Το παρόν άρθρο αναφέρεται στις ἰσλαμικὲς ὀργανώσεις καὶ αναλύει ενδελεχώς τον ρόλο τους, ειδικότερα στὴν πολιτικοϊστορικὴ πορεία της Τουρκίας. Εν ολίγοις, ο συγγραφέας αποδεικνύει ότι τὸ Ἰσλὰμ αποτελεί τὸ κυρίαρχο καὶ οὐσιαστικὸ ἰδεολογικὸ ὑπόβαθρο καὶ τὸν κύριο γνώμονα γιὰ τὴν πολιτικὴ δράση τῶν μουσουλμάνων. Ἀποδεικνύει επίσης, ὅτι οἱ ρίζες τῶν ἰσλαμικῶν ἀδελφοτήτων ἐντοπίζονται στὴν προσπάθεια τῆς καλπαζούσης ἐκκοσμικεύσεως, τοῦ ἀκρίτου ὅσο καὶ βιαίου ἐκδυτικισμοῦ εἰς μίαν κοινωνίαν ἡ ὁποία σὲ εὐρὺ κοινωνικὸ καὶ πολιτιστικὸ ἐπίπεδο ἀπέχει πολύ, χωρὶς αὐτὸ νὰ ἀποτελεῖ μομφή, ἀπὸ τὸν μέσον ἰδεότυπο τῆς μεταβιομηχανικῆς δυτικῆς κοινωνίας.