Η παγκόσμια αθλητική ηγεσία δεν κατόρθωσε να διεκδικήσει αποτελεσματικά την εφαρμογή της εκεχειρίας στο σύγχρονο κόσμο κατά τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, που θα δρούσε ως προστατευτική προμετωπίδα των αγώνων. Επίσης, δεν κατάφερε να προστατεύσει τους αγώνες απ’ την τεράστια εμπορευματοποίηση που, οικειοποιούμενη τα αθλητικά οφέλη, δεν διστάζει να διογκώσει την αθλητική επιτυχία ώστε αυτή να μετατρέπεται σε ελκυστικό καταναλωτικό προϊόν. Ο αθλητισμός, αποτελώντας μια απεικόνιση της κοινωνίας στην οποία ανήκει, αντανακλά την προβληματική της. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο ολυμπιακός αθλητισμός, η επαπειλούμενη ασφάλεια, είναι ακριβώς το ίδιο που αξιολογείται ως νούμερο ένα στην κλίμακα των ζητημάτων του σύγχρονου κόσμου. Η τρομοκρατία, που δημιουργεί το κλίμα γενικής ανασφάλειας, είναι μια πραγματικότητα των καιρών μας, όπως πραγματικότητα είναι όμως και οι οποιοιδήποτε πολιτικοί λόγοι που γεννούν το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Η απόφαση ν’ ανατεθεί η προστασία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στο στρατιωτικό πλέγμα του ΝΑΤΟ ήρθε σε πλήρη αντίθεση με το πνεύμα που χαρακτηρίζει τους αγώνες: της ειρήνης, της ισότητας, της συνεργασίας των λαών. Η απόφαση αυτή, όχι μόνο βρίσκεται σε σύγκρουση με τον αυθεντικό χαρακτήρα των αγώνων, αλλά εγκυμονεί και κινδύνους για την επιβίωση του θεσμού. Υπάρχει μια σαφής αντίφαση στο να διεξάγεται μια εκδήλωση που συμβολίζει την ειρήνη υπό την ομπρέλα του πιο ισχυρού στρατιωτικού μηχανισμού- ο οποίος έχει μάλιστα χρεωθεί τις μεγαλύτερες επιθέσεις κατά πληθυσμών τα τελευταία χρόνια, και εναντίον του οποίου έχουν πραγματοποιηθεί οι πολυπληθέστερες αντιπολεμικές διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο. Όχι μόνο δεν θα έπρεπε να εισχωρήσει το ΝΑΤΟ σε μια τέτοιου χαρακτήρα εκδήλωση, αλλά και η ίδια η Αμερική, ως χώρα ευρισκόμενη σε πολεμική διένεξη με το Ιράκ και μ’ άλλες χώρες (Πακιστάν, Αφγανιστάν), θα έπρεπε, σύμφωνα με το μέτρο του αποκλεισμού που ίσχυε κατά την αρχαιότητα, να αποκλειστεί από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η ανάληψη της ευθύνης των Ολυμπιακών Αγώνων από την Ατλαντική Συμμαχία, δεν περιορίστηκε άλλωστε μόνο στους αγώνες, αλλά νομιμοποιήθηκε το ΝΑΤΟ να επιβλέπει και να ελέγχει επίσημα ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Αν υπάρχει, ωστόσο, κάποιο περιθώριο ν’ αποφορτιστεί ο θεσμός των Ολυμπιακών Αγώνων από το ρόλο του πολιτικού κατασκόπου απαιτούνται σημαντικές παρεμβάσεις. Μια διαφορετική εθνική και διεθνής πολιτική είναι αναγκαίες, ώστε οι μελλοντικοί Ολυμπιακοί Αγώνες ν’ αποτελούν ένα αθλητικό συμβόλαιο που θα συμβάλλει στην αποφυγή ενεργειών εμπορικού ή επιθετικού χαρακτήρα, δημιουργώντας μηχανισμούς απομόνωσης απ’ τους αγώνες χωρών και ανθρώπων που οικειοποιούνται το θεσμό για πολιτικούς ή οικονομικούς λόγους. Η μορφή μιας νέας ολυμπιακής εκεχειρίας, θα έδινε έναν αξιόπιστο πολιτικό ρόλο στους αγώνες, ενώ ταυτόχρονα θα τον καθιστούσε θεσμό επικοινωνίας και συνύπαρξης μεταξύ των κοινωνιών. Η καθιέρωση της υποχρεωτικής εκεχειρίας ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πιθανόν να έδινε τη δυνατότητα στο ολυμπιακό ιδεώδες να διαδραματίσει έναν οικουμενικό ρόλο, αποκτώντας, προς όφελος της ανθρωπότητας, μιαν ειρηνευτική αποστολή και διαπαιδαγωγώντας τις νέες γενιές για τη σπουδαιότητα της ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών.

The recent advances in biology and technology genetics have a great influence on the human being and further on the human-athlete, since the human cloning possibilities and the potentiality to create the conditions which will allow the blastocells production, actually leads to the creation of organic cells which contribute to the revival of the body- tissue. The international consideration that has already been developed for this matter is mainly concentrated on: a) whether or not such a scientific development consists of an interference in the biological human status and, b) whether or not such an action is morally acceptable. Those supporting the aforementioned procedures consider that the moral objections inhibit the development of important sectors of the latest technology which allows the improvement of the living conditions. On the other hand those criticizing these procedures claim that this scientific advance is actually an interference in the historical and natural continuity of the human being and further a clear moral offence to the human rights. Consequently, the development in biogenetics set up a new perception of the athlete as an individual and of sports as an anthropological phenomenon, since the role of the first is denied and the importance of the latter is downgraded. Considering that “athletics” is a phenomenon that brings together the individual with his/her nature, the genetic interference in the future athlete results in the contrary, i.e his/her withdrawal from his/her nature, while it degenerates the value of sports and weakens the importance of the sports spirit.

Η προσπάθεια ηθικοποίησης της ολυμπιακής νίκης κατά την αρχαιότητα, σε μια κοινωνία που για πρώτη φορά θέτει όρους ηθικής λειτουργίας των θεσμών, δεν στέφθηκε πάντοτε από επιτυχία. Η για πολιτικούς λόγους εκμετάλλευση της ολυμπιακής επιτυχίας αποτελεί ως εκ τούτου την έκβαση της λειτουργίας μιας κοινωνίας που το πρώτιστο πολιτικό της κύτταρο είναι η «πόλη», καθώς η νίκη υφαρπάζεται από τα χέρια του μεμονωμένου νικητή για να αναχθεί σε καθολική νίκη της πόλης του. Ωστόσο, εκτός από τις αψιμαχίες μεταξύ των πόλεων, ο διακαής πόθος Ολυμπιονικών να καρπωθούν πολιτικά τα οφέλη της νίκης, οδήγησε ενίοτε σε αχαλίνωτες προσωπικές φιλοδοξίες, ή σε δραματικά αποτελέσματα, όπως το απεχθές Κυλώνειον άγος. Η διεκδίκηση της αθλητικής επιτυχίας, ως απόρροια της δίψας για προσωπική ωφέλεια, είναι ένα φαινόμενο που λειτουργεί χωρίς εξαίρεση, γι’ αυτό παρατηρείται το ίδιο συχνά είτε σε έναν τύραννο, ή βασιλιά ή ευγενή της αρχαιότητας, είτε σε έναν κοινό θνητό της σύγχρονης κοινωνίας που επιδιώκει να ξεχωρίσει δια της ολυμπιακής νίκης. Σύμμαχος και συν-διαμορφωτής αυτής της αντίληψης του αθλητή σήμερα είναι συνήθως τα ίδια τα πολιτικά σχήματα, που ως άλλοι χορηγοί και σπόνσορες, παρακολουθούν την επικαιρότητα των αθλητικών επιδόσεων, με σκοπό να αρπάξουν σαν πολεμικό λάφυρο το νικητή, για να τον χρησιμοποιήσουν στον πολιτικό στίβο ως κυνηγό ψήφων. Αυτό όχι μόνο αντίκειται στο ολυμπιακό πνεύμα, επειδή το διαστρεβλώνει, αλλά και έχει ως συνέπεια την υποβάθμιση του πολιτικού διαλόγου και των ηθικών αξιών, καθώς καλλιεργούνται στη νεολαία και στην κοινωνία πρότυπα επιτυχίας αντί για πρότυπα αξίας.