Citation:
Abstract:
«Έγραψα μόνη μου την Εφημερίδα μου από την πρώτη ως την όγδοην σελίδα. Φυσικά υπό διάφορα ψευδώνυμα. Δεν είχα ούτε μία συνεργάτιδα. Είχα φέρει ένα Ιταλικόν ασήμαντον περιοδικό, καθώς και το Γαλλικόν του Léon Richer των Γυναικείων Δικαιωμάτων. Από αυτό είχα μεταφράσει μίαν μελέτη δια μίαν δημοσιογράφον Αμερικανίδα. […] Είναι 6 Μαρτίου του 1887. Το φύλλον είναι έτοιμον.» Αν και η ιδρύτρια της Εφημερίδος των Κυριών - λαμβάνοντας υπόψη της τον εθνικιστικό λόγο της εποχής της - είχε επισταμένως φροντίσει, μέσα από κείμενα και δημόσιες παρεμβάσεις, να τονίσει και να αποδείξει την «ελληνικότητα» και την εθνική αποστολή του αγώνα της υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών προτείνοντας μια εναλλακτική νομιμοποιητική αφήγηση καθαρή από όποιες επείσακτες συνδηλώσεις, η μαρτυρία της αυτή γραμμένη στα 1915 είναι δηλωτική του ρόλου που έπαιξαν τα δυτικά πρότυπα της γυναικείας αμφισβήτησης τόσο στη συγκρότηση μιας φεμινιστικής συνείδησης στην Ελλάδα όσο και στην οργάνωση της εγχώριας συλλογικής γυναικείας κίνησης. Την αμφίθυμη και εν πολλοίς "αποσιωπημένη" αυτή σχέση του ελληνικού και του δυτικού φεμινιστικού κινήματος κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα φιλοδοξεί να αναδείξει η παρούσα ανακοίνωση. Με επίκεντρο τον διάλογο που αναπτύσσεται προνομιακά με τη γαλλική γυναικεία κίνηση - πιο οικεία λόγω και της έντονης επιρροής του γαλλικού πολιτισμού στον ελληνικό χώρο εκείνη την περίοδο -, επιχειρείται μια πρώτη καταγραφή των πρωτοβουλιών και ενεργειών της Καλλιρόης Παρρέν και των συνεργατριών της (συστηματική παρακολούθηση των ξένων γυναικείων επιτευγμάτων και κατακτήσεων, συνεπής παρουσία στις διεθνείς συναντήσεις, επαφές με τα μέλη παλαιών και νέων φεμινιστικών δικτύων) με στόχο την ένταξη τους σε μια ευρύτερη οργάνωση, μια παγκόσμια «γυναικεία αδελφότητα» στο πλαίσιο της οποίας όμως η ελληνική συμμετοχή, σε ρόλο διαμεσολάβησης μεταξύ Δύσης και Ανατολής, φεμινισμού και ελληνισμού, φιλοδοξεί να διατηρήσει την ιδιαιτερότητά της.