Στο μικρόκοσμο του ελληνικού βόλεϊ  συνέβη ένα γεγονός που πέρασε απαρατήρητο γιατί δεν είχε γίνεται κατανοητή η σημασία του και δεν είχε  την πρέπουσα προβολή. Αυτό ήταν το «Προπονητικό camp  αγοριών γεν.>1-1-1990 & κοριτσιών γεν.>1-1-2000». Από τον Οκτώβριο του 2013 ξεκίνησαν οι προπονήσεις των αθλητών αθλητριών από 27 περιφερειακούς ομοσπονδιακούς προπονητές (Π.Ο.Π), οι οποίοι κατέγραψαν με απλές αθλητικές μετρήσεις 291 αγόρια και …..κορίτσια. Με βάση τις αθλητικές μετρήσεις, τις εισηγήσεις των Π.Ο.Π.  και την εκτίμηση των ομοσπονδιακών προπονητών επελέγησαν 45 αγόρια και 72 κορίτσια για να συμμετάσχουν στο προπονητικό camp. 117 αθλητές & αθλήτριες, από την Αθήνα, τη Χαλκίδα, τη Θεσσαλονίκη, το Σουφλί, την Ορεστιάδα, την Αλεξανδρούπολη, τη Δράμα, τις Σέρρες, τη Κατερίνη, τη Λάρισα, τη Κόρινθο, τη Πάτρα, τη Καλαμάτα, το Άργος, τον Πειραιά, την Αίγινα, τη Κω, τη Λέσβο, τη Χίο, τη Σάμο, τα Χανιά, το Ηράκλειο, τα Γιάννενα, τα Γρεβενά, το Αιγίνιο, την Έδεσσα, τα Μουδανιά.  16 προπονητές από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τις Σέρρες, τη Καβάλα, την Πάτρα, τον Πειραιά, τη Χίο, τα Χανιά, το Ηράκλειο, τα Γιάννενα, τη Φλώρινα. Έγιναν σωματομετρήσεις , αθλητικά τεστ, πραγματοποιήθηκαν 36 αγώνες  μεταξύ των ομάδων που χωρίστηκαν οι αθλητές, -τριες.

 Αξιολογήθηκαν σωματικά & κινητικά όλα τα παιδιά με επιστημονικές μετρήσεις, καταγράφηκε και στη συνέχεια αξιολογήθηκε η απόδοση των αθλητών, -τριων στις τεχνικές δεξιότητες του βόλεϊ,  δείκτες αξιολόγησης, νιάτα, χαρά για το παιχνίδι. Στόχος ήταν να επιλέγει το έμψυχο υλικό που θα συνεχίσει σε πρώτη φάση  να προπονείτε από τους ομοσπονδιακούς προπονητές σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και στη συνέχεια θα αποτελέσει τη δεξαμενή από όπου θα επιλεγούν οι Εθνικές ομάδες Παμπαίδων, Παγκορασίδων, που για πρώτη φορά στελεχώνονται στην Ελλάδα.

 Το βόλεϊ, ίσως και κανένα άλλο άθλημα δεν κάνει άλλη συνάντηση αθλητών,-τριων  από τόσα διασπαρμένα σημεία της χώρας. Παιδιά ερωτεύονται το άθλημα για την υπόλοιπη ζωή τους.  Κάνουν φιλίες, μαθαίνουν τον ανταγωνισμό, θα συναντηθούν μετά από χρόνια στα γήπεδα των εθνικών κατηγοριών και θα θυμούνται τη κοινή εμπειρία. Αλλού θα ήταν κεντρική εκδήλωση με πολλά περιφερειακά γεγονότα ή θα προβαλλόταν σαν κάτι σημαντικό. Είναι σαν τελετή μύησης των παιδιών στον αθλητισμό υψηλού επιπέδου.  Για έναν προπονητή, ακόμα και του υψηλότερου επιπέδου, είναι εξαιρετικά σημαντική  η συμμετοχή σε μία τέτοια διαδικασία. Βλέπει το μέλλον να αγωνίζεται, μπορεί να προσομοιώσει την εξέλιξη του, μπορεί  να δει τη δική του επαγγελματική συμβολή σε αυτή την εξέλιξη, εντοπίζει αδυναμίες ή δυνατότητες των αθλητών και με βάση αυτές μπορεί να προβλέψει τις αλλαγές του αθλήματος τα επόμενα χρόνια. Ατυχώς τίποτα από αυτά δεν γίνεται.

Ο Yrvin Yalob  γράφει ότι όλοι δικαιούμαστε ένα καλύτερο παρελθόν. Ο εξωραϊσμός  του παρελθόντος μοιάζει φυσική διαδικασία για τον άνθρωπο. Οι εμπειρίες και τα περιστατικά του παρελθόντος για να συνεχίσουν να ανακαλούνται από την ανθρώπινη μνήμη θα πρέπει να ρετουσαριστούν και να λειανθούν οι γωνίες τους  ώστε να μη τραυματίζουν επανερχόμενα στο ανθρώπινο μυαλό. Όταν το παρελθόν εξιστορείται  ως ένα μοντάζ  επιλεγμένων αναμνήσεων  είναι μία ταινία σε ρομαντικά χρώματα και αρκετή χρυσόσκονη. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους όλων των φυλών και βέβαια όλων των αθλημάτων. Για τον έλληνα βολεϊάνθρωπο είναι κάπως διαφορετικά. Το παρελθόν δεν είναι απλώς όμορφο, είναι τέλειο. Καμιά σύγκριση με το παρόν δεν επιτρέπεται. Αν κάποιος τολμήσει να τα συγκρίνει θα δεχθεί τις επιθέσεις των παρελθοντολάγνων που θα διατυμπανίζουν ότι τα πάντα παλιότερα ήταν καλύτερα, ομορφότερα, αποδοτικότερα….

Η παροιμία που χρησιμοποιείται συχνότερα στο ελληνικό βόλεϊ είναι «κάθε πέρυσι και καλύτερα».  Το παρελθόν του βόλεϊ είναι αξεπέραστο. Η ζωή, ο αθλητισμός και το βόλεϊ  δεν πάνε μπροστά, πάνε πίσω. Έτσι το παρελθόν εξιδανικεύεται για να θυμίζει τα χρόνια της νεότητας. Οι ισόβιοι πρόεδροι λογίζονται ως δημοκρατικοί διαχειριστές, κάποιοι κακομαθημένοι αθλητές ως πρότυπα συμπεριφοράς,   οι μπατχτσήδες παράγοντες ως οικονομικοί κολοσσοί και οι προπονητές ως σοφοί. Μόνο οι επιτυχίες μπαίνουν κάτω από τον μεγεθυντικό φακό της ιστορίας, τα άλλα αποτελέσματα διαγράφονται. Βέβαια οι παρελθοντολάγνοι επιφυλάσσουν και στο τωρινό παρόν επιλεκτική μεταχείριση στο μέλλον. Βραβεύσεις, επίκληση των καλών ιδιοτήτων όλων, καμουφλάρισμα των ανεπαρκειών.  Όλα αυτά είναι πιο εύκολο να πραγματοποιηθούν  όταν οι μετέχοντες είναι αποστασιοποιημένοι ή ξένοι άρα και ακίνδυνοι. Για τους τωρινούς δεν έχουμε κριτική, εντοπισμό των λαθών, προτάσεις λύσεων αλλά μόνο πικρόχολη κριτική.  Να μην απογοητεύονται θα έρθει ή ώρα τους.  Όταν ο «φθόνος αλλού περπατεί» (Δ.Σολωμός, Ωδή στο Μ. Μότσαρη)

Η καρδιά του βόλεϊ χτυπάει… Αλλά όχι εκεί που νομίζουμε και εκεί που προβάλλεται.