Στο άρθρο αυτό διερευνάται η σημασία της παρουσίας και επίκλησης της Ωραίας Ελένης στον „Faust“ του Goethe. Αφού εξετάζεται η ‘προϊστορία’ του μοτίβου – που συνδέεται εξαρχής με την ιστορία του Φάουστ – αναφέρονται οι συνθήκες υπό τις οποίες συμπεριλαμβάνει ο Goethe την μορφή της Ελένης στον δικό του „Faust“. Γίνεται εκτενής ανάλυση της διαδικασίας προσέγγισής της από τον συγγραφέα και της μεταμόρφωσής της: η Ελένη δεν είναι πια όργανο και επίτευγμα του διαβόλου όπως στο μέχρι τότε πλαίσιο του μύθου του Φάουστ, αλλά σύμβολο της αληθινής ουσίας της τέχνης και της υπέρτατης ομορφιάς, σύμβολο της κλασικής αρχαιότητας, επίτευγμα του Φάουστ ως καλλιτέχνη και πνευματικού δημιουργού. Η Ελένη είναι στον „Faust“ του Goethe ποιητική, πνευματική μορφή. Σύμφωνα με τη θέση του Wolfgang Schadewaldt υποστηρίζεται και στο άρθρο η άποψη πως η Ελένη είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να στραφεί ο Φάουστ στη δραστήρια αντιμετώπιση της ζωής στην τέταρτη και πέμπτη πράξη του „Faust ΙΙ“.