• (2013). Η ειδωλολατρία του τέλειου σώματος και το ντόπινγκ της γειτονιάς ως απόρροια του υλικού πολιτισμού

  Το ντόπινγκ δεν περιορίζεται, πλέον, μόνο σε όσους αθλούνται συστηματικά, αλλά επεκτείνεται στη γειτονιά, με πολύ πιο ταπεινά κίνητρα από αυτό του ολυμπιακού μεταλλίου. Οι νέοι συχνά διακατέχονται από την επιθυμία της κατασκευής ενός «σώματος εξώφυλλου», με αποτέλεσμα να λαμβάνουν ουσίες ύποπτες ή παράνομες, από τις οποίες υπάρχουν πολλές παρενέργειες. Η πώληση τέτοιων ουσιών από τα γυμναστήρια ή το διαδίκτυο συνιστά, στην πραγματικότητα, μια μορφή λαθρεμπορίου, ενώ από τη χρήση των προϊόντων αυτών υπάρχουν κίνδυνοι οι οποίοι θέτουν σε άμεση απειλή την υγεία, ιδίως των νέων, που χαρακτηρίζονται και από άγνοια των κινδύνων. Το «μυώδες σώμα» συνιστά, πάντως, ένα «must» για το σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, αρκούντως προβαλλόμενο και στη χώρα μας. Τα ερεθίσματα που καθορίζουν το σωματικό πρότυπο βομβαρδίζουν τον πολίτη από παντού, δημιουργώντας την βασική ψευδαίσθηση πως η επιτυχία είναι ταυτόσημη με τη σωματική ομορφιά. Ένα ολόκληρο σύστημα αθλητικής βιομηχανίας επιστρατεύεται, προκειμένου να προσδώσει σάρκα και οστά στο όνειρο του ‘τέλειου’ σώματος. Η φαντασίωση αυτή, ωστόσο, είτε δεν πραγματώνεται ποτέ, είτε επιτυγχάνεται για λίγο, οπότε η απογοήτευση οδηγεί σε αυτοδιάψευση, η οποία ωθεί σε νέα απέλπιδα απόπειρα, ενώ το ιδανικό σώμα παραμένει στη σφαίρα του ανικανοποίητου, εξιδανικεύεται και μετατρέπεται σε «φετίχ».   Η φετιχοποίηση του σώματος έχει αναχθεί σε ιδεολογία και σε τρόπο ζωής στο δυτικό πολιτισμό, μετατρέποντας σε καταπίεση την ευχαρίστηση της σχόλης. Η σωματική λατρεία αντιμετωπίζει, όμως, το σώμα όχι ανθρωπιστικά, αλλά ως λατρευτικό προϊόν. Επιπλέον, η αυταπάτη της σωματικής τελειότητας ως μέσου πληρότητας, υπονομεύει τις άλλες, ψυχικές και πνευματικές, ανάγκες, καθόσον καθιστά τον ίδιο τον άνθρωπο ένα «άλογο ζώο» κατά τον Γαληνό, που έχει μόνο σωματικά χαρακτηριστικά κατά τον Λουκιανό. Το αντίθετο της σωματικής φετιχοποίησης είναι ο ‘ανθρωπισμός του σώματος’, ο οποίος βασίζεται σε μια και μοναδική αξία: στον σεβασμό. Οτιδήποτε θέτει το σώμα έξωθεν των ορίων του, όχι με φυσικό, αλλά με τεχνητό τρόπο, παραποιώντας το με σκοπό την επίδοσή του, συνιστά κακοποίηση της ισορροπίας της φύσης. Η κουλτούρα των μυών, η κυριαρχία της εξωτερικής εικόνας επάνω στην προσωπικότητα, ευνοούν, εν τέλει, μια ιδεολογία που υποβαθμίζει το πολυτιμότερο τμήμα του ανθρώπινου σώματος: το νου. Το πρότυπο της καπιταλιστικής ευφορίας είναι ευρέως διαδεδομένο στον σύγχρονο πολτισμό, συρρικνώνοντας αντίστοιχα τις αληθινές αξίες. Ο νέος για να είναι «in», πρέπει να είναι ο «πρώτος», ο πιο έξυπνος, ο πιο πλούσιος, ο πιο ωραίος, ο πιο δυνατός, με οποιοδήποτε τίμημα. Ο υλικός ευδαιμονισμός φαντάζει λαμπερός και κατάφωτος, οδεύοντας προς το μέλλον της πληθώρας. Ο δυτικός πολιτισμός, αχόρταγος, άπληστος, ανικανοποίητος, όπως και ο material άνθρωπός του, ζητά και καταναλώνει ολοένα και περισσότερα, επιβεβαιώνοντας ότι ένας τέτοιος πολιτισμός είναι το αντίθετο της ολιγάρκειας, της μεσότητας και του υγιούς μέτρου.

(2013). Η ιδέα της ατομικής ελευθερίας ως υπόβαθρο του Ολυμπισμού Το σύγχρονο αθλητικό περιβάλλον, όπου οι μετέχοντες προσπαθούν να κερδίσουν το πλεονέκτημα από τους αντιπάλους τους καταφεύγοντας σε παράνομες φαρμακευτικές ουσίες, συνεπάγεται όχι μόνο την παράβαση του γράμματος του νόμου, αλλά και την ακύρωση του ίδιου του ολυμπιακού πνεύματος. Η μοντέρνα ολυμπιακή ιδεολογία δεν προήλθε, όμως, από παρθενογένεση, αλλά είναι απόρροια της κυρίαρχης κοινωνικής και πολιτικής ιδεολογίας, οι οποίες ευνοούν τον ακραίο ανταγωνισμό, την κοινωνική επιθετικότητα, τις ταξικές αντιθέσεις και την ιδιοτέλεια. Η αφιλοκερδής ένταξη, ωστόσο, σ’ έναν σκοπό, η εντιμότητα στον αγώνα, ο σεβασμός στον αντίπαλο -και όχι εχθρό- ο αυτοέλεγχος, η συμμετοχή για προσωπική ικανοποίηση και όχι για την εκπλήρωση αλλότριων προσδοκιών, είναι αξιολογικές προϋποθέσεις, που μειώνουν τον ατομισμό και τον ωφελιμισμό. Κυρίως, όμως, η αξιολογική συνεισφορά της ομαδικότητας του αθλητισμού συνίσταται στο ότι η συμμετοχή του ανθρώπου στον αγώνα αποτελεί πράξη εθελοντική και εκούσια. Ο Ολυμπισμός, επομένως, συνδέεται με τον αυθορμητισμό, την αυθεντικότητα, την αυτενέργεια, και όχι με την υποχρέωση, το καθήκον, και τον ηθικό ή υλικό εξαναγκασμό. Κατά συνέπεια, η ιδέα του Ολυμπισμού έχει ως υπόβαθρο την ιδέα της ατομικής ελευθερίας. Ο αθλητής συμμετέχει με πλήρη συνείδηση της ατομικότητάς του, προκειμένου να δώσει τον εαυτό του σε μια υπόθεση που τον αφορά, επειδή ο ίδιος την επέλεξε, και είναι έτοιμος να προσμετρηθεί με τον έτερο, γνωρίζοντας, όμως, οτι δεν πρόκειται για μια υπόθεση ζωής, αλλά για μια προσωρινή δοκιμασία, απ’ την οποία μπορεί κάθε στιγμή να εξέλθει. Αν, όμως, υπάρχουν πιέσεις και οικονομικά κίνητρα, τότε η προσωπική ελευθερία του αθλητή μεταμορφώνεται σε γενικευμένη δέσμευση. Η «άδολη», φαινομενικά, χαρά για το επίτευγμα της αθλητικής νίκης, διαθέτει τον μηχανισμό της, καθώς η μεγιστοποίηση της αθλητικής νίκης οδηγεί σε λάθος αίσθηση και σε αλλοίωση ή αλλοτρίωση των αληθινών αξιών.*** http://edopanepistimio.uoa.gr/index.php?p=opinions&id=632

Ποιος ήταν στ’ αλήθεια ο Δανός αρχαιολόγος, θεολόγος και φιλόλογος Peter Oluf Brønsted (1780-1842), ένας πρωτοπόρος φιλέλληνας ή, μήπως ένας άλλος Elgin; Ο Brønsted έφτασε στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1810, πραγματοποιώντας την πρώτη, ουσιαστικά, επίσκεψη Δανού περιηγητή στην χώρα. Η αναφορά, ωστόσο, των ονομάτων της πενταμελούς ομάδας που ταξίδεψε μαζί του, αποτελούμενη από το Δανό φιλόλογο και μουσικό Georg H.C. Koës, τους Γερμανούς, αρχιτέκτονα Carl Haller von Hallerstein από τη Νυρεμβέργη και ζωγράφο Jakob Linckh από τη Βυρτεμβέργη, και, τέλος, από τον Εσθονό βαρώνο Otto Magnus von Stackelderg, είναι αρκετή για να κατανοήσει κανείς τον αληθινό σκοπό της επίσκεψης αυτών των «πνευματικών» ανθρώπων της Δύσης. Ο von Hallerstein υπήρξε Πράκτορας του διαδόχου της Βαυαρίας Λουδοβίκου, με αποστολή του στην Ελλάδα τη συγκέντρωση αρχαιοτήτων, και με εντολή να αγοράσει όλες τις κεφαλές των αλόγων που είχαν απομείνει στο ανατολικό αέτωμα του Παρθενώνα και μια Καρυάτιδα. Ο ίδιος θα πραγματοποιήσει ανασκαφές στα Μέγαρα και την Ιθάκη και θα αγοράσει το αρχαίο θέατρο της Μήλου για λογαριασμό του Λουδοβίκου. Αλλά και οι τρεις άλλοι της παρέας, ο von Stackelberg, ο Linkh και ο Koës, κατηγορήθηκαν για κλοπή των αρχαίων ελληνικών ευρημάτων και για κερδοσκοπία. Η χρονιά που κατέφθασε ο Brønsted στην Ελλάδα, το 1810, ήταν η χρονιά κατά την οποία ο Άγγλος λόρδος Elgin (: Thomas Bruce) φόρτωσε το τρίτο μέρος της λείας του με το πολεμικό πλοίο «Ύδρα». Η λεηλασία των μνημείων γενικεύτηκε στις αρχές του ΙΘ΄ αιώνα. H δήθεν «αρχαιολογική» έρευνα ματατράπηκε σε ληστρική επιχείρηση, με ολέθριες συνέπειες για τα μνημεία και τα έργα τέχνης. Η πολυεθνική εταιρία αρχαιοκαπήλων που είχε συγκροτηθεί από το 1807 για ανασκαφές σε ελληνικούς αρχαιολογικούς χώρους και πώληση ευρημάτων στην ευρωπαϊκή αγορά, είχε ως μέλη της την αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής ελίτ. Συνεργάτες της, μεταξύ άλλων, ήταν ο Γάλλος αρχαιολόγος Louis François Fauvel, πρόξενος της Γαλλίας στην Αθήνα, ο επίσης αρχαιοκάπηλος Γερμανός Georg Christian Gropius, κατοπινός πρόξενος της Αυστρίας και ο Άγγλος Charles Robert Cockerell. Η εργασία παρακολουθεί τις επαφές του Brønsted με την Υψηλή Πύλη, τις προσωπικές του επαφές με πρόσωπα υψηλά ιστάμενα, τις ανασκαφές που ο ίδιος ανέλαβε σε σημαντικές αρχαιολογικές περιοχές της Ελλάδας, και τις συμφωνίες που έκανε ο ίδιος με τον Σουλτάνο προκειμένου τα αρχαιολογικά ευρήματα να εξαχθούν, προκειμένου να πουληθούν στις Ευρωπαίκές αγορές. Ο Brønsted απολαμβάνοντας της μεγάλης υποστήριξης του Αλή Πασά, μετατρέπεται σταδιακά σε «συνάδελφο» του Έλγιν που κατέκλεψε τις ελληνικές αρχαιότητες. Τον θησαυρό λόγου χάριν της Κέας τον φόρτωσε ο Δανός «αρχαιολάτρης» στο αγγλικό πλοίο «Η ωραία Νίνα» και πούλησε τα γλυπτά στη Δανία και τη δυτική Ευρώπη όπως αναγνωρίζει και ο ίδιος (P.O. Brønsted, Voyages dans la Grèce accompagnés de recherches archéologiques, Paris 1826-1830, σ. 24). Ο Brønsted, εκμεταλλευόμενος την υποστήριξη που είχε από τον Σουλτάνο, και, κυρίως, εκμεταλλευόμενος τον λαό της χώρας με την κλασική παιδεία, που ωστόσο σε εκείνη τη φάση ως πρωταρχικό μέλημά του έχει τον εθνικοαπελευθερωτικό του αγώνα, αδίκησε την Ελλάδα και λεηλάτησε τον πολιτισμό της. Ο ίδιος πρωταγωνίστησε στις ρυθμίσεις που αφορούσαν στην έξοδο ή την πώληση αυτών των ευρημάτων έξω από την Ελλάδα. Έτσι, μπορεί στη συνείδηση των Δανών να θεωρείται μια πνευματική προσωπικότητα, και μπορεί με τις παραδόσεις του στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης να άσκησε μεγάλη επίδραση στους αστικούς ρομαντικούς κύκλους της πρωτεύουσας της Δανίας, αλλά, τελικά, η αντίληψη που επικράτησε γι’αυτόν τον καταδίκασε σε αρχαιοκάπηλο, και μάλιστα σε «αχρείο αρχαιοκάπηλο» 

ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΓΟΓΓΑΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ, 2013, Αθήνα: Gutenberg Το ολυμπιακό ιδεώδες διέρχεται σήμερα κρίση εκ των πραγμάτων, διέρχεται, όμως, κρίση και από το πνεύμα της εποχής. Ο πολιτικός ανταγωνισμός που αναπτύσσεται μεταξύ των χωρών, το οικονομικό δέλεαρ έτσι όπως προβάλλεται από τον υλικό πολιτισμό, η τεχνολογική εξειδίκευση η οποία αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως animal machine κατά την ορολογία του Καρτέσιου, και μάλιστα βιονικό, έχουν ως αποτέλεσμα την διαμόρφωση ενός ανθρώπου μονοσήμαντου, κατά τον ορισμό του Μαρκούζε, και την φθορά και την απαξίωση της ολυμπιακής ιδέας ως αξίας. Το πνεύμα της ευγενούς άμιλλας υπονομεύεται από το ωφελιμιστικό και εγωκεντρικό πνεύμα της σύγχρονης τεχνοκρατικής κοινωνίας, αλλά έχει σχέση και με την ίδια την πολιτική κοινωνία. Η τάση προς επιλογές αναίρεσης των αρχών του ευ αγωνίζεσθαι, διαμορφώνεται από την παρεχόμενη προς τους νέους παιδεία που υποστηρίζει τον γρήγορο και εύκολο πλουτισμό και την με οποιοδήποτε τίμημα προβολή των ανθρώπων. Ο αθλητισμός, κατ' επέκταση και οι αθλητές, δεν αποκόπτονται από το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, συνεπώς και από τις αξίες που διέπουν την ζωή της πολιτικής κοινωνίας. Παρά τις επιφυλάξεις, υπάρχουν, ωστόσο, μηνύματα σθεναρής κριτικής, η οποία αποβλέπει στην διάσωση των θεμελιωδών αξιών, στην αποδοκιμασία των αρνητικών φαινομένων του σύγχρονου αθλητισμού, στον έλεγχο της απληστίας αλλά και της μονομέρειας, στην αντικατάσταση των προτύπων επιτυχίας από πρότυπα αξίας και στον σεβασμό της ανθρώπινης δισυπόστατης φύσης. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).                                                             

(2013). Η ηθική του σύγχρονου αθλητισμού υπό το πρίσμα της κρίσης των αξιών. Η τοπική και η παγκόσμια κοινότητα αντιμετωπίζoυν σήμερα μια βαθύτατη κρίση, η οποία ουσιαστικά εδράζεται στην κακοποίηση και την αλλοτρίωση των ηθικών αξιών. Το εγωκεντρικό και ωφελιμιστικό πνεύμα που επικρατεί σήμερα σε κάθε έκφανση της ζωής υπεισήλθε και μόλυνε και το πνεύμα του αθλητισμού - το οποίο στην αυθεντική του μορφή είναι πνεύμα άμιλλας και υπέρβασης των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Έτσι, υπάρχει μια ανισοκρατία στην άμιλλα, ενώ η θήρα του αθέμιτου ανταγωνισμού και του κέρδους έφθειραν και ακόμη φθείρουν το πνεύμα του αθλητισμού. Η τάση, αναίρεσης, ωστόσο, των αρχών του καλώς αγωνίζεσθαι, διαμορφώνεται από την παρεχόμενη προς τους νέους «παιδεία», που υποθάλπει τον γρήγορο και εύκολο πλουτισμό ή την με οποιοδήποτε τίμημα προβολή των ανθρώπων. Το αποτέλεσμα είναι, αντί για την, μετά από δίκαιο αγώνα, ηθική ανύψωση του αθλούμενου, και αντί για τον καθαρό αγώνα εντός του σταδίου, να επιβραβεύεται ο δόλος, τα σκοτεινά παρασκήνια και η συνολική αλλοτρίωση της ιδέας του αθλητισμού ως αξίας. Η υποκειμενική αποτίμηση της αθλητικής νίκης έχει αντικαταστήσει το φιλοσοφικό της περιεχόμενο με την οικονομική της αξία. Η αθλητική νίκη υπό το κριτήριο αυτό θεωρείται ως καρπός της κυριαρχίας της υποκειμενικότητας, κυριαρχία την οποία η αυθεντική φιλοσοφική σκέψη οφείλει να υπερβεί. Η οπτική γωνία δεν μπορεί να είναι η βούληση για δύναμη, αλλά η άρνηση της ιδιοτέλειας, καθώς επίσης και η βούληση για άρση πάσης μορφής δύναμης που οδηγεί σε πλάσματα κυριαρχίας, άρα στην καταπίεση της ίδιας της ζωής. Η κακοποίηση των ηθικών αξιών φαίνεται πως οφείλεται, επομένως, κυρίως στην εναλλαγή των τιμών έντασης των αξιών αυτών, οι οποίες, ωστόσο, πάντα προσφέρουν τη δυνατότητα να αξιολογηθούν από τις επερχόμενες γενιές περισσότερο αυθεντικά από ό,τι ισχύει σήμερα.

(2013). Η εθνική πολιτική στον αθλητισμό και η παγκόσμια πολιτισμική κρίση. Η παγκόσμια οικονομική και πολιτισμική κρίση επηρεάζει, όπως είναι φυσικό, και τον αθλητισμό, ως ανθρωπολογική δραστηριότητα. Η αντιμετώπιση του αθλητισμού ως προσοδοφόρου επαγγέλματος, αντί για χώρου παιχνιδιού και ευχαρίστησης, μετατρέπει τον αθλητή από άνθρωπο σε εμπόρευμα και τον αθλητισμό από ελεύθερη επιλογή σε επαγγελματικό καθήκον. Η πρακτική της επίσημης πολιτείας αποκαλύπτει την υποστήριξή της στον αθλητισμό κορυφής, από τον οποίο αναμένει και επιδιώκει εθνικά οφέλη. Έτσι, «επενδύει» στον ανταγωνιστικό αθλητισμό, σαν να επρόκειτο για μετοχή του χρηματιστηρίου, προκειμένου να μεταφράσει τις νίκες σε κατάλληλη προπαγάνδα για την δήθεν επιτυχή πολιτική της. Για το λόγο αυτό συνάπτει ένα είδος συμβολαίου με τον επίδοξο αθλητή ή τον προπονητή του, βρίσκοντας ως καίριο σύμμαχο τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, τα οποία είναι έτοιμα να συμβάλλουν στη μεγιστοποίηση του στόχου, διογκώνοντας το μέγεθος της επιτυχίας. Στον ελληνικό αθλητισμό ειδικότερα, από την εποχή της Χούντας έως σήμερα, ο τρόπος με τον οποίο το πολιτικό σύστημα δείχνει να αντιλαμβάνεται την αξία της αθλητικής επιτυχίας, έχει λειτουργήσει κάπως σαν κληρονομιά. Πέρα, όμως, από τις ελάχιστες περιπτώσεις πρωταθλητών, ο αθλητισμός αποτελεί στην Ελλάδα ένα άδειο τοπίο, ενώ και ο αθλητισμός στο σχολείο θυμίζει μάλλον τεχνικές σε αυλές του Μεσαίωνα, παρά παιχνίδι και φυσική άσκηση για τους νέους. Την ίδια στιγμή στην παγκόσμια σκηνή, όπου ο άνθρωπος καλείται σήμερα να δράσει, κυριαρχεί η διαφθορά, η ωμότητα, η κάθε είδους βία και ο κυνισμός. Λίγο-πολύ ο παγκόσμιος αθλητισμός απηχεί ένα πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που διαθέτει ανάλογα χαρακτηριστικά. Η πολιτεία, όμως, παρά τα προβλήματα, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει την αξία του αθλητισμού, για όλους, και ειδικά για τους νέους κατά την περίοδο της σχολικής εκπαίδευσης. Δια του αθλητισμού μπορεί να αναπτύξει τις αρχές που οφείλει να τηρήσει ο αθλητής για να μη χάσει το όριο της αρετής του. Εξάλλου, εκτός από την αξιολόγηση του αθλητισμού, μπορεί να προβεί και στην αναζήτηση εκείνων των ηθικών χαρακτηριστικών, που η ίδια η πολιτεία θεωρεί αδιαπραγμάτευτα για τη διασφάλιση της ποιότητάς του. 

(2013). Η ανάγκη διαμόρφωσης μιας νέας ηθικής του Ολυμπισμού και του αθλητισμού. Ο αθλητισμός, αποτελώντας μιὰ πολιτιστικὴ εκδήλωση, δεν είναι αποκομμένη απὸ το κοινωνικο και πολιτικὸ περιβάλλον, εντὸς του οποίου λαμβάνει υπόσταση. Οι αθλητὲς και οι παράγοντες του αθλητισμού, ως άνθρωποι και ως πολίτες, επηρεάζονται άμεσα απὸ το σύνολο των αξιών, οι οποίες διέπουν τη ζωὴ της πολιτικής κοινωνίας. Ο αθλητισμός, όπως και κάθε άλλη επιμέρους έκφανση της πολιτιστικής δραστηριότητας, έχει βεβαίως τις δικές του αξίες, καθὼς και όλες εκείνες τις αρετές που περιέχονται σε μια τέτοιας φύσεως ειρηνικὴ εκδήλωση. Όμως όπως και στην κοινωνία έτσι και στο χώρο του αθλητισμού, ενώ προβάλλεται η δικαιοσύνη, η εντιμότητα και η ισότητα, ωστόσο η καθημερινὴ πρακτικὴ βεβαιώνει την διάπραξη αδικιών και παρανομιών. Αντίστοιχα, ο αθλητισμὸς έγινε πρωταθλητισμός, ενώ η ευγενής άμιλλα έγινε ανόσιος ανταγωνισμός, ο οποίος συχνά χρησιμοποιεί κάθε άνομο μέσο, προκειμένου να επιτύχει τη νίκη. Οι πράξεις που φθείρουν το πνεύμα του αθλητισμού συνδέονται, επομένως, με τη δομή της παγκόσμιας κοινωνίας, η οποία στο όνομα του οικονομικού συμφέροντος ανέχεται τη νόθευση αρχών διαχρονικού κύρους. Η υπονόμευση, όμως, του αθλητικού πνεύματος έχει σχέση και με την ίδια τη φύση του ανθρώπου, καθώς αυτός αναλώνεται για την κατάκτηση μιας θέσης στην κοινωνική ιεραρχία. Εν τέλει, ο θρίαμβος της αγοραίας ηθικής και λογικής που χαρακτηρίζει συνολικά τη δυτική κοινωνία, αντανακλάται και στον αθλητισμό. Είναι αναγκαία, επομένως, η αναζήτηση μιας νέας αθλητικής φιλοσοφίας, που σε συνδυασμό με την απομυθοποίηση των επίπλαστων ειδώλων, αντί για την πρωτιά θα εστιάζει στο καλύτερο που μπορεί να προσφέρει ένας νέος, βασισμένος στη φυσική του υπόσταση. Η ουσιαστική μετατροπή της ποιότητας του αθλητισμού είναι εφικτή, υπό την προϋπόθεση της πλήρους ανατροπής του υπάρχοντος οικονομικού και πολιτικού συστήματος και του ρόλου της παιδείας.