Η αιχμάλωτη Ελληνοπούλα ή Η άλωση της Αθήνας, το τρίπρακτο θεατρικό έργο του Αμερικανοεβραίου Μόρντεκαϊ Μανουέλ Νόε, γράφτηκε και παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη μόλις το 1822. Ο συγγραφέας είχε προλογίσει τη νεοϋορκέζικη έκδοση του 1822: «Εμείς, οι πολίτες μιας ελεύθερης χώρας, δεν μπορούμε να παρακολουθούμε με αδιαφορία τον τρέχοντα αγώνα για ελευθερία στην Ελλάδα. Αν και μας χωρίζουν θάλασσες και ωκεανοί, είμαστε πολύ εξοικειωμένοι με το ιστορικό παρελθόν αυτής της χώρας, με εκείνα τα λαμπρά γεγονότα τα οποία σημάδεψαν τις σελίδες της ιστορίας της. Κατά συνέπεια, αισθανόμαστε βαθύ ενδιαφέρον για την επιτυχία αυτού του λαού και για την υπόθεση της ελευθερίας γενικότερα». Διακόσια χρόνια μετά τη συγγραφή και παγκόσμια θεατρική πρώτη, το έργο μεταφράζεται από την Κατερίνα Διακουμοπούλου (Επίκουρη Καθηγήτρια, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, ΕΚΠΑ) και παρουσιάζεται στο ελληνικό κοινό συνοδευόμενο από την εισαγωγή της. Την έκδοση συμπληρώνουν το προλογικό σημείωμα της Μαρίας Γεωργοπούλου (Διευθύντριας της Γενναδείου Βιβλιοθήκης) και το επίμετρο της Ευγενίας (Τζένης) Αρσένη (Σκηνοθέτιδας-Θεατρολόγου).

Το άρθρο παρουσιάζει μέρος των πορισμάτων της ολοκληρωμένης έρευνας όπου εκπονήθηκε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών έπειτα από τη λήψη της υποτροφίας του Ι.Κ.Υ. για Μεταδιδακτορική Έρευνα στην Ελλάδα για το έτος 2009-2010. Παρουσιάζει την καλλιτεχνική πορεία ορισμένων Ελλήνων μεταναστών επαγγελματιών ηθοποιών οι οποίοι έδρασαν από το 1900 έως το 1922 σε εστίες του Ελληνισμού της Διασποράς. Το θέατρο αποτέλεσε ίσως τη σημαντικότερη καλλιτεχνική και κοινωνική έκφανση των εθνικών πνευματικών κέντρων όσο και των μεταναστευτικών κοινοτήτων του Ελληνισμού. Κάθε ελληνική κοινότητα του εξωτερικού διαμόρφωσε έναν «αυτόνομο» θεατρικό χαρακτήρα, αφού οι διαφορετικές κοινωνικές, πολιτικές και γεωγραφικές συνθήκες διαφοροποίησαν από τόπο σε τόπο τη γηγενή δραματουργία, το είδος των θιάσων καθώς και το ρεπερτόριο. Είναι παρακινδυνευμένο λοιπόν, να εξετάζεται το θέατρο της Διασποράς ως ένα ενιαίο θεατρικό είδος που εκτείνεται από τις ιστορικές παροικίες της Ανατολής έως τις μεταναστευτικές κοινότητες της Δύσης.

In this paper we investigate a specific case of face verification: Given some confirmed photos and video frames of Leonidas Arniotis, a Greek artist of late 1800’ and early 1900’s, we have examined two photos, of very low resolution, of an unknown person that could be Leonidas Arniotis. The widespread of deep learning and the availability of ResNet50 model, which was trained on VGGFace2 dataset, allowed us to apply transfer learning for face verification purposes. At the same time an alternative technique which is based on facial points matching was applied. The main aim of the paper is to show that despite the progress made in the fields of face recognition and face verification, actual systems that can be used by non-experts for examining real world cases, like the one we deal in the current paper, remain impractical. In the framework of the current work, we also examine and discuss, in a critical way, the effectiveness of transfer learning for real face verification cases through specific examples.

Τα «θεατρικά παιχνίδια» (theatre ή drama games) είναι διαδικασία ή και μέθοδος εκπαίδευσης των ηθοποιών κατά τη διάρκεια της πρόβας, τρόπος φυσικής προθέρμανσης, μέσο ανάπτυξης αυτοσχεδιασμών, προεργασία δημιουργίας σκηνικών δράσεων στην πρωτογενή τους μορφή, αλλά και θεραπεία του άγχους πριν την παράσταση. Στη νεοελληνική θεατρική πρακτική τα «theatre games» συγκέντρωσης, προθέρμανσης, αυτοσχεδιασμού, αφήγησης, ρόλων, δυναμικής ομάδας κ.ά. ενθαρρύνουν τη δημιουργικότητα και αξιοποιούνται από τους Έλληνες σκηνοθέτες ωφελώντας τόσο τους ηθοποιούς όσο και την παράσταση, δηλαδή το κοινό κατ’ επέκταση. Το παρόν ερευνητικό άρθρο μελετά τη λειτουργία των theatre games στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο με έμφαση στη διαδικασία της πρόβας. Το υπό εξέταση θέμα υπήρξε terra incognita για τη μελέτη της πρακτικής του ελληνικού θεάτρου. Συλλέχθηκε πρωτογενές υλικό με τη σύμπραξη είκοσι πέντε (25) Ελλήνων σκηνοθετών. Τα theatre games ενεργοποιούν όλους τους «νευροδιαβιβαστές της ευτυχίας» και συμβάλλουν θετικά στη διεξαγωγή της πρόβας, προσφέροντας τα εξής οφέλη: α) χαρά, β) εξάλειψη του άγχους, γ) ενεργοποίηση της φαντασίας, δ) ενδυνάμωση του σώματος, ε) σύνδεση της ομάδας, στ) προσαρμογή, ζ) επίτευξη στόχου, η) ενίσχυση συμμετοχής. Στη δομημένη ρουτίνα της επαγγελματικής πρόβας κανείς από τους ερωτηθέντες σκηνοθέτες δεν απέρριψε τα theatre games ως ανώριμη ή μη παραγωγική διαδικασία. Τα theatre games αλλά και οι σκηνοθέτες καλούνται συχνά να εμψυχώσουν ομάδες εκτός του πλαισίου των παραστατικών τεχνών, και τα applied theatre games λειτουργούν αποτελεσματικά σε επιχειρήσεις ως τρόπος ενδυνάμωσης σχέσεων, βελτίωσης δεξιοτήτων επικοινωνίας, απόκτησης ικανοτήτων επίλυσης προβλημάτων. Επίσης, πολλοί σκηνοθέτες χρησιμοποιούν τα theatre games και στη διδασκαλία της υποκριτικής. Τέλος, αναφέρονται οι επιρροές των σκηνοθετών και οι διαδικασίες επινόησης - μετεξέλιξης νέων theatre games.

Η Δημόσια Βιβλιοθήκη για τις Παραστατικές Τέχνες της Νέας Υόρκης διαθέτει σπάνιες αρχειακές συλλογές στον τομέα του Ελληνικού Θεάτρου, οι οποίες αφορούν το αρχαίο θέατρο και την πρόσληψή του, τη δραματουργία της Ελληνικής Διασποράς στις ΗΠΑ, τη θεατρική πρακτική των Ελλήνων μεταναστών και την πορεία των υπερατλαντικών θεατρικών περιοδειών. Πέρα από τα βιβλία, υπάρχει η τεράστια no-book συλλογή, η οποία περιλαμβάνει χειρόγραφα, προγράμματα, παρτιτούρες, σπάνιες ηχογραφήσεις, αποκόμματα, αποδελτιωμένες κριτικές, αφίσες, φωτογραφίες κ.α. Παρουσιάζονται τα σπουδαιότερα τεκμήρια, δίνοντας προτεραιότητα σε εκείνα που δεν είναι ψηφιοποιημένα.