Brechts episches Theaters stellt die vielleicht markanteste Theaterinnovation des 20. Jahrhunderts. Nichtsdestoweniger befindet sich das deutschsprachige Drama nach 1945 in ständigem Wandel. Sowohl auf dramentheoretischer als auch auf formaler Ebene gab es viele Transformationen, die zur heutigen Vielfalt der dramatischen Formen führte. Im Rahmen des Seminars werden wichtige dramatische Formen wie das politische Theater, das Dokumentartheater, das absurde und das postdramatische Theater vorgestellt sowie Stücke und dramentheoretische Schriften von Friedrich Dürrenmatt, Max Frisch, Thomas Bernhard, Rolf Hochhuth, Heinar Kipphardt, Peter Weiss, Heiner Müller, Peter Handke, und Botho Strauss  diskutiert. Alle diese Autoren haben gemeinsam, dass sie bewusst mit ästhetischen Traditionen brechen und - jeder auf seine Weise - auf das epische Theater reagieren.

 Το επικό θέατρο του Bertolt Brecht αποτέλεσε, ίσως, τη μεγαλύτερη καινοτομία στο θέατρο του 20. αιώνα και άσκησε καθοριστική επίδραση στο σύγχρονο γερμανόφωνο θέατρο. Ωστόσο, από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά, το γερμανόφωνο θέατρο έχει υποστεί πολλές μεταμορφώσεις με αποτέλεσμα τη σημερινή πληθώρα των δραματικών ειδών. Στα πλαίσια του μαθήματος θα παρουσιαστούν και θα αναλυθούν κριτικά από τους φοιτητές σημαντικές τάσεις του γερμανόφωνου θεάτρου μετά το 1945, όπως το πολιτικό θέατρο, το θέατρο-ντοκουμέντο, το θέατρο του παραλόγου, το μεταδραματικό θέατρο καθώς και αντιπροσωπευτικά των διαφόρων τάσεων έργα των Friedrich Dürrenmatt, Max Frisch, Peter Weiss,  Rolf Hochhuth, Heinar Kipphardt, Peter Handke, Thomas Bernhard, Heiner Müller, και Botho Strauss. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των συγγραφέων είναι η ρήξη με τις αισθητικές παραδόσεις και η προσπάθεια να «απαντήσουν» - ο καθένας με τον τρόπο του – στο επικό θέατρο.