The aim of the lab was to combine the theory of orthophony science with the empirical art of theatre education, just as it should be taught in primary education. Blending the science of phonetics and theatrical art constitutes an attractive methodology for the group to which it is addressed (age of reference 8-12 years old). The lab particularly focused on the practice –by means of theatrical games- of the theoretical base of Orthophony. Breathing: Benefits and ways of achieving breathing through the diaphragm. Vocalization: Structure and practice of phonetic organs, which are the organs that produce the sound. Articulation: Proper formation of phonemes and their practice. Those participating in the lab had the opportunity to learn the principles of Orthophony first on a theoretical level and then, on an empirical one; the final stage aimed at creating collective exercises, and its ulterior purpose was to apply them at school.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 20΄ όλοι οι γηγενείς ελληνικοί θίασοι της Αμερικής συμπεριλαμβάνουν στο δραματολόγιο τους οπερέτες, κωμικές ή δραματικές. Την ίδια περίοδο στις αθηναϊκές σκηνές το ελαφρό θέατρο εκπροσωπείται από δεκάδες θιάσους και παράλληλα διώκεται από τους εκπροσώπους του «σοβαρού» θεάτρου. Αντίθετα στην Αμερική δεν προκύπτει διαμάχη και μάλιστα ακόμα και οι σοσιαλιστικοί θίασοι εντάσσουν στο ρεπερτόριο τους την οπερέτα. Οι θίασοι εμφανίζονται ευέλικτοι και εύκολα μεταπηδούν από το «ελαφρό» στο «σοβαρό» θέατρο, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν το ευρύτερο κοινό. Τα έργα κοινωνικοπολιτικού προβληματισμού και «θεάτρου των ιδεών» δεν έβρισκαν απήχηση στην ομογένεια του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, κυρίως την δεκαετία του 1930. Επίσης τα περισσότερα δράματα των Ελλήνων δραματουργών πρόβαλαν διαρκώς το μοντέλο της συμβατικής αστικής οικογένειας προκαλώντας δυσαρέσκεια. Παράλληλα, η οικονομική ανέλιξη των μεταναστών απομάκρυνε το κοινό από τα «σοβαρά» έργα και απαιτούσε το νέο θεατρικό είδος να μην έχει διδακτικό χαρακτήρα και να αποσκοπά στην αβίαστη τέρψη του κοινού μέσω της μουσικής. Τα έργα των Νικόλαου Χατζηαποστόλου και Θεόφραστου Σακελλαρίδη γνώρισαν θριαμβευτική επιτυχία και κυριάρχησαν στις ελληνοαμερικανικές σκηνές. Ωστόσο η παραστατική παραγωγή των Ελλήνων καλλιτεχνών δεν ήταν δυνατόν να καλύψει τις ανάγκες των θιάσων και γι’ αυτό επιστρατεύτηκαν οι ξένες οπερέτες, κυρίως οι γαλλικές, βιεννέζικες και γερμανικές. Η μόδα της ελληνικής οπερέτας θα κρατήσει στην Αμερική έως τα τέλη της δεκαετίας του 1930.