Il reste juste à souligner qu’en ce qui concerne la terminologie arbitraire du discours en apparence historique ou géographique, la responsabilité n’incombe ni à l’Histoire ni à la Géographie, mais à ceux qui se prétendent historiens ou géographes. La question est posée en ces termes chez Gearóid Ó Tuathail (dorénavant G.T.) et son essai intitulé Critical Geopolitics (Géopolitique Critique).1 Il s’agit d’un ouvrage ambivalent, qui présente au lecteur d’une part le plaisir intellectuel de pouvoir trouver et identifier des événements internationaux, méticuleusement groupés en catégories d’ordre chronologique, accompagnés d’une analyse intelligente en fonction de leurs éléments constitutifs, à savoir des données économiques, idéologiques et culturelles. D’autre part, nous autres lecteurs avons eu la satisfaction d’y retrouver en partie nos propres analyses sur les événements présentés par G.T. sans que cela ne nous pose un certain nombre de questions. Tout de même, pour l’auteur du présent article, l’analyse géopolitique n’a pas d’idéologie, ni de fixations ethnocentriques; elle n’est pas sous le contrôle des éléments nationalistes qui rendent service aux impérialismes des Métropoles contemporaines.

The remarks presented in this article focus on the importance of Afghan-Pakistani Islam with the Salafist, Takfirist and internationalist holy war tendencies and linkages within the context of the Iraq-Lebanon axis. The subversive potential of the Islamist movement, combined with the export of Shiite Islamist extremism through Tehran, emerge as significant factors of instability in the region. Also, the tolerance exhibited by Washington, with regard to the formation and activity of extremist Salafist movements, to counterbalance Iran’s export of Islamist subversive practices to the countries of the region (Lebanon, Iraq, Hamas-Gaza), is considered dangerous and requiring revision. Finally, a general strategy plan is proposed for establishing peace in the region, by removing the ideological footholds of the cores of the nationalist and internationalist Islamist movement.

Τὸ παρὸν κείμενον, χρησιμοποιῶντας τὴν μεθοδολογία τῆς Συστημικῆς Γεωπολιτικῆς Ἀναλύσεως (Systemic Geopolitical Analysis), προσεγγίζει τὸ ζήτημα τῶν δυνατοτήτων σταθεροποιήσεως τοῦ γεωστρατηγικοῦ περιβάλλοντος τοῦ Ἰσραὴλ θεωρῶντας ὅτι ἡ διανυομένη συγκυρία παρουσιάζει ἰδιαίτερη εὐπάθεια ἀναφορικῶς πρὸς τὴν βελτίωση τῆς σταθερότητος στὸ κομβικὸ αὐτὸ σημεῖο γιὰ τὶς γεωστρατηγικὲς ἰσορροπίες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Στὸ παρὸν κείμενο ὁρίζονται τὰ κατωτέρω τρία, γεωστρατηγικῆς φύσεως καὶ μέσου Συστημικοῦ ἐπιπέδου1 δεδομένα, ἀλλὰ μὲ τὰ ποιοτικὰ χαρακτηριστικὰ τῆς προ-Ὀμπάμα ἐποχῆς: i) τοῦ διατηρουμένου συγκρουσιακοῦ κλίματος μεταξὺ PKK καὶ τουρκικῶν στρατευμάτων στὴν Ν/Α Τουρκία καὶ στὸ βόρειο Ἰρὰκ μὲ τὶς ἐπακόλουθες τουρκικὲς ἐπιθέσεις, ii) τῆς διαφαινομένης ἀσταθείας στὸν νότιο Λίβανο, ὅπου ἡ ἀνάμιξις τῆς ∆αμασκοῦ προκαλεῖ ἀντιδράσεις ἀπὸ πλευρᾶς της χειραφετημένης πλέον, καὶ μὲ ὑψηλὸν κῦρος στοὺς σηιτικοὺς πληθυσμοὺς τῆς χώρας, Χεζμπαλᾶ. Τὰ γεγονότα αὐτὰ δὲν ἐπιτρέπουν τὴν σταθεροποίηση τῶν ὅποιων θετικῶν ὑπερσυστημικῶν καὶ ἐνδοσυστημικῶν πολιτικο-οἰκονομικῶν συντελεστῶν τῆς παρούσης συγκυρίας καὶ iii) τῆς ὑπαρχούσης στασιμότητος στὴν δυναμικὴ τῆς Ἀναπόλεως (26-28 Νοεμβρίου 2007), λόγῳ τῆς ἀμφισήμου στάσεως τῆς ∆αμασκοῦ.

Ἡ ἐπικρατοῦσα ἀγγλοσαξωνικὴ γεωστρατηγικὴ προσέγγισις, ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν περίοδο τοῦ ψυχροῦ πολέμου ἐκφράζεται ἀπολύτως ἀπὸ δύο σημαντικωτάτους ἀγγλοσάξωνες γεωγράφους καὶ γεωπολιτικοὺς: τὸν Sir Halford Mackinder (1861-1947) καὶ τὸν Nicholas Spykman (1893-1943). Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον προκύπτει ἀπὸ τὰ συγκεκριμένα γεωπολιτικὰ μοντέλα εἶναι ὅτι τὸ στρατηγικὸ τμῆμα τῆς Rimland τὸ ὁποῖον παραμένει ὡς σημεῖον ἀσταθείας καὶ γιὰ τὴν περίπτωση τῆς νοτιοανατολικῆς πτέρυγος τοῦ ΝΑΤΟ, εἶναι ἡ κατακόρυφος γεωγραφικὴ ζώνη τοῦ αἰγαιακοῦ ἀρχιπελάγους καὶ ἡ συνέχειά της στὴν Κρήτη καὶ τὴν Κύπρο. Τὸ ἀγγλοσαξωνικὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν διατήρηση τοῦ στρατηγικοῦ ἐλέγχου αὐτῶν τῶν σημείων ὑπῆρξε διακαὲς καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ Κ΄ αἰῶνος καὶ ἔφθασε στὰ κορυφαῖά του σημεῖα κατὰ τὴν περίοδο τοῦ ψυχροῦ πολέμου. Το παρόν κείμενο αναφέρεται στον Βρεταννικὸ Παράγων, στον Κυπριακὸ Ἀγὼν καὶ στὰ Σεπτεμβριανά τοῦ 1955.

Οἱ δύο θεμελιωτὲς τῆς ἀγγλοσαξωνικῆς σχολῆς τῆς γεωπολιτικῆς, οἱ γεωγράφοι Sir Halford Mackinder (1861-1947) καὶ Nicholas J. Spykman (1893-1943) καὶ τὰ ἀντίστοιχα γεωστρατηγικά τους Ὑποδείγματα ἔχουν ἀσφαλῶς ἔντονες ἐπιρροὲς ἀπὸ τὶς διπλωματικὲς πραγματικότητες τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος. Οἱ δύο γεωγράφοι κατέγραψαν κάθε φυσικο-γεωγραφικὸ καὶ οἰκονομικο-γεωγραφικὸ παράγοντα τῆς Εὐρασίας, στὴν ὁποίαν περιλαμβάνονται καὶ τὰ Βαλκάνια. Η παρούσα εισήγηση αναφέρεται στους Βαλκανικούς Πολέμους τοῦ 1912-13 ὡς περιπτωσιολογικὴ μελέτη στὰ Γεωπολιτικὰ καὶ Γεωστρατηγικὰ Ὑποδείγματα τῶν Sir Halford Mackinder καὶ Nicholas Spykman.