ἀγαθῶν τοῦ μέλλοντος.”
Παύλος Καλλιγάς, Θάνος Βλέκας, (Αθήνα: Νεφέλη, 1987), 181.