Moscow managed to "diplomatically" contain the Baku-Yerevan-Stepanakert explosion since Russia reemerged in a dominant and decisive way as a peacekeeping military and economic actor in the Armenia-Azerbaijan dipole. In fact, Russia stopped more bloodshed, might drive it away from its "regular" ally, Turkey, and cut all ties with Azerbaijan handing it over to the West. Therefore, this explains Moscow's initiative to propose solutions to the Pashinyan government inclusive of a peaceful return of Azeri refugees from areas of Sushi, before its eventual handover to the Azeris, under the guarantee of Russia's own military presence in order to "ensure cohabitation between Armenian residents and Azeri repatriates". However, these proposals, which would have meant Artsakh's "losing" of a single province (Sushi), were not accepted by Pashinyan, precisely because of his effort to avoid all Russian presence in the region. After all, his Government's members also pushed in this direction. His mistake, however, proved to be huge and the price was paid by the unfortunate Armenians of Artsakh.

Η αποτρεπτική στρατηγική του Ισραήλ συχνά θεωρείται ένα παράδειγμα προς μίμηση για κράτη, τα οποία αντιμετωπίζουν υπαρξιακές απειλές από πλευράς ισχυροτέρων συμμαχιών ή αναθεωρητικών δρώντων. Οι στρατιωτικές ικανότητες, η πολιτική βούληση, η εκμετάλλευση των από καιρού εις καιρόν ανακατανομών ισχύος και ο στρατηγικός σχεδιασμός, στοιχεία διασυνδεδεμένα με μια εμπεδωμένη στρατηγική κουλτούρα, θέτουν το πλαίσιο μιας αποτελεσματικής αποτροπής ανεξαρτήτου του μεγέθους των διλημμάτων ασφαλείας ή άλλων προβλημάτωνεις το εσωτερικό. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, η Ελλάς αντιμετωπίζει μία ευδιάκριτη απειλή από πλευράς της Τουρκίας και ως εκ τούτου, ευλόγως έχει προκύψει ένας δημόσιος διάλογος αναφορικώς με τον τρόπο διά του οποίου η Αθήνα θα δύνατο να εξισορροπήσει τις νεοοθωμανικές βλέψεις εις τη Βαλκανική, το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο, την Κύπρο ή ακόμη και το Ιόνιο, με την Τουρκία να εμπλέκεται εκεί μέσω της στρατηγικής συνεργασίας της με την Αλβανία και να υποσκάπτει την ελληνική ναυτική πρωτοκαθεδρία δυτικώς του ηπειρωτικού κορμού. Εντός του συγκεκριμένου πλαισίου, το παρόν κείμενο επιχειρεί να εξετάσει τους λόγους για τους οποίους η ισραηλινή αποτρεπτική στρατηγική έναντι των απειλών κρατικής επιβιώσεως θεωρείται επιτυχής, το ενδεχόμενο να υφίστανται ομοιότητες ή διαφορές σχετικώς με την διϊστορική ιδιοσυστασία των απειλών κατά του Ισραήλ και της  Ελλάδος και εν τέλει, πώς αξιολογείται σήμερα η ελληνική αποτρεπτική στρατηγική. Εν κατακλείδι, βασικός σκοπός είναι η σκιαγράφηση δυνητικών προοπτικών συγκλίσεως συμφερόντων και συναντιλήψεως επί προκλήσεως ασφαλείας μεταξύ Ισραήλ και Ελλάδος κυρίως αναφορικώς με την Ανατολική Μεσόγειο.

Undisputedly, the 61st round of Greek-Turkish exploratory talks has not comeas something totally unexpected. Several signs at the level either of Greece’s internal policy-making processes or the one of international alliances have indicated that Ankara sought persistently for a lifeline and finally, this was given by Athens. The current paper describes analytically the evolutions before the “Greek-Turkish dialogue”, makes an extensive analysis of the content of recent agreements of EEZ delineation and proceeds into policy proposals with regard to how Greek geostrategy has to be formed while it stands critical against current strategic decisions. For this reason and on the eve of the “dialogue”, relevant questions are posed: Under what conditions will it take place? With what correlations of power at operational level? How far does Turkey intend to go in order to shape these correlations to its benefit and to what extent does Greece intend to continue to back down, given that making concessions all the time gives rise to new demands? Citing maps and law texts, this paper gives emphasis on the pathogenies of Greek foreign policy and how these are reflected onto current policies.