We are presenting a geopolitical analysis of power redistribution in the Geopolitical Complex of the Eastern Mediterranean, as defned by the Greek-Cypriot-Turkish-Israeli-Egyptian pentagon. The factor causing the reallocation of power in the Geopolitical Complex examined isTurkey’s policy in the Eastern Mediterranean, with a focus on the illegal Turkish-Libyan Memorandum of Understanding. Therefore, this analysis covers bilateral relations and tensions between Greece and Turkey andother international poles of power (France, Italy, Germany, the USA, and Russia) and their projection in the Eastern Mediterranean. Under the aforementioned perspective, we examine the converging factors upon which this analysis is focused: (a) the debate concerning the direct or indirect projection of power in the area, (b) the opportunities for cooperation between Greece and France in the defensesector, and (c) the advantages of creating a new Southeastern Mediterranean architecture of security in the context of NATO.

L’adoption d’une approche apaisante similaire, indistinctement et surtout de manière déraisonnable, constitue à la fois une erreur méthodologique et scientifique inhérente, mais aussi un choix diplomatique et national, à fortiori, malheureux qui, je le crains, conduira avec une précision mathématique dans une atteinte, sans  précédent et en tout cas irréversible, aux intérêts de notre « commettant » nationalcommun (j’imagine)...Du peuple grec...De l’hellénisme, en général, en Grèce, à Chypre, mais aussi de la diaspora dans son ensemble !!! (qui a récemment acquis le droit de vote, elle est donc désormais légitimée d’avoir son mot à dire dans les affaires publiques!!!

Moscow managed to "diplomatically" contain the Baku-Yerevan-Stepanakert explosion since Russia reemerged in a dominant and decisive way as a peacekeeping military and economic actor in the Armenia-Azerbaijan dipole. In fact, Russia stopped more bloodshed, might drive it away from its "regular" ally, Turkey, and cut all ties with Azerbaijan handing it over to the West. Therefore, this explains Moscow's initiative to propose solutions to the Pashinyan government inclusive of a peaceful return of Azeri refugees from areas of Sushi, before its eventual handover to the Azeris, under the guarantee of Russia's own military presence in order to "ensure cohabitation between Armenian residents and Azeri repatriates". However, these proposals, which would have meant Artsakh's "losing" of a single province (Sushi), were not accepted by Pashinyan, precisely because of his effort to avoid all Russian presence in the region. After all, his Government's members also pushed in this direction. His mistake, however, proved to be huge and the price was paid by the unfortunate Armenians of Artsakh.

Undisputedly, the 61st round of Greek-Turkish exploratory talks has not comeas something totally unexpected. Several signs at the level either of Greece’s internal policy-making processes or the one of international alliances have indicated that Ankara sought persistently for a lifeline and finally, this was given by Athens. The current paper describes analytically the evolutions before the “Greek-Turkish dialogue”, makes an extensive analysis of the content of recent agreements of EEZ delineation and proceeds into policy proposals with regard to how Greek geostrategy has to be formed while it stands critical against current strategic decisions. For this reason and on the eve of the “dialogue”, relevant questions are posed: Under what conditions will it take place? With what correlations of power at operational level? How far does Turkey intend to go in order to shape these correlations to its benefit and to what extent does Greece intend to continue to back down, given that making concessions all the time gives rise to new demands? Citing maps and law texts, this paper gives emphasis on the pathogenies of Greek foreign policy and how these are reflected onto current policies.

Η αποτρεπτική στρατηγική του Ισραήλ συχνά θεωρείται ένα παράδειγμα προς μίμηση για κράτη, τα οποία αντιμετωπίζουν υπαρξιακές απειλές από πλευράς ισχυροτέρων συμμαχιών ή αναθεωρητικών δρώντων. Οι στρατιωτικές ικανότητες, η πολιτική βούληση, η εκμετάλλευση των από καιρού εις καιρόν ανακατανομών ισχύος και ο στρατηγικός σχεδιασμός, στοιχεία διασυνδεδεμένα με μια εμπεδωμένη στρατηγική κουλτούρα, θέτουν το πλαίσιο μιας αποτελεσματικής αποτροπής ανεξαρτήτου του μεγέθους των διλημμάτων ασφαλείας ή άλλων προβλημάτωνεις το εσωτερικό. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, η Ελλάς αντιμετωπίζει μία ευδιάκριτη απειλή από πλευράς της Τουρκίας και ως εκ τούτου, ευλόγως έχει προκύψει ένας δημόσιος διάλογος αναφορικώς με τον τρόπο διά του οποίου η Αθήνα θα δύνατο να εξισορροπήσει τις νεοοθωμανικές βλέψεις εις τη Βαλκανική, το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο, την Κύπρο ή ακόμη και το Ιόνιο, με την Τουρκία να εμπλέκεται εκεί μέσω της στρατηγικής συνεργασίας της με την Αλβανία και να υποσκάπτει την ελληνική ναυτική πρωτοκαθεδρία δυτικώς του ηπειρωτικού κορμού. Εντός του συγκεκριμένου πλαισίου, το παρόν κείμενο επιχειρεί να εξετάσει τους λόγους για τους οποίους η ισραηλινή αποτρεπτική στρατηγική έναντι των απειλών κρατικής επιβιώσεως θεωρείται επιτυχής, το ενδεχόμενο να υφίστανται ομοιότητες ή διαφορές σχετικώς με την διϊστορική ιδιοσυστασία των απειλών κατά του Ισραήλ και της  Ελλάδος και εν τέλει, πώς αξιολογείται σήμερα η ελληνική αποτρεπτική στρατηγική. Εν κατακλείδι, βασικός σκοπός είναι η σκιαγράφηση δυνητικών προοπτικών συγκλίσεως συμφερόντων και συναντιλήψεως επί προκλήσεως ασφαλείας μεταξύ Ισραήλ και Ελλάδος κυρίως αναφορικώς με την Ανατολική Μεσόγειο.

Οι αποφάσεις των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων αποτελούν στοιχεία ιδιαιτέρως κρίσιμα για τη Συστημική Γεωπολιτική Ανάλυση διότι δυνητικώς, μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη ανακατανομή της ισχύος σε συστημικό, υποσυστημικό και υπερσυστημικό επίπεδο. Η UNCLOSΙΙΙ, παρέχει ένα επίσημο νομικό πλαίσιο για τους Ωκεανούς και οι χώρες που την έχουν υπογράψει δεσμεύονται από αυτό. Εντούτοις και τα κράτη που δεν έχουν υπογράψει, δεσμεύονται στο μέτρο που ορισμένες ρυθμίσεις της Σύμβασης έχουν εθιμικό χαρακτήρα, σύμφωνα με τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (εφεξής: ΔΔΧ).Η προβολή της αμυντικής ισχύος σε θέματα διεκδικήσεων υφαλοκρηπίδας ως υποφώσκον και άδηλο πολιτικό μέσο επηρεασμού των αποφάσεων συναντάται πολύ συχνά. Τα κράτη, κατά τις πλείστες των περιπτώσεων, επιδιώκουν την κατοχύρωση που τους προσφέρει η διεθνής νομιμότητα.Ωστόσο, υπάρχουν και περιπτώσεις, όπου μια ισχυρώς αμυντικά χώρα διαφωνεί με το αποτέλεσμα της αποφάσεως των Διεθνών Δικαιϊκών Οργάνων και ισχυρίζεται ότι δεν αναγνωρίζει την διαδικασία λήψεως της αποφάσεως, ούτε και τη ληφθείσα απόφαση. Μία τέτοια υπόθεση είναι αυτή της διαιτησίας στη Νότια Σινική Θάλασσα ανάμεσα στις Φιλιππίνες και την Κίνα, όπως παλαιότερα της απόφασης του ΔΔΧ επί της διαφοράς ανάμεσα στη Νικαράγουα και τις ΗΠΑ. Η ενδεδειγμένη από το διεθνές δίκαιο λύση μιας διαφοράς και τα όρια που τίθενται από αυτό, επιδρούν στην ανακατανομή της ισχύος στο γεωπολιτικώς αναλυόμενο Σύμπλοκο/Σύστημα. Συνεπώς, δεν θα πρέπει να παραλειφθεί το γεγονός ότι η δικανική κρίση επί συγκεκριμένης διακρατικής διαφοράς παραμένει ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για την ενίσχυση της εγκυρότητας του γεωπολιτικού υποδείγματος τάσεων ανακατανομής της ισχύος. Στον Αρκτικό Ωκεανό τα παράκτια κράτη προβάλουν αμυντική ισχύ. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στα πλαίσια της «Expedition Arktika 2007», η Ρωσία πραγματοποίησε την πρώτη κάθοδο στον πυθμένα του Αρκτικού Ωκεανού. Η αποστολή τοποθέτησε σημαία από τιτάνιο στο βυθό του Αρκτικού ωκεανού, 4 χλμ. κάτω από το Βόρειο Πόλο, ακολούθησαν έντονες αντιδράσεις και έγινε πρώτη αναφορά στο ζήτημα της υφαλοκρηπίδας στην περιοχή.Συνεπώς, η παρούσα μελέτη περιλαμβάνει το νομικό μέρος, στο οποίο αναλύονται οι διατάξεις της UNCLOS σχετικά με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και ειδικότερα, την Επιτροπή για τα Όρια της Υφαλοκρηπίδας, η σχετική νομολογία και η διαδικασία οριοθέτησης μέχρι και τις σημερινές εξελίξεις. Κατόπιν, η νομική ανάλυση θα τοποθετηθεί μέσα στο πλαίσιο της συστημικής γεωπολιτικής ανάλυσης, με προσδοκώμενο στόχο την κατασκευή γεωπολιτικού υποδείγματος τάσεων ανακατανομής της ισχύος.

Turkey’s cooperation with the organization of Muslim Brothers has its own strong foundations, representing at the same time the frontline of the Turkish geostrategy towards the leadership of the Ummah and the Muslim World. This is a decade-long proven reality, while it is not visible which part is leading and which is following the other’s strategic behavior. In any case and except for any “metaphysical ideas” of the current Turkish elite, a certain strategic image is produced for Erdoğan and it is related with the profound Islamist-oriented strategy, aiming to Turkey’s upgrade into a regional hegemon absolutely antagonist at a world-wide level. On this line of thought, the current study aims to describe Turkey’s engagement in Libya under the cloak of Ankara’s relation with the Muslim Brotherhood between 2020 and 2021. Comparatively to Turkey’s ambiguent strategy in the case of Gaza escalation of May 2021, general conclusions are reached with regard to the consequences of Neoottoman policies in Maghreb and the Greater Middle East for regional stability and peace.

In the current paper we give a persistent effort to emphasize on the clear present threat posed by Turkey’s Neo-Ottoman Islamic and revisionist role for the Geopolitical Complex of (Middle-East / Balkans / Caucasus).Furthermore, we try and make it abundantly clear that any abandonment of the Greece-Cyprus dipole of Hellenism, which is staunchly protecting Western interests over and across three continents and with such interests firmly grounded on the principles of the civil, pluralistic, European Democracy and Civilization, will deliver the most significant blow to these very Western Interests. A blow, which in fact is using as its “stabbing knife” Islamist Turkey, which has submitted and succumbed to the Organization of the “Muslim Brotherhood”, as well as to the fascist Turkish group of the “Grey Wolves”, two groups which they are both off-springs of International Fascism, work in perfect harmony together.

This text analyzes the main points of behavior of the Super-systemic (Russia, Turkey, Israel, EU, USA) and Systemic (Armenia, Artsakh, Azerbaijan) factors of the conflict in Nagorno-Karabakh following the Azeri attack, which was obviously supported in various means -both diplomatic and operational in the field- by Ankara, but also assisted by Israel in terms of armaments. An analysis follows of the self-proclaimed "Republic of Artsakh’s international legal status, taking into accountboth the UN General Assembly’s and Security Council's Resolutions.Further to that, and on the basis of the above analysis, the diplomatic and operational behavior of the Russian Federation before, during and after the conflict is interpreted and conclusions are drawn about the current distribution of power in the South Caucasus, the winners and losers, and the future dynamics for super-systemic actors: Russia and Turkey. In the context of this analysis, the Greek  geopolitical position is also considered, alongside policy proposals, which must be taken into account by Athens in order to face those important security issues marked by the redistribution of power in the Caucasus Complex.

Israeli deterrence strategy, as an integral part of its strategic behavior tout azimut,can briefly be outlined in terms of threats (including existential ones), challenges,operational initiatives, doctrine, and the regional balance of power. All of thesecan be examined in light of Turkey’s ongoing adventurism. Israel’s strategic behaviorwill be analyzed in comparison to Greece’s security challenges and policieswith regard to Turkey, which engages in aggressive tactics in the Eastern Mediterranean and the Middle East at the expense of Greek and Israeli vital interests.

The current paper emphasizes on the debate referring to how historical case studies are processed in social sciences and humanities and which limitations have to be surpassed towards a clear-cut descriptive analysis. Systemic Geopolitical Analysis does offer the necessary set of methodological tools contributing to a reading of causes and effects without any deontological bias. To this aim, it uses a sequence of methodological stages for the description, the standardization, the terminology definition, the synthesis and finally, the draw of conclusions named as “sample of redistributions of power”. This last part is essentially followed by the geostrategic synthesis part; the descriptive and clearly scientific in which the geopolitical framework is given is followed by the subjective geostrategic one in which the challenges, dilemmas, threats and opportunities on behalf of a certain actor are presented. Based on this legacy, processing historical case studies is made with a clear distinction between objectivity and subjectivity or, in other words, between science with ontological reference and geostrategic recommendations. This paper replies to the epistemological legacy Systemic Geopolitical Analysis relying on as well as its core theoretical and methodological contribution.

In the current study, the challenges, the priorities and the systemic opportunitiesregarding Greece’s strategic behavior and its overall policy initiatives in the Aegean in the post-Cold War era are described and analyzed. In accordance with the Dardanelles Strait, the Aegean Sea represents an integral part of a trade passage of great significance for the regional balance of power, as well as for the planet-level effects on the balance of power among the Great Powers.Hence, the strategic behavior of the littoral states - Greece and Turkey - owns distinctive value for the geopolitics of the Greater Middle East, especially in the aftermath of the end of the bipolar order of the international system. This is examined in the light of the questions above: What are the static geopolitical aspects determining the balance of power in the Aegean Sea and what are the new challenges of the post-Cold War system?What are the political-strategic initiatives taken by Greece and what is the level of effectiveness within the framework of national interest implementation?The crux of the matter relates to the great geopolitical significance of the trade sea passage of Dardanelles-Aegean and the position of the intervening actors on the climax of power not permitting them to act as the sole geopolitical factors. This is implemented by the super-systemic actors and of course, the dominating naval powers, as it was the case of the U.S. in the post-war era. Nevertheless, the strategy of small and middle powers may give answers to such challenges when leadership capacity and strategic plans will exist in an active way vis-à-vis the inter-state dilemmas, especially when referring to Greece owning - according to the International Law of Seas - the dominant role in the Aegean Sea.For instance, the plan and implementation of patron-client relations could contribute productively towards this aim via the interconnection of interests and the cultivation of a situation of mutual commitment between the dominating naval power and Athens. On the contrary, the failure of Greece to move towards this choice deals with the overall failure of Greece’s strategy in the Aegean Sea in the post-Cold era, referring to deterrence credibility, managing security dilemmas and last but not least, balancing the Turkish threat.

Όπως έχουμε ήδη δημοσιεύσει στο παρελθόν η φάση κατασκευής των ενεργειακών οδεύσεων διασύνδεσης Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας αλλά και η έναρξη των σεισμικών ερευνών στην περιοχή νοτίως της Κρήτης δύναται να ορίσει χρονικώς και γεωγραφικώς μια περίοδο εντονοτέρων τριβών με την γείτονα Τουρκία. Εις επίρρωσιν των ανωτέρω, η πρόσφατη παράνομη αλλά και αδιευκρινίστου, τυπικώς, νομικής υποστάσεως «συμφωνία» μεταξύ Λιβύης – Τουρκίας, υπογράφεται και «επικυρούται» σε μία περίοδο χαρακτηριζόμενη από τα κάτωθι χρονικά στιγμιότυπα (τα κυριότερα):Σεπτέμβριος 2019: Η διαδικασία αδειοδoτήσεως σεισμικών ερευ-νών στην περιοχή του Ιονίου και της Κρήτης από την Ελληνική Βου-λή ολοκληρώνεται.Οκτώβριος 2019: Το γεωτρητικό πλοίο Yavuz ενεργεί, παρά τα τε-χνικά προβλήματα που συνήντησε, εργασίες εντός του βυθοτεμαχίου7, ανήκοντος στην κυπριακή ΑΟΖ.Δεκέμβριος 2019: Η Τουρκία καταθέτει συντεταγμένες υφαλοκρη-πίδας με τη Λιβύη στον ΟΗΕ.Δεκέμβριος 2019: Η Ελλάδα βιαζομένη από την δυναμική τωντουρκικών προσπαθειών δημιουργίας παρανόμων τετελεσμένων προ-χωρά σε συναντήσεις με την Αίγυπτο και την Ιταλία για τον καθορι-σμό της ΑΟΖ αντιδρώντας στη συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης. (Δεν έχειεισέτι πρωτοκολληθεί, αλλά αναμένεται η πρωτοκόλλησή του, μάλλονπερί τον μήνα Μάρτιο 2020).

• Ιανουάριος 2020: Η Τριμερής Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ υπογράφουν το σύμφωνο συνεργασίας για την κατασκευή του αγωγού EastMed
• Μάιος 2018: Η Exxon Mobil ολοκληρώνει τις προκαταρκτικές μελέτες για γεώτρηση στο βυθοτεμάχιο 10 της Κυπριακής Δημοκρατίας
• Οκτώβριος 2018: Έναρξη σεισμικών ερευνών από το τουρκικό σεισμογραφικό πλοίο BARBAROS
• Νοέμβριος 2018: Το γεωτρύπανο Stena Icemax ξεκινά γεώτρηση στο βυθοτεμάχιο 10 της Κυπριακής Δημοκρατίας για λογαριασμό της ΕΧΧΟΝ ΜΟΒΙL
• Απρίλιος 2019: Με επίσημη επιστολή της στην Κυπριακή Δημοκρατία, η Exxon Mobil επισημοποίησε τα δεδομένα για το κοίτασμα «Γλαύκος» με την ανακάλυψη των 5 έως 8 τρισεκατομμυρίων κυβικών ποδών, ενώ επιβεβαίωσε και το γεγονός ότι θα πραγματοποιήσει επιβεβαιωτική γεώτρηση.

Από τα παραπάνω καταγεγραμμένα γεγονότα είναι προφανές ότι μέσα σε ένα διάστημα 21ός μηνών επεχειρήθη η κλιμάκωση της εντάσεως στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Διάστημα, κατά την διάρκεια του οποίου, η Τουρκία εισέβαλε στην ζώνη 120 χλμ μεταξύ Ταλ αλ Αμπιάντ - Ρας αλ Άϊν της Συρίας, κατέλαβε συριακά εδάφη υπό την προστασία, στήριξη και ανοχή της Ρωσίας, επιχείρησε παράνομες γεωτρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, κατάθεσε στον ΟΗΕ μία παράνομη αλλά επικίνδυνη συμφωνία (τη λέξη «επικίνδυνη» θα την εξηγήσουμε σε επόμενο κεφάλαιο) με την κυβέρνηση της Τριπόλεως της Λιβύης, σκοπούσα στον καθορισμό της μεταξύ των υφαλοκρηπίδας, ανεμείχθη με αποστολή τούρκων αξιωματικών των μυστικών υπηρεσιών της, με αποστολή μισθοφόρων ισλαμιστών μαχητών τρομοκρατικών ομάδων από την Συρία, με αποστολή όπλων και πυρομαχικών και βαρέως οπλισμoύ στις δυνάμεις των ισλαμιστών μισθοφόρων του κου Σάρατζ, παραβαίνοντας και την συμφωνία εκεχειρίας της προσφάτου «επιλεκτικώς συνεθημένης συναντήσεως του Βερολίνου» αλλά και το εμπάργκο το ορισθέν από την 1995/2011 απόφαση του ΣΑ του ΟΗΕ με την αποστολή τακτικών στρατευμάτων στη Λιβύη για την υποστήριξη της κυβερνήσεως της Τριπόλεως.

The core aim of the current paper is to summarize the basic argumentation of the Waltzian program and re-examine it in comparison with the legacy of systemic geopolitics. Which is Waltz’s contribution, what is added by Mearsheimer and what does systemic geopolitical analysis offer in the margins of the relevant debate? Both of them focus on Great Powers, since these are considered without any doubt rational actors shaping international system. On this line of thought, their specific legacy is comparatively analyzed with systemic geopolitics and it is developed on the common basis of “system”. Systemic analysis is their common starting point towards analysis of international affairs and interstate distribution of power. Beyond their contradiction with reference to conclusions and epistemological issues, systemic analysis offers a common framework of understanding and conceptualizing systemic geopolitical analysis and structural realism. For this reason, system-level parameters are considered critical representing an epistemological and methodological prioritization far from blinkered analyses cited by other theoretical and philosophical traditions.

Η αιγαιακή πολιτική της Ελλάδος κατά τη μεταψυχροπολεμική περίοδο είναι καθ’ όλα ενδεικτική των εγγενών προβλημάτων της ελλείψεως στρατηγικής κουλτούρας μεταξύ των εν Αθήναις ιθυνόντων. Επί του εν λόγω στοιχείου βασίζεται η ανάλυση εντός της παρούσης μελέτης και οι συμπαρομαρτούσες συνέπειες επιχειρείται να υπογραμμισθούν. Αναμφιλέκτως, τα περιθώρια χαράξεως μίας διαφορετικής στρατηγικής πλεύσεως ήταν υπαρκτά εξαιτίας της μείζονος ανακατανομής ισχύος επί πλανητικού και περιφερειακού επιπέδου την επομένη της λήξεως του Ψυχρού Πολέμου, αλλά την προκειμένη συστημική ευκαιρία άδραξε μόνο η Τουρκία, με αποτέλεσμα την πλήρη διατάραξη της ισορροπίας ισχύος εντός του Αιγαιακού Αρχιπελαγικού χώρου. Συνεπώς, με γνώμονα την πάγια εκπεφρασμένη επιλογή διεθνοποιήσεως-ουδετεροποιήσεως του διαύλου Δαρδανελίων-Αιγαίου υπό νατοϊκή σκέπη, η Ελλάς ευρίσκεται ενώπιον της προκλήσεως υλοποιήσεως μίας αξιόπιστης αποτρεπτικής στρατηγικής. Επιτυγχάνει τον εν λόγω σκοπό, με άξονα και την κρισιμοτάτη περίοδο των δεκαετιών του 1990 και του 2000 ούσες μεταβατικές για την πορεία των διακρατικών συσχετισμών εντός του συμπλόκου της Ευρυτέρας Μέσης Ανατολής.

Due to ice melting, the energy reserves in the Arctic Ocean have become accessible. Therefore, with reference to the climatic changes that have been taking place in recent years, the aim of this paper is to analyze the reallocation of power in the geopolitical complex of the Arctic Ocean, through the context of the distribution, availability and development of the energy reserves in the area . That includes the study of the energy dividends of the Arctic Ocean’s coastal states as well as the strategic and political importance of the geopolitical complex of the research, in terms of energy.

Which are the modern roots of the theories of Systemic Geopolitical Analysis and Structural Realism? Which are the epistemological and methodological bases that a conflict is profound? Being descriptive theories, both Systemic Geopolitical Analysis and Structural Realism have been constructed on the basis of axial hypotheses tested through historical practical case studies. They represent complementary approaches, based on the common Thucydidean legacy of description and analysis emphasizing ontology. In the modern framework of scientific debate, there are also common roots, while the commonalities are more between them in comparison with other theoretical approaches even included in the same scientific field. Under this lens, the current paper endeavors to decode all those reasons making the two theoretical approaches two – even not identical – twins of Thucydides.

The current paper aims to offer an analytical description of the legacy and the challenges that modern theory is inclined to face vis–à–vis systemic geopolitical approach and neo–positivism.3 Having different intellectual bases (i.e. geography and political science), systemic geopolitical analysis and structural realism follow parallel routes and struggle to manage common challenges in the light of the upmost epistemological aim; describing and analysing the international system without blinkers and any kind of ideological bias. What is the crux of the matter when analysing international politics? Has geography answered to the questions posed by political science considering the inclusion of human behaviour into the analysis of international system? Without any doubt, systemic geopolitical analysis and structural realism represent complementary theoretical proposals for decoding the causes and the effects of antagonism, balance of power, hegemonism, Great Powers‟ strategic behaviour, interdependence, the role of international institutions and cooperation. Therefore, they can co–exist for the sake of description and even prediction of certain trends of behaviour and correlation of power.

Το παρόν κείμενο αναφέρεται στην ολοκληρωμένη μεθοδολογία κατασκευής σύνθετων δεικτών κατά τη σύγχρονη Συστημική Γεωπολιτική Ανάλυση.

Το παρόν κείμενο αναφέρεται στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Το παρόν κείμενο αναφέρεται στους γεωπολιτικούς δείκτες νομικού περιεχομένου, με παράδειγμα την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στον Αρκτικό Ωκεανό.

GR: Η Συριακή κρίση έχει  λάβει σηµαντικές διαστάσεις και έχει απασχολήσει εκτεταµένα τόσο την κοινή γνώµη όσο και την επιστηµονική κοινότητα. Όπως και σε αντίστοιχες περιπτώσεις συγκρούσεων, είναι δύσκολο να βρεθούν δεδοµένα που να περιγράφουν τις χωρο-χρονικές διαστάσεις της κρίσης. Κατά συνέπεια, γίνεται προσπάθεια να µελετηθεί η Συριακή κρίση µε βάση δορυφορικές εικόνες που είναι διαθέσιµες ως ανοικτά δεδοµένα για την εν λόγω περίοδο. Συγκεκριµένα, χρησιµοποιούνται δορυφορικές εικόνες νύκτας που καταγράφουν µε αρκετή ακρίβεια τις κοινωνικό-οικονοµικές επιπτώσεις στον χώρο. Από την ανάλυση των δορυφορικών εικόνων προκύπτουν οι επιπτώσεις της κρίσης διαχρονικά και χωρικά µε αρκετά συγκεκριµένο τρόπο. Κάτι που δύσκολα µπορεί να επιτευχθεί βάσει οποιασδήποτε άλλης πηγής πληροφοριών για τη συγκεκριµένη ή για παρόµοιες  πολεµικές συρράξεις.  ΕΝ: The Syrian crisis has gained significant attention both in the scientific community and in the general public. As in similar conflict cases, data that capture the spatio-temporal dimensions of the crisis are hard to find. Consequently, we attempt to study the Syrian conflict using satellite images, available as open domain data, for the relevant time period. In specific, night-light images that record sufficiently accurately the socioeconomic impacts, with a distinctive geographic dimension, are used. The impacts of the crisis are relieved in time and space quite specifically, based on the analysis of the imagery. This result is hard to be achieved based on any other information source in this particular or other similar war zones.

Lots have happened in the East-Mediterranean since the beginning of the third millennium. A list of the main events reveals a long series of issues that took place in the region and heavily affect it.  The impact of these issues and events will stay with us for the foreseeable future and is heavily discernible in the relations between the eastern- Mediterranean non- Arab littoral countries: Turkey, Israel, Greece and Cyprus. This list includes, for example, the 2000s deteriorating relations between Turkey and Israel (in 2016 the two resumed full diplomatic relations); the current crises in the relations between Turkey several Middle Eastern countries (Egypt, Syria, Iraq); the civil war that rages in Syria since 2011 and Turkey’s deep involvement in it; acts of Islamist led terrorism, attacks by ISIS1, and manifestations of religious extremism that heavily affect daily life, economies and tourism in Turkey, Egypt, Jordan, Iraq, as well as in other places; illegal immigrants, refugees and asylum seekers that inundate Turkey, Greece (and via them) many EU countries; energy explorations in the Mediterranean Sea; issues related to civil rights, minorities, the growing tendencies towards strong executives and authoritarian regimes at the expense of democracy and pluralism; heavy internal changes like the decline of Turkish Kemalism, the growing impact of religion in Israel and Turkey, and the fi nancial crisis of Greece; In addition, the struggle for self-determination of various ethnic groups and peoples (the Kurds, the Palestinians, and others); the Russian reappearance, American disappearance and the EU weak impact on events in the Middle East and the Eastern – Mediterranean - - these and subjects have brought about dramatic changes in the Eastern Mediterranean sub-system. 1. See at the end of this text: ANNEX: Evidence on the Collaboration of Turkey with ISIS and other jihadist groups, as well as relevant testimonies from international sources. From the Turkish standpoint, the events in our region express what is happening in the global arena: Europe is aging, its economy and currency are limping and convulsing, and the EU radiates political disintegration (the Brexit) and economic weaknesses. The US is suffering from an economic crisis, it is globally and politically on the decline, internally it is also on the decline following the eight years’ presidency of Barak Obama, and the November 2016 election of President Donald Trump. Simultaneously, other powers (China, Russia) strive to replace American hegemony all around the globe. Also from the standpoint of Ankara, Turkey desires to be now a rising «uneasy» power, and is demarcating the limits of its infl uence: Central Asia, the Caucasus and the Balkans, on the one hand; black Africa, North Africa, and the Middle East, on the other. Following several setbacks, Turkish- Russian relations are developing and disagreements have been settled. And all these developments and events have greatly affected the three eastern - Mediterranean non - Muslim countries (Greece, Israel, Cyprus), and the region’s sole non- Arab but Muslim country- Turkey. In our paper we will make an attempt to describe and analyze the major impacts that these events and issues have had on the developments in the eastern- Mediterranean, with particular focus on Turkey and Israel, and the growing cooperation between Greece and Israel.

Au sein du complexe géopolitique méditerranéen, on observe ces derniers mois des mouvements dangereux de grande ampleur, dans le sous-système des Balkans occidentaux. La Grèce a le funeste privilège de constituer la frontière des deux sous-systèmes du complexe géopolitique méditerranéen:  a. du sous-système des Balkans et, b. du sous-système turco-proche-oriental. Nous allons démontrer d’une part, que ces deux sous-systèmes se trouvent confrontés à des disfonctionnements intenses et instables et d’autre part, que le facteur géopolitique déterminant de l’instabilité est celui de la sécurité énergétique. De surcroit, nous montrerons que les deux principaux pôles de puissances internationales que sont Moscou et Washington, de par leur antagonisme de type néo guerre froide, confèrent une dynamique déstabilisatrice au complexe géopolitique méditerranéen, dont l’épicentre se trouve dans les Balkans de l’ouest (Balkans occidentaux). La notion dite: «de type néo guerre froide» est utilisée pour souligner le fait qu’il existe une grande distance politico idéologique entre ces deux pôles (et bien sur, il en existe une plus grande encore entre Washington et Pékin), comme pendant la période de la guerre froide. La différence idéologique, en l’occurrence, réside entre l’approche cosmopolite et ultra libérale occidentale et l’approche nationale-identitaire conservatrice orientale, avec comme pole dominant Moscou.  Le corpus théorique de la présente analyse est celui de la géopolitique anglo-saxonne classique, issue de l’école de N. Spykman, ayant évolué avec l’approche de Z. Brzezinsky et celui de l’analyse géopolitique systémique contemporaine

Greece has the ambiguous privilege of forming the intersection of two unstable Sub-systems of the Mediterranean Geopolitical Complex, i.e.: i. the Sub-system of the Balkans and ii. the Sub-system of Turkey and the Near East. We shall demonstrate that these two Sub-systems feature an intense joint function of instability in the present juncture and we shall also emphasize the main Geopolitical Factor that causes the aforementioned instability, i.e. energy security. Furthermore, we shall lay emphasis on the new Cold War-style antagonism between the two fundamental Poles of International Power, i.e. Moscow and Washington, an  antagonism  affecting  in  a  destabilizing  manner  the  Geopolitical  Complex  of  the  Mediterranean and in the Western Balkans regions as a main focal point. The term new Cold War-style is used so as to highlight the fact that there exists a considerable ideological distance between these two Poles (the same applies albeit in a different manner for the relations between Washington and Beijing), as was the case during the Cold War. The ideological difference in this case consists of the contrast between the neoliberal Western approach and the identitarian conservative approach of the East spearheaded by Moscow. Our analysis is based on the classic Anglo-Saxon geopolitical school and especially on N.J. Spykman’s «containment model», as the latter has been modified by Z. Brzesinsky. Our methodological approach is based on Systemic Geopolitical Analysis.

Knowledge of the geopolitical reality has been, is and shall be a challenge for political and spiritual leadership. The dominant actors in the globe are equipped with notable centers of research and study concerning the geopolitical reality. In this manner and taking into account the geopolitical models that derive from research they are able to plan their relative hegemonic or dominant international strategies. The current reality, though, is characterized by a tendency of revision concerning those traditional hermeneutic models of the Cold War period, a period during which known and ‘safe’ answers were provided for all social, political, economic and philosophical matters. These traditional ‘holistic’ models, which were applied on specifi c state actors and groups of state actors, were two: i) the socialist model and its dialectic opposite, ii) the liberal model. These two philosophical and ideological axes were complemented by the geopolitical model created by Nicholas J. Spykman (1893-1943), according to which there occurs a worldwide antagonism between Land Powers (Warsaw Pact, Soviet Union and satellite states) and Sea Powers (US, Great Britain, Japan, NATO and satellite states). This division led to the geopolitical, ideological, defensive, economic and therefore geostrategic alignment of the participating states into two clashing worlds, i.e. the Eastern and the Western world. This dominant division was adopted by the relevant elites of the various state actors that were part of the international structures of the International Power Poles. This phenomenon was prevalent throughout the 20th century and was manifested also in the relevant political cultures, dominant ideologies, as well as in the geostrategic approaches of the aforementioned International Power Poles and their respective satellites.

The absence of an epistemologically founded geopolitical analysis method that has been internationally observed was the motivation for writing the following contribution. The paper is divided into two parts: i) Definitions and Example analysis and ii) Determination of the Lakatosian Structure of the Systemic Geopolitical Analysis.

The foundation of NATO on April 4th, 1949 marked in the most exquisite manner the disintegration of the alliance of the US, Great Britain and USSR which lasted during WWII. At the same time it coincided with the introduction of a new post-war system of power equilibrium, with the Cold War as its main characteristic. This total geopolitical confrontation of the two superpowers and their respective satellites extended around the globe, begun in the ruins of post-war Europe, where the long-standing geopolitical ambitions of both sides manifested themselves, reinforced through the reproduction of established myths and stereotypes, as well as national interests. This power equilibrium was based on the framework of values and principles put forth by the UN Charter in 1945 as the bedrock of the postwar international system. The guiding principles of the UN Charter prescribe the delegitimization of the use of violence in international relations as an accepted way of solving international disputes (Articles 2.3 and 2.4), respect of the domestic jurisdiction of any state (Article 2.7), and the right of self-defense, even in its version of collective self defense, as defined in Article 51 (and thereafter in the corresponding Article 5 of the NATO Charter and the corresponding provisions of the Warsaw Pact). The new post-war world order was built amidst an atmosphere of insecurity, fear, distrust and even hate, emanating from both sides. As a consequence Germany was divided between two states, while the whole of Europe was divided between two blocs. The so-called West and the USSR came to a confrontation through the blockade of Berlin by the Soviets (1948-1949). It was during that period that ΝΑΤΟ was created.

This article is divided in three sections; the first is presenting the plethora of fiber optic and power cable geographical distribution, providing to the reader an insight to underwater infrastructure. Readers can bind together the importance of survey, lay, repair and maintenance of underwater cables and pipelines, based on the legal framework provided by the Energy Treaty and UNCLOS. The second section provides a brief report on notions mentioned in the International Energy Treaty. We also mention the Energy Treaty and the Energy Treaty Charter as a case study for pipeline and power cable installations; At the third section, we focus especially at the genesis of UNCLOS with regards to the EEZ maritime zone regime; At this section, we will present the difference between the terms marine research and cable route study, based on the applicable UNCLOS conventional terminology. The last section of this article will be an effort to carefully examine whether these two Treaties are sufficient to regulate transnational cable surveying and laying operations under the current geopolitical frame in the Eastern Mediterranean Sea; as new oil and gas fields are being developed in the region two factors affect the geopolitical equilibrium: 1) The disputed EEZ's in the Eastern Mediterranean, 2) The role of Turkey based on its destabilizing and revisionist stand as this is highlighted by extreme geopolitical behaviors causing the present instability in the geopolitical environment of the Eastern Mediterranean, mainly with regards to the supply of energy from discovered gas reservoirs in the Eastern Mediterranean.

Ἡ κατάστασις σήμερα πιέζει γιὰ τὴ δημιουργίαν-πλησίον τῆς ἰσχυρᾶς καὶ εὐημερούσης οἰκονομικῶς Ἀρμενίας-καὶ ἑνὸς ἀνεξαρτήτου πλέον Κουρδιστάν. Τὸ νέο αὐτὸ κράτος λειτουργῶντας ὡς «buffer state/état tampon» μεταξὺ Ἀράβων, Ἰρανῶν, Σύρων καὶ Ἰρακινῶν καὶ ἐν συνδυασμῷ πρὸς μιὰ ἀπαραιτήτως ἰσχυρὰν Ἀρμενία καὶ τὸ ἤδη ἰσχυρὸ καὶ σταθερὸ ὡς πρὸς τὶς διεθνεῖς του σχέσεις Ἰσραήλ, μποροῦν νὰ ἐγγυηθοῦν τὸ ἀπαραίτητο καθεστὼς ἀσφαλείας στὴν Κεντρικὴ Ἀσία. Ἡ Ρωσσία τοῦ Ποῦτιν, ἡ ἀμερικὴ τῶν Ὀμπάμα καὶ Τρὰμπ ἀλλὰ καὶ τὸ Ἰσραὴλ τοῦ Νετανιάχου ἐπιθυμοῦν διακαῶς μιὰν ἀνάλογη λύση. Ἡ  καθεμία πλευρὰ γιὰ τοὺς δικούς της γεωστρατηγικοὺς λόγους. Ἡ Ρωσσία γιὰ νὰ ἀπομακρύνει τὸν ἰσλαμιστικὸν κίνδυνο ἀπὸ τὰ ἐδάφη τοῦ «ἐγγὺς ἐξωτερικοῦ»της στὴν Κεντρικὴ Ἀσία. Οἱ ΗΠΑ γιὰ νὰ ἀποκτήσουν ἕνα φερέγγυο σύμμαχο καὶ προβολέα ἰσχύος στὴν Μέση Ἀνατολή, στὸν Ἀραβοπερσικὸ Κόλπο καὶ τὸ κέντρο τοῦ ∆ρόμου τοῦ Μεταξιοῦ. Τὸ Ἰσραὴλ γιὰ νὰ ἀποκτήσει χερσαῖο στρατηγικὸ βάθος σὲ ἕνα ἐπισφαλὲς ἰρανο-ἀραβικὸ ἰσλαμιστικὸ περιβάλλον. Ἡ ἐγκατάλειψις τῆς εἰρήνης στὰ χέρια μιᾶς παντουρκιστικῆς τουρκικῆς πολιτικῆς, ἀπὸ πλευρᾶς ∆ύσεως, θὰ σημάνει τὴν ἔναρξη μιᾶς σειρᾶς ἁλυσιδωτῶν ἐκρήξεων μεταξὺ τῶν ἀλλοϋποβλεπομένων δρώντων στὴν περιοχή, ὅπως τὸ Ἰράν, τὸ Πακιστάν, ἡ Ρωσσία, ἡ Σ. Ἀραβία, ἡ Αἴγυπτος καὶ τὸ ἀπολύτως ἀσταθὲς Ἀφγανιστάν. Τὰ ἀποτελέσματα θὰ εἶναι δεινὰ γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ τὸν δυτικὸ πολιτικὸ πολιτισμὸ εἰς τὴν γεωπολιτικὴν αὐτὴν ζώνη. Καὶ αὐτὸ διότι ὁ προϊὼν ἰσλαμιστικὸς χαρακτὴρ τῆς Ἀγκύρας ὁ ὁποῖος ἔχει ἐνταχθεῖ στὸ εὐρύτερο ριζοσπατικὸ ἰσλαμιστικὸ ὄχημα τῆς «διεθνοῦς» τῶν Ἀδελφῶν Μουσουλμάνων9, σίγουρα θὰ προωθήσει τὴν ἐξαγωγὴ τῆς «ἰσλαμικῆς ἐπαναστάσεως» καὶ τῶν ἱεροπολεμικῶν ἀντιλήψεων καὶ στὴν ζώνη τῶν Βαλκανίων. Στὴν φάση ὅμως αὐτὴν ἡ Τουρκία δὲν θὰ κατωρθώσει νὰ πείσει οὔτε κἂν τὸν ἑαυτόν της εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ τὶς δημοκρατικές της πεποιθήσεις, καὶ ὁ Χάρτης τῆς Εὐρυτέρας Μέσης Ἀνατολῆς ἀναδιατάσσεται ἔχοντας αὐτὸ ὡς δεδομένο. Ἴσως τώρα ἦλθε ἡ ὥρα νὰ ἀντιληφθοῦν οἱ «μαθητευόμενοι μάγοι» τῶν διεθνῶν μητροπολιτικῶν ἐπιτελείων τὰ μέχρι σήμερα λάθη τους. Ἐλπίζομε ὅμως νὰ μὴ εἶναι εἶναι ἀργὰ καὶ γι' αὐτούς, ἀλλὰ κυρίως γιὰ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Ὁ συστηματικὸς διωγμὸς τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν στὴν Μέση Ἀνατολὴ ἀπὸ τὶς ριζοσπαστικὲς ἰσλαμιστικὲς τάσεις καὶ ὀργανώσεις, οἱ ὁποῖες ἐξετράφησαν καὶ ἐξωπλίσθησαν ἀπὸ τὴν ∆ύση καὶ τοὺς συμμάχους τους στὴν Μέση Ἀνατολὴ ἐπιδεικνύουν τὴν κατεύθυνση πρὸς τὴν κεντρικὴ Ἀσία τῶν ἰσλαμιστικῶν βλέψεών τους. Ἀνάχωμα σὲ αὐτὲς τὶς βλέψεις στὸν Καύκασο καὶ τὴν περιοχὴ τῆς Κασπίας καὶ τοῦ Εὐξείνου Πόντου ἀποτελεῖ ἡ Ἀρμενία. Ἂν ἡ Ἀρμενία ὑποχωρήσει, τὰ Βαλκάνια εἶναι μιὰ χαμένη ὑπόθεσις γιὰ τὴν ∆ύση καὶ ἕνα νέο Ἐμιρᾶτο γιὰ τὸ ριζοσπαστικὸ Ἰσλὰμ τοῦ ΙSIS καὶ τῶν παρακλαδιῶν τῆς ἀλ Κάϊντα καὶ τῶν Ἀδελφῶν Μουσουλμάνων.

Στὸ Γεωπολιτικὸ Σύμπλοκο τῆς Μεσογείου παρατηρεῖται τοὺς τελευταίους μῆνες μιὰ ἔντονη, ὅσο καὶ ἐπικίνδυνη, κινητικότητα στὸ τμῆμα τῶν ∆υτικῶν Βαλκανίων ἐντὸς τοῦ γεωπολιτικοῦ Ὑποσυστήματος τῶν Βαλκανίων. Ἡ χώρα μας ἔχει τὸ θλιβερὸν προνόμιον νὰ ἀποτελεῖ τὴν τομὴν τῶν δύο ἀσταθῶν Ὑποσυστημάτων τοῦ Μεσογειακοῦ Γεωπολιτικοῦ Συμπλόκου: α) τοῦ Ὑποσυστήματος τῶν Βαλκανίων καὶ β) τοῦ Ὑποσυστήματος Τουρκίας-Ἐγγύς Ἀνατολῆς. Θὰ ἀποδείξομε ἀφ' ἐνὸς ὅτι τὰ δύο αὐτὰ Ὑποσυστήματα εὑρίσκονται σὲ ἔντονη ὅσο καὶ ἀσταθῆ συλλειτουργία στὴν παροῦσα συγκυρία, καὶ ἀφ' ἑτέρου θὰ ἀναδειχθεῖ ὁ κύριος γεωπολιτικὸς παράγων, γενεσιουργὸς τῆς ἀσταθείας αὐτῆς, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Ἐνεργειακὴ Ἀσφάλεια. Ἐπίσης θὰ καταδειχθοῦν οἱ βασικοὶ πόλοι διεθνοῦς ἰσχύος, ἡ Μόσχα καὶ ἡ Οὐάσιγκτων, ὁ νεοψυχροπολεμικοῦ τύπου ἀνταγωνισμὸς τῶν ὁποίων θέτει σὲ ἀποσταθεροποιητικὴ δυναμικὴ τὸ Γεωπολιτικὸ σύμπλοκο τῆς Μεσογείου μὲ κύρια ἑστία τὰ ∆υτικὰ Βαλκάνια. Ὁ ὅρος "νεοψυχροπολεμικοῦ τύπου" χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ τονισθεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ὑπάρχει σημαντικὴ ἰδεολογικὴ ἀπόστασις μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν πόλων (καὶ φυσικὰ —ἀλλὰ περισσότερον συγκεκαλυμμένος— μεταξὺ Οὐάσιγκτων καὶ Πεκίνου), ὅπως κατὰ τὴν περίοδον τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου. Ἡ ἰδεολογικὴ διαφορὰ στὴν περίπτωση αὐτὴν ἔγκειται στὴν δυτικὴ κοσμοπολιτικὴ καὶ ἀκραίως νεοφιλελεύθερη δυτικὴ προσέγγιση καὶ τὴν ἐθνο-ταὐτοτικὴ συντηρητικὴ προσέγγιση τῆς Ἀνατολῆς, μὲ προεξάρχοντα πόλο τὴν Μόσχα. Τὸ θεωρητικὸ ὑπόβαθρο τῆς παρούσης ἀναλύσεως εἶναι αὐτὸ τῆς κλασικῆς ἀγγλοσαξωνικῆς γεωπολιτικῆς σχολῆς μὲ ὑπόδειγμα αὐτὸ τοῦ Ν. J. Spykman ὅπως ἐξελίχθηκε ἀπὸ τὶς προσεγγίσεις τοῦ Ζ. Brzezinsky καὶ ἡ μεθοδολογικὴ προσέγγισις αὐτὴ τῆς Συγχρόνου Συστημικῆς Γεωπολιτικῆς Ἀναλύσεως.

Το παρόν κείμενο εξετάζει συγκριτικά τα απαιτήματα-συμπεράσματα της θεωρίας του N. J. Spyman (1943) με την απόρρητη έκθεση (1945) του καθηγητού της Σορβόννης Alexandre Kojève προς τον στρατηγό Charles André Joseph Marie de Gaulle, περί δημιουργίας της ΕΚΑΧ και μετάπειτα ΕΟΚ και ΕΕ, υπό το φως της δημιουργίας μιας "Λατινικής Αυτοκρατορίας" αποτελουμένης από την προεξάρχουσα εις αυτήν Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία, με τις αποικίες τους, οι οποίες θα λειτουγούσαν ως ενδιάμεση ζώνη ασφαλείας μεταξύ της "Αγγλοσαξωνικής Αυτοκρατορίας" και τις Σλαβοορθοδόξου Σοβιετικής Αυτοκρατορίας.

Η παρούσα επιστημονική δημοσίευση, αποτελεί εφαρμογή απλών και σύνθετων γεωπολιτικών δεικτών, των τεσσάρων γεωπολιτικών πυλώνων στη μεθοδολογία της συστημικής γεωπολιτικής αναλύσεως. Ως περίπτωση εξετάζεται η Συριακή Κρίση.

Ἡ γνῶσις τῆς γεωπολιτικῆς πραγματικότητος ἀπετέλεσε, ἀποτελεῖ καὶ θὰ ἀποτελεῖ πάντοτε πρόκληση πρὸς τοὺς πολιτικοὺς καὶ πνευματικοὺς ταγούς. Οἱ κρατοῦντες εἰς τὸν Πλανήτη διαθέτουν ἰσχυρὰ κέντρα μελέτης τῆς γεωπολιτικῆς πραγματικότητος, ὥστε λαμβάνοντες ὑπ' ὄψιν τὰ προκύπτοντα γεωπολιτικὰ ὑποδείγματα νὰ προβοῦν στὴν χάραξη τῶν ἀντιστοίχων ἡγεμονικῶν ἢ κυριαρχικῶν διεθνῶν στρατηγικῶν τους. Το παρόν κείμενο αναφέρεται στη χρήση της γνώσεως στις γεωπολιτικές επιδιώξεις των κρατούντων της γης.

As a geographical method of analyzing power redistribution, Systemic GeopoliticalAnalysis (according to Ioannis Th. Mazis theoretical basis) proposes a multi-dimensional, interdisciplinary research pattern, which embraces economic, cultural, political and defensive facts. The amount of data produced combining these attributes is extremely large and complex. One of the solutions to explore and analyze this data is clustering it. In this work, two clustering algorithms were used, namely DBSCAN and the k-means techniques which both of them cluster data according to its characteristics. While DBSCAN groups data based on the minimum size of participating objects per cluster and the minimum required distance between them, k-means clusters the data objects according the pre-desired number of groups. Thus, since the two methods use different roads to group the data objects, they form different clusters but each one has its importance depending on the characteristics of the applied method. As a result, in this work a comparative study is presented.

Основание НАТО 4 апреля 1949 года драматическим образом ознаменовало окончательный распад альянса трех великих держав - США, Великобритании и СССР, созданного во время Второй мировой войны. Вместе с тем, это стало началом новой, послевоенной биполярной системе баланса сил, главным проявлением которой стала Холодная война. Это тотальное политическое противостояние между двумя сверхдержавами и их сателлитами, распространившееся на большую часть нашей планеты, началось на послевоенных руинах Старого Света, где столкнулись исторически противоположные геополитические устремления обеих сторон - противостояние, усиленное ростом числа откровенных мистификаций, скрытые мотивов и стереотипов, а также конфликтом национальных интересов. В фундаменте этого противостояния лежат принципы и ценности, с 1945 года взятые Уставом ООН в качестве основы для создания послевоенной международной системы. Главные пункты этого Устава объявляют применение насилия в международных отношениях как способ разрешения международных споров нелегитимным (статьи 2.3 и 2.4), обязывают уважать внутренние дела государства (статья 2.7), а также определяют право государств на индивидуальную или коллективную самооборону (как «соПейме зе!^-сЫепсе») - это определяется в статье 21 Устава ООН (а также, позже, в статье 5 Устава НАТО, и в соответствующих статьях Варшавского договора). Задуманное, как это часто бывает, с благими намерениями, в конце концов все это превратилось в гигантский ком неуверенности, страха и взаимного недоверия, а порой и открытой ненависти с обеих сторон. Первым последствием стало разделение Германии, что придало последующему разделению Европы «официальный». Это стало знаковым событием, обнажившим конфликт интересов между Западом и СССР - блокада Берлина советскими войсками (19481949), после чего было создано НАТО.

Ответный ход Путина: господин Путин, однако, хочет поставить мат НАТО, и если понадобится, он с готовностью принесет в жертву «сумасшедшего». Это является единственным ходом, доступным Путину: он требует, чтобы Турция максимально быстро вышла из НАТО! В противном случае Эрдоган станет разменной монетой! Дилемма: примет ли или нет господин Эрдоган требование Путина, в конце этой истории его ждет Большой Курдистан. Разница заключается лишь в том, что, если он примет предложение Путина, то обеспечит себе пожизненный отпуск на даче, где-то в Крыму или в Сочи, покинув Турцию навсегда. В противоположном случае, впрочем, его ждет вилла в Саудовской Аравии! Его место почти наверняка займут «запасные политики» вроде Абдуллы Гюля или Ахмета Давутоглу, причем Турция останется инструментом США в «Евразийских Балканах». В обоих случаях обе супердержавы выигрывают: а) 50% территории через создаваемый Большой Курдистан б) развертывание сил на ближний средний восток в) богатые ресурсы г) Сирия получает небольшую долю от выигрыша США, России и Израиля. Партия Путин-США, похоже, заканчивается вничью. Однако нет, поскольку господин Путин серьезно нарастил противостояние юго-восточному крылу НАТО и перераспределил мощности на Ближнем и Среднем Востоке, наращивая несущественное, до недавнего времени, присутствие его сил на этой территории, путем пожертвования «бешеной пешки» в Ближневосточной шахматной игре.

During the current historical coincidence, the geostrategic conjunction of Greece-Cyprus- Israel is a reality, in order for the three states to cope in the best possible manner with the contemporary and future challenges in the arena of international and regional relations. Having a common strategic perception of the geopolitical sub-system of the southeastern Mediterranean, Athens, Nicosia and Jerusalem strengthen day by day their political, diplomatic, economic and military relations, aiming at the preservation of stability in the area, against any revisionist factor. For the aforementioned strategic alliance, the discovery, extraction and exploitation of the hydrocarbon neo-reserves within the Greek, Cypriot and Israeli consecutive Exclusive Economic Zones, (EEZs), is the dynamic catalyst that reinforces even further the allied cooperation and effectiveness. Amidst the geopolitical transformation of the wider region of North Africa, Middle and Near East, the construction of the East Mediterranean Pipeline, (East-Med), is a common pursuit of the outmost significance, for the strategic alliance. Indeed, if the East-Med is realized, it will be able to transfer, in the first phase, the Israeli and Cypriot hydrocarbons from the off-shore neo-reserves via Greek sovereign territory and EEZ to Italy and central Europe, signaling EU’s gradual disengagement from the dependence on the Russian natural gas, allowing the EU to make its first steps of energy emancipation. Despite Ankara’s attempt for rapprochement with Jerusalem, the official Israeli position heavily leans towards an Israel-Greek-Cypriot strategic alignment, as Israel’s national security constitute the ultimate long-term priority for Jerusalem. Above all, such a development will upgrade the geopolitical status of all the three states of the strategic alliance in the regional geopolitical as well as the supra-geopolitical system.

Τὸ μεσανατολικὸ γεωπολιτικὸ σύστημα, ἀναδιαρθροῦται μὲ ταχυτάτους ρυθμοὺς καὶ οἱ ἐσωτερικοὶ πυλῶνες ἰσχύος τῶν ἑκάστοτε ὑποσυστημάτων του διαμορφώνουν ἕνα πολύπλοκο δίκτυον ἀνακατανομῆς ἰσχύος ἐπηρεαζόμενομενο μὲ πρωτοφανεῖς τρόπους ἀπὸ τοὺς Πόλους Ἰσχύος τοῦ Ὑπερσυστήματος, ὅπως οἱ ΗΠΑ, ἡ Ρωσσία, ἡ Κίνα, καὶ συγκεκριμένα κράτη-μέλη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Στὸ πλαίσιο αὐτὸ ἄκρως ἐνδιαφέρουσα εἶναι ἡ πλήρης ἀποτυχία τῆς ∆ημοκρατικῆς administration τῆς Οὐάσιγκτων, νὰ δημιουργήσει μίαν «ἰσλαμοδημοκρατικὴ» Τουρκία ἡ ὁποία, μὲ ἐργαλεῖον προβολῆς ἰσχύος τὴν Ὀργάνωση τῶν Ἀδελφῶν Μουσουλμάνων τῆς Αἰγύπτου, θὰ ἐλειτουργοῦσε ὡς ἰσλαμικοῦ τύπου «δημοκρατικὸ» πρότυπον διακυβερνήσεως γιὰ ὅλες τὶς ἰσλαμικοῦ πολιτισμικοῦ ὑποβάθρου χῶρες τῆς Εὐρυτέρας Μέσης Ἀνατολῆς, ἀποτελοῦσα καὶ γεωστρατηγικὸν ἀνάχωμα στὶς Μεσογειακὲς βλέψεις τῆς Ρωσσίας. Η παρούσα ομιλία αναφέρεται στη γεωπολιτικὴ ἀνάγνωση τοῦ γεωπολιτικού συστήματος τῆς ΝΑ Μεσογείου καὶ στον ἐρντογανικὸ ἀναθεωρητισμὸ.

Ἡ ἀνάγνωσις τοῦ Γεωπολιτικοῦ Συμπλόκου τοῦ Εὐρω-ἀμερικανικοῦ ∆ιπόλου μὲ Γεωπολιτικὸ Παράγοντα (geopolitical factor) ἐντασσόμενο στὸν σκληρὸ πυρῆνα τοῦ Πολιτισμικοῦ Πυλῶνος (cultural pilar), τὸν παράγοντα τῆς πολιτισμικῆς ταὐτότητος, προσφέρει τὴν εἰκόνα ἑνὸς δυναμικοῦ καὶ μεταλασσόμενου γεωπολιτικοῦ πεδίου (geopolitical field), τὸ ὁποῖον παρουσιάζει κοινὰ ἐθνικο-ταὐτοτικὰ πολιτισμικὰ στοιχεῖα καὶ στρέφεται οὐσιαστικῶς ἐναντίον μιᾶς διεθνοποιημένης τραπεζικῆς πραγματικότητος μὴ βασιζομένης σὲ πραγματικὴ παραγωγὴ ἀλλὰ σὲ ἰδιαίτερα ὑψηλοὺς δεῖκτες μοχλεύσεως καὶ στὴν δημιουργία ἑνὸς Οἰκονομικοῦ ΝΑΤΟ ὑπὸ τὴν ὀνομασίαν τῆς (Transatlantic Trade and Investment Partnership) ΤΤΙP μὲ εὐρωπαῖο χειριστὴ τὴν Γερμανικὴ κυβέρνηση. Το κείμενο, εστιάζει στον τέταρτο γεωπολιτικό πυλώνα ισχύος, αυτόν του πολιτισμού.

Στο παρόν κείμενο εξετάζονται τρεις υποθέσεις: α) η υπόθεσις όπου η Ρωσία κατισχύει δια του Πατριαρχείου της επί του Ορθοδόξου Χριστιανικού κόσμου, γεγονός το οποίο συνεπάγεται τη θραύση του Rimland στον άξονα Βαλκανικής Χερσονήσου-Μεσογείου, β) η υπόθεσις όπου το δίπολο Λονδίνου-Ουάσινγκτον συνεχίζει δια του Οικουμενικού Πατριαρχίου τον έλεγχον της εξόδου της Μόσχας στη Μεσόγειο και γ) η υπόθεσις όπου η Μόσχα και η Ουάσινγκτον συγκλίνουν για την αντιμετώπιση της κινεζικής προβολής ισχύος στην Μεσόγειο και όχι μόνον.

This paper studies subjective priorities for the data amounts in the processing of geopolitical data according to Mazis Ioannis Th., theoretical paradigm of Systemic Geopolitical Analysis. After defining geopolitical plans and geopolitical focus sets, they are introduced geopolitical preferences and geopolitical management capacities. The geopolitical rational choice is studied, as well as the geopolitical preference -capacity distributions. Then, they are investigated geopolitical contrasts of subjective priorities by several geopolitical operators, and it is shown that there are cores and equilibrium of geopolitical contrasts, the study of which may provide useful information.

Το παρόν κείμενο αποτελεί άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Μάζη, σε συνεργασία με τον Κυριάκο Πατραγά και αναφέρεται, στο ρόλο τῶν παλαιφάτων ὀρθοδόξων πατριαρχείων, στον ἰσλαμικὸ κόσμο.

Στὴν παροῦσα Εἰσήγηση ἀναφερόμεθα καὶ ἐμβαθύνομε σὲ ὡρισμένες πτυχὲς τοῦ ζητήματος τῆς ἐπιλύσεως τοῦ Κυπριακοῦ ἀναφορικῶς πρὸς τὰ Πλάσματα ∆ικαίου τὰ χρησιμοποιούμενα ἀπὸ φορεῖς τῆς διεθνοῦς, λεγομένης, κοινότητος πρὸς ἐπίλυσιν τοῦ Κυπριακοῦ μέσῳ τῆς λεγομένης ∆∆Ο, ὅπως καὶ τὰ ∆ιεθνῆ ἐγκλήματα ποὺ τὰ ἀνωτέρω πλάσματα δικαίου συγκαλύπτουν καὶ νομιμοποιοῦν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δημιουργοῦν προϋποθέσεις γιὰ χαοτικὴ διχοτόμηση στὴν καταργηθησομένη "μετεξελιχθεῖσα" Κυπριακὴ ∆ημοκρατία. 1) Ὑποστηρίζομε ὅτι βασικοὶ πυλῶνες τῶν διαφόρων σχεδίων καὶ προτάσεων ἐπιλύσεως τοῦ Κυπριακοῦ, οἱ ὁποῖοι διαχρονικῶς ἀποτελοῦν τὴν βάση τῶν διαπραγματεύσεων, συνιστοῦν δικαϊκὰ πλάσματα. Θὰ παρουσιασθεῖ τί μπορεῖ νὰ ὑποδηλώνει ἡ ἀνάγκη χρήσεως τόσων πλασμάτων δικαίου, καὶ μάλιστα ἐπὶ θεμελιωδῶν ρυθμίσεων ἐπιλύσεως τοῦ Κυπριακοῦ, καὶ πῶς μπορεῖ τὸ γεγονὸς αὐτὸ νὰ ἐπηρεάσει τὴν λειτουργικότητα τοῦ προτεινομένου ὑποδείγματος ἱδρύσεως καὶ διακυβερνήσεως. 2) Παραλλήλως, ἐξετάζεται τὸ ζήτημα τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων νομιμοποιήσεως παρανόμων καταστάσεων καὶ πῶς ἡ διαχείρισις καὶ ἐπίλυσις τοῦ Κυπριακοῦ μπορεῖ νὰ λειτουργήσει δικαιοπαραγωγικῶς. 3) Ἐπὶ πλέον, ἀναλύεται τὸ ζήτημα τῆς συνεχίσεως ἢ διαδοχῆς τῆς Κυπριακῆς ∆ημοκρατίας, καὶ ἐξετάζεται τὶ μπορεῖ νὰ συνεπάγεται γιὰ τὴν νομικὴ ἀντιμετώπιση τῶν τελεσθέντων ἀπὸ τὴν τουρκικὴ πλευρὰ διεθνῶν ἐγκλημάτων στὴν Κύπρο.

Ἡ τουρκικὴ πολιτικὴ ἡγεσία Νταβούτογλου-Ἐρντογὰν (μὲ αὐτὴν τὴν ἱεραρχικὴ σειρά), ἀντιλαμβάνεται τήν, σὲ βάθος χρόνου, μείωση τῆς στρατηγικῆς σημασίας τῆς Τουρκίας γιὰ τὴν ∆ύση καὶ τὸ ΝΑΤΟ. Ἡ μείωσις αὐτὴ ὀφείλεται στὴν τήξη τῶν πάγων κατὰ μῆκος τοῦ Βορειοανατολικοῦ Περάσματος (Βερίγγειος Πορθμὸς) ποὺ θὰ ἐπιτρέπει σὲ μερικὰ χρόνια στὴν Ρωσσία νὰ πρoσεγγίζει τὰ στρατηγικὰ σημεῖα τοῦ Εἰρηνικοῦ σὲ τρεῖς φορὲς ὀλιγώτερον χρόνο ἀφ' ὅτι οἱ ΗΠΑ. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὑπονομεύει, προϊόντος τοῦ χρόνου, τὴν σπουδαιότητα τῆς Τουρκίας ὡς ἀνασχετικοῦ παράγοντος (μαζῇ μὲ τὴν Ἑλλάδα), τῆς καθόδου τῆς Ρωσσίας στὰ θερμὰ ὕδατα τῆς Μεσογείου καὶ μειώνει σὲ σημαντικὸ βαθμὸ τὸν συνολικὸ ρόλο τῆς Νοτιοανατολικῆς Πτέρυγος τοῦ ΝΑΤΟ. Ἕνα ρόλο ὁ ὁποῖος ἐπικοινωνιακῶς καλύπτεται ἀπὸ τὸ ἠθικο-ἰδεολογικὸ «emballage» τῆς «ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας». Μιᾶς φιλίας ποὺ δὲν παύει νὰ δοκιμάζεται ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα στὸ Αἰγαῖο Πέλαγος καὶ στὴν ΑΟΖ / ΕΕΖ τῆς, ὑπὸ τουρκικὴν κατοχὴ κατὰ τὸ 38% τοῦ ἐδάφους της, Κυπριακῆς ∆ημοκρατίας, κράτους-μέλους τῆς ΕΕ. Το παρόν άρθρο, περιγράφει τη συμπεριφορά της Τουρκίας στη σύγχρονη γεωπολιτική συγκυρία.

Depuis l’année de départ de la crise, en 2008 jusqu’à ce jour, s’est révélé aux yeux des intéressés, la tendance des fonds occidentaux et des investisseurs vers la zone pacifique, où deux faits s’imposent : 1) le coût du travail moyen se situe autour de 5% et 2) le pourcentage de plus-value au niveau international est immense et du niveau 500600%, après déduction de tout coût de capital (impôts, coûts opérationnels, etc.). Ce phénomène n’a pas laissé la Russie non plus indifférente. Par ailleurs, le rythme de fonte des glaces en Arctique change la donne stratégique et offre pour le futur des perspectives de navigations pour la Russie vers le Pacifique, via le détroit de Bérin.

La direction politique turque Davoutoglou-Erdogan (dans cet ordre hiérarchique) perçoit, à long terme, la diminution de l’importance stratégique de la Turquie pour l’Occident et l’Otan. Ce phénomène est dû à la fonte des glaces dans le passage du Nord-Est (détroit de Béring) qui permettra, dans quelques années, à la Russie d’atteindre les points stratégiques de l’océan Indien en trois fois moins de temps que les Américains. Ce fait, signe des temps, réduit l’importance du rôle de la Turquie –et de la Grèce– dans l’endiguement de l’accès de la Russie aux eaux chaudes de la Méditerranée et limite donc dans une large mesure l’intérêt de cette aile sud-est de l’Otan. Ce rôle est mis en évidence par une communication consistant en un emballage idéologico-moral de l’«amitié helléno-turque», laquelle est constamment mise à mal par Ankara en mer Égée, à Chypre –pourtant État membre de l’Union européenne– dont elle occupe 38 % du territoire et de la zone économique exclusive.

The Geopolitical analysis of a geographical System characterised by an uneven distribution of power is “the geographical method that studies, describes and predicts the attitudes and the consequences ensuing from relations between the opposing and distinct political practices for the redistribution of power as well as their ideological metaphysics, within the framework of the geographical complexes where these practices apply”.

 We give two general mathematical models predicting geopolitical events into a geopolitical system according to Mazis’ lakatosian formulation methodology for a Systemic Geopolitical Analysis. To this end, we consider weighted geopolitical indices and their measurements. When the weighted geopolitical indices, as well as the related geopolitical measurements take values in different times and different geographical points, then they form two sets in the four-dimensional Euclidean space. The distance between these sets can be considered as a measure for assessing the occurrence or not of a geopolitical event. To this direction, we give general frameworks of two algorithms for determining the time moments and geographical points at which is expected the appearance of peculiar geopolitical events.

In the present paper I argue that, since Cyprus came under the British rule and for at least seven decades, Britain did not consider Cyprus a “territory of major strategic importance for the Crown”. I also argue that the policy makers of colonial Britain probably considered this island one of the “poor colonies”, since it did not have raw material deposits or any kind of industrial infrastructure. Thus, I suggest that Greek researchers should examine how Great Britain was perceiving the strategic importance of Cyprus until the end of World War II and, therefore, should not insist on blaming the Greek side that, supposedly, did not take into account Britain’s sensitivity and “unwisely sought the Union (Enosis) of Cyprus with Greece, which annoyed Britain and led to the well-known traumatic events”.

The Turkish political leadership of Davutoğlu-Erdoğan (in this hierarchical order) is fully aware of the gradual erosion of Turkey’s strategic value for the West in general and for NATO specifically. This erosion is attributed to geophysical factors, i.e. the melting of ice along the Northeastern Passage (Bering Strait). This geophysical development shall allow in a few years Russia’s approach to the strategic points of the Pacific Ocean in a timeframe that shall be three times faster in comparison to the US. This fact is expected to undermine in due time the strategic importance of Turkey as a containment factor (along with Greece) of Russian expansion into the warm waters of the Mediterranean. It also reduces significantly the overall strategic role of NATO’s Southeastern Wing, a role which is promoted under the moral-ideological cover of ‘GreekTurkish friendship’. This ‘Greek-Turkish friendship’ is continually challenged by Ankara in the Aegean Sea and in the Exclusive Economic Zone (EEZ) of Cyprus. We should also note that 38% of the territory of Cyprus Republic, a member-state of the European Union, is still under Turkish occupation.

Je soutiens ici que les Britanniques, pour une période d’au moins 70 ans, ne considéraient pas Chypre comme une «colonie d’importance stratégique pour la Couronne». Je soutiens aussi que l’île était probablement placée, par les responsables de la Politique coloniale Britannique, dans la catégorie des «colonies pauvres», étant privée de matières premières ainsi que de toute infrastructure industrielle. Je propose alors aux chercheurs d’examiner comment la «Vieille Albion» concevait l’importance stratégique de Chypre jusqu’à la fin de la 2eme guerre mondiale et par conséquent, qu’ils cessent de toujours blâmer la partie grecque qui, soi-disant, n’a pas considéré cette «sensibilité» britannique et a cherché l’Union, «sans réfléchir, énervant ainsi les Anglais, avec les résultats désagréables qu’on sait».

Τὸ ἄρθρον ἐπικεντρώνεται εἰς τὴν γεωπολιτικὴν ἀνάλυσιν τῶν ἐνδοϊσλαμικῶν ἀνταγωνισμῶν ἰσχύος τῶν διεξαγομένων εἰς τὸ ἀσταθὲς σύστημα ΣυρίαςΛιβάνου. Ἡ γεωπολιτικὴ βαρύτητα ἡ ἐκπροσωπουμένη ἐκ τοῦ ὑποσυστήματος Συρίας-Λιβάνου, ἐντὸς τοῦ συστήματος τῆς Εὐρυτέρας Μέσης Ἀνατολῆς, ὡδήγησε μὲ ταχεῖς ρυθμούς εἰς τὸν μετασχηματισμὸν τῆς συριακῆς κρίσεως εἰς ἕνα περιφερειακὸν ἀνταγωνισμὸν μὲ ὑπερσυστημικὲς ἐπιρροές. Εἰς τὸ πρῶτον μέρος τοῦ ἄρθρου, ἀναλύεται ἡ καταλυτικὴ στρατιωτικὴ ἐμπλοκὴ τοῦ σηιτικοῦ γεωπολιτικοῦ παράγοντος (Ἰράν, Χεζμπαλᾶ) ἐπὶ τοῦ συριακοῦ ἐδάφους κατὰ τὸ πρῶτον ἥμισυ τοῦ 2013, καθὼς καὶ ἡ γεωπολιτικὴ σημασία, κατὰ πρῶτον, τῆς συμφωνίας ΗΠΑ-Ρωσσίας γιὰ τὸ συριακὸ χημικὸ ὁπλοστάσιο (Σεπτέμβριος 2013) καὶ ἀκολούθως, τῆς ἐνάρξεως τοῦ διπλωματικοῦ διαλόγου Οὐάσιγκτων-Τεχεράνης (Ὀκτώβριος-Νοέμβριος 2013). Τὰ ἄμεσα ἀποτελέσματα ἦσαν ἡ σταθεροποίησις τοῦ φιλο-ἰρανικοῦ καθεστῶτος Ἄσαντ καὶ ἡ ἀκύρωσις τῆς σαουδαραβικῆς ἐπιδιώξεως τῆς χρησιμοποιήσεως τῶν συριακῶν ἐδαφῶν διὰ τὴν ἰδικήν της ἀμφίπλευρον προβολήν ἰσχύος ἐπὶ τοῦ Λιβάνου καὶ τοῦ Ἰράκ. Εἰς τὸ δεύτερο καὶ κυρίως μέρος τοῦ ἄρθρου, ἀναλύονται οἱ ἀντενέργειες —ὡς πρὸς τὶς ἀνωτέρω ἐξελίξεις— τοῦ σονητικοῦ παράγοντος, ἐντὸς τοῦ ὑποσυστήματος Συρίας-Λιβάνου. Εἰδικώτερον, ἐξετάζονται οἱ γεωστρατηγικοὶ χειρισμοὶ τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας, οἱ στοχεύοντες νὰ ἀποτρέψουν μιὰν κρίσιμον ἀπόκλισιν τῆς περιφερειακῆς ἀνακατανομῆς ἰσχύος ὑπὲρ τοῦ Ἰράν. Ἐπίσης, καταγράφονται οἱ τρομοκρατικὲς ἐνέργειες τῶν νεοεμφανιζομένων σονιτικῶν ἐξτρεμιστικῶν ὀργανώσεων τῶν σχετιζομένων μὲ τὴν Ἀλ Κάϊντα, οἱ  ἐπιδιώκουσες τὴν ἀπόκτησιν ηὐξημένης ἰσχύος καὶ ρόλου, μέσῳ τῆς μεγαλυτέρας ἀποσταθεροποιήσεως τοῦ ὑποσυστήματος

Ο συγγραφέας αναλύει τα σημαντικά γεγονότα, σχετικά με τα έντονα φαινόμενα διαφθοράς, τα οποία συγκλονίζουν την ισλαμιστική κυβέρνηση Ερντογάν, και ουσιαστικά, αναδεικνύει μια έντονη και εξουθενωτική ενδοϊσλαμιστική διαμάχη μεταξύ του Ισλαμιστικού Μυστικιστικού Τάγματος του Ιμάμη, του δήθεν «ηπίου Ισλάμ» τού Φετουλάχ Γκιουλέν (και της οργάνωσής του, των «Φετουλαχή») και του Ερντογάν.

Σημαντικὸ ρόλο στὴν ἀνάγνωση καὶ κατανόηση τῶν πολιτικοψυχολογικῶν ὅρων ποὺ ὡδήγησαν στὸν Μεγάλο Πόλεμο διεδραμάτισε ἡ διάδοσις τῶν ἀπόψεων τοῦ Sir Halford Mackinder καὶ τοῦ Friedrich Ratzel, καὶ συνεπῶς, ἡ ἀντίληψις ποὺ θέλει τὶς Χερσαῖες/Ἠπειρωτικὲς ∆υνάμεις νὰ ἐπικρατοῦν, ἐν τέλει, ἔναντι τῶν Ναυτικῶν  ∆υνάμεων. Το παρόν κείμενο αναφέρεται στη γεωστρατηγικὴ αντιπαλότητα της Ἀγγλίας και της Γερμανίας, αναλύοντας σε γεωπολιτικό επίπεδο τον Μεγάλο Πόλεμο.

Methane Hydrates are a new energy resource in the global energy market which has received extreme attention from a technological and geopolitical point of view. The reserve estimates exceed by far the overall estimates of all the other conventional energy reserves. With the existing technological know-how the exploitation of methane hydrates is expected to dominate the international energy market within the next 10-15 years. Methane hydrates have been mapped within the Hellenic Submarine Space and especially in the region of Kastellorizo, with whatever consequences it may have of geo-strategic nature for the political decisions of Greece and its relations with the neighboring countries and the delimitation of its EEZ.

The geophysical and geological indications (pockmarks, gas chimneys, salt domes, etc.) that have been traced on the seabed using multi–beam echo–sounders and side–scan sonars, as well as the corresponding seismic surveys in the region South, South–west and South– east of Cyprus, as well as the corresponding international interest of investors, especially in the marine region of the Levantine Basin, lead to the conclusion that, from a geopolitical perspective, Greece must be urged to accelerate the consolidation of its sovereign rights and understand anew and in practical terms, that “Cyprus is not far away, not at all actually”. With respect to Kastellorizo and the submarine area of its EEZ, it is noted that de-tailed geophysical, bathymetric and sediment surveys have confirmed the fact that the region of the submarine Anaximander mountains presents active mud volcanoes, linked to the presence of gas hydrates. Samples of gas hydrates were collected using indicative samplings in mud volcanoes thoroughly mapped in sub–seabed layers of no more 1.5 m deep. Their form is “ice crystal”. New mud volcanoes were also discovered (“Athens” and “Thessaloniki”). Gas hydrates were found in samplings conducted on–board the M/V “Thessaloniki”. Based on preliminary assessments, the total capacity of the mud volcanoes of the Anaximander mountains complex is estimated between 2.56 6.40 c. km.1.

 This paper presents a systemic analysis of the Iran-SyriaLebanon geopolitical sub-system within the frame of the Wider Middle East geo-complex and in light of the geopolitical factor of the Shiite Islamist movement. We consider that the Shiite Islamist movement, which is represented by Hezbollah in Lebanon and by proxy Shiite organizations in Iraq (Kataeb Hezbollah and Asa’ib Ahl al Haq), has been transformed, under Tehran’s management and direction, into an important power redistribution factor in the region. Turkey’s foreign policy is evaluated as unsuccessful and dangerous for the security of the state of Israel and the stability of the Middle Eastern geopolitical system, particularly in relation to Ankara’s support of radical Islamist groups operating inside Syria. Ankara’s policy is also considered as a trigger mechanism for the acceleration of secessionist and state-formation ambitions, such as in the case of the gradual autonomy of an ethnically Kurdish zone in the northeastern Syrian territory. In addition, the US-Russian initiative for the destruction of the chemical arsenal of the Assad regime is evaluated as beneficial for the regional stability. Equally, we evaluate the US-Iranian negotiation process as a strategically agile diplomatic maneuver from Washington’s part.

This paper presents a systemic analysis of the Greater Middle East Geo-complex, in the light of the geopolitical factor of the Islamist movement –both Shiite and Sunnite. We consider that the geostrategy practiced by the Anglo-Saxon actors of the Super-system of this specific geocomplex aims at the containment strategy of the Russian and Chinese actors from the Mediterranean Sub-system, along with their ally states of Qatar, Turkey, Saudi Arabia and some of the UAE (e.g. Abu Dhabi). Furthermore, with the rise to power of the Sunnite Islamist governments in the region, a “remote” threat is tried to be exerted against both of the aforementioned actors in order to increase the negotiating benefits of the dipole of the London-Washington Special Relationship, in view of the provoked redrawing of the borders of the former nation-state regime. Moreover, the US appear willing to create strong and permanent territorial strategic bases in the Middle East, in order to guarantee, both for Israel and the US, the strategic depth that is desirable for their security. We are making reference to the gradually developing strategic plan for the creation of an Independent Kurdistan, that would be able to serve Western security interests, as well as the energy-related interests of the Anglo-Saxon, and European oil consortia, but also Washington’s power projection to the Russian Near Abroad and the Chinese Northwest region of Xinjiang, increasing the power gap once again, in favor of the US, at the centre of the Rimland.

Back in 2010, during my presentation at the Conference of the Institute of Energy of South East Europe (ΙΕΝΕ) on 8 February 2010, I had stressed the importance for Greece to proclaim an EEZ, and clarified the pertinent diplomatic arguments, together with its geopolitical and geostrategic advantages. Later, this communication was published in the Press («Estia», 8 January 2011) and on the Internet (skai.gr). Also, the weekly Epikaira published a complete study, co–authored by me and Dr. G.–A. Sgouros, in the form of a special insert entitled The Greek EEZ and Kastellorizo: Principles of a Geopolitical Analysis (issue 82, 12–18.5.2011). There are comparative demarcations, using Turkey’s baseline, in two ways: one using the Voronoi method and one using the median line principle, as applied also by competent international organizations). The arguments expressed in these documents are still valid, considering there has been no change, on the part of Greece, on the practicalities of the EEZ. There have been, of course, many promises and declarations from politicians, as there have been “extremely good intentions”. In the meantime, many views were also circulated, which were extremely dangerous, on “how far is Kastellorizo located”, as well as relevant, equally unfortunate views. We tend to forget, as my colleague Th. Karyotis also points out, that “there are 137 states having a 200 nm EEZ”.

Europe’s “energy hunger” in the years to come will be such, as to oblige it to seek alternative fuel sources, far beyond the ones currently in use. A solution that presents itself as ideal is the supply of the continent with natural gas from the new reserves of Eastern Mediterranean. Turkey, a country outside this political game, reacts to such a perspective. However, the era does not seem to be favoring it.

The latest developments in the geopolitical complex of the Eastern Mediterranean and more in particular in the dipole of Greece and Turkey, correspond to the implementation stage for Turkey’s geostrategic goals. This is witnessed, inter alia, by the declarations of the Turkish Foreign Minister, A. Davutoğlu, during his latest visit in Greece, in March 2011. The sincerity of these declarations should be taken for granted, and should have been expected by the Greek diplomacy. This paper analyses the principles of a Geopolitical Analysis concerning the Greek EEZ.

Proposition initiale: Avant toute tentative de définition métathéorique lakatienne de l’analyse géopolitique systémique et de définition ontologique de ses notions structurelles, nous admettrons que l’approche théorique de l’analyse géopolitique systémique contemporaine, laquelle est de nature interdisciplinaire et se fonde sur la géographie politico-économique1 participe sur un pied d’égalité à l’ensemble des approches théoriques qui constituent le programme de recherche géopolitique néo-positiviste.

Cet article, basé sur les sources des textes sacrés du Coran ainsi que sur des textes de kanunistes importants de l’Islam, soutient le point de vue que le seul qui a le pouvoir absolu de déclarer le Djihad (en arabe égyptien: Gehad) c’est le Calife de l’Oumma qui a été choisi selon la Loi Sacrée (Shari’a). Cependant, puisque dans les circonstances actuelles l’Oumma des croyants (des musulmans) n’a pas la structure califale et donc n’a pas du calife, personne ne peut déclarer le Gehad selon les dispositions de la Loi Sacrée (Shari’a). Ainsi, «la Réouverture des Portes de l’Idjtihad (en arabe égyptien: Edgehad)» que les islamistes tentent et leur indifférence pour l’idjma’a (en arabe égyptien: egma’a) des kanunistes ne permet pas le support, du point de vue juridique, de la «déclaration du Gehad» par les dirigeants des divers secteurs des mouvements islamistes.

 This text is a brief presentation of the course, in theory and in practice, of Ahmet Davutoğlu’s views, as presented in his work Stratejik Derinlik: Türkiye’nin Uluslararası Konumu, Küre Yayınları, İstanbul 2001/2004 (18th edition) and in the corresponding partial translations of these texts by my colleague, K. Gogos (PhD in Geopolitics), as well as in the Greek published translation (Athens, Pοiotita editions, 2010). We shall present the ideological, Islamic and neo–Ottoman, background of this work, together with its main political proponents, on the level of Turkey’s political power. Moreover, we shall present the main points of the scholar’s geopolitical approach that lie in the sphere of the classic geostrategists and geopoliticians of the German and the Anglo–Saxon school. Davutoğlu is a typical example of a researcher of international affairs, characterised by significant epistemological and methodological deficits. He, too, fails to distinguish between Geopolitical Analysis, on the one hand, and Geostrategic Synthesis and suggestions, on the other. It is a fact, evident in the scholar’s reference to ethical and scientific dilemmas of social scientists. His stance is a serious blow to his overall geopolitical analysis and integrates prima facie his methodology, together with the particular work of the Turk scholar, into the geostrategic epistemological sphere of political propositions (which are undoubtedly systematic and thorough). This paper concludes with a presentation of the points, on the Subsystem level, of Davutoğlu’s geopolitical and geostrategic approach. In the light of the systemic geopolitical analysis, these points are considered geostrategically dangerous for Greece’s national interests. This text aims to trigger a deeper and fuller study and understanding of Davutoğlu’s work in the near future.

Το παρόν κείμενο αποτελεί άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Μάζη, σε συνεργασία με τον Αναστάσιο Μαρίνο και τον Κυριάκο Νικολάου-Πατραγα και αναφέρεται στον ἀπαλλακτικὸ ὅρκο, ὡς ἀποδεικτικὸν μέσον, στην ἰσλαμικῇ δίκῃ.

Στὸ παρὸν κείμενο θὰ προβοῦμε σὲ μία σύντομη παρουσίαση τῆς διαδρομῆς σὲ θεωρία καὶ ἐφαρμογὴ τῶν ἐπόψεων τοῦ Ἀχμὲτ Νταβούτογλου, ὅπως αὐτὲς ἐμφανίζονται στὸ ἔργον του «Stratejik Derinlik. Türkiye’ nin Uluslararasi Konumu», Küre Yayinlari, Istanbul, 182004 (1η ἔκδοσις 2001) καὶ στὶς ἀντίστοιχες μεταφράσεις μέρους τῶν κείμενων αὐτῶν ἀπὸ τὸν συνάδελφο ∆ρα Κωνστ. Γῶγο, ὅπως καὶ στὴν ἀντίστοιχο μετάφραση τοῦ συγκεκριμένου ἔργου ἀπὸ τὸν ἐκδοτικὸν οἶκο Ποιότητα τοῦ ἔτους 2010. Θὰ παρουσιάσομε τὸ πρὶν ἀπὸ αὐτὸ ὑπάρχον ἰδεολογικὸ ἰσλαμικὸ καὶ νεοοθωμανικὸ ὑπόβαθρο, ὅπως καὶ τοὺς κυρίους πολιτικοὺς ὑποστηρικτάς του σὲ ἐπίπεδο τουρκικῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Κατόπιν θὰ παρουσιάσομε τὰ κύρια σημεῖα τῆς γεωπολιτικῆς του προσεγγίσεως, τὰ ὁποῖα κινοῦνται στὴν σφαῖρα τῶν κλασικῶν γεωστρατηγιστῶν/γεωπολιτικῶν τῆς γερμανικῆς καὶ ἀγγλοσαξωνικῆς σχολῆς. Ὁ Νταβούτογλου ἀποτελεῖ κλασικὸ παράδειγμα ἐρευνητοῦ τοῦ διεθνοῦς γίγνεσθαι μὲ σημαντικὰ ἐπιστημολογικὰ καὶ μεθοδολογικὰ ἐλλείμματα: δὲν ἔχει διακρίνει οὔτε αὐτὸς τὴν διαφορὰ μεταξὺ τῆς Γεωπολιτικῆς Ἀναλύσεως καὶ τῆς Γεωστρατηγικῆς Συνθετικῆς προτασεολογίας. Πρόκειται γιὰ πραγματικότητα, ἡ ὁποία ἀνακύπτει, ὅταν ὁ ἴδιος ἀναφέρεται στὰ ἠθικὰ καὶ ἐπιστημονικὰ διλήμματα τῶν κοινωνικῶν ἐπιστημόνων. Ἡ στάσις αὐτὴ ἐπιφέρει σοβαρὸ πλῆγμα στὴν ὅλη γεωπολιτική του ἀνάλυση καὶ ἐντάσσει τὴν μεθοδολογία του, ὅπως καὶ τὸ συγκεκριμένο ἔργο του, ἐξ ἀρχῆς στὴν γεωστρατηγικὴ ἐπιστημολογικὴ σφαῖρα τῶν —ὁπωσδήποτε, συστηματικῶν καὶ ἐμβριθῶν— προτάσεων πολιτικῆς. Τέλος θὰ καταλήξομε μὲ τὴν —γενικῆς μορφῆς— ἀνάδειξη ἐκείνων τῶν σημείων μεγέθους ‘Υποσυστήματος τῆς νταβουτογλιανῆς γεωπολιτικῆς καὶ γεωστρατηγικῆς προσεγγίσεως, τὰ ὁποῖα ὑπὸ τὸ φῶς τῆς συστημικῆς γεωπολιτικῆς ἀναλύσεως κρίνονται ὡς γεωστρατηγικῶς ἐπικίνδυνα γιὰ τὰ ἑλληνικὰ ἐθνικὰ συμφέροντα. Τὸ παρὸν κείμενο, θὰ ἀποτελέσει ἔναυσμα γιὰ βαθυτέραν καὶ πληρεστέραν μελέτη τοῦ νταβουτογλιανοῦ ἔργου εἰς τὸ ἐγγὺς μέλλον.

Στο πονημάτιο αυτό, θα προσπαθήσουμε να εμφανίσουμε την πνευματική διάσταση της ανθρώπινης εργασίας, θέλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο να τοποθετήσουμε ένα θεμελιώδες αποδεικτικό έρεισμα στην οικοδόμηση της αντιλήψεως της πνευματικότητος της εργασίας. Πρόθεσή μας είναι ν’ αποδείξουμε ότι όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες είναι δυνατόν, αλλά και πρέπει, να αντιμετωπίζονταιως επί μέρους εγκόσμιες αντανακλάσεις του πολυπλόκου έργου της Θείας Δραστηριότητος. Και εφόσον θέλουμε να θεωρούμε τα ανθρώπινα επαγγέλματα ως αντανακλάσεις της Θείας Δραστηριότητος, δεν μπορούμε παρά να παραδεχθούμε ότι αποτελούν σύμβολα αυτής της Δραστηριότητος, και η δική μας αποστολή συνίσταται στην αποκρυπτογράφηση και ερμηνεία αυτών των συμβόλων, των μόνων ικανών να μαςβοηθήσουν στην αντίληψη της θεωρητικής βάσεως για την οποίαν ομιλούμε.

Causes générales: Économiques et sociales, Mauvaise gouvernanceAsymétrie de développement (centre/périphérie; urbanité/ruralité), Inégalité dans la répartition des richesses, Fort taux de chômage parmi les jeunes et/ou les diplômés, Précarité du travail, Absence du sentiment de dignité, Corruption, Clientélisme.

Schéma général: Le “Fin de siècle” pour un Monde bipolaire, Fonte de glace en Zone Arctique, Mise en question du modèle de Spykman (Rimland/Aile Sud-Est de l’OTAN), Projection de force économique, politique et militaire de nouveaux pôles internationaux dans l’espace Méditerranéen (Russie et Chine), Restructuration des Sous-systèmes Stratégiques au Proche et Moyen Orient: le sous-système Israël-Chypre-Grèce-Italie et le rôle de la France (UPM).

Friedrich Ratzel’s interdisziplinäre politischgeographische Analyse widerspiegelt sich in den nachfolgenden Systemen von R. Kjellen, N. Spykman und I. Mazis. An diese Tradition knüpfend erforscht die griechische Systematische Geopolitische Analyse die Ausarbeitung einer haltbaren theoretischen Grundlage, welche die Kooperation aller sich mit den internationalen Entwicklungen beschäftigender wissenschaftlicher Felder ermöglicht und zur Entwicklung wissenschaftlicher Interdisziplinärer Analytischer Modelle (Interdisciplinary Analysis Models) führen kann.

This paper identifies and analyses the geopolitical impact that the Syrian crisis has on Lebanon. This impact is manifested in two forms: a subsystemic one (within the Syria-Lebanon subsystem) and a systemic one (exerted from the system of the wider Middle East). The first refers to the direct repercussions that the increasing instability of the Syrian part has on the Lebanese part of the subsystem. More specifically, the impact that have some factors of the Syrian crisis –namely, increasing sectarianism and Islamic radicalism- on the internal political and religious power relations of Lebanon. The second form of impact refers to the indirect yet critical repercussions that the instability at the centre of the Middle Eastern system has on Lebanon. As a state of proxy actors through which the regional powers project power and as an integral part of the Syria-Lebanon subsystem, Lebanon is the primary point on which the systemic pressure is applied. As a result of this systemic impact, the internal political-religious power relations of Lebanon become a micro-level representation of the regional power relations of the wider Middle Eastern system.

This paper presents a systemic geopolitical and geostrategic analysis of the current enlarged region of the Middle East with respect to the Syrian effect, developing on the basis of the action of the Islamist movement and the re-distribution of power which it entails.

Το παρόν κείμενο αποτελέι άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Μάζη, σε συνεργασία με τον Κυριάκο Πατραγά, για τις προϋποθέσεις κηρύξεως τοῦ γκεχάντ και την ἀπόλυτη ἐξουσία τοῦ χαλίφη, σύμφωνα με το ισλαμικό δίκαιο.

Ἐντρυφῶντας στὴν ἐξέταση τῆς δομῆς τῆς προϊσλαμιαίας ἀραβικῆς κοινωνίας καὶ εἰδικώτερα στὰ δικαϊκά της θέσμια, μὲ ὅσες διαφορὲς καὶ ἂν εἶχαν μεταξὺ βορρᾶ καὶ νότου, διαπιστώνομε ὅτι κοινὸς παρονομαστής των ὑπῆρξε ἡ πλήρης ὑποβάθμισις, μέχρις ὁριστικοῦ ἀφανισμοῦ τοῦ ρόλου τῆς γυναικὸς ὡς αὐτοτελοῦς ὑπάρξεως ἐντὸς αὐτῶν.Το παρόν άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Μάζη, αναφέρεται στη θέση των φύλων στο Ισλάμ.

Εἰς τὸ παρὸν κείμενον ἐπιχειρεῖται ἡ συστημικὴ ἀνάλυσις τοῦ γεωσυμπλόκου τῆς Εὐρυτέρας Μέσης Ἀνατολῆς μὲ γνώμονα τὸν γεωπολιτικὸν παράγοντα τοῦ ἰσλαμιστικοῦ κινήματος, σηιτικοῦ τε καὶ σονιτικοῦ. Ἡ ὑποστηριζομένη ἔποψις εἶναι ὅτι ἡ ἀσκουμένη γεωστρατηγικὴ ἀπὸ τοὺς ἀγγλοσαξωνικοὺς δρῶντες τοῦ ὑπερσυστήματος τοῦ συγκεκριμένου γεωσυμπλόκου ἀποσκοπεῖ τὴν στρατηγικὴν ἀναχαιτίσεως (containment) τοῦ ρωσσικοῦ καὶ κινεζικοῦ δρῶντος ἀπὸ τὸ μεσογειακὸν ὑποσύστημα μὲ συμμάχους τὸ Κάταρ, τὴν Τουρκία, τὴν Σαουδικὴν Ἀραβία καὶ ἔνια ἐκ τῶν Ἡνωμένων Ἀραβικῶν Ἐμιράτων (ὅπως π.χ. τὸ Ἄμπου Ντάμπυ). Παραλλήλως, μὲ τὴν ἄνοδον εἰς τὴν ἐξουσίαν τῶν σονιτικῶν ἰσλαμιστικῶν κυβερνήσεων, ἐπιχειρεῖται ἡ «ἐκ τοῦ μακρόθεν» ἄσκησις ἀπειλῆς ἐναντίον τῶν δύο προαναφερθέντων δρώντων πρὸς αὔξησιν τοῦ διαπραγματευτικοῦ ὀφέλους τοῦ διπόλου τῆς Εἰδικῆς Σχέσεως Λονδίνου-Οὐάσιγκτων ἐνώπιον τῆς προκαλουμένης ἐπαναχαράξεως τῶν συνόρων τοῦ παλαιοῦ ἐθνικο-κρατικοῦ καθε στῶτος. Ἐπίσης, ἀποκαλύπτεται ἡ διάθεσις τῶν ΗΠΑ νὰ δημιουργήσουν ἰσχυρὰ καὶ μόνιμα ἐδαφικὰ στρατηγικὰ ἐρείσματα εἰς τὴν περιοχὴν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, τὰ ὁποῖα θὰ διασφαλίσουν τὸ ἐπιθυμητὸν διὰ τὴν ἀσφάλειάν του χερσαῖο στρατηγικὸ βάθος γιὰ τὸ Ἰσραὴλ ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ΗΠΑ. Ἀναφερόμεθα εἰς τὸ βαθμηδὸν ἀναπτυσσόμενο στρατηγικὸ σχέδιο δημιουργίας ἐλευθέρου Κουρδιστάν, τὸ ὁποῖον δύναται νὰ ἐξυπηρετήσει τὰ συμφέροντα ἀσφαλείας, ὅπως καὶ τὰ ἐνεργειακὰ συμφέροντα τῶν ἀγγλοσαξωνικῶν καὶ εὐρωπαϊκῶν consortia πετρελαίων ἀλλὰ καὶ τὴν προβολὴν ἰσχύος τῆς Οὐάσιγκτων εἰς τὸ Ἐγγὺς Ρωσσικὸν Ἐξωτερικὸν (near abroad), ὅπως καὶ στὸ Σὶν Κιὰνγκ (Β/∆ Κίνα) ἐνισχύοντας καὶ πάλιν τὴν διαφορὰν ἰσχύος πρὸς ὄφελος τῶν ΗΠΑ στὸ κέντρον τοῦ Ἀναχωματικοῦ ∆ακτυλίου (Rimland).

Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ Ἀθήνα ἠθέλησε νὰ ἐνισχύσει τὴν νηφάλια πτέρυγα τῆς παλαιστινιακῆς ἀρχῆς, αὐτὴν τοῦ προέδρου Μαχμοὺντ Ἁμπᾶς, ἡ ὁποία ὡδηγεῖτο σὲ περιθωριοποίηση καὶ ἀπονομιμοποίηση ἀπὸ τὴν Χαμᾶς, ἰδιαιτέρως μετὰ τὴν διεθνῆ ἀπήχηση τῆς προσφάτου ἰσραηλινῆς στρατιωτικῆς ἐπιχειρήσεως-ἀπαντήσεως «Operation Pillar of Cloud» (14-21 Νοεμβρίου 2012). Το παρόν κείμενο αποτελεί άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Μάζης περί της σύγκρουσις Χαμᾶς-Ἰσραὴλ καὶ της ἀπόφασης (A/RES/67/19) τῆς ΓΣ/ΟΗΕ, τῆς 29ης Νοεμβρίου 2012.

Εἶναι πράγματι ἐξαιρετικῶς πολύπλοκος ἡ ἑρμηνεία τοῦ ρόλου τοῦ Κάταρ καὶ τῆς συνεργασίας του μὲ τὴν Al Ekhwan al-Musslemin (Ἀδελφοὶ Μουσουλμᾶνοι), τὸ Ἰρὰν καὶ τὴν Τουρκία σὲ μία προσπάθεια νὰ ἀνταγωνισθεῖ τὸν ἡγεμονισμὸ τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας στὸν Κόλπο καὶ νὰ ἀποφύγει τὴν καταπίεση ἀπὸ τὸ Οὐαχαβιτικὸ βασίλειο. Γιὰ τὴν ἐπίτευξη τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ διαπιστώνεται ἡ προσπάθειά του νὰ ἀποτελέσει τὸ νέο κέντρο ἐπιρροῆς καὶ τὸν νέο πόλο ἰσχύος στὸν ἀραβομουσουλμανικὸ κόσμο. Θεωρῶ ὅτι αὐτοὶ οἱ δύο εἶναι οἱ θεμελιώδεις στρατηγικοὶ στόχοι τοῦ Κάταρ. Τὰ μέσα τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ γιὰ τὴν ἐπίτευξη αὐτῶν τῶν στόχων συνίστανται i) στὴν προσπάθεια ἀποκτήσεως πλήρους ἐλέγχου ἐπὶ τῆς ἀλ-ἐχουὰν ἀλ-μοσλεμὴν ii) στὴν συνεργασία μὲ τὴν Τεχεράνη στὸ Μπαχρέϊν καὶ στὴν Ὑεμένη ὅπου ὑπάρχει ὑπεροχὴ τοῦ σηιτικοῦ στοιχείου σὲ πληθυσμιακὸ ἐπίπεδο iii) στὴν συνεργασία μὲ τὴν Τουρκία γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ Μπααθικοῦ καθεστῶτος στὴν Συρία (μὲ ἀνταγωνιστὴ τὴν Σαουδικὴ Ἀραβία στὰ ἴδια συριακὰ ἐδάφη) καὶ iv) στὴν συνεργασία μὲ πρῴην καὶ νῦν στελέχη τῆς Ἀλ Κάϋντα τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ σὲ ἐπιχειρησιακὸ ἐπίπεδο στὰ πεδία τῶν μαχῶν καὶ τῶν ἀνατρεπτικῶν ἐνεργειῶν μέσῳ ἀνταρτοπολέμου ἢ ἐξεγερσιακῶν/ἐπαναστατικῶν διαδικασιῶν στὸ ἐσωτερικὸ τῶν στοχευθέντων κρατῶν ὅπου ἡ Ντόχα ἐπεμβαίνει. Στὸ πλαίσιο αὐτὸ εὑρίσκει συμμάχους μίαν ἀδύναμη οἰκονομικῶς Οὐάσιγκτων ἡ ὁποία εὑρίσκεται σὲ προεκλογικὴ περίοδο καὶ δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ ἐμφανίζεται φιλοπόλεμη ἀλλὰ καὶ μία «εἰδικὴ σχέση» ἡ ὁποία θέλει πάσῃ θυσίᾳ νὰ ἀποκλείσει τὴν ἐπέκταση τῆς ρωσσικῆς ἐπιρροῆς στὴν Μεσόγειο καὶ ἰδιαίτερα στὴν Ν/Α Μεσόγειο μὲ τὶς νέες ἀνακαλύψεις τεραστίων κοιτασμάτων φυσικοῦ ἀερίου τὰ ὁποῖα ξεπερνοῦν τὰ 7 τρισεκατομμύρια m3 σὲ ὁλόκληρη τὴν Λεκάνη τῆς Λεβαντίνης καὶ τοῦ Ἡροδότου (Ν/Α τῆς Κρήτης).694 ΙΩΑΝΝΗΣ Θ. ΜΑΖΗΣ         ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΑ Μ. ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΜΕΣΟΓΕΙΟ Πρόκειται κατὰ τὴν κρίση μου γιὰ τὴν παλαιά, καλὴ ἀγγλοσαξωνικὴ πολιτικὴ ἀνασχέσεως (endiguement) τὴν ὁποίαν οἱ ΗΠΑ, ἡ Γερμανία καὶ ἡ Ἀγγλία ἐχρησιμοποίησαν κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1990 καὶ στὴν Βαλκανικὴ στοχεύοντας καὶ πάλιν στὴν ἀνάσχεση τῆς καθόδου τῆς Ρωσσίας στὰ θερμὰ ὕδατα τῆς Μεσογείου. Ἐδῶ ὅμως γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: μήπως καὶ πάλιν αὐτὴ ἡ ἀγγλοσαξωνικὴ πολιτικὴ ἡ ἐμπνευσμένη ἀπὸ τὴν ὕστερη ἐποχὴ τῶν θεωριῶν τοῦ Nicolas J. Spykman γιὰ τὴν le Rimland, μέσω τῶν «καλῶν ὑπηρεσιῶν» τοῦ Κάταρ καὶ τῶν ἀνίερων συμμαχιῶν του ὁδηγεῖ τελικῶς στὴν δημιουργία ἑνὸς πανισχύρου Γκόλεμ τὸ ὁποῖον θὰ ἐξαπολύσει τὸν Ἀρμαγεδδῶνα στὴν περιοχὴ τῆς Μεσογείου ἀλλὰ καὶ θὰ ὁδηγήσει στὴν ἐπαναχάραξη τῶν συνόρων στὴν περιοχὴ τῆς Εὐρυτέρας Μέσης Ἀνατολῆς καὶ τοῦ Μάγκρεμπ, μὲ τρόπο μᾶλλον ἀνεξέλεγκτο ἀπὸ τὴν ∆ύση; Ἐκτὸς καὶ ἐὰν τὸ ἀποτέλεσμα αὐτὸ εἶναι τελικῶς καὶ τὸ ἐπιδιωκόμενο.

Dieser Artikel zielt darauf, Friedrich Ratzels politisch-geographische Wahrnehmung des Staates hinzuweisen. Zunächst wird gezeigt, dass Ratzels Sichtpunkt frei von organistischen oder metaphysischen Elementen ist. Endlich wird es untersucht werden, wie Ratzel den Staat als Ausdruck des neuen gesellschaftlichen Lebens (new social life) wahrnimmt.

 The paper aims to point out some of the relations between land and state in Friedrich Ratzel political-geographic analysis. First, it will be demonstrated how the perception of the land correlates with the culture situation of the observer. Second, it will be shown how political space is situated in Ratzel’s analytical system of power. At last it will be examined how far Ratzel estimates both, geographical and human factors, in his political system and decision making process.

Methane Hydrates are a new energy resource in the global energy market which has received extreme attention from a technological and geopolitical point of view. The reserve estimates exceed by far the overall estimates of all the other conventional energy reserves. With the existing technological know-how the exploitation of methane hydrates is expected to dominate the international energy market within the next 10-15 years. Methane hydrates have been mapped within the Hellenic Submarine Space and especially in the region of Kastellorizo, with whatever consequences it may have of geostrategic nature for the political decisions of Greece and its relations with the neighbouring countries and the delimitation of its EEZ.

Μὲ εὐκαιρία τὶς πολλὲς συζητήσεις ποὺ ἠκολούθησαν τὴν ἐπίσκεψη τοῦ κ. Νταβούτογλου στὴν Ἑλλάδα κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ δευτέρου δεκαημέρου τοῦ Μαρτίου 2011 ἀλλὰ καὶ ἕνα πολὺ ἐνδιαφέρον σημερινὸ ἄρθρο τοῦ κ. Ἰορδανίδου (Ὁ κ. Νταβούτογλου ρεμβάζων) μὲ τὸ ὁποῖον διαφωνῶ στὰ σημεῖα ποὺ ἀναφέρει ὅτι ἦταν : «Φιλότιμη ἡ προσπάθεια τοῦ Τούρκου ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν κ. Ἀχμὲτ Νταβούτογλου νὰ ἀναθεωρήσει τὴν διαχωριστικὴ γραμμὴ Ἀνατολῆς καὶ ∆ύσεως ἐντάσσοντας τὴν χώρα του καὶ τήν Ἑλλάδα στὴν ἴδια γεωπολιτικὴ καὶ πολιτιστικὴν ἑνότητα, στὸ ἐνδιαφέρον ἄρθρο του ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν «Κ» τὴν Πέμπτη...» καὶ ὅτι: «...Ὑποστηρίζουν ὡρισμένοι ὅτι ὁ κ. Νταβούτογλου ἐμφορεῖται ἀπὸ ὀθωμανικὲς ἀντιλήψεις. Ἀλλὰ ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία —παλιὰ ἢ νέα— προϋποθέτει κράτος πολυεθνικὸ καὶ φυσικὰ σουλτᾶνο, ποὺ ἀκόμη καὶ στὴν φάση τῆς πλέον οἰκτρᾶς παρακμῆς ἦταν τὸ σημεῖο ἀναφορᾶς τῶν ὑπηκόων του. Πιθανὸν ὁ κ. Νταβούτογλου νὰ ὁραματίζεται μία κοινοπολιτεία μὲ κεντρικὸ ρόλο στὴν Τουρκία καὶ σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο ἀπευθύνει πρόσκληση πρὸς τὴν Ἑλλάδα. ∆ὲν θὰ ἀντιδράσουμε ἀγενῶς καὶ ἐσπευσμένα. Ἂς διατυπώσει πρόταση λεπτομερῆ καὶ περιεκτική. Πρὸς τὸ παρὸν διαπιστώνουμε ὅτι ἁπλῶς ζητεῖ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα νὰ ἀποδεχθεῖ τὶς πάγιες ἀπαιτήσεις τῆς Τουρκίας».

Το παρόν κείμενο αποτελεί πρόλογο του Καθηγητή Ιωάννη Θ. Μάζη στο έργο του Κυριακοῦ Θ. Νικολάου-Πατραγᾶ, για το κομμουνιστικὸν κίνημα Αἰγύπτου.

Το παρόν κείμενο αποτελεί πρόλογο του Καθηγητή Ιωάννη Θ. Μάζη στο έργο του Κυριακοῦ Θ. Νικολάου-Πατραγᾶ, "Τὸ μέλλον τῆς δημοκρατίας στὴν Αἴγυπτο: Ἡ συμβολὴ τοῦ ἱππότου Χάλεντ Μόχη ἀλ-Ντήν".

The geophysical and geological submarine features (pockmarks, gas chimneys, salt domes, etc.),identified by multi-beam echo sounders and sidescan sonars ,seismic surveys in the region South, South-west and South-east of Cyprus, as well as the corresponding international interest of investors, especially in the marine region of the Levantine Basin, lead to the conclusion that, from a geopolitical standpoint, Greece must be urged to accelerate the consolidation of its sovereign rights and understand anew and in practical terms, that “Cyprus is not far away, not at all actually”. With respect to Kastellorizo and the submarine area of its EEZ, we note that detailed geophysical and bathymetric surveys have confirmed the fact that the region of the submarine Anaximander Mountains presents active mud volcanoes that are linked to the presence of gas hydrates. Samples of gas hydrates were collected by means of indicative samplings in mud volcanoes thoroughly mapped in sub-seabed layers that do not exceed 1.5 m. These “ice-crystal” like features will probably have a significant socioeconomic impact in the near feature as an energy resource. New mud volcanoes were also discovered (“Athens” and “Thessaloniki”). Gas hydrates were found in samplings conducted in the “Thessaloniki” M.V. According to preliminary assessments, the total capacity of the mud volcanoes of the Anaximander mountains complex is estimated between 2.56-6.40 c. km. Geopolitics of Energy, Cyprus, Israel, Levantine, multi-beam echo sounders, side scan sonars, pockmarks, gas chimneys, salt domes, Exclusive Economic Zone/EEZ.

Στὸ ἐξαιρετικῶς καλὰ τεκμηριωμένο ὅσο καὶ ἐπιστημονικῶς κριτικόν του πόνημα ὁ Ἐφραὶμ Ἴνμπαρ μᾶς παρουσιάζει μιὰν ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες πολιτικὲς μορφὲς τοῦ ἰσραηλινοῦ κράτους ἀλλὰ καὶ ἀγωνιστοῦ τῆς εἰρήνης (βραβεῖο Νόμπελ Εἰρήνης μαζὶ μὲ τοὺς Σιμὸν Πέρες καὶ Γιάσερ Ἁραφάτ), τὸν Γιτζχὰκ Ράμπιν, ἕνα ὁραματιστὴ πού, ὅπως συμβαίνει μὲ τοὺς πραγματικοὺς ὁραματιστάς, ἐπλήρωσε τοὺς ἀγῶνές του μὲ τὴν ζωήν του ἐνῷ ὡμιλοῦσε γιὰ τὴν εἰρήνη στὴν Πλατεῖα τῆς Εἰρήνης στὸ Τὲλ Ἀβίβ, στίς 4 Νοεμβρίου 1995, ἀπὸ τὶς σφαῖρες ἑνὸς ὑπερορθοδόξου Ἑβραίου, Ἰσραηλινοῦ φοιτητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μπὰρ Ἰλάν, τοῦ νεαροῦ Γιγκὰλ Ἀμίρ. Το παρόν κείμενο αποτελεί πρόλογο του Καθηγητή Ι. Θ. Μάζη, στο πόνημα του Ἐφραὶμ Ἴνμπαρ.

Το κείμενο εξετάζει την περίπτωσι τῆς 28ης Οκτωβρίου 1940, ως εφαρμογή της γεωπολιτικής αναλύσεως. Ο συγγραφέας αποδεικνύει ότι ἡ παγκόσμια περιπέτεια τοῦ Β΄ Μεγάλου Πολέμου ἀναγιγνώσκεται μὲ ὅρους ψυχρῆς λογικῆς, ἐμπεριέχει μιὰ ἀδυσώπητη ἐντελέχεια, ἀποτελεῖ κατηγορητήριο σκληρὸ τοῦ οὐτοπισμοῦ καὶ τοῦ ἰδεαλισμοῦ στὸν τομέα τῶν διεθνῶν σχέσεων καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς διδάξει πολλά, ἰδιαιτέρως εἰς τὴν παροῦσα συγκυρία, ἐφ' ὅσον ὅλα τὰ διεθνῶς συμβαίνοντα στὸ ἐπαναδιαμορφούμενο διεθνὲς σύστημα, ὑπακούουν εἰς τὴν ἰδία γεωπολιτικὴ συνάρτηση, μὲ νέα ἁπλῶς δεδομένα.

Ozellikle soğuk savas doneminde etkili olan Anglosakson jeostratejik yaklasım, cok onemli iki Anglosakson coğrafyacı ve jeopolitik uzmanı Sir Halford Mackinder (1861-1947) ve Nicholas Spykman (18931943) tarafından dile getirilmistir. Bu jeopolitik modellerden, Ege takım adalarını ve onun devamı Girit ile Kıbrıs’ ı iceren dikey coğrafi alanın, Rimland’ ın stratejik bolumunu olusturduğunu ve aynı zamanda bu alanın NATO’ nun Guneydoğu kanadı icin bir istikrarsızlık noktası olduğu ortaya cıkıyor. Bu alanın stratejik kontrol altında tutulması icin Anglosaksonların ilgisi, 20’nci yuzyıl boyunca devamlı ve buyuk olmus, Soğuk Savas doneminde ise doruğa varmıstır. 50li ve 60lı yıllar arasında kalan donem, Soğuk Savasın tırmandığı ve iki buyuk rakip arasındaki tehlikeli olayların arttığı bir donemdir. Bizim analizimize gore Anglosakson “Ozel İliskisi”, yani Londra – Vasington jeostratejik iliskisi her zaman Batı olarak anılan tarafı, nitelendirmistir.

This paper presents some of the most important known evidence up to this day, proving the defining British interference in the case of the Pogrom in Istanbul-Constantinople (Events of September 1955) and how these tragic events completely destroyed Hellenism of Constantinople are connected to the British colonial interests in Middle East. The theoretical methodological is based on the geopolitical analysis and, in particular, on the model proposed by the Anglo-Saxon Geographers - Geopoliticians Sir Halford Mackinder (1861-1947, School of Geography-London School of Economics) and especially in its elaborated form presented in 1944 by the American Professor of Yale, Nicolas Spykman (1893-1943, Yale Institute for International Studies, Yale University - USA). Therefore, this paper supports the theoretical hypothesis of the desire to preserve Rimland on the part of Britain and explains, based on the same theoretical model, the final approach of the USA towards the British stances. Naturally, the aforementioned model explains the role of Turkey. The presence of the secret paramilitary networks “Stay Behind”, known as Gladio also validates and fully supports the writer’s hypothesis.

Το παρόν κείμενο αποτελεί συνέντευξη του Καθηγητή Ιωάννη Μάζη, ο οποίος αναλύει τη γεωπολιτικὴ τῆς Τουρκίας, μὲ στόχο τὴν πληρεστέραν ἐνημέρωση τοῦ ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ, γιὰ μιὰ σειρὰ κρισίμων θεμάτων. Ο Καθηγητής αναφέρεται στο “νεο-ὀθωμανισμὸ” καὶ στο ρόλο τοῦ Νταβούτογλου, στις σχέσεις μὲ την Ἑλλάδα, τις ΗΠΑ, τη Ρωσσία καὶ το Ἰσραήλ, τὸν 21ο αἰῶνα, μετὰ τὴν σύγχυση ποὺ προεκλήθη στὴν χώρα μας ἐξ αἰτίας τῆς ἀνακοινώσεως τῆς ἐπίσημης ἐπισκέψεως τοῦ Ἀμερικανοῦ προέδρου Μπαρὰκ Ὀμπάμα στὴν Τουρκία καὶ τῆς δημοσιότητος ποὺ ἔλαβε στὰ ἑλληνικὰ ΜΜΕ, ὁ κύριος σύμβουλος τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ, γιὰ θέματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς.

Ποιούς θεωρεῖ "γείτονες" ὁ Ἀ. Νταβούτογλου; Διότι ἀπὸ ὅ,τι φαίνεται ἀπὸ τὰ γραφόμενά του, γιὰ ὅποιον τὰ διαβάζει, τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο δὲν πρέπει νὰ τὴν συμπεριλαμβάνει σὲ αὐτὴν τὴν χορεία. Καὶ ἐπειδὴ τὰ ἀνωτέρω στρουθοκαμηλικὰ ἐγράφησαν ἀναφορικῶς πρὸς τὶς πιθανὲς προοπτικὲς ἐξελίξεων στὸ Κυπριακό, το παρόν κείμενο παρουσιάζει και σχολιάζει αναλυτικά τις απόψεις του Α. Νταβούτογλου, σχετικώς με τις γειτονικές χώρες της Τουρκίας, έτσι όπως αυτές αναφέρονται στο βιβλίο του με τίτλο "Στρατηγικό Βάθος".

The remarks presented in this article focus on the importance of Afghan-Pakistani Islam with the Salafist, Takfirist and internationalist holy war tendencies and linkages within the context of the Iraq-Lebanon axis. The subversive potential of the Islamist movement, combined with the export of Shiite Islamist extremism through Tehran, emerge as significant factors of instability in the region. Also, the tolerance exhibited by Washington, with regard to the formation and activity of extremist Salafist movements, to counterbalance Iran’s export of Islamist subversive practices to the countries of the region (Lebanon, Iraq, Hamas-Gaza), is considered dangerous and requiring revision. Finally, a general strategy plan is proposed for establishing peace in the region, by removing the ideological footholds of the cores of the nationalist and internationalist Islamist movement.

Il reste juste à souligner qu’en ce qui concerne la terminologie arbitraire du discours en apparence historique ou géographique, la responsabilité n’incombe ni à l’Histoire ni à la Géographie, mais à ceux qui se prétendent historiens ou géographes. La question est posée en ces termes chez Gearóid Ó Tuathail (dorénavant G.T.) et son essai intitulé Critical Geopolitics (Géopolitique Critique).1 Il s’agit d’un ouvrage ambivalent, qui présente au lecteur d’une part le plaisir intellectuel de pouvoir trouver et identifier des événements internationaux, méticuleusement groupés en catégories d’ordre chronologique, accompagnés d’une analyse intelligente en fonction de leurs éléments constitutifs, à savoir des données économiques, idéologiques et culturelles. D’autre part, nous autres lecteurs avons eu la satisfaction d’y retrouver en partie nos propres analyses sur les événements présentés par G.T. sans que cela ne nous pose un certain nombre de questions. Tout de même, pour l’auteur du présent article, l’analyse géopolitique n’a pas d’idéologie, ni de fixations ethnocentriques; elle n’est pas sous le contrôle des éléments nationalistes qui rendent service aux impérialismes des Métropoles contemporaines.

Τὸ παρὸν κείμενον, χρησιμοποιῶντας τὴν μεθοδολογία τῆς Συστημικῆς Γεωπολιτικῆς Ἀναλύσεως (Systemic Geopolitical Analysis), προσεγγίζει τὸ ζήτημα τῶν δυνατοτήτων σταθεροποιήσεως τοῦ γεωστρατηγικοῦ περιβάλλοντος τοῦ Ἰσραὴλ θεωρῶντας ὅτι ἡ διανυομένη συγκυρία παρουσιάζει ἰδιαίτερη εὐπάθεια ἀναφορικῶς πρὸς τὴν βελτίωση τῆς σταθερότητος στὸ κομβικὸ αὐτὸ σημεῖο γιὰ τὶς γεωστρατηγικὲς ἰσορροπίες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Στὸ παρὸν κείμενο ὁρίζονται τὰ κατωτέρω τρία, γεωστρατηγικῆς φύσεως καὶ μέσου Συστημικοῦ ἐπιπέδου1 δεδομένα, ἀλλὰ μὲ τὰ ποιοτικὰ χαρακτηριστικὰ τῆς προ-Ὀμπάμα ἐποχῆς: i) τοῦ διατηρουμένου συγκρουσιακοῦ κλίματος μεταξὺ PKK καὶ τουρκικῶν στρατευμάτων στὴν Ν/Α Τουρκία καὶ στὸ βόρειο Ἰρὰκ μὲ τὶς ἐπακόλουθες τουρκικὲς ἐπιθέσεις, ii) τῆς διαφαινομένης ἀσταθείας στὸν νότιο Λίβανο, ὅπου ἡ ἀνάμιξις τῆς ∆αμασκοῦ προκαλεῖ ἀντιδράσεις ἀπὸ πλευρᾶς της χειραφετημένης πλέον, καὶ μὲ ὑψηλὸν κῦρος στοὺς σηιτικοὺς πληθυσμοὺς τῆς χώρας, Χεζμπαλᾶ. Τὰ γεγονότα αὐτὰ δὲν ἐπιτρέπουν τὴν σταθεροποίηση τῶν ὅποιων θετικῶν ὑπερσυστημικῶν καὶ ἐνδοσυστημικῶν πολιτικο-οἰκονομικῶν συντελεστῶν τῆς παρούσης συγκυρίας καὶ iii) τῆς ὑπαρχούσης στασιμότητος στὴν δυναμικὴ τῆς Ἀναπόλεως (26-28 Νοεμβρίου 2007), λόγῳ τῆς ἀμφισήμου στάσεως τῆς ∆αμασκοῦ.

Οἱ δύο θεμελιωτὲς τῆς ἀγγλοσαξωνικῆς σχολῆς τῆς γεωπολιτικῆς, οἱ γεωγράφοι Sir Halford Mackinder (1861-1947) καὶ Nicholas J. Spykman (1893-1943) καὶ τὰ ἀντίστοιχα γεωστρατηγικά τους Ὑποδείγματα ἔχουν ἀσφαλῶς ἔντονες ἐπιρροὲς ἀπὸ τὶς διπλωματικὲς πραγματικότητες τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος. Οἱ δύο γεωγράφοι κατέγραψαν κάθε φυσικο-γεωγραφικὸ καὶ οἰκονομικο-γεωγραφικὸ παράγοντα τῆς Εὐρασίας, στὴν ὁποίαν περιλαμβάνονται καὶ τὰ Βαλκάνια. Η παρούσα εισήγηση αναφέρεται στους Βαλκανικούς Πολέμους τοῦ 1912-13 ὡς περιπτωσιολογικὴ μελέτη στὰ Γεωπολιτικὰ καὶ Γεωστρατηγικὰ Ὑποδείγματα τῶν Sir Halford Mackinder καὶ Nicholas Spykman.

Ἡ ἐπικρατοῦσα ἀγγλοσαξωνικὴ γεωστρατηγικὴ προσέγγισις, ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν περίοδο τοῦ ψυχροῦ πολέμου ἐκφράζεται ἀπολύτως ἀπὸ δύο σημαντικωτάτους ἀγγλοσάξωνες γεωγράφους καὶ γεωπολιτικοὺς: τὸν Sir Halford Mackinder (1861-1947) καὶ τὸν Nicholas Spykman (1893-1943). Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον προκύπτει ἀπὸ τὰ συγκεκριμένα γεωπολιτικὰ μοντέλα εἶναι ὅτι τὸ στρατηγικὸ τμῆμα τῆς Rimland τὸ ὁποῖον παραμένει ὡς σημεῖον ἀσταθείας καὶ γιὰ τὴν περίπτωση τῆς νοτιοανατολικῆς πτέρυγος τοῦ ΝΑΤΟ, εἶναι ἡ κατακόρυφος γεωγραφικὴ ζώνη τοῦ αἰγαιακοῦ ἀρχιπελάγους καὶ ἡ συνέχειά της στὴν Κρήτη καὶ τὴν Κύπρο. Τὸ ἀγγλοσαξωνικὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν διατήρηση τοῦ στρατηγικοῦ ἐλέγχου αὐτῶν τῶν σημείων ὑπῆρξε διακαὲς καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ Κ΄ αἰῶνος καὶ ἔφθασε στὰ κορυφαῖά του σημεῖα κατὰ τὴν περίοδο τοῦ ψυχροῦ πολέμου. Το παρόν κείμενο αναφέρεται στον Βρεταννικὸ Παράγων, στον Κυπριακὸ Ἀγὼν καὶ στὰ Σεπτεμβριανά τοῦ 1955.

A democratic European Turkey, that endorses the acquis communautaire and the European political culture as that has evolved over the last 50 years is not considered by Greece as a security threat. However, certain forms of conduct on the part of our neighbor and NATO ally cause serious concern to Athens and the Greek people, which determines the approach of the Greek government towards Greek-Turkish relations.

Saddam Hussein’s execution on Saturday December 31, 2006 and its broadcast over the internet in the form of video footage “leaked” by one of the bystanders constitutes a milestone of important geostrategic developments in the Middle East, mainly as a multiplier of the Shia-Sunni tension, between the followers of Moktanta al Sadr and the Sunnis, between the Shiites of Tehran and the Lebanese Muslims (Shiites and Sunnis). The execution also triggered a chain reaction of the Kurdish ethnic pockets in the area, starting with Iraqi Kurdistan. This reaction engages Turkey in the issue of geostrategic reshuffling in the area and provides its military regime with the opportunity to use this threat to achieve EU tolerance as regards the country’s accession process without having to implement the necessary adjustments stipulated by the “acquis communautaire” and without trying to clear the “Cyprus hurdle” in the course of the entry talks. Greece and Cyprus must adopt a coordinated approach at all levels to deal with this situation, in which even “hot conflict provocations” by Turkey against Greece, but also an increase of pressure from across the Atlantic directed against Levkosia and Athens, cannot be ruled out.

The Lebanon II war required the utmost attention, in foreign policy terms, from both Greece and Cyprus. This is because the conflict between Israel and Lebanon resulted in obvious dangers for the flaring up of all the national-state and ethnic actors in the region.

This paper is a geopolitical and geostrategic analysis of the Israel-Hezbollah asymmetric war. It also unveils how Iran and Syria influence the Middle East geostrategic subsystem and the Lebanon case.

This paper examines the lessons learned from the IsraelHezbollah war at a political and military level. It demonstrates the political benefits for Israel in security terms, and its military weak points. It also unveils how Iran and Syria influence the Middle East geostrategic subsystem and the Lebanon case, and suggests that a US attack against Iran is not realistic. It draws on valid evidence and statements by political figures from all involved parties.

Ἡ ἐκτέλεσις τοῦ Σαντὰμ Χουσέϊν τὸ Σαββάτον 31/12/2006 καὶ ἡ μετάδοσίς της διὰ τοῦ ∆ιαδικτύου ἀπὸ «λαθραῖο» βίντεο κάποιου ἐκ τῶν παρισταμένων εἰς αὐτήν, ἀποτελεῖ χρονικὸν ὁριοθέσιο σημαντικῶν γεωστρατηγικῶν ἐξελίξεων στὴν Μέση Ἀνατολή. Κυρίως ὡς πολλαπλασιαστὴς τῶν ἐμφυλίων ἐντάσεων μεταξὺ σονιτῶν καὶ σηιτῶν, μεταξὺ τῶν ὀπαδῶν τοῦ Μοκτάντα ἀλ-Σὰντρ καὶ τῶν σονιτῶν, μεταξὺ τῶν σηιτῶν τῆς Τεχεράνης καὶ τῶν μουσουλμάνων τοῦ Λιβάνου (σηιτῶν καὶ σηιτῶν). Ἐπίσης ἀποτελεῖ τὴν θρυαλλίδα τῆς ἐκρήξεως τῆς ἁλυσιδωτῆς ἀντιδράσεως τῶν ἐθνοτικῶν θυλάκων τοῦ κουρδικοῦ στοιχείου στὴν περιοχή, μὲ πρῶτον στὴν σειρὰ τὸ Ἰρακινὸ Κουρδιστάν. Ἡ ἀντίδρασις αὐτὴ ἐμπλέκει τὴν Τουρκία στὴν ὑπόθεση τῆς γεωστρατηγικῆς ἀνακατατάξεως στὴν περιοχὴ καὶ δίδει τὴν εὐκαιρία στὸ στρατιωτικόν της κατεστημένο νὰ χρησιμοποιήσει τὴν ἀπειλὴν αὐτὴν γιὰ νὰ ἐπιτύχει τὴν ἀνοχὴ τῆς ΕΕ στὴν διαδικασία ἐντάξεως τῆς χώρας χωρὶς νὰ προβεῖ στὶς ἀπαραίτητες προσαρμογὲς ὅπως αὐτὲς καθορίζονται ἀπὸ τὸ εὐρωπαϊκὸ κεκτημένο καὶ ἐπίσης νὰ προσπαθήσει νὰ ἀκυρώσει τόν «κυπριακὸ σκόπελο» στὴν διαδικασία ἐντάξεώς της. Ἡ Ἑλλὰς καὶ ἡ Κύπρος πρέπει νὰ συντονισθοῦν ἀπολύτως σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν κατάσταση αὐτὴ ἡ ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκλείσει ἀκόμη καὶ τὶς «θερμὲς προκλήσεις» πρὸς τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ πλευρᾶς Τουρκίας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐνταση τῶν πιέσεων πρὸς Λευκωσία καὶ Ἀθήνα, ἀπὸ τὴν ὑπερατλαντικὴ πλευρά.

Δειλὰ-δειλὰ είχε ἀρχίσει καὶ εἰς τὰ καθ’ ἡμᾶς ΜΜΕ νὰ γίνεται χρῆσις τῶν εἰσαχθέντων ἐκ τῆς Οὐάσιγκτων ὅρων, ὅπως «τζιχαντισμὸς-τζιχαντιστές», «σαλαφισμὸς-σαλαφηιστές», καὶ ἄλλων ἀκαταλήπτων ὀνομασιῶν, ὅταν θέλομε νὰ ἀναφερθοῦμε στὸ διεθνὲς ἰσλαμιστικὸ κίνημα. Το παρόν άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Μάζη, αναφέρεται στον «γαλαξία» τοῦ διεθνοῦς πολιτικοῦ ἰσλὰμ καὶ τοῦ ἰσλαμισμοῦ.

Ἐπιτίθενται ἢ ὄχι οἱ τουρκικὲς ΕΔ ἐναντίον στόχων τοῦ PKK στὸ ἔδαφος τοῦ ἰρακινοῦ Κουρδιστάν; Σημασία, δηλαδή, δὲν ἔχει τὸ γεγονὸς τῆς ἐπιθέσεως ἢ μή, γιατί ἀρκετές, ἐλεγχομένης ἐντάσεως, παρόμοιες τουρκικὲς ἐπεμβάσεις λαμβάνουν χώρα κατὰ τὴν τελευταία δεκαετία στὴν περιοχὴ τοῦ βόρειου Ἰράκ. Σημασία ὅμως ἔχει ἡ ἐπίσημος διαπίστωσις τῆς διεξαγωγῆς των ἀπὸ ὅλα τὰ ἐμπλεκόμενα μέρη: ΗΠΑ-Μπαρζανῆ ἀπὸ τὴν μία πλευρὰ καὶ Τουρκίας ἀπὸ τὴν ἄλλην. Ἐὰν αὐτὸ συμβεῖ, τότε ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους τῶν «θερμῶν» (ἔστω...) ἰσορροπιῶν στὴν εὐρυτέραν Μέσην Ἀνατολὴ θὰ λάβει τέλος καὶ ἕνας Ἀρμαγεδδὼν κρατογενέσεων θὰ ἐκραγεῖ στὴν σύμπλοκον τετράδα τῶν κρατῶν: Τουρκία- Ἰρὰν-Συρία-Ἰράκ, συνεπικουρούμενος καὶ ἀπὸ πάσης ἐθνοτικῆς, «ὑπηρεσιακῆς» καὶ κρατικῆς προελεύσεως «συγκεκαλυμμένες δράσεις».

Ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικώτερα ἰσραηλινὰ πανεπιστημιακὰ Ἰνστιτοῦτα Στρατηγικῶν Σπουδῶν τοῦ Ἰσραήλ, τὸ Begin-Sadat Center of Strategic Studies/Bar Ilan University-Tel Aviv ἐφιλοξένησε σειρὰ ἐπιστημονικῶν ἡμερίδων μὲ ἐπιφανεῖς εἰσηγητὲς καὶ θέμα τὸ «πρόβλημα τοῦ Κοσσόβου». Τὸ ὑλικὸ ὅμως τὸ ὁποῖον ἐπέλεξε νὰ δημοσιεύσει καὶ νὰ ἀναρτήσει στὸ διαδίκτυον ἦταν αὐτὸ τῆς εἰσηγήσεως τῶν James Jatras, διευθυντοῦ τοῦ Ἀμερικανικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὸ Κόσσοβο στὴν Οὐάσιγκτων, καὶ πρῴην διπλωμάτου καὶ ἀνωτέρου ἐρευνητοῦ τῆς US Senate Republican Policy Committee καὶ Serge Trifkovic, ὑπευθύνου συντάξεως γιὰ θέματα ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων τῆς ἐπιθεωρήσεως Chronicles: A Magazine of American Culture ποὺ ἐκδίδεται ἀπὸ τὸ The Rockford Institute καὶ συγγραφέως τοῦ προσφάτου «Defeating Jihad: How the War on Terror May Yet Be Won, in Spite of Ourselves». Οἱ δύο σημαντικοὶ ἀναλυτὲς ὑποστηρίζουν σχετικῶς μὲ τὴν ὑπόθεση ἀνεξαρτητοποιήσεως τοῦ Κοσσόβου ὅτι ἡ ἰσχυρὰ ἀμερικανικὴ ὑποστήριξις γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία τοῦ Κοσσόβου εἶναι ἐπιζήμια γιὰ τὰ συμφέροντα τοῦ Ἰσραήλ. Στο παρόν κείμενο, εξετάζονται: Τὸ ‘‘Ἀνεξάρτητο’’ Κόσσοβο σε συνάρτηση με τὰ Ζητήματα Ἀσφαλείας τοῦ Κράτους τοῦ Ἰσραὴλ.

Εἶναι γνωστὸν ἀπὸ τὸν Ἡρόδοτον ὅτι οἱ «οἶνοι τῆς Κύπρου, τῆς Σχερίας (Κέρκυρα) καὶ τῆς Βαβυλῶνος εἶναι δῶρα ἀντάξια βασιλέων». Εἶναι ἐπίσης γνωστὸν ὅτι εἰς τὴν εὐρυτέραν περιοχὴν τῆς «Βαβυλῶνος» καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ Λιβάνου παράγονται ἐξαίρετοι οἶνοι, μεθυστικοὶ ὅπως ἐπίσης εἶναι γνωστὸν ὅτι «in vino veritas»! Ὁ Λίβανος ΙΙ θέλει μεγάλην προσοχὴν ἀπὸ τὴν ἑλλαδικὴ καὶ κυπριακὴ ἐξωτερικὴ πολιτική. Καὶ αὐτὸ διότι ἡ παροῦσα θερμὴ ρῆξις μεταξὺ Ἰσραὴλ καὶ Λιβάνου ἐγκυμονεῖ ἐμφανεῖς κινδύνους ἁλυσιδωτῆς ἀναφλέξεως ὅλων τῶν ἐθνικο-κρατικῶν ἀλλὰ καὶ ἐθνοτικῶν δρώντων στὴν περιοχή. Ἡ μέθη ἡ προκαλουμένη ἀπὸ τὴ λιβανο-ἰσραηλινὴ αἱματοχυσία ἀποτελεῖ σοβαρότατον λόγον γιὰ τοῦτο καὶ δημιουργεῖ γύρω της «λέσχη εὐωχουμένων συμποσιαζομένων».

The ever-increasing mobility in Greece’s geopolitical neighborhood calls for an evaluation and re-design of the existing crisis management mechanism, with a long-term perspective. Due to the fact that the mechanism in question is based on the functioning of the Governmental Council on Foreign and Defence Matters (KYSEA), this evaluation is focused on the Council’s current structure and on its weaknesses.

This paper presents a geopolitical approach to the phenomenon of terrorism, dealing mainly with its geo-economic, geostrategic and geo-cultural aspects. Aiming to establish an analytical basis for comprehending and countering the root causes of terrorism, it builds upon the global instability framework theorem as influenced by the trends of current globalisation processes, such as the issues of energy and energy resources, globalisation and the rapid technological changes, the world’s demographics and global climate changes. The broad stability concept is adopted as a substitute model for the traditional power and control maxim, with special emphasis on the so-called socially acceptable models and rates of development.

Concerning the present situation we must bear into mind the following: A) No external mediation can replace the interested parties in a recommencement of talks for a jointly accepted solution in the Cyprus Issue. B) The Turkish occupation troops must withdraw from the Island shortly and certainly before the implementation of the new solution. C) The last wave of Turkish settlers must return to Turkish territories, where it originally came from. D) The complete demilitarization of the Island and its accession to NATO, as the unique reliable figure of regional and international security. This means that Ankara can no longer promote claims of “insecurity” for the Turkish population of the Island. Furthermore it means that the “Sovereign British Bases” have no place in Cyprus. E) In order for all this to be achieved, the government of Athens must not pressure in any way the legitimate Government of the Republic of Cyprus of Mr. Tassos Papadopoulos and it must allow as it has already done in the case or the April 4th Referendum, the Cypriot people to express freely and without bias its opinion. The line of action adopted by Mr. Karamanlis and Mr. Molyviatis in this case must be continued. On the other hand, the talks with the legitimate Cypriot government of the now European Republic of Cyprus for its accession to NATO must begin. This will constitute the most important key-point of the century-old Cyprus Issue.

The post Arafat era of the Palestinian issue is characterized by two different possible paths: 1) The path of conflict between opposite groups of PLO, i.e. Hamas (which is more widely accepted by people than Fatah), Hezbollah as well as other “Arafatian” tendencies which will lead the Palestinian case to disaster, and 2) The desired path of finding a “successor” to Arafat, who will be accepted as a negotiator by the other side that is the Israeli and, principally, the American one. In that case, acceptance by the American side is far more important than that by the Israeli government, as it will help address the Palestinian claims more fully. As things have evolved according to what was predicted, Mahmoud Abbas (better known under his PLO name as Abu Mazen) is Arafat’s successor and is considered by the Israelis as a tough but honest negotiator; he is also accepted by the Americans. Certainly, in both cases, it is reasonable that diplomatic references between the two parties will be defined in the Oslo Agreement Ι and ΙΙ and in the “Road Map”, since the aforementioned Agreement has been accepted by i) the American arbitration and the Quartet ii) the Israeli side and iii) the Palestinian side. Moreover, iv) it bears the seal of Arafat, which provides the text with moral and political vindication for the Palestinians and, therefore, with greater flexibility for legitimate national maneuvers to his successor. In both cases, the period within which commonly accepted conclusions may be reached, can be no less than 5 years.

The recent activity of the events over the project has been handled by the experts with restraint. The negotiations between the Russian President Putin and the Greek Prime Minister Mr. Karamanlis that took place in Moscow in December 2004 did not make the situation over the future of the project any clearer. We cannot deny that among many Bosporus bypassing projects, it is the Bourgas-Alexandroupolis project that is the most advantageous for Russia from the geopolitical point of view. And it is logical to assume that the Russian authorities will be guided by the geopolitical interests of the country, while making a decision on overcoming the Bosporus deadlock. The same interests will no doubt become the decisive ones for the policy of the oil companies that are likely to participate in the project. In any case, we should take into account that Russian oil exports are almost completely controlled by the government, and the decision on choosing new export routes is its exclusive prerogative. Thus, the “last word” on the future of Bourgas-Alexandroupolis will be said by the Russian president. The project could be also promoted by the European Union, and it will be in line with the economic and political interests of the EU, that in the future it can confront the situation when Turkey will control oil traffic from the Caspian region to Europe. However, until now there has not been any essential reaction from the EU authorities, and the European Committee on Transport, Energy and Communications has concentrated its attention on the disputable Ukrainian route Odessa-Brody.

Generally speaking, the drafting of a Defense Doctrine follows the drafting and adoption, on the part of a government, of a National Security Policy, which includes the statement of the country’s Defense Policy and, consequently, its Defense Doctrine. In order to clarify the theoretical premises of the aims underlying the drafting of the Defense Doctrine, a set of definitions must be presented in detail. It should be stressed that this framework proposal, by its very nature, cannot be considered to imply a detailed presentation of the country’s New Defense Doctrine. It simply aims to outline the essential parameters which, in the eyes of its authors, should be considered by the country’s political leadership so that the final drafting of this Chart will be both complete and effective in view of protecting our national interest in all its aspects.

Ἡ γεωπολιτικὴ σημασία τοῦ ἐθνοθρησκευτικοῦ μωσαϊκοῦ στὸ Νέο Ἰράκ, τὸ ὁποῖον, ἐπανειλημμένως ἔχει ὑποστηρίξει ὁ γράφων κατὰ τὸ παρελθόν (χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι τὸ ἐπιθυμεῖ), θὰ εἶναι συνομόσπονδο καὶ τριεθνοτικὸ καὶ θὰ ἔχει βαρύνουσα γεωπολιτικὴ σημασία γιὰ τὴν ἐπανακατανομὴ ἰσχύος στὴ Ν/Α Μεσόγειο καὶ δι' αὐτῆς σὲ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη. Το παρόν κείμενο αναφέρεται στις γεωπολιτικὲς ὄψεις τοῦ Κουρδικοῦ Ζητήματος στὸ νέο Ἰράκ και στα ερωτήματα που προκύπτουν γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐξωτερικὴ καὶ Ἀμυντικὴ πολιτικὴ.

Το παρόν κείμενο αποτελέι πρόλογο του Καθηγητή Ἰ.Θ. Μάζη στὸ τεῦχος 7, του επιστημονικού περιοδικού "Γεωστρατηγικη", του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων (ΙΑΑ).

Τὸ φαινόμενο τῆς τρομοκρατίας, ἰδωμένο στὴν γεωγραφική, τὴν πολιτική, τὴν θρησκευτικὴ καὶ τὴν πολιτισμική του διάσταση, τυγχάνει πολλῶν ὁρισμῶν. Καὶ τοῦτο, διότι στὸν ἀντίποδά της, δηλαδὴ στὴν θεωρία καὶ τὴν πράξη τῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ φαινομένου τῆς τρομοκρατίας καὶ τῶν συνεπειῶν του, ὑπεισέρχεται, ἀναμφιβόλως, ἡ ἔννοια τοῦ Συμφέροντος, ἐθνικοῦ ἢ καὶ ὑπερεθνικοῦ, ἡ ἀντίληψις τοῦ ὁποίου διαφοροποιεῖ, ἐν τέλει, τὸν προσδιορισμὸν τῆς ἰδίας τῆς ἔννοιας τῆς τρομοκρατίας. Το παρόν κείμενο αναλύει τα αἴτια τῆς τρομοκρατίας καὶ τις δυνατότητες αναιρέσεώς της.

This paper focuses on the question of discovering the keystone of the South-East (SE) Mediterranean geopolitical shell which is located on the crucial security problem faced by the state of Israel as well as on the question of how the Greek and Greek-Cypriot sides will cope with the impetuously immediate resolution of the Cyprus Issue in accordance with the Annan Plan on “a Comprehensive Settlement of the Cyprus Problem” which creates a new strategic image for Cyprus with significant medium and short term repercussions for the entire SE Mediterranean geopolitical complex-and the Greek-Turkish & Turkish-Cypriot relations. This paper’s conclusion is the proposal to politically handle all negotiations, namely to actually negotiate in principle-so that the Greek-Cypriot side shall not be held responsible for an a priori dismissal of the Annan Plan-but it is the author’s estimate that the Greek and Greek Cypriot sides should not have accepted the said plan on 12/12/2002 unless it has incorporated the modifications suggested herein.

Geopolitical and political reality as well as its proper reading were, are and will always be a challenge for all social and spiritual leaders. Today’s reality is characterised by the end of traditional hermeneutic systems, i.e. those stochastic examples from which the lot of social, political, economic and philosophical issues drew their “safe” and lucid answers. These traditional, holistic examples that were also used in the cases of individual national social formations as well as groups of national social formations were – roughly – the following two: the Socialist one and the Liberal one. The two conflicting worlds, the Eastern and Western ones respectively, rallied ideologically and geopolitically around these two axes. The government elites of the National Social Formations (NSF’s) that used to comprise these two worlds concur with this Procrustean division. The same phenomenon also characterized for nearly fifty years the respective political cultures and dominant ideologies as well as the geopolitical approaches of the said National Social Formations.

Ἡ ἠθικὴ πλευρὰ τοῦ ζητήματος, ὅπως καὶ τὸ ἀνακῦψαν ζήτημα τοῦ σεβασμοῦ τῶν διεθνῶν θεσμῶν καὶ τῆς διεθνοῦς νομιμότητας ἀπὸ πλευρᾶς τῆς βρετανο-ἀμερικανικῆς συμμαχίας ἔχει νομίζομε ἀναλυθεῖ καὶ ἀπαντηθεῖ καὶ μάλιστα ἐντόνως ἀπὸ τοὺς λαοὺς ὅλου τοῦ κόσμου καὶ βεβαίως καὶ ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ λαὸ σύσσωμο. Τὸ ζήτημα ὅμως τῆς γεωπολιτικῆς ἀναλύσεως ἀναφορικῶς πρὸς τὴν κατάσταση ἡ ὁποία θὰ προκύψει μετὰ ἀπὸ τὶς πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις καὶ ἰδιαιτέρως οἱ ἐπιπτώσεις καὶ ἐπιδράσεις της στὴν ἑλληνικὴ πολιτικὴ ἀμύνης καὶ ἀσφάλειας πρέπει νὰ εἶναι ἀποτέλεσμα νηφαλίας σκέψεως, μὲ γνώμονα πάντοτε, τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα.

Τὸ Ἰνστιτοῦτον Μελετῶν Ἀνατολικῆς Εὐρώπης τοῦ Μονάχου (Osteuropa Institut München), τὸ ὁποῖον θεωρεῖται ὡς τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο καλλίτερα τῆς Γερμανίας στὸ ἐρευνητικόν του πεδίο, συνέταξε καὶ παρουσίασε προσφάτως ἐπιστημονικὴ μελέτη γιὰ τὶς συνέπειες τῆς ἐνδεχομένης ἐντάξεως τῆς Τουρκίας στὴν Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωση. Τὸ γεγονὸς ἀπέσπασε τὴν προσοχὴ ὁλοκλήρου τοῦ γερμανικοῦ τύπου, διότι, ὅπως ὀρθῶς ἐπεσημάνθη, εἶναι ἡ πρώτη ἐπιστημονικὴ μελέτη ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὸ σύνολο τῶν συνεπειῶν ποὺ θὰ ἔχει μία πιθανὴ ἔνταξις τῆς Τουρκίας στὴν ΕΕ καὶ μάλιστα κατὰ τρόπον ἐμπεριστατωμένο, μεθοδικὸ καὶ ἀπηλλαγμένο πολιτικῶν σκοπιμοτήτων. Περαιτέρω, γιὰ πρώτη φορὰ διερευνῶνται ὀρθολογικῶς καὶ χωρὶς τὸ ἄγχος τῶν καταναγκασμῶν τῆς «political correctness» πιθανὲς ἐναλλακτικὲς μορφὲς σχέσεως τῆς Τουρκίας μὲ τὴν ΕΕ. Το παρόν κείμενο αποτελεί σχετικό υπηρεσιακὸ υπόμνημα του συγγραφέα, κατά την θητεία του, στο Ἰνστιτοῦτο Ἀμυντικῶν Ἀναλύσεων.

Στο παρόν κείμενο αναλύεται, σχολιάζεται και περιγράφεται καταρχάς το βασικό έργο της γεωγραφίας της "κριτικής σχολής", του Gearóid Ó Tuathail: Critical Geopolitics. Αποδεικνύεται λεπτομερώς και στοιχειοθετείται η μη κατανόηση από πλευράς του Gearóid Ó Tuathail, των διαφορών μεταξύ των επιστημονικών οντοτήτων που συνιστούν την γεωπολιτική ανάλυση και τη γεωστρατηγική σύνθεση. Επίσης, αποδεικνύεται μια μεγάλη σειρά παρανοήσεων, αναφορικά με τις έννοιες αυτές, από πλευράς του Gearóid Ó Tuathail και των εν Ελλάδι υποστηρικτών του. Το κείμενο θεμελιώνει επιστημολογικώς την έννοια της συστημικής γεωπολιτικής αναλύσως και την διαχωρίζει από την συνθετική διαδικασία της γεωστρατηγικής, η οποία αποτελέι μορφή εθνοκεντρικής στόχευσης, που καταλλήγει σε χάραξη κρατικής εξωτερικής πολιτικής.

Le pretese continuarono con il successivo Premier turco Yilmaz, che estese la linea di provocazione mettendo in discussione ora lo stesso Trattato di pace di Losanna del 1923, trattato che costituisce il punto di riferimento giuridico obbligato dello status delle frontiere nel Mediterraneo orientale e dintorni. Circa ottanta anni dopo la firma e l’entrata in vigore di quel trattato di pace, il signor Yilmaz asserisce che ci sono “aree grigie” riguardo alla sovranità greca sugli isolotti e scogli dell’Egeo, che egli tuttavia rifiuta persistentemente di definire. Il governo turco ha costantemente respinto le richieste della Comunità internazionale di abbandonare le sue infondate pretese o di portarle davanti alla Corte Internazionale di Giustizia per una risoluzione pacifica. Ora la Turchia, contravvenendo a tutte le norme della legge e della logica, solleva pretese riguardo all’isola greca di Gaudos, il cui status giuridico era già stabilito fin dal 1913, dieci anni prima cioè del trattato di Losanna. In base all’articolo 4 del trattato di pace di Londra del 1913 la Turchia aveva già rinunciato a tutti i diritti di sovranità su Creta e Gaudos. In seguito il trattato di pace di Losanna del 1923 stabilì in modo più specifico le frontiere turche nell’area del Mediterraneo orientale, dal Mar Nero fino alla Persia. Dal momento che vi è compreso il Mare Egeo, il trattato di Losanna stabilisce specificamente che la sovranità turca è mantenuta solo su quelle isole che si trovano entro 3 miglia dalla costa turca, nonché sulle isole di Imbro, Tenedo e Rabbit. Questo regime giuridico nel Mediterraneo orientale è stato rispettato per quasi ottanta anni. Gli improvvisi tentativi turchi rivolti a rigettare, in maniera unilaterale, la validità di tale regime costituiscono una reale e incombente minaccia per la pace e la stabilità dell’intera regione.

L’atto terroristico dell’11 settembre ha segnato l’inizio di una reazione a catena di avventimenti i quali hanno costituito il casus per l’intervento degli USA in Afghanistan e il colpo ad obiettivi strategici dei Taliban sui suoi territori. In questo processo sono stati coinvolti in maggior misura attori internazionali come la Gran Bretagna e la Francia e in misura minore la Germania e gli altri stati-membri della NATO con l’appoggio morale della Comunità internazionale e sicuramente quello dell’ONU. Riteniamo che il grande vuoto geopolitico di potere venutosi a creare in Medio Oriente e in Asia Centrale in seguito alla caduta del muro di Berlino verrà colmato in questa occasione da un intreccio di influenze, che si compensano fra loro vicendevolmente, di USA, Russia, Gran Bretagna, e in seconda posizione di alcuni stati europei come la Francia, l’Italia e la Germania. Riteniamo, inoltre, che questioni come il problema dei Curdi, quello idrico che riguarda la Siria e la Turchia, ma anche le relazioni siro-israeliane che concernono il problema delle Alture del Golan ed inoltre la graduale instaurazione di rapporti di normalità dell’Occidente, e più in particolare degli USA, con Teheran, entreranno in corso di soluzione. Stimiamo che in questa catena degli asssestamenti occupi un poste importante anche la soluzione del problema Palestinese nonché la sistemazione dell’ammisssione di Cipro nell’Unione Europea, la quale tuttavia verrà giudicata anche in base alla decisa posizione della Grecia di fronte a pressioni provenienti dall’esterno. In conclusione, a nostro parere, tutto questo ciclo di fermenti e di appianamenti delle relazioni tra Stati nella regione favorisce anche la Grecia che può assumere un ruolo positivo in questo divenire e trarne vantaggi considerevoli. Presupposto di ciò, cerò, che la Grecia dimostri una posizione decisa in politica estera e nelle questioni concernenti la sua sovranità nazionale. In assenza di una posizione di questo tipo (oppure nel caso contrario) il nuovo assetto nel Mediterraneo Sud/Orientale sarà catastrofico per gli interessi nazionali di questo Paese, con tutti i riflessi negativi che ne deriverebbero per gli equilibri dell’Unione Europea medesima.

Le but de ce présent ouvrage est d’analyser les rapports entre la Turquie, la Syrie et l’Irak, au moment où ils évoluent sous la pression du problème le plus crucial du Moyen Orient: à savoir le partage entre eux des eaux du Tigre et de l’Euphrate. Après avoir présenté les caractéristiques qualitatives et potentielles des eaux de surface de cette région, nous continuerons par une interprétation du futur rôle géopolitique de la Turquie en tant que pays situé en amont. Le programme GAP de la Turquie est aussi analysé en détail. S’y trouve aussi analysés les multiples formes de chantage diplomatique pratiqué par la Turquie ou qu’elle pratiquera dans un avenir proche sur ses pays voisins, la Syrie et l’Irak, compromettant ainsi la paix dans la région. Le traitement diplomatique du partage des eaux entre ces trois pays très impliqués sera présenté par rapport aux trois composantes: le problème kurde, le problème du pétrole et le problème du Hatay.

Our effort in this text aims to identify the possibilities for mutual cultural understanding between civilizations of the Eastern- and Western- type (e.g. Turkey and Greece), on the one hand, and to suggest, on the other, that more challenges exist -from a geopolitical point of view- which could be exploited by future Turkish actors of power, whose intentions are not always clear. As will be clarified throughout this text, it is our belief that everything depends on the intentions of those who control these political tools. Indeed, only their democratic management may lead to the result which the peoples of the Eastern Mediterranean long for, i.e. peace, international justice and respect for the human rights and political freedoms of their nations and national groups. Nevertheless, any special reference to the Turkish Islamic internalized -as well as comparative- Sufi fraternities should be superseded by an overview of the Islamic and the Sufi syncretic Fraternities, their place in history, as well as by their examination in terms of ideology, in the framework of modern Islam and of the modern Turkish society. It is through this course of examination that we shall be able to draw conclusions on the correlation of these Fraternities with political activity, and to determine the forms, the levels and the qualities of this activity -which is placed well beyond the strict orthodox limits of the official Sunnite Islam of the state and viewed with mixed emotions by the governmental Directorate of Religious Affairs, the Diyanettleri Başkanhi. First of all, we should acknowledge the social necessity of this concept, i.e. the internalized and ideologically, eschatologically, and ethically “charged” Islam, as contrasted to the “dehydrated” legalistic Islam -whose only concern are the Five Fundamental Religious Duties and the observance of the Shari’a. This “internalized Islam”, an Islam so complex and unknown and not susceptible of generalizations, an Islam which in the final analysis is an “Islam of veneer”, consists essentially of a part of the widespread network of the Orders that have been present and operating in the Muslim world for around eight centuries. These Orders must be examined from this -geopolitical- perspective and clearly classified as Islamic, of Islamic origin or Islamic-like Orders. The aim of this text is to set a basis for this research and classification, to the extent permitted by its scope. This continuous phenomenon revives and settles, based on the conjuncture. It remains, however, dark and inaccessible, for the most part, because the Fraternities do not operate legally in all cases and are rather internalizing organizations which do not reveal their affairs to the “profane” society.

Whether or not political islam constitutes a threat for the regime of Turkey -secular by inference- remains an either sincere or hypocritical, yet always invariable, question for the western decision-making and international political influence centres.

Pour aborder ce problème à multiples facettes, il est nécessaire de traiter d’abord des trois questions qui suivent, vues toujours par rapport à la question de la volonté américaine d’exercer une hégémonie politique et militaire sur l’espace eurasiatique et sur son complément maritime, la Méditerranée.

Gli sviluppi, dopo la demistificazione del sogno marxista che si è verificata con la caduta del muro di Berlino, lo scioglimento dell’impero sovietico e la rinascità dei nazionalismi regionali, esigono da parte della Comunità Internazionale e dei suoi apparati decisionali un’analisi precisa ed attenta del nuovo paesaggio geopolitico.

Un corretto approccio al concetto di Globalizzaziotie esige in via pregiudiziale una definizione, onde evitare false interpretazioni e malintesi che porterebbero a monologhi tra soldi. Si tratta di un fenomeno geografico, osservato su scala internazionale e che riguarda processi di omogeneizzazione su due piani di integrazione: a) sul piano dell’economia internazionalizzata (e non internazionale); b) sul piano della cultura. Suoi meccanismi generartivi e peculiari sono la produzione, la disseminazione ed il controllo (e non la manipolazione) dell’informazione nello spazio geografico internazionale. In uno spazio che si intende quale sintesi dei risultati dialettici remoti della interazione tra lo spazio naturale elementare e lo spazio umano elementare.

Comincerò la mia trattazione determinando l’ambito scientifico della Geografia e del suo metodo analitico, quello della Geopolitica, in conformità ai dati contemporanei; terminerò con il problema della definizione della geopolitica contemporanea in quanto ambito scientifico specifico che si inserisce nel quadro delle sue fonti scientifiche geografiche. Il testo che segue è il frutto di una rilettura e di un approccio critico dei dati della Geografia/Geopolitica classica avente come obiettivo quello di definire le nuove grandezze geopolitiche e la loro formazione, di chiarire i metodi geografici e la loro elaborazione, e di tentare di porre nuove basi di una Geografia e di una Geopolitica al servizio della comunità internazionale (affinchè sia possibile che essa in futuro si fondi sul rispetto delle particolarità i culturali e dei diritti politici ed umani). In breve, la mia finalità è la seguente: porre le basi di ciò che mi sembra essere “il compito della Geografia/Geopolitica moderna”.

Per poter trattare adeguatamente questo problema dai molteplici aspetti, dobbiamo dapprima affrontare le seguenti tre questioni, di concerto nondimeno con l’ulteriore questione che riguarda la volontà americana di esercitare la propria egemonia politico-militare nell’area eurasiatica e nel suo complemento marittimo, il Mediterraneo.

The geopolitical situation creates the conditions which will allow the signing of treaties of friendship and cooperation between the Arab countries in the region and Israel. Unthreatened by the Iranian or Syrian export of “Islamic revolution” or “Kurdish terrorism” respectively, relieved of the “pan-Arab syndromes” caused by the non-resolution of the Palestinian problem, Arab governments in the region will no longer have any impediment to their promotion of long-range plans for cooperation with Israel, aiming at the development and prosperity of the region

What is a Tarikat? What is their role in Turkey? To answer these questions the terms “Tarikat” (Islamic order) and “Cemaat” (Islamic community or group) and the differences between them will have to be clarified. Then their political and social functions will be illustrated.

Ἀποτελεῖ πράγματι τὸ πολιτικὸ ἰσλὰμ ἀπειλὴ γιὰ τὸ «κοσμικὸ» καθεστὼς τῆς «εὐρωπαϊκῆς» Τουρκίας; Καὶ κατὰ πόσον τὸ ἐρωτημα αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀνησυχία τῶν δυτικῶν κέντρων ἀποφάσεων; Ἢ μήπως ὁ ὑποκριτικὸς «ἀντιισλαμισμὸς» τῆς ∆ύσεως, καὶ κυρίως τῶν ΗΠΑ, χρησιμοποιεῖ στὴν πραγματικότητα τὸ Ἰσλὰμ ὡς ὀργανικὸ στοιχεῖο γιὰ τὴν διαχρονικὴ στρατηγική του, ἰδιαιτέρως στὸ πλαίσιο τοῦ ἐκ νέου ἀκρωτηριασμοῦ καὶ τοῦ «ὑγειονομικοῦ» περιορισμοῦ τῆς Ρωσσίας; Η παρούσα δημοσίευση αναλύει τὸ τουρκικὸ πολιτικὸν ἰσλὰμ, ὡς γεωπολιτικὸς καταλύτης τοῦ ἀγγλοσαξονικοῦ παράγοντος στὴν Εὐρώπη.

Οἱ ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις, μέρος τῶν ὁποίων εἶναι καὶ ἡ ἑλληνοτουρκικῆ φιλία, δὲν μποροῦν νὰ ἐξετασθοῦν ἐκτὸς τοῦ εὐρυτέρου γεωπολιτικοῦ πλαισίου ποὺ ρυθμίζει τὶς σχέσεις ὄχι μόνον μεταξὺ τῶν δύο χωρῶν ἀλλὰ καὶ τὴν συνολικὴ διεθνοπολιτικὴ πραγματικότητα στὴν Εὐρασία. Το παρόν άρθρο, αναλύει τη γεωπολιτικὴ διάσταση τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων, την ἑλληνοτουρκικὴ φιλία καὶ τον ρόλο τῶν ΗΠΑ.

Ὁ σκοπὸς τοῦ παρόντος πονήματος εἶναι σαφής. Προσπαθεῖ νὰ ἐκφράσει διαυγῶς μιὰν πραγματικότητα: τὴν κατ’ ἐξοχὴν ἐπιβολὴ καὶ ἐπικυριαρχία τῶν ἐπιταγῶν τῆς γεωπολιτικῆς ἐπὶ τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ διεθνοῦς δικαίου. Αὐτὸ καθίσταται ἀπολύτως σαφὲς κατόπιν τῆς μελέτης στοιχείων ἐντοπιζομένων σὲ περιπτώσεις ὅπως «ἡ τύχη» τῶν μέτρων οἰκοδομήσεως ἐμπιστοσύνης ποὺ συνεζητήθησαν τὴν 17η Μαΐου 1988 μεταξὺ τῶν δύο -τότε- ὑπουργῶν ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Τουρκίας Παπούλια καὶ Γιλμὰζ στὴν Βουλιαγμένη, ὅπως καὶ τῆς Συμφωνίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως τῆς 8ης Σεπτεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους, ποὺ καθώριζε τὶς «κατευθηντήριες γραμμὲς γιὰ τὴν πρόληψη ἀτυχημάτων καὶ ἐπεισοδίων στὰ διεθνῆ ὕδατα καὶ τὸν διεθνῆ ἐναέριο χῶρο.

Τα θεμέλια της γεωπολιτικής, ως σύγχρονης γεωγραφικής ἀναλυτικής μεθόδου, ἐτέθησαν απὸ τον γεωγράφο, Friedrich Ratzel. Το παρόν, πραγματεύεται τη γερμανική γεωγραφία και τη γέννηση της γεωπολιτικής, ως γεωγραφικής αναλυτικής μεθόδου.

Το παρόν άρθρο αναφέρεται στις ἰσλαμικὲς ὀργανώσεις καὶ αναλύει ενδελεχώς τον ρόλο τους, ειδικότερα στὴν πολιτικοϊστορικὴ πορεία της Τουρκίας. Εν ολίγοις, ο συγγραφέας αποδεικνύει ότι τὸ Ἰσλὰμ αποτελεί τὸ κυρίαρχο καὶ οὐσιαστικὸ ἰδεολογικὸ ὑπόβαθρο καὶ τὸν κύριο γνώμονα γιὰ τὴν πολιτικὴ δράση τῶν μουσουλμάνων. Ἀποδεικνύει επίσης, ὅτι οἱ ρίζες τῶν ἰσλαμικῶν ἀδελφοτήτων ἐντοπίζονται στὴν προσπάθεια τῆς καλπαζούσης ἐκκοσμικεύσεως, τοῦ ἀκρίτου ὅσο καὶ βιαίου ἐκδυτικισμοῦ εἰς μίαν κοινωνίαν ἡ ὁποία σὲ εὐρὺ κοινωνικὸ καὶ πολιτιστικὸ ἐπίπεδο ἀπέχει πολύ, χωρὶς αὐτὸ νὰ ἀποτελεῖ μομφή, ἀπὸ τὸν μέσον ἰδεότυπο τῆς μεταβιομηχανικῆς δυτικῆς κοινωνίας.

Ἡ ἀνάλυσις τοῦ φαινομένου τοῦ ἰσλαμισμοῦ, ὁ ρόλος τοῦ Ἰσλὰμ στὴν σημερινὴ καὶ τὴν μελλοντικὴ Τουρκία, οἱ κίνδυνοι ποὺ προκύπτουν γιὰ τὴν Εὐρώπη ἀπὸ τὴν ἄνοδο τοῦ ἰσλαμικοῦ φονταμενταλισμοῦ καὶ οἱ σχέσεις τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸν μουσουλμανικὸν κόσμο ἀποτελοῦν θέματα ποὺ συνεχίζουν νὰ προκαλοῦν πονοκεφάλους σὲ ὅσους προσπαθοῦν νὰ ὁρίσουν τὸ νέο διεθνὲς περιβάλλον τοῦ ΚΑ΄ αἰῶνος. Το παρόν κείμενο αποτελέι συνέντευξη του Καθηγητή Ιωάννη Μάζη, τὸ συγγραφικὸ ἔργο τοῦ ὁποίου κατὰ μέγα μέρος ἐπικεντρώνεται σὲ θέματα ἀναλύσεως τοῦ Ἰσλάμ. Εἰδικώτερα, τὸ βιβλίο του "Ἡ γεωγραφία τοῦ Ἰσλαμικοῦ κινήματος στὴν Μέση Ἀνατολὴ" ήταν τότε τὸ μοναδικὸ πόνημα στὴν ἑλληνικὴ βιβλιογραφία ποὺ ασχολούνταν μὲ τὸ Ισλάμ, μιᾶς καὶ ἡ πανεπιστημιακὴ κοινότης, το θεωρούσε, μάλλον, ως θέμα ἥσσονος σημασίας.

Ο συγγραφέας είχε γράψει είκοσι έτη πριν από το παρόν άρθρο ότι: "τὰ οἰκονομικὰ θεμέλια τοῦ κεμαλικοῦ κράτους ὑπονομεύονται συστηματικῶς ἀπὸ τὴν διείσδηση ἰσλαμικῶν κεφαλαίων. Ἂν ἡ κατάκτησις μιᾶς χώρας ἀρχίζει ἀπὸ τὴν οἰκονομία της, ἡ κεμαλικὴ κοσμικὴΤουρκία ἔχει ἤδη χάσει τὸ παιγνίδι μὲ τὴν ἰσλαμικὴν ταὐτότητά της". Το παρόν άρθρο, γράφεται το 1999 και αναφέρεται στα ισλαμικά κεφάλαια, τα οποία κατακτούν την τουρκική οικονομία.

Geopolitics is the geographical and analytical method which studies and describes the power distribution and control of the influence zones on the planet. It is important to stress that whoever controls the international commercial routes also controls the planet. What does this concept mean in the case of Aegean Sea? The Aegean is a sea route and an air passage extending from the Mediterranean Sea and Europe to the Dardanelles and to the Turkish ports in the East. Moreover, while the Aegean Sea exerts a geopolitical influence on Greece and Turkey, it is also -in a practical and not in a legal sense- a sea and an air passage serving the former Soviet Republics, such as Ukraine and Russia, and connecting, as far as transports are concerned, the commercial flow between Europe and Asia.

The geopolitical approach is imposed neither by legal superstructures and international organizations nor through -willingly or unwillingly- inapplicable moral exhortations. The geopolitical approaches are dominated only by one point: the logic of power of the international ruling social and economic cores. Unfortunately, the results of the geopolitically stronger actions are “legalized” -after they have been established- by the legal decisions or the international organizations. There are many relevant examples.

Les développements actuels, après la démystification du rêve marxiste qui a eu lieu avec la chute du Mur de Berlin, l’effondrement de l’Empire Soviétique et le réveil des nationalismes régionaux, exigent de la part de la communauté internationale et de ses appareils de décision une analyse précise et attentive du nouveau paysage géopolitique. À mon avis, cette analyse doit se faire selon deux axes: a) Les évènements du XXe siècle qui ont mené à des crises et a des conflits ont souvent abouti à la « création de démons » qui ont été loin de contribuer à l’établissement du progrès et du développement au niveau international. b) D’autre part, ce totémisme politique a conduit les sociétés de la «guerre froide» à l’acceptation de «tabous» politiques qui ont fonctionné comme de facteurs d’équilibre de la terreur et de la suspicion: -équilibre qui a toutefois permis au mécanisme international, économique et politique de tourner dans le cadre d’un économie de plus en plus internationale avec de rythmes connus à l’avance même s’ils n’étaient pas excellents. -équilibre qui a aidé ne serait-ce qu’à l’établissement de conceptions culturelles nationalistes chez des nations comme celles de la mosaïque ethnique de l’URSS, qui, avant l’instauration du système soviétique et de la deconsécration de la métaphysique marxiste, étaient attelées au char de la métaphysique proprement dite. Celle-ci était tout à fait inadéquate comme base culturelle de sociétés qui désirent rattraper les réalisations dues aux progrès technologiques et à l’évolution politique et sociale. Les évaluations et /ou propositions des analystes dans le cas présent sont de trois types: i) Puisqu’ il n’y a pas de démons, il n’y a donc plus de causes des confrontations internationales, de conflits et de crises. Collaborons donc tous pour le bien de tous! ii) Hélas, il n’y plus de démons. Fabrique-on donc de nouveaux pour le bien de tous! iii) L’évolution en spirale d’histoire de la civilisation de l’homme a déjà commencé à parcourir une nouvelle démarche, supérieure, de son hélice: les anciens démons «a la forme bien définie et identifiable» commencent à céder la place à d’autres démons primaires, informes et mêmes non identifiables, qui prendront une forme et un contenu avec la manière dont nous le traiterons. Faisons donc attention à la manière de les traiter. En résume, nous pouvons dire que cela ne vaut pas la peine de partager l’optimisme des analystes du premier groupe ni l’affolement des analystes du deuxième. Il n’est pas possible du point du vue dialectique qu’une phase de l’histoire puisse exister sans les démons. Le problème est d’être en mesure de les évaluer objectivement, de les définir en détail. Alors peut-être découvrirons-nous qu’ils ne sont pas plus méchants envers nous que nous ne le sommes envers eux, et surtout que nous nous sommes mutuellement indispensable. Alors il ne restera plus qu’à collaborer pour affronter les autres démons bien réels qui nous menacent : la famine, la soif, la pollution de l’environnement, le chômage, l’analphabétisme, la drogue, la criminalité.

Water reserves represent a vital goal of the Arab-Israeli peace negotiations (A/I/N). The multilateral negotiations, that started in Madrid in November 1991 under the tutelage of USA and Russia and continued in Washington after September 1992 together with the bilateral discussions on regional problems (sovereignty issues and administrative status of the Palestinians), have been followed by seven rounds of discussions on the issue of the water, in which participated Israel, on the one side, and a Palestinian-Israeli delegation, on the other. These seven rounds were held in first place, in Moscow in January 1992, then in Vienna (13-14 May 1992), Geneva (May 1993), Peking (26-28 October 1993), Mascat (17-20 April 1994), Athens (7-9 November 1994) and, finally, in Amman (18-22 June 1995).1 None of these meetings had been successful because Syria and Lebanon were absent. The governments of Syria and Lebanon stated that any discussion of the multiple aspects of the conflict, such as the arms control, the refugee problem, the economic development and the protection of the environment, is without significance as long as Israel continues to occupy Palestinian territory. The above governments, since the Madrid meeting, have already made clear that their first concern is the contrivance of an international legal status that will settle the existing bellicose situation, due to the territories that Israel has occupied and principally the Golan Heights, between them and Israel.

Οἱ σχέσεις μεταξὺ τῶν δύο χωρῶν εἶναι ἱστορικῶς, θὰ ἐλέγαμε, τεταμένες. Ἡ Τουρκία, ἔχουσα πλήρη συνείδηση τῆς χρησιμότητος τοῦ ὕδατος ὡς ρητορικοῦ ὅπλου ἀλλὰ καὶ ἰσχυροῦ διαπραγματευτικοῦ μέσου ἔχει διατυπώσει urbi et orbi τὰς ἀντιρρήσεις της πρὸς πάσης φύσεως παραχωρήσεις στὸ θέμα αὐτό. Το παρόν άρθρο αναφέρεται στις σχέσεις Τουρκίας-Συρίας-Ἰράκ και στο ὑδρογεωπολιτικὸν παίγνιον.

Στὴν εἰσήγηση αὐτὴν ἐκτίθενται τρία σημεῖα ποὺ ἀνατρέπουν τὴν μέχρι τοῦδε δυτικὴ ἀντίληψη γιὰ τὴν γεωπολιτικὴ σημασία τῆς Τουρκίας ὡς περιφερειακῆς δυνάμεως στὴ Μ. Ἀνατολή. α) Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Τουρκία εὑρίσκεται σὲ μιὰ πολιτικῶς ὑποσχιζοειδῆ κατάσταση, μιὰ κρίση ταὐτότητος εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ τὸν κοσμικὸ ἢ τὸν ἰσλαμικόν της χαρακτῆρα. Γίνεται ἐπίσης μιὰ περιγραφὴ τῶν σημαντικωτέρων κλάδων τοῦ τουρκικοῦ ἰσλαμικοῦ κινήματος. β) Το ὅτι τὸ μειονοτικὸ μωσαϊκὸ τῶν ἐθνοτήτων ποὺ διαβιοῦν στὸ ἔδαφος τῆς συγχρόνου Τουρκίας ἀποτελεῖ ὄχι μόνον κίνδυνο γιὰ τὴν ὑπόσταση τοῦ τουρκικοῦ κράτους ἀλλὰ καὶ οὐσιαστικὸ σημεῖο ἀσκήσεως ἐλέγχου ἐπὶ τῆς χώρας αὐτῆς ἀπὸ δυνάμεις ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν συγκράτησή της στὴν σφαῖρα τῆς γεωπολιτικῆς τους ἐπιρροῆς καὶ τὴν χρησιμοποίησή της ὡς στρατηγικοῦ βραχίονος στὴν περιοχὴ τῆς Μέσης καὶ Ἐγγὺς Ἀνατολῆς. Ἡ ἐμφανὴς ὅμως ἀσυμφωνία χειρισμῶν μεταξὺ τῶν ἀνωτέρω μητροπολιτικῶν δυνάμεων καὶ ὁ μεταξύ των διαγκωνισμὸς στὴν περιοχή, δημιουργεῖ καταστάσεις ποὺ θὰ ταλανίζουν ἐσαεὶ τὸν τουρκικὸ λαὸ ἀλλὰ καὶ ὅλες τὶς ἄλλες ἐθνικὲς ὁμάδες ποὺ διαβιοῦν στὸ τουρκικὸ ἔδαφος. γ) Ἐπίσης, τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ συνδυασμὸς τῶν ἀνωτέρω δύο στοιχείων, προκαλεῖ μίαν ἀκόμη ἀποσταθεροποιητικὴ συνιστῶσα γιὰ τὴν γεωστρατηγικὴν ἰσορροπία στὴν περιοχή, στὸν βαθμὸ ποὺ αὐτὴ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν παράγοντα Τουρκία.

The historical events that constitute the basis for a geopolitical interpretation of the Armenian question should be placed within their diplomatic framework, so that the right conclusions can be drawn. If these conclusions happen to verge on cynicism, the blame should not be put on the author of this article but on the nature of international relations, which has been proved anything but humane throughout history.

Μεταξύ 1180 και 1190 το Graal εμφανίστηκε στην ευρωπαϊκή Λογοτεχνία χάρις στον εκ Καμπανίας διηγηματογράφο, τον Chretien de Troyes. Ήταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ο πιστός συγγραφέας της Μαρίας της Καμπανίας, κόρης της Ελεονώρας της Ακουϊτανίας και απ' ό,τι γνωρίζουμε είχε επαφές με την βασίλισσα - δούκισσα όταν αυτή είχε την αυλής στο Πουατιέ, μία αυλή η οποία δεχόταν πλήθος ποιητών, μουσικών και καλλιτεχνών κελτικής, οξιτανικής, αγγλο-νορμανδικής και βρετονικής καταγωγής, αποτελώντας έτσι ένα εξαιρετικό κρατήρα ανάμιξης όλων των υπαρχόντων ευρωπαϊκών πολιτισμών και ευρωπαϊκών προφορικών παραδόσεων.

Συμφώνως πρὸς τὴν θεωρία τῆς ἄνισης ἀνταλλαγῆς, ἐνετοπίσθησαν ποιές ἦσαν οἱ σύμφυτες τάσεις στὶς σχέσεις παραγωγῆς, οἱ ὁποῖες ἐκυριαρχοῦσαν στὶς Μητροπόλεις καὶ οἱ ὁποῖες τὶς ὠθοῦσαν σὲ σύναψη σχέσεων μὲ τὶς περιφερειακὲς χῶρες. Βασισμένοι σὲ μεγέθη, ὅπως ἡ Ὀργανικὴ Σύνθεσις τοῦ Κεφαλαίου στὴν "Μητρόπολη" καὶ στὴν "Περιφέρεια" καὶ ὁ διεθνὴς καταμερισμὸς τῆς ἐργασίας, προσεπαθήσαμε νὰ δημιουργήσομε τὸ θεωρητικὸ σύστημα ἀναφορᾶς γιὰ τὴν μέτρηση τοῦ Γεωγραφικοῦ Χρόνου στὸ ∆ίπολο καὶ σὲ καθένα ἀπὸ τὰ σκέλη τοῦ ξεχωριστά.

Ὁ Alain Lipietz, στὸ βιβλίο του Le capital et son espace, καὶ συγκεκριμένως στὴν 10ην σελίδα τῶν Avertissent του, θέτει τὸ ἐρώτημα: «Πότε λοιπὸν οἱ Μαρξιστὲς προβληματίσθησαν μὲ τὸν χῶρο;». Εἶναι ἕνα ἐρώτημα σοβαρὸ ποὺ δέχεται μιὰν ἁπλῆ ἀπάντηση· ὁ Lipietz τὴν δίδει: «Ὅταν οἱ σχέσεις ἀνάμεσα σ’ ἐκμεταλλευτὲς κ’ ἐκμεταλλευομένους ἐπῆραν τὴν χωρική τους διάσταση —ὅταν— ἡ ἀντίστασις τῶν ἐκμεταλλευομένων ποὺ ἠρνοῦντο νὰ τοὺς μεταχειρίζονται σὰν πιόνια ποὺ τὰ μετακινοῦν, σὰν εὐκολομεταχείριστο ἐργατικὸ δυναμικό, σὰν μεταβλητὸ καὶ... κινητὸ κεφάλαιο, ἐδημιούργησε νέα πεδία πάλης καὶ τοὺς ἀναλόγους θεωρητικοὺς προβληματισμούς». Μέσα στὴν προσπάθεια τῶν Γεωγράφων νὰ δώσουν ἀπαντήσεις στὸν ἀντίστοιχο θεωρητικὸ προβληματισμὸ καὶ ἰδιαιτέρως στὴν δημιουργία μιᾶς μεθοδολογίας ἀναλύσεως τοῦ Οἰκονομικοῦ Χώρου, ἐντάσσεται καὶ ἡ ἀναδομὴ στὸ μαρξιστικὸ ἔργο καὶ συγκεκριμένως στὴν Γερμανικὴ Ἰδεολογία (1846). Ἡ προσπάθεια ποὺ ἔγινε, στόχο ἔχει ν’ ἀποτελέσει τὴν ἀπαρχὴ μιᾶς ὡλοκληρωμένης μελέτης ἐπάνω στὸ Κεφάλαιο (1861-1875), τὶς θεωρίες γιὰ τὴν Ὑπεραξία καὶ τὴν Γερμανικὴ Ἰδεολογία σὲ συνάρτηση μὲ τὸ μέγεθος τοῦ Οἰκονομικοῦ Χώρου. Τὸ ζητούμενο σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση εἶναι νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ἡ μαρξιστικὴ σκέψις ὡριοθέτησε τὸν Οἰκονομικὸ Χῶρο ποιοτικῶς καὶ ποσοτικῶς, ἔδωσε τὰ δομικά του χαρακτηριστικά, ἐνετόπισε τὴν θέση του στὴν Ἱστορία καὶ τὸν ρόλο του στὴν δημιουργία της. Ὑποστηρίζομε λοιπὸν ὅτι ὁ Οἰκονομικὸς Χῶρος στὸν Μὰρξ εἶναι συντελεστὴς καθοριστικὸς «παραγωγῆς» τῆς Ἱστορίας. Ἄρα ἔχει ἱστορικὴ διάσταση καὶ ὡς ἐκ τούτου «παράγει» χρόνο. Τὸν χρόνο αὐτὸν τὸν ὠνομάσαμε Γεωγραφικὸ Χρόνο καὶ τὸν θεωροῦμε ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ Οἰκονομικοῦ Χώρου. Ἡ ἐξέτασις ποὺ γίνεται εἰς αὐτὴν τὴν δημοσίευση εἶναι διττή. Ὁ Οἰκονομικὸς Χῶρος καὶ ὁ Γεωγραφικὸς Χρόνος ἐξετάζονται παραλλήλως γιὰ νὰ κατορθώσομε νὰ δείξομε τὴν σχέση ποὺ τοὺς συνδέει καὶ τὴν ἀμφίδρομο διάδραση ποὺ λειτουργεῖ ἀνάμεσά τους μὲ ἀποτέλεσμα τὴν συνεχῆ ἐξέλιξη καὶ τῶν δύο ὀντοτήτων μέσα στὸ σῶμα τῆς ἱστορίας. Ἡ τοποθέτησις τοῦ Οἰκονομικοῦ Χώρου ἐντοπίζεται στὴν μαρξιστικὴ σκέψη στὸ ἐπίπεδο τῆς «ὑποδομῆς» καὶ στὴν ἀνάλυση ποὺ θὰ ἀκολουθήσει θὰ εἶναι διαρ κῶς ἐμφανὴς ἡ προσπάθεια τοῦ ξεκαθαρίσματος τοῦ ρόλου τοῦ Οἰκονομικοῦ Χώρου στὸ δίπολο «βάσεως-ἐποικοδομήματος» ἢ ἀλλοιῶς «ὑποδομῆς καὶ ὑπερδομῆς». Κάθε συνιστῶσα ἢ δύναμις ποὺ παρεμβαίνει στὴν δημιουργία Οἰκονομικοῦ Χώρου ἐντοπίζεται κ’ ἐξετάζεται στὴν σχέση της μὲ τὴν παραγωγὴ τοῦ Γεωγραφικοῦ Χρόνου ἢ στὸν πιθανὸ ἐπηρεασμό της ἀπὸ αὐτόν. Ἀκόμη προσπάθεια γίνεται νὰ ἐρευνηθοῦν οἱ σχέσεις τοῦ Γεωγραφικοῦ Χρόνου μὲ τὸν Ἱστορικὸ Χρόνο καὶ ἡ λειτουργία τους μέσα στὸ δίπολο βάσεως-ἐποικοδομήματος.

Τὸ πρόβλημα ποὺ καλούμεθα νὰ ἐξετάσομε, συνίσταται στὴν προσπάθεια δημιουργίας μιᾶς μεθοδολογίας γεωγραφικῆς ἀναλύσεως, ποὺ στόχο της ἔχει τὴν ποιοτικὴ καὶ ποσοτικὴ παρουσίαση καὶ ἀξιολόγηση τῆς ἀναπτυξιακῆς σημασίας τῶν ρευμάτων μεταφορῶν ἐμπορευμάτων στὸν χῶρο. Ἐπίσης τίθεται τὸ πρόβλημα ἀνεπαρκείας πληροφορίας (ποιοτικῆς καὶ ποσοτικῆς) γιὰ τὸν προσδιορισμὸ τῶν ρευμάτων μεταφορῶν καὶ προτείνονται μέτρα καὶ μέθοδοι γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή του. Ἡ ἐργασία ἐξετάζει ἀκόμη τὸ πρόβλημα τῆς ρευστότητος στὸν προσδιορισμὸ τῶν γεωγραφικῶν ὁρίων τῶν περιοχῶν, λειτουργιῶν ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὴν περιφερειακὴ ὀργάνωση τοῦ χώρου κάτω ἀπὸ τὴν μεταμαρξιανὴ ὀπτικὴ γωνία τῆς σύγχρονης Γεωγραφίας.

La région thessalienne, dans cette étude, devient la matière première d’une expérience: celle de la création d’une méthodologie en ce qui concerne l’analyse géographique de réseaux de transports (terrestres et maritimes) des marchandises sous un angle qualitatif et quantitatif. La superficie de la région occupée le 1/10e de la superficie totale de la Grèce, dont le secteur primaire occupe 40% de son activité économique; ceci nous fait comprendre l’importance de la participation de la région thessalienne à la formation du P.N.B. du pays. Il faut bien souligner aussi que le caractère géomorphologique et climatique de cette région crée une différenciation économique très frappante entre la partie occidentale et la partie orientale de la région. La partie orientale, une plaine vaste et fertile, se trouve au milieu de la Grèce, site privilégie qui doit ses avantages à l’existence de l’axe principal routier et ferroviaire de la Grèce, qui relie Athènes à Salonique. La partie occidentale se caractérise au point de vue géomorphologique par les grands massifs montagneux qui sont essentiellement les causes de son sous-développement économique (avec toutes les conséquences socioculturelles qui l’accompagnent). Cette partie est éloignée des grands axes routiers et des accès maritimes (portuaires), fait qui intensifie l’attardement économique. La plupart des sous-régions administratives (éparchies) de cette partie, sont caractérisées dans cette étude ‘en difficulté’ et d’un caractère en majorité agricole (élevage, bois) sous-développée. Le manque d’infrastructure en matière de transports, et la mise en valeur de certaines liaisons routières et maritimes avec l’Europe du nord, dont la possibilité de création se présente dans cette étude, accompagne d’une incapacité au point de vue aménagement du territoire dont fait preuve le Ministère de la Coordination, nous ont poussé à l’effort de la création d’une méthodologie d’analyse qui sera capable de mettre en relief de façon qualitative et quantitative les caractéristiques et les paramètres des flux des transports de marchandises, flux qui se créent d’après les fonctions économico-sociales de l’espace géographique donne.