This text analyzes the main points of behavior of the Super-systemic (Russia, Turkey, Israel, EU, USA) and Systemic (Armenia, Artsakh, Azerbaijan) factors of the conflict in Nagorno-Karabakh following the Azeri attack, which was obviously supported in various means -both diplomatic and operational in the field- by Ankara, but also assisted by Israel in terms of armaments. An analysis follows of the self-proclaimed "Republic of Artsakh’s international legal status, taking into accountboth the UN General Assembly’s and Security Council's Resolutions.Further to that, and on the basis of the above analysis, the diplomatic and operational behavior of the Russian Federation before, during and after the conflict is interpreted and conclusions are drawn about the current distribution of power in the South Caucasus, the winners and losers, and the future dynamics for super-systemic actors: Russia and Turkey. In the context of this analysis, the Greek  geopolitical position is also considered, alongside policy proposals, which must be taken into account by Athens in order to face those important security issues marked by the redistribution of power in the Caucasus Complex.

Israeli deterrence strategy, as an integral part of its strategic behavior tout azimut,can briefly be outlined in terms of threats (including existential ones), challenges,operational initiatives, doctrine, and the regional balance of power. All of thesecan be examined in light of Turkey’s ongoing adventurism. Israel’s strategic behaviorwill be analyzed in comparison to Greece’s security challenges and policieswith regard to Turkey, which engages in aggressive tactics in the Eastern Mediterranean and the Middle East at the expense of Greek and Israeli vital interests.

The current paper emphasizes on the debate referring to how historical case studies are processed in social sciences and humanities and which limitations have to be surpassed towards a clear-cut descriptive analysis. Systemic Geopolitical Analysis does offer the necessary set of methodological tools contributing to a reading of causes and effects without any deontological bias. To this aim, it uses a sequence of methodological stages for the description, the standardization, the terminology definition, the synthesis and finally, the draw of conclusions named as “sample of redistributions of power”. This last part is essentially followed by the geostrategic synthesis part; the descriptive and clearly scientific in which the geopolitical framework is given is followed by the subjective geostrategic one in which the challenges, dilemmas, threats and opportunities on behalf of a certain actor are presented. Based on this legacy, processing historical case studies is made with a clear distinction between objectivity and subjectivity or, in other words, between science with ontological reference and geostrategic recommendations. This paper replies to the epistemological legacy Systemic Geopolitical Analysis relying on as well as its core theoretical and methodological contribution.

In the current study, the challenges, the priorities and the systemic opportunitiesregarding Greece’s strategic behavior and its overall policy initiatives in the Aegean in the post-Cold War era are described and analyzed. In accordance with the Dardanelles Strait, the Aegean Sea represents an integral part of a trade passage of great significance for the regional balance of power, as well as for the planet-level effects on the balance of power among the Great Powers.Hence, the strategic behavior of the littoral states - Greece and Turkey - owns distinctive value for the geopolitics of the Greater Middle East, especially in the aftermath of the end of the bipolar order of the international system. This is examined in the light of the questions above: What are the static geopolitical aspects determining the balance of power in the Aegean Sea and what are the new challenges of the post-Cold War system?What are the political-strategic initiatives taken by Greece and what is the level of effectiveness within the framework of national interest implementation?The crux of the matter relates to the great geopolitical significance of the trade sea passage of Dardanelles-Aegean and the position of the intervening actors on the climax of power not permitting them to act as the sole geopolitical factors. This is implemented by the super-systemic actors and of course, the dominating naval powers, as it was the case of the U.S. in the post-war era. Nevertheless, the strategy of small and middle powers may give answers to such challenges when leadership capacity and strategic plans will exist in an active way vis-à-vis the inter-state dilemmas, especially when referring to Greece owning - according to the International Law of Seas - the dominant role in the Aegean Sea.For instance, the plan and implementation of patron-client relations could contribute productively towards this aim via the interconnection of interests and the cultivation of a situation of mutual commitment between the dominating naval power and Athens. On the contrary, the failure of Greece to move towards this choice deals with the overall failure of Greece’s strategy in the Aegean Sea in the post-Cold era, referring to deterrence credibility, managing security dilemmas and last but not least, balancing the Turkish threat.

Όπως έχουμε ήδη δημοσιεύσει στο παρελθόν η φάση κατασκευής των ενεργειακών οδεύσεων διασύνδεσης Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας αλλά και η έναρξη των σεισμικών ερευνών στην περιοχή νοτίως της Κρήτης δύναται να ορίσει χρονικώς και γεωγραφικώς μια περίοδο εντονοτέρων τριβών με την γείτονα Τουρκία. Εις επίρρωσιν των ανωτέρω, η πρόσφατη παράνομη αλλά και αδιευκρινίστου, τυπικώς, νομικής υποστάσεως «συμφωνία» μεταξύ Λιβύης – Τουρκίας, υπογράφεται και «επικυρούται» σε μία περίοδο χαρακτηριζόμενη από τα κάτωθι χρονικά στιγμιότυπα (τα κυριότερα):Σεπτέμβριος 2019: Η διαδικασία αδειοδoτήσεως σεισμικών ερευ-νών στην περιοχή του Ιονίου και της Κρήτης από την Ελληνική Βου-λή ολοκληρώνεται.Οκτώβριος 2019: Το γεωτρητικό πλοίο Yavuz ενεργεί, παρά τα τε-χνικά προβλήματα που συνήντησε, εργασίες εντός του βυθοτεμαχίου7, ανήκοντος στην κυπριακή ΑΟΖ.Δεκέμβριος 2019: Η Τουρκία καταθέτει συντεταγμένες υφαλοκρη-πίδας με τη Λιβύη στον ΟΗΕ.Δεκέμβριος 2019: Η Ελλάδα βιαζομένη από την δυναμική τωντουρκικών προσπαθειών δημιουργίας παρανόμων τετελεσμένων προ-χωρά σε συναντήσεις με την Αίγυπτο και την Ιταλία για τον καθορι-σμό της ΑΟΖ αντιδρώντας στη συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης. (Δεν έχειεισέτι πρωτοκολληθεί, αλλά αναμένεται η πρωτοκόλλησή του, μάλλονπερί τον μήνα Μάρτιο 2020).

• Ιανουάριος 2020: Η Τριμερής Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ υπογράφουν το σύμφωνο συνεργασίας για την κατασκευή του αγωγού EastMed
• Μάιος 2018: Η Exxon Mobil ολοκληρώνει τις προκαταρκτικές μελέτες για γεώτρηση στο βυθοτεμάχιο 10 της Κυπριακής Δημοκρατίας
• Οκτώβριος 2018: Έναρξη σεισμικών ερευνών από το τουρκικό σεισμογραφικό πλοίο BARBAROS
• Νοέμβριος 2018: Το γεωτρύπανο Stena Icemax ξεκινά γεώτρηση στο βυθοτεμάχιο 10 της Κυπριακής Δημοκρατίας για λογαριασμό της ΕΧΧΟΝ ΜΟΒΙL
• Απρίλιος 2019: Με επίσημη επιστολή της στην Κυπριακή Δημοκρατία, η Exxon Mobil επισημοποίησε τα δεδομένα για το κοίτασμα «Γλαύκος» με την ανακάλυψη των 5 έως 8 τρισεκατομμυρίων κυβικών ποδών, ενώ επιβεβαίωσε και το γεγονός ότι θα πραγματοποιήσει επιβεβαιωτική γεώτρηση.

Από τα παραπάνω καταγεγραμμένα γεγονότα είναι προφανές ότι μέσα σε ένα διάστημα 21ός μηνών επεχειρήθη η κλιμάκωση της εντάσεως στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Διάστημα, κατά την διάρκεια του οποίου, η Τουρκία εισέβαλε στην ζώνη 120 χλμ μεταξύ Ταλ αλ Αμπιάντ - Ρας αλ Άϊν της Συρίας, κατέλαβε συριακά εδάφη υπό την προστασία, στήριξη και ανοχή της Ρωσίας, επιχείρησε παράνομες γεωτρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, κατάθεσε στον ΟΗΕ μία παράνομη αλλά επικίνδυνη συμφωνία (τη λέξη «επικίνδυνη» θα την εξηγήσουμε σε επόμενο κεφάλαιο) με την κυβέρνηση της Τριπόλεως της Λιβύης, σκοπούσα στον καθορισμό της μεταξύ των υφαλοκρηπίδας, ανεμείχθη με αποστολή τούρκων αξιωματικών των μυστικών υπηρεσιών της, με αποστολή μισθοφόρων ισλαμιστών μαχητών τρομοκρατικών ομάδων από την Συρία, με αποστολή όπλων και πυρομαχικών και βαρέως οπλισμoύ στις δυνάμεις των ισλαμιστών μισθοφόρων του κου Σάρατζ, παραβαίνοντας και την συμφωνία εκεχειρίας της προσφάτου «επιλεκτικώς συνεθημένης συναντήσεως του Βερολίνου» αλλά και το εμπάργκο το ορισθέν από την 1995/2011 απόφαση του ΣΑ του ΟΗΕ με την αποστολή τακτικών στρατευμάτων στη Λιβύη για την υποστήριξη της κυβερνήσεως της Τριπόλεως.

The core aim of the current paper is to summarize the basic argumentation of the Waltzian program and re-examine it in comparison with the legacy of systemic geopolitics. Which is Waltz’s contribution, what is added by Mearsheimer and what does systemic geopolitical analysis offer in the margins of the relevant debate? Both of them focus on Great Powers, since these are considered without any doubt rational actors shaping international system. On this line of thought, their specific legacy is comparatively analyzed with systemic geopolitics and it is developed on the common basis of “system”. Systemic analysis is their common starting point towards analysis of international affairs and interstate distribution of power. Beyond their contradiction with reference to conclusions and epistemological issues, systemic analysis offers a common framework of understanding and conceptualizing systemic geopolitical analysis and structural realism. For this reason, system-level parameters are considered critical representing an epistemological and methodological prioritization far from blinkered analyses cited by other theoretical and philosophical traditions.