Abstract:

Η αποτρεπτική στρατηγική του Ισραήλ συχνά θεωρείται ένα παράδειγμα προς μίμηση για κράτη, τα οποία αντιμετωπίζουν υπαρξιακές απειλές από πλευράς ισχυροτέρων συμμαχιών ή αναθεωρητικών δρώντων. Οι στρατιωτικές ικανότητες, η πολιτική βούληση, η εκμετάλλευση των από καιρού εις καιρόν ανακατανομών ισχύος και ο στρατηγικός σχεδιασμός, στοιχεία διασυνδεδεμένα με μια εμπεδωμένη στρατηγική κουλτούρα, θέτουν το πλαίσιο μιας αποτελεσματικής αποτροπής ανεξαρτήτου του μεγέθους των διλημμάτων ασφαλείας ή άλλων προβλημάτων
εις το εσωτερικό. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, η Ελλάς αντιμετωπίζει μία ευδιάκριτη απειλή από πλευράς της Τουρκίας και ως εκ τούτου, ευλόγως έχει προκύψει ένας δημόσιος διάλογος αναφορικώς με τον τρόπο διά του οποίου η Αθήνα θα δύνατο να εξισορροπήσει τις νεοοθωμανικές βλέψεις εις τη Βαλκανική, το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο, την Κύπρο ή ακόμη και το Ιόνιο, με την Τουρκία να εμπλέκεται εκεί μέσω της στρατηγικής συνεργασίας της με την Αλβανία και να υποσκάπτει την ελληνική ναυτική πρωτοκαθεδρία δυτικώς του ηπειρωτικού κορμού. Εντός του συγκεκριμένου πλαισίου, το παρόν κείμενο επιχειρεί να εξετάσει τους λόγους για τους οποίους η ισραηλινή αποτρεπτική στρατηγική έναντι των απειλών κρατικής επιβιώσεως θεωρείται επιτυχής, το ενδεχόμενο να υφίστανται ομοιότητες ή διαφορές σχετικώς με την διϊστορική ιδιοσυστασία των απειλών κατά του Ισραήλ και της  Ελλάδος και εν τέλει, πώς αξιολογείται σήμερα η ελληνική αποτρεπτική στρατηγική. Εν κατακλείδι, βασικός σκοπός είναι η σκιαγράφηση δυνητικών προοπτικών συγκλίσεως συμφερόντων και συναντιλήψεως επί προκλήσεως ασφαλείας μεταξύ Ισραήλ και Ελλάδος κυρίως αναφορικώς με την Ανατολική Μεσόγειο.