Abstract:
Ὁ σκοπὸς τοῦ παρόντος πονήματος εἶναι σαφής. Προσπαθεῖ νὰ ἐκφράσει διαυγῶς μιὰν πραγματικότητα: τὴν κατ’ ἐξοχὴν ἐπιβολὴ καὶ ἐπικυριαρχία τῶν ἐπιταγῶν τῆς γεωπολιτικῆς ἐπὶ τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ διεθνοῦς δικαίου. Αὐτὸ καθίσταται ἀπολύτως σαφὲς κατόπιν τῆς μελέτης στοιχείων ἐντοπιζομένων σὲ περιπτώσεις ὅπως «ἡ τύχη» τῶν μέτρων οἰκοδομήσεως ἐμπιστοσύνης ποὺ συνεζητήθησαν τὴν 17η Μαΐου 1988 μεταξὺ τῶν δύο -τότε- ὑπουργῶν ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Τουρκίας Παπούλια καὶ Γιλμὰζ στὴν Βουλιαγμένη, ὅπως καὶ τῆς Συμφωνίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως τῆς 8ης Σεπτεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους, ποὺ καθώριζε τὶς «κατευθηντήριες γραμμὲς γιὰ τὴν πρόληψη ἀτυχημάτων καὶ ἐπεισοδίων στὰ διεθνῆ ὕδατα καὶ τὸν διεθνῆ ἐναέριο χῶρο.
