Abstract:
Ἡ τουρκικὴ πολιτικὴ ἡγεσία Νταβούτογλου-Ἐρντογὰν (μὲ αὐτὴν τὴν ἱεραρχικὴ σειρά), ἀντιλαμβάνεται τήν, σὲ βάθος χρόνου, μείωση τῆς στρατηγικῆς σημασίας τῆς Τουρκίας γιὰ τὴν ∆ύση καὶ τὸ ΝΑΤΟ. Ἡ μείωσις αὐτὴ ὀφείλεται στὴν τήξη τῶν πάγων κατὰ μῆκος τοῦ Βορειοανατολικοῦ Περάσματος (Βερίγγειος Πορθμὸς) ποὺ θὰ ἐπιτρέπει σὲ μερικὰ χρόνια στὴν Ρωσσία νὰ πρoσεγγίζει τὰ στρατηγικὰ σημεῖα τοῦ Εἰρηνικοῦ σὲ τρεῖς φορὲς ὀλιγώτερον χρόνο ἀφ' ὅτι οἱ ΗΠΑ. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὑπονομεύει, προϊόντος τοῦ χρόνου, τὴν σπουδαιότητα τῆς Τουρκίας ὡς ἀνασχετικοῦ παράγοντος (μαζῇ μὲ τὴν Ἑλλάδα), τῆς καθόδου τῆς Ρωσσίας στὰ θερμὰ ὕδατα τῆς Μεσογείου καὶ μειώνει σὲ σημαντικὸ βαθμὸ τὸν συνολικὸ ρόλο τῆς Νοτιοανατολικῆς Πτέρυγος τοῦ ΝΑΤΟ. Ἕνα ρόλο ὁ ὁποῖος ἐπικοινωνιακῶς καλύπτεται ἀπὸ τὸ ἠθικο-ἰδεολογικὸ «emballage» τῆς «ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας». Μιᾶς φιλίας ποὺ δὲν παύει νὰ δοκιμάζεται ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα στὸ Αἰγαῖο Πέλαγος καὶ στὴν ΑΟΖ / ΕΕΖ τῆς, ὑπὸ τουρκικὴν κατοχὴ κατὰ τὸ 38% τοῦ ἐδάφους της, Κυπριακῆς ∆ημοκρατίας, κράτους-μέλους τῆς ΕΕ. Το παρόν άρθρο, περιγράφει τη συμπεριφορά της Τουρκίας στη σύγχρονη γεωπολιτική συγκυρία.
