Οι αποφάσεις των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων αποτελούν στοιχεία ιδιαιτέρως κρίσιμα για τη Συστημική Γεωπολιτική Ανάλυση διότι δυνητικώς, μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη ανακατανομή της ισχύος σε συστημικό, υποσυστημικό και υπερσυστημικό επίπεδο. Η UNCLOSΙΙΙ, παρέχει ένα επίσημο νομικό πλαίσιο για τους Ωκεανούς και οι χώρες που την έχουν υπογράψει δεσμεύονται από αυτό. Εντούτοις και τα κράτη που δεν έχουν υπογράψει, δεσμεύονται στο μέτρο που ορισμένες ρυθμίσεις της Σύμβασης έχουν εθιμικό χαρακτήρα, σύμφωνα με τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (εφεξής: ΔΔΧ).Η προβολή της αμυντικής ισχύος σε θέματα διεκδικήσεων υφαλοκρηπίδας ως υποφώσκον και άδηλο πολιτικό μέσο επηρεασμού των αποφάσεων συναντάται πολύ συχνά. Τα κράτη, κατά τις πλείστες των περιπτώσεων, επιδιώκουν την κατοχύρωση που τους προσφέρει η διεθνής νομιμότητα.Ωστόσο, υπάρχουν και περιπτώσεις, όπου μια ισχυρώς αμυντικά χώρα διαφωνεί με το αποτέλεσμα της αποφάσεως των Διεθνών Δικαιϊκών Οργάνων και ισχυρίζεται ότι δεν αναγνωρίζει την διαδικασία λήψεως της αποφάσεως, ούτε και τη ληφθείσα απόφαση. Μία τέτοια υπόθεση είναι αυτή της διαιτησίας στη Νότια Σινική Θάλασσα ανάμεσα στις Φιλιππίνες και την Κίνα, όπως παλαιότερα της απόφασης του ΔΔΧ επί της διαφοράς ανάμεσα στη Νικαράγουα και τις ΗΠΑ. Η ενδεδειγμένη από το διεθνές δίκαιο λύση μιας διαφοράς και τα όρια που τίθενται από αυτό, επιδρούν στην ανακατανομή της ισχύος στο γεωπολιτικώς αναλυόμενο Σύμπλοκο/Σύστημα. Συνεπώς, δεν θα πρέπει να παραλειφθεί το γεγονός ότι η δικανική κρίση επί συγκεκριμένης διακρατικής διαφοράς παραμένει ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για την ενίσχυση της εγκυρότητας του γεωπολιτικού υποδείγματος τάσεων ανακατανομής της ισχύος. Στον Αρκτικό Ωκεανό τα παράκτια κράτη προβάλουν αμυντική ισχύ. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στα πλαίσια της «Expedition Arktika 2007», η Ρωσία πραγματοποίησε την πρώτη κάθοδο στον πυθμένα του Αρκτικού Ωκεανού. Η αποστολή τοποθέτησε σημαία από τιτάνιο στο βυθό του Αρκτικού ωκεανού, 4 χλμ. κάτω από το Βόρειο Πόλο, ακολούθησαν έντονες αντιδράσεις και έγινε πρώτη αναφορά στο ζήτημα της υφαλοκρηπίδας στην περιοχή.Συνεπώς, η παρούσα μελέτη περιλαμβάνει το νομικό μέρος, στο οποίο αναλύονται οι διατάξεις της UNCLOS σχετικά με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και ειδικότερα, την Επιτροπή για τα Όρια της Υφαλοκρηπίδας, η σχετική νομολογία και η διαδικασία οριοθέτησης μέχρι και τις σημερινές εξελίξεις. Κατόπιν, η νομική ανάλυση θα τοποθετηθεί μέσα στο πλαίσιο της συστημικής γεωπολιτικής ανάλυσης, με προσδοκώμενο στόχο την κατασκευή γεωπολιτικού υποδείγματος τάσεων ανακατανομής της ισχύος.

Turkey’s cooperation with the organization of Muslim Brothers has its own strong foundations, representing at the same time the frontline of the Turkish geostrategy towards the leadership of the Ummah and the Muslim World. This is a decade-long proven reality, while it is not visible which part is leading and which is following the other’s strategic behavior. In any case and except for any “metaphysical ideas” of the current Turkish elite, a certain strategic image is produced for Erdoğan and it is related with the profound Islamist-oriented strategy, aiming to Turkey’s upgrade into a regional hegemon absolutely antagonist at a world-wide level. On this line of thought, the current study aims to describe Turkey’s engagement in Libya under the cloak of Ankara’s relation with the Muslim Brotherhood between 2020 and 2021. Comparatively to Turkey’s ambiguent strategy in the case of Gaza escalation of May 2021, general conclusions are reached with regard to the consequences of Neoottoman policies in Maghreb and the Greater Middle East for regional stability and peace.

In the current paper we give a persistent effort to emphasize on the clear present threat posed by Turkey’s Neo-Ottoman Islamic and revisionist role for the Geopolitical Complex of (Middle-East / Balkans / Caucasus).Furthermore, we try and make it abundantly clear that any abandonment of the Greece-Cyprus dipole of Hellenism, which is staunchly protecting Western interests over and across three continents and with such interests firmly grounded on the principles of the civil, pluralistic, European Democracy and Civilization, will deliver the most significant blow to these very Western Interests. A blow, which in fact is using as its “stabbing knife” Islamist Turkey, which has submitted and succumbed to the Organization of the “Muslim Brotherhood”, as well as to the fascist Turkish group of the “Grey Wolves”, two groups which they are both off-springs of International Fascism, work in perfect harmony together.