Abstract:

Η μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση που πλήττει τον δυτικό κόσμο σήμερα, επηρεάζει και την Ελλάδα, αναδεικνύοντας τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του πολιτικού της συστήματος. Η χώρα καλείται να διαμορφώσει πολιτικές, ικανές να την συγκρατήσουν πρώτα, και στη συνέχεια να την σταθεροποιήσουν και να την αναπτύξουν. Ο στόχος, επομένως, μιας ανάκαμψης, η οποία θα αρχίσει ενδεχομένως να εξακτινώνεται στην κοινωνική ζωή και τις δραστηριότητές της -μία εκ των οποίων είναι και ο αθλητισμός- δεν είναι ακόμη ούτε ορατός ούτε και σαφής. Ειδικότερα, ο  αθλητισμός, ως επιγέννημα του τεχνολογικού συστήματος, επηρεάζεται καθοριστικά από την οικονομική κρίση, καθώς ως προτεραιότητα δεν συνιστά μία από τις πρώτες επιλογές στην κατάταξη των κοινωνικών αναγκών. Είναι λογικό, κοινωνίες που αντιμετωπίζουν ένα ευρύ φάσμα προβλημάτων, να αξιολογούν ως άμεση ανάγκη την επιβίωσή τους, περιθωριοποιώντας αντίστοιχα άλλες δράσεις οι οποίες δεν συνδέονται άμεσα με αυτήν. 

Ο αθλητισμός αντικειμενικά δεν συνιστά μία από τις μεγάλες προτεραιότητες του συστήματος, με αποτέλεσμα αυτός να τίθεται σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, και να μην ενισχύεται οικονομικά. Ωστόσο, καθένας γνωρίζει ότι η εφαρμογή και η αποτελεσματικότητα του αθλητισμού προϋποθέτει υλικοτεχνικές υποδομές. Ο αθλητισμός, όπως ακριβώς ο τουρισμός και η ναυτιλία, συνδέονται και εξαρτώνται από τις υποδομές, χωρίς τις οποίες οι δράσεις αυτές ατονούν και συρρικνώνονται. Γεννιούνται, επομένως, σχετικά με το παρόν και το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού, ορισμένα θεμελιώδη ζητήματα, τα οποία η πολιτεία πρώτα και οι αρμόδιοι φορείς ύστερα, καλούνται να αποσαφηνίσουν. Σε ποια θέση της κλίμακας προτεραιοτήτων τοποθετείται ο αθλητισμός; Τι επακριβώς ορίζεται από την πολιτεία και την κοινωνία ως «ελληνικός» αθλητισμός; Υπάρχει κάποια ιεράρχηση από την πολιτεία των μορφών του αθλητισμού, και βάσει ποιών ποιοτικών κριτηρίων γίνεται αυτή; Υπάρχει κάποιο εκφρασμένο από το παρελθόν ενδιαφέρον της πολιτείας για τον αθλητισμό και μια στοιχειώδης υποδομή, που θα μπορούσαν σε αυτή τη φάση να αποτελέσουν στήριγμά του, ή, μήπως, αποκαλύπτεται ένα γυμνό αθλητικό τοπίο; Μήπως το γυμνό τοπίο του αθλητισμού στην Ελλάδα του 2010, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της υπάρχουσας οικονομικής κρίσης, αλλά, κυρίως, της έλλειψης φιλοσοφικού στόχου της πολιτείας για τον αθλητισμό; Συνιστά, εν προκειμένω, για την πολιτεία ο αθλητισμός μια ανάγκη και μια αξία, ή μήπως συνιστά μια απαξία; Και, τέλος, κατά πόσο επηρεάζεται ο αθλητισμός, ως κοινωνική έκφανση, από το υπάρχον σύστημα αξιών της κοινωνίας;