Τα ερωτήματα που τίθενται στην εργασία είναι: α) Η παρουσία του ηττημένου αθλητή στο συνολικό έργο του Πινδάρου, β) η κατάσταση στην οποία περιέρχεται ο ηττημένος αθλητής, γ) η θεώρηση της ήττας του αθλητή κατά τον Πίνδαρο, δ) η σημασία της αγωνιστικής νίκης, ε) η εικόνα αυτής της νίκης στον Πίνδαρο, και στ) η έννοια του ηττημένου ως αντίποδα του νικητή. Τελικό ερώτημα της εργασίας είναι η αξιολογία της ήττας κατά τον ποιητή και, οι από τον άνθρωπο και τον αθλητή απορρέουσες δυνατότητες αξιοποίησης της εμπειρίας της ήττας.

Η εργασία διερευνά το νόημα της Ολυμπιακής νίκης, όπως αυτό απορρέει από τα κλασικά  κείμενα. Η νίκη στην κλασική αρχαιότητα αποτελεί ‘αρετή’, για  την  οποία ο νικητής δικαιούται τον έπαινο και τη δόξα. Η νίκη αποτελεί την απόδειξη της εύνοιας του θεού και έχει επομένως, διάσταση θεϊκή. Ταυτόχρονα αποτελεί την απόδειξη της εκπλήρωσης του ιδανικού της πόλης, της διάπλασης δηλαδή του τέλειου νέου. Η τελετή της στέψης και ο κώμος του νικητή που συνεχίζεται ως την επάνοδό του στην πατρίδα, θυμίζουν την αποθεωτική στέψη του αρχαίου βασιλιά που ενσάρκωσε τον “ενιαυτό δαίμονα’’ στην τοπική του μορφή. Το στεφάνι της στέψης αντίστοιχα εκφράζει την θρησκευτική και ηθική αξία του εξαγνισμού που μεταδίδεται στον αθλητή δια της νίκης. Η νίκη τον ανυψώνει σε επίπεδα θεϊκού ήρωα και τον μετατρέπει  σε  αντικείμενο λατρείας. Τα επίθετα που του αποδίδονται είναι δηλωτικά  της  θρησκευτικής  αξίας της νίκης και ταυτίζουν αυτήν με την ίδια την ευτυχία. Το νόημα της αγωνιστικής νίκης επομένως είναι η εξύψωση και μιας μορφής θεοποίηση του ήρωα–νικητή στην αρχαιότητα. Η νίκη φαίνεται επομένως πως είναι το ιερό Κέντρο, το κέντρο της λατρείας, η Εστία, η πεμπτουσία των αρχαίων αγώνων. Η έννοια της Νίκης μήπως συμπίπτει, όμως, με αυτήν του «υπείροχον έμμεναι» που κυριαρχεί στον κόσμο ιδεών του Ομήρου; Υπήρχε κάτι πριν το «υπείροχον»; Μήπως οι Ετρούσκοι ή οι Τυρρηνοί, μήπως οι Πρωτοέλληνες, ο Θησέας; Τι υπήρχε, άραγε, πριν το «υπείροχον»;  

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν θέμα ιδιαίτερο αγαπητό στην παιδική λογοτεχνία. Με αφορμή την έκδοση του Dargaud ‘Αsterix aux jeux Olympiques’ η εργασία αυτή εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες στη λογοτεχνία αυτού του είδους, το περιεχόμενο του κόμικ, καθώς επίσης και το στόχο του συγγραφέα. Επισημαίνονται τα θετικά και τα αρνητικά δεδομένα της έκδοσης, οι ιστορικές αλήθειες και οι ανακρίβειες, και, κυρίως, τα μηνύματα προς τους νέους στους οποίους απευθύνεται η έκδοση, τα οποία, λόγω και του ταυτόχρονου οπτικού ερεθίσματος, είναι ιδιαίτερα ισχυρά. Το συμπέρασμα που προκύπτει, εν τέλει, είναι οτι πίσω από την ευχάριστη ατμόσφαιρα του κόμικ, το οποίο έχει μεταφραστεί και στα αρχαία ελληνικά από τον Φάνη Κακριδή, παρουσιάζονται με μονοσήμαντο τρόπο οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ο αρχαίος κλασικός πολιτισμός, αλλά και ο νεοελληνισμός. Ο συγγραφέας του κόμικ φέρνοντας τον συμπαθή ήρωα των Γαλατών στην Ολυμπία το 52 π.Χ. επιχειρεί να συνδέσει τους Γαλάτες με τους Ολυμπιακούς Αγώνες με τους οποίους δεν είχαν καμία σχέση, συνδέοντας έτσι τους Γάλλους με την αρχαία Ολυμπία και τον κλασικό πολιτισμό. Ο τρόπος, όμως, που χρησιμοποιεί τον ολυμπιακό μύθο και τους αθλητές της Ολυμπίας είναι ανιστόρητος, καθώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν ήταν μια αφελής ιστορία φολκλορικού χαρακτήρα, αλλά ένας θεσμός σφυρηλατημένος από την αντιφατικότητα της ανθρώπινης φύσης. Είναι εντελώς διαφορετικό να παρουσιάζεται η αντιφατικότητα της φύσης του ανθρώπου, και άλλο η βία. Ο συγγραφέας επιδιώκει τη δημιουργία ενός μύθου για τους σύγχρονους Γάλλους, ενώ το θέμα των Ολυμπιακών Αγώνων αποτελεί μόνο το πρόσχημα για τον εξωραϊσμό και την προβολή αυτού του, αλλότριου, μύθου.