Στο μονόπρακτο του Άρθουρ Σνίτσλερ Ο πράσινος παπαγάλος [Der grüne Kakadu] κυριαρχεί ο προβληματισμός γύρω από την ουσία της πραγματικότητας. Γάλλοι αριστοκράτες επισκέπτονται την παραμονή της Γαλλικής Επανάστασης ένα ιδιόρρυθμο θέατρο-καπηλειό του Παρισιού, όπου οι θαμώνες είναι ηθοποιοί που παριστάνουν κακοποιούς και απατεώνες. Η ευχάριστη διέγερση των νεύρων που προσφέρουν στους αριστοκράτες οι επινοημένες αφηγήσεις των ηθοποιών έρχεται σε αντίθεση με αυτό που πραγματικά συμβαίνει και που οι αριστοκράτες αποφεύγουν να συνειδητοποιήσουν: τη στιγμή που εκείνοι απολαμβάνουν την ψευδαίσθηση της απειλής και του κινδύνου, ξεσπάει έξω, στους δρόμους του Παρισιού, η Επανάσταση. Το βασικό θέμα του έργου είναι αντιπροσωπευτικό της εποχής που γράφτηκε, δηλαδή του Fin-de-siècle, της Βιεννέζικης Νεωτερικότητας αφού ο Σνίτσλερ εστιάζει στα παρακμιακά στοιχεία και στο θέμα της αποσύνθεσης της πραγματικότητας. Ακόμα και ο χαρακτηρισμός «γκροτέσκο» που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για το έργο δεν δικαιολογείται με αυστηρά λογοτεχνικά κριτήρια, αλλά σκοπό έχει να τονίσει την ιδιομορφία των συμβάντων στον Παπαγάλο και να σχολιάσει τη στάση του κοινού που τα υπαγορεύει και τα προκαλεί.Arthur Schnitzlers Einakter "Der grüne Kakadu" (1898), vom Autor als Groteske bezeichnet, variiert das bei Schnitzler beliebte Thema des Verhältnisses zwischen Illusion und Realität. Im historischen Kostüm gekleidet - Französiche Aristokraten geben sich am Vorabend der Revolution in einer kabarettartigen Spelunke dem Spiel mit der Illusion hin, ohne die nahende Katastrophe wahrzunehmen - lassen sich die Figuren des Stücks nach dem Grad ihres Wirklichkeitsverhältnisses charakterisieren. Schon die Wahl des historischen Moments impliziert eine kritische Haltung gegenüber einer realitätsabblendenden Attitüde, die letztendlich auf Schitzlers Zeit und Gesellschaft hinweist.