Au sein du complexe géopolitique méditerranéen, on observe ces derniers mois des mouvements dangereux de grande ampleur, dans le sous-système des Balkans occidentaux. La Grèce a le funeste privilège de constituer la frontière des deux sous-systèmes du complexe géopolitique méditerranéen:  a. du sous-système des Balkans et, b. du sous-système turco-proche-oriental. Nous allons démontrer d’une part, que ces deux sous-systèmes se trouvent confrontés à des disfonctionnements intenses et instables et d’autre part, que le facteur géopolitique déterminant de l’instabilité est celui de la sécurité énergétique. De surcroit, nous montrerons que les deux principaux pôles de puissances internationales que sont Moscou et Washington, de par leur antagonisme de type néo guerre froide, confèrent une dynamique déstabilisatrice au complexe géopolitique méditerranéen, dont l’épicentre se trouve dans les Balkans de l’ouest (Balkans occidentaux). La notion dite: «de type néo guerre froide» est utilisée pour souligner le fait qu’il existe une grande distance politico idéologique entre ces deux pôles (et bien sur, il en existe une plus grande encore entre Washington et Pékin), comme pendant la période de la guerre froide. La différence idéologique, en l’occurrence, réside entre l’approche cosmopolite et ultra libérale occidentale et l’approche nationale-identitaire conservatrice orientale, avec comme pole dominant Moscou.  Le corpus théorique de la présente analyse est celui de la géopolitique anglo-saxonne classique, issue de l’école de N. Spykman, ayant évolué avec l’approche de Z. Brzezinsky et celui de l’analyse géopolitique systémique contemporaine

Greece has the ambiguous privilege of forming the intersection of two unstable Sub-systems of the Mediterranean Geopolitical Complex, i.e.: i. the Sub-system of the Balkans and ii. the Sub-system of Turkey and the Near East. We shall demonstrate that these two Sub-systems feature an intense joint function of instability in the present juncture and we shall also emphasize the main Geopolitical Factor that causes the aforementioned instability, i.e. energy security. Furthermore, we shall lay emphasis on the new Cold War-style antagonism between the two fundamental Poles of International Power, i.e. Moscow and Washington, an  antagonism  affecting  in  a  destabilizing  manner  the  Geopolitical  Complex  of  the  Mediterranean and in the Western Balkans regions as a main focal point. The term new Cold War-style is used so as to highlight the fact that there exists a considerable ideological distance between these two Poles (the same applies albeit in a different manner for the relations between Washington and Beijing), as was the case during the Cold War. The ideological difference in this case consists of the contrast between the neoliberal Western approach and the identitarian conservative approach of the East spearheaded by Moscow. Our analysis is based on the classic Anglo-Saxon geopolitical school and especially on N.J. Spykman’s «containment model», as the latter has been modified by Z. Brzesinsky. Our methodological approach is based on Systemic Geopolitical Analysis.

Knowledge of the geopolitical reality has been, is and shall be a challenge for political and spiritual leadership. The dominant actors in the globe are equipped with notable centers of research and study concerning the geopolitical reality. In this manner and taking into account the geopolitical models that derive from research they are able to plan their relative hegemonic or dominant international strategies. The current reality, though, is characterized by a tendency of revision concerning those traditional hermeneutic models of the Cold War period, a period during which known and ‘safe’ answers were provided for all social, political, economic and philosophical matters. These traditional ‘holistic’ models, which were applied on specifi c state actors and groups of state actors, were two: i) the socialist model and its dialectic opposite, ii) the liberal model. These two philosophical and ideological axes were complemented by the geopolitical model created by Nicholas J. Spykman (1893-1943), according to which there occurs a worldwide antagonism between Land Powers (Warsaw Pact, Soviet Union and satellite states) and Sea Powers (US, Great Britain, Japan, NATO and satellite states). This division led to the geopolitical, ideological, defensive, economic and therefore geostrategic alignment of the participating states into two clashing worlds, i.e. the Eastern and the Western world. This dominant division was adopted by the relevant elites of the various state actors that were part of the international structures of the International Power Poles. This phenomenon was prevalent throughout the 20th century and was manifested also in the relevant political cultures, dominant ideologies, as well as in the geostrategic approaches of the aforementioned International Power Poles and their respective satellites.

The foundation of NATO on April 4th, 1949 marked in the most exquisite manner the disintegration of the alliance of the US, Great Britain and USSR which lasted during WWII. At the same time it coincided with the introduction of a new post-war system of power equilibrium, with the Cold War as its main characteristic. This total geopolitical confrontation of the two superpowers and their respective satellites extended around the globe, begun in the ruins of post-war Europe, where the long-standing geopolitical ambitions of both sides manifested themselves, reinforced through the reproduction of established myths and stereotypes, as well as national interests. This power equilibrium was based on the framework of values and principles put forth by the UN Charter in 1945 as the bedrock of the postwar international system. The guiding principles of the UN Charter prescribe the delegitimization of the use of violence in international relations as an accepted way of solving international disputes (Articles 2.3 and 2.4), respect of the domestic jurisdiction of any state (Article 2.7), and the right of self-defense, even in its version of collective self defense, as defined in Article 51 (and thereafter in the corresponding Article 5 of the NATO Charter and the corresponding provisions of the Warsaw Pact). The new post-war world order was built amidst an atmosphere of insecurity, fear, distrust and even hate, emanating from both sides. As a consequence Germany was divided between two states, while the whole of Europe was divided between two blocs. The so-called West and the USSR came to a confrontation through the blockade of Berlin by the Soviets (1948-1949). It was during that period that ΝΑΤΟ was created.

The absence of an epistemologically founded geopolitical analysis method that has been internationally observed was the motivation for writing the following contribution. The paper is divided into two parts: i) Definitions and Example analysis and ii) Determination of the Lakatosian Structure of the Systemic Geopolitical Analysis.

This article is divided in three sections; the first is presenting the plethora of fiber optic and power cable geographical distribution, providing to the reader an insight to underwater infrastructure. Readers can bind together the importance of survey, lay, repair and maintenance of underwater cables and pipelines, based on the legal framework provided by the Energy Treaty and UNCLOS. The second section provides a brief report on notions mentioned in the International Energy Treaty. We also mention the Energy Treaty and the Energy Treaty Charter as a case study for pipeline and power cable installations; At the third section, we focus especially at the genesis of UNCLOS with regards to the EEZ maritime zone regime; At this section, we will present the difference between the terms marine research and cable route study, based on the applicable UNCLOS conventional terminology. The last section of this article will be an effort to carefully examine whether these two Treaties are sufficient to regulate transnational cable surveying and laying operations under the current geopolitical frame in the Eastern Mediterranean Sea; as new oil and gas fields are being developed in the region two factors affect the geopolitical equilibrium: 1) The disputed EEZ's in the Eastern Mediterranean, 2) The role of Turkey based on its destabilizing and revisionist stand as this is highlighted by extreme geopolitical behaviors causing the present instability in the geopolitical environment of the Eastern Mediterranean, mainly with regards to the supply of energy from discovered gas reservoirs in the Eastern Mediterranean.

Ἡ κατάστασις σήμερα πιέζει γιὰ τὴ δημιουργίαν-πλησίον τῆς ἰσχυρᾶς καὶ εὐημερούσης οἰκονομικῶς Ἀρμενίας-καὶ ἑνὸς ἀνεξαρτήτου πλέον Κουρδιστάν. Τὸ νέο αὐτὸ κράτος λειτουργῶντας ὡς «buffer state/état tampon» μεταξὺ Ἀράβων, Ἰρανῶν, Σύρων καὶ Ἰρακινῶν καὶ ἐν συνδυασμῷ πρὸς μιὰ ἀπαραιτήτως ἰσχυρὰν Ἀρμενία καὶ τὸ ἤδη ἰσχυρὸ καὶ σταθερὸ ὡς πρὸς τὶς διεθνεῖς του σχέσεις Ἰσραήλ, μποροῦν νὰ ἐγγυηθοῦν τὸ ἀπαραίτητο καθεστὼς ἀσφαλείας στὴν Κεντρικὴ Ἀσία. Ἡ Ρωσσία τοῦ Ποῦτιν, ἡ ἀμερικὴ τῶν Ὀμπάμα καὶ Τρὰμπ ἀλλὰ καὶ τὸ Ἰσραὴλ τοῦ Νετανιάχου ἐπιθυμοῦν διακαῶς μιὰν ἀνάλογη λύση. Ἡ  καθεμία πλευρὰ γιὰ τοὺς δικούς της γεωστρατηγικοὺς λόγους. Ἡ Ρωσσία γιὰ νὰ ἀπομακρύνει τὸν ἰσλαμιστικὸν κίνδυνο ἀπὸ τὰ ἐδάφη τοῦ «ἐγγὺς ἐξωτερικοῦ»της στὴν Κεντρικὴ Ἀσία. Οἱ ΗΠΑ γιὰ νὰ ἀποκτήσουν ἕνα φερέγγυο σύμμαχο καὶ προβολέα ἰσχύος στὴν Μέση Ἀνατολή, στὸν Ἀραβοπερσικὸ Κόλπο καὶ τὸ κέντρο τοῦ ∆ρόμου τοῦ Μεταξιοῦ. Τὸ Ἰσραὴλ γιὰ νὰ ἀποκτήσει χερσαῖο στρατηγικὸ βάθος σὲ ἕνα ἐπισφαλὲς ἰρανο-ἀραβικὸ ἰσλαμιστικὸ περιβάλλον. Ἡ ἐγκατάλειψις τῆς εἰρήνης στὰ χέρια μιᾶς παντουρκιστικῆς τουρκικῆς πολιτικῆς, ἀπὸ πλευρᾶς ∆ύσεως, θὰ σημάνει τὴν ἔναρξη μιᾶς σειρᾶς ἁλυσιδωτῶν ἐκρήξεων μεταξὺ τῶν ἀλλοϋποβλεπομένων δρώντων στὴν περιοχή, ὅπως τὸ Ἰράν, τὸ Πακιστάν, ἡ Ρωσσία, ἡ Σ. Ἀραβία, ἡ Αἴγυπτος καὶ τὸ ἀπολύτως ἀσταθὲς Ἀφγανιστάν. Τὰ ἀποτελέσματα θὰ εἶναι δεινὰ γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ τὸν δυτικὸ πολιτικὸ πολιτισμὸ εἰς τὴν γεωπολιτικὴν αὐτὴν ζώνη. Καὶ αὐτὸ διότι ὁ προϊὼν ἰσλαμιστικὸς χαρακτὴρ τῆς Ἀγκύρας ὁ ὁποῖος ἔχει ἐνταχθεῖ στὸ εὐρύτερο ριζοσπατικὸ ἰσλαμιστικὸ ὄχημα τῆς «διεθνοῦς» τῶν Ἀδελφῶν Μουσουλμάνων9, σίγουρα θὰ προωθήσει τὴν ἐξαγωγὴ τῆς «ἰσλαμικῆς ἐπαναστάσεως» καὶ τῶν ἱεροπολεμικῶν ἀντιλήψεων καὶ στὴν ζώνη τῶν Βαλκανίων. Στὴν φάση ὅμως αὐτὴν ἡ Τουρκία δὲν θὰ κατωρθώσει νὰ πείσει οὔτε κἂν τὸν ἑαυτόν της εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ τὶς δημοκρατικές της πεποιθήσεις, καὶ ὁ Χάρτης τῆς Εὐρυτέρας Μέσης Ἀνατολῆς ἀναδιατάσσεται ἔχοντας αὐτὸ ὡς δεδομένο. Ἴσως τώρα ἦλθε ἡ ὥρα νὰ ἀντιληφθοῦν οἱ «μαθητευόμενοι μάγοι» τῶν διεθνῶν μητροπολιτικῶν ἐπιτελείων τὰ μέχρι σήμερα λάθη τους. Ἐλπίζομε ὅμως νὰ μὴ εἶναι εἶναι ἀργὰ καὶ γι' αὐτούς, ἀλλὰ κυρίως γιὰ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Ὁ συστηματικὸς διωγμὸς τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν στὴν Μέση Ἀνατολὴ ἀπὸ τὶς ριζοσπαστικὲς ἰσλαμιστικὲς τάσεις καὶ ὀργανώσεις, οἱ ὁποῖες ἐξετράφησαν καὶ ἐξωπλίσθησαν ἀπὸ τὴν ∆ύση καὶ τοὺς συμμάχους τους στὴν Μέση Ἀνατολὴ ἐπιδεικνύουν τὴν κατεύθυνση πρὸς τὴν κεντρικὴ Ἀσία τῶν ἰσλαμιστικῶν βλέψεών τους. Ἀνάχωμα σὲ αὐτὲς τὶς βλέψεις στὸν Καύκασο καὶ τὴν περιοχὴ τῆς Κασπίας καὶ τοῦ Εὐξείνου Πόντου ἀποτελεῖ ἡ Ἀρμενία. Ἂν ἡ Ἀρμενία ὑποχωρήσει, τὰ Βαλκάνια εἶναι μιὰ χαμένη ὑπόθεσις γιὰ τὴν ∆ύση καὶ ἕνα νέο Ἐμιρᾶτο γιὰ τὸ ριζοσπαστικὸ Ἰσλὰμ τοῦ ΙSIS καὶ τῶν παρακλαδιῶν τῆς ἀλ Κάϊντα καὶ τῶν Ἀδελφῶν Μουσουλμάνων.

Στὸ Γεωπολιτικὸ Σύμπλοκο τῆς Μεσογείου παρατηρεῖται τοὺς τελευταίους μῆνες μιὰ ἔντονη, ὅσο καὶ ἐπικίνδυνη, κινητικότητα στὸ τμῆμα τῶν ∆υτικῶν Βαλκανίων ἐντὸς τοῦ γεωπολιτικοῦ Ὑποσυστήματος τῶν Βαλκανίων. Ἡ χώρα μας ἔχει τὸ θλιβερὸν προνόμιον νὰ ἀποτελεῖ τὴν τομὴν τῶν δύο ἀσταθῶν Ὑποσυστημάτων τοῦ Μεσογειακοῦ Γεωπολιτικοῦ Συμπλόκου: α) τοῦ Ὑποσυστήματος τῶν Βαλκανίων καὶ β) τοῦ Ὑποσυστήματος Τουρκίας-Ἐγγύς Ἀνατολῆς. Θὰ ἀποδείξομε ἀφ' ἐνὸς ὅτι τὰ δύο αὐτὰ Ὑποσυστήματα εὑρίσκονται σὲ ἔντονη ὅσο καὶ ἀσταθῆ συλλειτουργία στὴν παροῦσα συγκυρία, καὶ ἀφ' ἑτέρου θὰ ἀναδειχθεῖ ὁ κύριος γεωπολιτικὸς παράγων, γενεσιουργὸς τῆς ἀσταθείας αὐτῆς, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Ἐνεργειακὴ Ἀσφάλεια. Ἐπίσης θὰ καταδειχθοῦν οἱ βασικοὶ πόλοι διεθνοῦς ἰσχύος, ἡ Μόσχα καὶ ἡ Οὐάσιγκτων, ὁ νεοψυχροπολεμικοῦ τύπου ἀνταγωνισμὸς τῶν ὁποίων θέτει σὲ ἀποσταθεροποιητικὴ δυναμικὴ τὸ Γεωπολιτικὸ σύμπλοκο τῆς Μεσογείου μὲ κύρια ἑστία τὰ ∆υτικὰ Βαλκάνια. Ὁ ὅρος "νεοψυχροπολεμικοῦ τύπου" χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ τονισθεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ὑπάρχει σημαντικὴ ἰδεολογικὴ ἀπόστασις μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν πόλων (καὶ φυσικὰ —ἀλλὰ περισσότερον συγκεκαλυμμένος— μεταξὺ Οὐάσιγκτων καὶ Πεκίνου), ὅπως κατὰ τὴν περίοδον τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου. Ἡ ἰδεολογικὴ διαφορὰ στὴν περίπτωση αὐτὴν ἔγκειται στὴν δυτικὴ κοσμοπολιτικὴ καὶ ἀκραίως νεοφιλελεύθερη δυτικὴ προσέγγιση καὶ τὴν ἐθνο-ταὐτοτικὴ συντηρητικὴ προσέγγιση τῆς Ἀνατολῆς, μὲ προεξάρχοντα πόλο τὴν Μόσχα. Τὸ θεωρητικὸ ὑπόβαθρο τῆς παρούσης ἀναλύσεως εἶναι αὐτὸ τῆς κλασικῆς ἀγγλοσαξωνικῆς γεωπολιτικῆς σχολῆς μὲ ὑπόδειγμα αὐτὸ τοῦ Ν. J. Spykman ὅπως ἐξελίχθηκε ἀπὸ τὶς προσεγγίσεις τοῦ Ζ. Brzezinsky καὶ ἡ μεθοδολογικὴ προσέγγισις αὐτὴ τῆς Συγχρόνου Συστημικῆς Γεωπολιτικῆς Ἀναλύσεως.

Ἡ γνῶσις τῆς γεωπολιτικῆς πραγματικότητος ἀπετέλεσε, ἀποτελεῖ καὶ θὰ ἀποτελεῖ πάντοτε πρόκληση πρὸς τοὺς πολιτικοὺς καὶ πνευματικοὺς ταγούς. Οἱ κρατοῦντες εἰς τὸν Πλανήτη διαθέτουν ἰσχυρὰ κέντρα μελέτης τῆς γεωπολιτικῆς πραγματικότητος, ὥστε λαμβάνοντες ὑπ' ὄψιν τὰ προκύπτοντα γεωπολιτικὰ ὑποδείγματα νὰ προβοῦν στὴν χάραξη τῶν ἀντιστοίχων ἡγεμονικῶν ἢ κυριαρχικῶν διεθνῶν στρατηγικῶν τους. Το παρόν κείμενο αναφέρεται στη χρήση της γνώσεως στις γεωπολιτικές επιδιώξεις των κρατούντων της γης.

Το παρόν κείμενο εξετάζει συγκριτικά τα απαιτήματα-συμπεράσματα της θεωρίας του N. J. Spyman (1943) με την απόρρητη έκθεση (1945) του καθηγητού της Σορβόννης Alexandre Kojève προς τον στρατηγό Charles André Joseph Marie de Gaulle, περί δημιουργίας της ΕΚΑΧ και μετάπειτα ΕΟΚ και ΕΕ, υπό το φως της δημιουργίας μιας "Λατινικής Αυτοκρατορίας" αποτελουμένης από την προεξάρχουσα εις αυτήν Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία, με τις αποικίες τους, οι οποίες θα λειτουγούσαν ως ενδιάμεση ζώνη ασφαλείας μεταξύ της "Αγγλοσαξωνικής Αυτοκρατορίας" και τις Σλαβοορθοδόξου Σοβιετικής Αυτοκρατορίας.

Η παρούσα επιστημονική δημοσίευση, αποτελεί εφαρμογή απλών και σύνθετων γεωπολιτικών δεικτών, των τεσσάρων γεωπολιτικών πυλώνων στη μεθοδολογία της συστημικής γεωπολιτικής αναλύσεως. Ως περίπτωση εξετάζεται η Συριακή Κρίση.