Περίληψη: Η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμούς έχουν απασχολήσει αρκετές δεκαε- τίες την επιστημονική κοινότητα, η οποία έχει δώσει ιδιαίτερη έμφαση στη διερεύνηση των παραγόντων και συνθηκών που οδηγούν ορισμένες πληθυσμιακές ομάδες στο κοινωνικό περιθώριο. Η ευαλωτότητα συχνά ορίζεται ως ο βαθμός στον οποίο ένας πληθυσμός, ένα άτομο ή ένας οργανισμός αδυνατεί να έχει προσδοκίες, να αντιμετωπίσει, να αντισταθεί και να ανακάμψει από τις επιπτώσεις μιας καταστροφής. Ωστόσο, η ευαλωτότητα δεν είναι μόνο αποτέλεσμα καταστροφών. Αφορά κυρίως τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που δημιουργούν το υπόβαθρο για την ανάπτυξη της φτώχειας και της αποστέρησης. Η παρούσα εργασία, εστιάζει στη διερεύνηση του φαινομένου, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα και τους σύγχρονους ευρωπαϊκούς δείκτες που αναδεικνύουν τους κινδύνους της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού για σημαντική μερίδα του πληθυσμού. Επιπλέον, διερευνά το ρόλο της Δια βίου μάθησης και της Συμβουλευτικής στην ενδυνάμωση των ατόμων και των ομάδων που βιώνουν τη φτώχεια και τον αποκλεισμό που γεννούν οι δομικές ανισότητες.