Abstract:
Η αιγαιακή πολιτική της Ελλάδος κατά τη μεταψυχροπολεμική περίοδο είναι καθ’ όλα ενδεικτική των εγγενών προβλημάτων της ελλείψεως στρατηγικής κουλτούρας μεταξύ των εν Αθήναις ιθυνόντων. Επί του εν λόγω στοιχείου βασίζεται η ανάλυση εντός της παρούσης μελέτης και οι συμπαρομαρτούσες συνέπειες επιχειρείται να υπογραμμισθούν. Αναμφιλέκτως, τα περιθώρια χαράξεως μίας διαφορετικής στρατηγικής πλεύσεως ήταν υπαρκτά εξαιτίας της μείζονος ανακατανομής ισχύος επί πλανητικού και περιφερειακού επιπέδου την επομένη της λήξεως του Ψυχρού Πολέμου, αλλά την προκειμένη συστημική ευκαιρία άδραξε μόνο η Τουρκία, με αποτέλεσμα την πλήρη διατάραξη της ισορροπίας ισχύος εντός του Αιγαιακού Αρχιπελαγικού χώρου. Συνεπώς, με γνώμονα την πάγια εκπεφρασμένη επιλογή διεθνοποιήσεως-ουδετεροποιήσεως του διαύλου Δαρδανελίων-Αιγαίου υπό νατοϊκή σκέπη, η Ελλάς ευρίσκεται ενώπιον της προκλήσεως υλοποιήσεως μίας αξιόπιστης αποτρεπτικής στρατηγικής. Επιτυγχάνει τον εν λόγω σκοπό, με άξονα και την κρισιμοτάτη περίοδο των δεκαετιών του 1990 και του 2000 ούσες μεταβατικές για την πορεία των διακρατικών συσχετισμών εντός του συμπλόκου της Ευρυτέρας Μέσης Ανατολής.
Publisher's Version
