Η εκπαίδευση αποτελεί προϊόν της νεωτερικότητας και οργανώνεται σε εκκοσμικευμένο περιβάλλον. Αυτό σημαίνει ότι η Θρησκευτική Εκπαίδευση αντιμετωπίζεται ως μάθημα του σχολικού προγράμματος, όπως τα υπόλοιπα, και όχι ως μύηση σε μία θρησκεία. Στην Ελλάδα το μάθημα των Θρησκευτικών είναι ένα ακόμη μάθημα του Προγράμματος Σπουδών και δεν έχει ομολογιακό χαρακτήρα με βάση τα δύο τελευταία προγράμματα (2003, 2011). Υιοθετώντας μάλιστα παιδαγωγικά τον κονστρουκτιβισμό, σήμερα, χρησιμοποιεί περισσότερο τις τεχνικές του Θεάτρου στην Εκπαίδευση, αφού και οι δύο βασίζονται στην εμπειρία, καλλιεργούν δεξιότητες και στάσεις αποδομώντας την παγιωμένη γνώση και ζητώντας την ελεύθερη άποψη. Φυσικά αυτή η θρησκευτική εκπαίδευση επιδιώκει να αναπτύξει την κριτική στάση και την ερμηνεία της πραγματικότητας των θρησκειών και των πολιτισμών, που παράγουν, στοχεύοντας στην ειρηνική συνύπαρξη και την αλληλεγγύη. Η εισήγηση αυτή εξετάζει γιατί το θέατρο διευκολύνει τη διάδραση μεταξύ μαθητών και θρησκευτικής γνώσης στο σχολείο, με αναφορά σε εφαρμογές στην τάξη, οι οποίες στηρίζονται στην εμπειρία των Heathcote και Somers.

In this paper the author presents research into the role of religion in the modern world and into young people’s perspectives on the role of religion in European school systems attempting to justify compulsory Religious Education. International and European legislation, experiences of different countries and findings of researches in Greece published for the first time, provide a proposal for compulsory Religious Education which has to be based on the constructivist theory according to pedagogical practice in Europe.