Στο παρόν επιχειρείται η συνάντηση θεολογίας και επιστήμης στο πλαίσιο της διδακτικής μεθοδολογίας μαθημάτων της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Προτείνεται η πολύπλευρη μελέτη εννοιών (διαθεματικότητα) και η σύνδεση επιστημονικών πεδίων (διεπιστημονικότητα), όπως των μαθηματικών και της θεολογίας ώστε οι μαθητές να αντιλαμβάνονται επαρκώς τη συνάφεια των αντικειμένων και τη συμβολή τους σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Προτείνονται θεολογικά κείμενα που μπορούν να αξιοποιηθούν για τη διδασκαλία μαθηματικών εννοιών, ώστε ο μαθητής να αντιμετωπίζει τη γνώση ως ενιαία ολότητα και σχετική με τη ζωή του.

Στο άρθρο αυτό επιχειρείται η ανάπτυξη παιδαγωγικής θεωρίας για τη λειτουργική σχέση «Θεάτρου στην Εκπαίδευση» και σχολικής ηθικής αγωγής με βάση τη γνωσιακή επιστήμη. Αναδεικνύονται, έτσι, οι διαφορετικές προσεγγίσεις της γνώσης στο πλαίσιο της εκπαίδευσης (γνωστικής και οικολογικής) και το φιλοσοφικό και επιστημονικό υπόβαθρό τους. Η ένταξη του «Θεάτρου στην Εκπαίδευση», μέσω του Προγράμματος Σπουδών, στην καθημερινότητα του σχολείου και στη μαθησιακή διαδικασία μπορεί να αποτελέσει εργαλείο απελευθέρωσης, αλλά και υποδούλωσης ανάλογα με τους φιλοσοφικούς και πολιτικούς προσανατολισμούς των υπεύθυνων της εκπαίδευσης (ειδικοί, εμπειρογνώμονες) και της εκπαιδευτικής πράξης στην τάξη (εκπαιδευτικοί). Στο παρόν μελετώνται ερευνητικά οι διαφορές μεταξύ των δύο προσεγγίσεων και γίνονται αναφορές στα εμπειρικά δεδομένα της Ελλάδας και άλλων χωρών που θεμελιώνουν την παιδαγωγική λειτουργικότητα του θεάτρου στην διαμόρφωση της προσωπικής ταυτότητας και του ήθους του μαθητή από την προσχολική και σε όλη τη διάρκεια της εκπαίδευσής του. Σκοπός είναι να απαντηθεί το βασικό ερώτημα που απασχολεί τον ερευνητή και προκαλεί κάθε ειδικό και εκπαιδευτικό να πάρει θέση, πριν συμφωνήσει, χωρίς πολλές διατυπώσεις, με την παιδαγωγική αξία του «Θεάτρου στην Εκπαίδευση»: Με ποιες παιδαγωγικές, φιλοσοφικές και πολιτικές προϋποθέσεις το θέατρο, ως ασφαλής, μαθητοκεντρική και χειραφετητική μέθοδος και τεχνική, μπορεί να ενταχθεί στην απελευθερωτική εκπαίδευση με σκοπό την ηθική αγωγή μέσω των μαθημάτων του Προγράμματος Σπουδών;

Religious Education (RE) in Greece is a compulsory school subject according the 2011 new framework for compulsory education, entitled ‘New School’. This article focuses on two statutory documents for RE, ‘The Curriculum for RE’ and the ‘The Teacher’s Guide for RE’, and the pilot scheme of the new curriculum running in school years, 2011–2014, in 188 schools (primary and secondary education). Findings of the research demonstrate that, though the revision seems inevitable, the pedagogical and theological dimension of the RE curriculum is radical as it is based on contemporary theories and methodologies of the construction of the curriculum and RE approaches. However, the article indicates constructivist and critical approaches to RE that influenced the change to an actual non-confessional compulsory subject and also highlighted the tension between an overall constructivist approach to learning and the traditional orthodox content of much of the curriculum. The author opens a discussion on problematic aspects that need to be taken in to consideration when revising the curriculum.

In this article the author argues that the teaching of religion(s) in education, in a social pedagogical context, can encourage community cohesion especially when, during the current harsh crisis, the need for cohesion seems to be of paramount importance in enabling seemingly insurmountable problems to be overcome. At the same time minorities become vulnerable and diversity, a matter of high priority, comes to the fore. The author reviews evidence of research on the effect of educational intervention within Religious Education on student attitudes toward religious diversity. He proposes that constructivist methodology, using theatre/drama as a means of Religious Education, could give people the choice to be critical religious believers and active members in a society applyingthe fundamental social pedagogical principle of tolerance to and respect for the ‘other’.

This study is an attempt to address the issue of religion in the public sphere and secularism. Since the Eastern Orthodox Church has been established by the Greek constitution (1975) as the prevailing religion of Greece, there are elements of legal agreements-which inevitably spawn interactions-between state and Church in different areas. One such area is Religious Education. This article focuses on Religious Education (RE) in Greece which is a compulsory school subject and on two important interventions that highlight the interplay between religion, politics and education: firstly the new Curriculum for RE (2011) and secondly the introduction of an Islamic RE (2014) in a Greek region (Thrace) where Christians and Muslims have lived together for more than four centuries. The researches are based on fieldwork research and they attempt to open the discussion on the role of RE in a secular education system and its potential for coexistence and social cohesion.

The fundamental beliefs and principles underlying the curriculum of a subject in the school system are very important. Philosophy provides curriculum specialists and stakeholders with a framework for building the curriculum. It helps them answer the question what is knowledge, what is of value for learning, how students learn, what methods to use, what are the outcomes of education and what is the role of the teacher in the earning process etc. Different philosophies, such as Idealism, Realism, Critical Realism, Pragmatism and Existentialism provide different answers. The author in this paper is concerned with the Religious Education curriculum for the three last years of High School (Lyceum in Greece). He argues that the curriculum should be defined as the total learning experiences of the individual. For that, Pragmatism which pervades John Dewey’s work and his definition of experience and education, and in some cases Existentialism, should be the basis on which the Religious Education curriculum ought to be constructed. Along similar lines, he argues that pragmatism should be considered with Βahktin’s ‘dialogical self’, Geertz’s ‘grammar of culture’ and the Orthodox theology of the Person. The study puts forward the view that Religious Education might be a modern, not confessional subject, educating adolescents with a ‘religious language’ of themselves and their societies and aiming towards a critical religiosity’, where otherness is a part of ourselves.