Abstract:
Στὸ Γεωπολιτικὸ Σύμπλοκο τῆς Μεσογείου παρατηρεῖται τοὺς τελευταίους μῆνες μιὰ ἔντονη, ὅσο καὶ ἐπικίνδυνη, κινητικότητα στὸ τμῆμα τῶν ∆υτικῶν Βαλκανίων ἐντὸς τοῦ γεωπολιτικοῦ Ὑποσυστήματος τῶν Βαλκανίων. Ἡ χώρα μας ἔχει τὸ θλιβερὸν προνόμιον νὰ ἀποτελεῖ τὴν τομὴν τῶν δύο ἀσταθῶν Ὑποσυστημάτων τοῦ Μεσογειακοῦ Γεωπολιτικοῦ Συμπλόκου: α) τοῦ Ὑποσυστήματος τῶν Βαλκανίων καὶ β) τοῦ Ὑποσυστήματος Τουρκίας-Ἐγγύς Ἀνατολῆς. Θὰ ἀποδείξομε ἀφ' ἐνὸς ὅτι τὰ δύο αὐτὰ Ὑποσυστήματα εὑρίσκονται σὲ ἔντονη ὅσο καὶ ἀσταθῆ συλλειτουργία στὴν παροῦσα συγκυρία, καὶ ἀφ' ἑτέρου θὰ ἀναδειχθεῖ ὁ κύριος γεωπολιτικὸς παράγων, γενεσιουργὸς τῆς ἀσταθείας αὐτῆς, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Ἐνεργειακὴ Ἀσφάλεια. Ἐπίσης θὰ καταδειχθοῦν οἱ βασικοὶ πόλοι διεθνοῦς ἰσχύος, ἡ Μόσχα καὶ ἡ Οὐάσιγκτων, ὁ νεοψυχροπολεμικοῦ τύπου ἀνταγωνισμὸς τῶν ὁποίων θέτει σὲ ἀποσταθεροποιητικὴ δυναμικὴ τὸ Γεωπολιτικὸ σύμπλοκο τῆς Μεσογείου μὲ κύρια ἑστία τὰ ∆υτικὰ Βαλκάνια. Ὁ ὅρος "νεοψυχροπολεμικοῦ τύπου" χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ τονισθεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ὑπάρχει σημαντικὴ ἰδεολογικὴ ἀπόστασις μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν πόλων (καὶ φυσικὰ —ἀλλὰ περισσότερον συγκεκαλυμμένος— μεταξὺ Οὐάσιγκτων καὶ Πεκίνου), ὅπως κατὰ τὴν περίοδον τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου. Ἡ ἰδεολογικὴ διαφορὰ στὴν περίπτωση αὐτὴν ἔγκειται στὴν δυτικὴ κοσμοπολιτικὴ καὶ ἀκραίως νεοφιλελεύθερη δυτικὴ προσέγγιση καὶ τὴν ἐθνο-ταὐτοτικὴ συντηρητικὴ προσέγγιση τῆς Ἀνατολῆς, μὲ προεξάρχοντα πόλο τὴν Μόσχα. Τὸ θεωρητικὸ ὑπόβαθρο τῆς παρούσης ἀναλύσεως εἶναι αὐτὸ τῆς κλασικῆς ἀγγλοσαξωνικῆς γεωπολιτικῆς σχολῆς μὲ ὑπόδειγμα αὐτὸ τοῦ Ν. J. Spykman ὅπως ἐξελίχθηκε ἀπὸ τὶς προσεγγίσεις τοῦ Ζ. Brzezinsky καὶ ἡ μεθοδολογικὴ προσέγγισις αὐτὴ τῆς Συγχρόνου Συστημικῆς Γεωπολιτικῆς Ἀναλύσεως.
