Η αιγαιακή πολιτική της Ελλάδος κατά τη μεταψυχροπολεμική περίοδο είναι καθ’ όλα ενδεικτική των εγγενών προβλημάτων της ελλείψεως στρατηγικής κουλτούρας μεταξύ των εν Αθήναις ιθυνόντων. Επί του εν λόγω στοιχείου βασίζεται η ανάλυση εντός της παρούσης μελέτης και οι συμπαρομαρτούσες συνέπειες επιχειρείται να υπογραμμισθούν. Αναμφιλέκτως, τα περιθώρια χαράξεως μίας διαφορετικής στρατηγικής πλεύσεως ήταν υπαρκτά εξαιτίας της μείζονος ανακατανομής ισχύος επί πλανητικού και περιφερειακού επιπέδου την επομένη της λήξεως του Ψυχρού Πολέμου, αλλά την προκειμένη συστημική ευκαιρία άδραξε μόνο η Τουρκία, με αποτέλεσμα την πλήρη διατάραξη της ισορροπίας ισχύος εντός του Αιγαιακού Αρχιπελαγικού χώρου. Συνεπώς, με γνώμονα την πάγια εκπεφρασμένη επιλογή διεθνοποιήσεως-ουδετεροποιήσεως του διαύλου Δαρδανελίων-Αιγαίου υπό νατοϊκή σκέπη, η Ελλάς ευρίσκεται ενώπιον της προκλήσεως υλοποιήσεως μίας αξιόπιστης αποτρεπτικής στρατηγικής. Επιτυγχάνει τον εν λόγω σκοπό, με άξονα και την κρισιμοτάτη περίοδο των δεκαετιών του 1990 και του 2000 ούσες μεταβατικές για την πορεία των διακρατικών συσχετισμών εντός του συμπλόκου της Ευρυτέρας Μέσης Ανατολής.

Due to ice melting, the energy reserves in the Arctic Ocean have become accessible. Therefore, with reference to the climatic changes that have been taking place in recent years, the aim of this paper is to analyze the reallocation of power in the geopolitical complex of the Arctic Ocean, through the context of the distribution, availability and development of the energy reserves in the area . That includes the study of the energy dividends of the Arctic Ocean’s coastal states as well as the strategic and political importance of the geopolitical complex of the research, in terms of energy.

Which are the modern roots of the theories of Systemic Geopolitical Analysis and Structural Realism? Which are the epistemological and methodological bases that a conflict is profound? Being descriptive theories, both Systemic Geopolitical Analysis and Structural Realism have been constructed on the basis of axial hypotheses tested through historical practical case studies. They represent complementary approaches, based on the common Thucydidean legacy of description and analysis emphasizing ontology. In the modern framework of scientific debate, there are also common roots, while the commonalities are more between them in comparison with other theoretical approaches even included in the same scientific field. Under this lens, the current paper endeavors to decode all those reasons making the two theoretical approaches two – even not identical – twins of Thucydides.

The current paper aims to offer an analytical description of the legacy and the challenges that modern theory is inclined to face vis–à–vis systemic geopolitical approach and neo–positivism.3 Having different intellectual bases (i.e. geography and political science), systemic geopolitical analysis and structural realism follow parallel routes and struggle to manage common challenges in the light of the upmost epistemological aim; describing and analysing the international system without blinkers and any kind of ideological bias. What is the crux of the matter when analysing international politics? Has geography answered to the questions posed by political science considering the inclusion of human behaviour into the analysis of international system? Without any doubt, systemic geopolitical analysis and structural realism represent complementary theoretical proposals for decoding the causes and the effects of antagonism, balance of power, hegemonism, Great Powers‟ strategic behaviour, interdependence, the role of international institutions and cooperation. Therefore, they can co–exist for the sake of description and even prediction of certain trends of behaviour and correlation of power.

Το παρόν κείμενο αναφέρεται στην ολοκληρωμένη μεθοδολογία κατασκευής σύνθετων δεικτών κατά τη σύγχρονη Συστημική Γεωπολιτική Ανάλυση.

Το παρόν κείμενο αναφέρεται στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Το παρόν κείμενο αναφέρεται στους γεωπολιτικούς δείκτες νομικού περιεχομένου, με παράδειγμα την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στον Αρκτικό Ωκεανό.