Publications by Year: 2012

An attempt is made to explore the vertical structure of the surface explosive cyclones in the Mediterranean on a climatological basis during the cold period of the year in order to get a better insight in the interaction between the upper and lower levels responsible for the genesis and evolvement of the phenomenon. The vertical profile of the explosive cyclones was examined with the aid of the vertical tracing software of the University of Melbourne Cyclone Tracking Algorithm, using the 1 × 1° spatial resolution of ERA-40 reanalysis data. It was found that about 57 % of the track steps of surface explosive cyclones extend up to 500 hPa. The north-westward tilting of the surface cyclones with height during the stage of explosive cyclogenesis, with a mean distance of 350 km between mean sea and 500 hPa levels, confirms the importance of baroclinicity. About 45 % of the surface explosive cyclones reached their maximum depth before their 500 hPa counterparts, implying the role of surface processes. © 2012 Springer-Verlag.

Composite TiO 2 photocatalytic ultrafiltration (UF) membranes were developed through chemical vapour layer-by-layer deposition (LBL/CVD) of TiO 2. The technique comprised chemisorption or physisorption of the titanium isopropoxide (TTIP) vapour and a subsequent oxidative treatment in order to promote the precursor condensation and generate new adsorption sites for the accomplishment of the successive adsorption/surface reaction steps. Both membrane sides were covered with TiO 2 photocatalyst without affecting the high water recovery efficiency. For reasons of comparison, one of the membranes was prepared through TiO 2 nanoparticle growth (NPG/CVD), a procedure extensively studied in a previous work of our group. The membrane efficiency in photo degradation of methyl orange was evaluated in an innovative continuous flow reactor, applying UV irradiation on the annular and bore surfaces. The membranes developed through the physisorption path were highly efficient in the decomposition of azo-dye pollutant, exhibiting low adsorption-fouling tendency and high water permeability. © 2011 Elsevier B.V.

Aim: The purpose of this study was to compare two single agents paclitaxel (intravenous) versus vinorelbine (oral) in non-small cell lung cancer (NSCLC) patients with performance status (PS):2. Patients and Methods: The patients were randomized to receive either oral vinorelbine 60 mg/m 2 on days I, 8, 15 every 4 weeks for 4 cycles (group A) or paclitaxel 90 mg/m 2 intravenously for 1 h on days 1, 8, 15 every 4 weeks for a total of 4 cycles (group B). Results: Among the 74 eligible patients (36 in arm A and 38 in arm B) in arm A, two (6%) had a partial response (95% Cl, 0.7-18.7) and 5 (14%) had stable disease (95% CI, 4.7-29.5). In arm B, five (13%) had a partial response (95% CI, 4.4-28.1) and 7 (18%) had stable disease (95% CI, 7.7-34.3). No significant difference was found in terms of clinical benefit between the two groups after two cycles of treatment except for appetite in favour of paclitaxel (p=0.01). Median survival was 3.1 months (95% CI, 2.2-4.0) for arm A and 5.1 months (95% CI, 2.7-7.6) for arm B (p=0.95). Toxicity was mild and only alopecia was more profound in the patients of arm B (p=0.008). Conclusion: No significant difference was found in clinical benefit between PS:2 NSCLC patients treated with either vinorelbine or paclitaxel.

We present a catalog of photometric and spectroscopic data collected during and around of EE Cep eclipses in 1997, 2003 and 2008/9. The photometric data were obtained with 25 different instruments, mainly in Johnson-Cousins UBV(RI)C bands, and some small sets of the data were obtained with narrow interference filters, placed on, or around of H-alpha and H-beta lines. The photometry from the last two eclipses have been compiled into the set of consistent photometric data in UBV(RI)C bands, that has been used in the paper to modelling of the eclipses in EE Cep system. The 100 of spectra released in this catalog were obtained with 8 of different spectrographs at low, medium and high resolutions (R in range ~2000-48000). About half of them (54 spectra) cover narrow ranges of order 200 Angstroms with H-alpha, H-beta lines or NaI dublet, and the second part (46 spectra) cover longer ranges of wavelengths - several thousands of Angstroms in the visual domain or in the near infrared. (7 data files).

This study is based on observations obtained with the 1.3-m Warsaw telescope at the Las Campanas Observatory, Chile, during the OGLE-II and OGLE-III projects, between 1997 and 2008. (4 data files).

X-ray mosaic images from combined EPIC pn and MOS data of the SMC region centred at RA=01:00:30, DE=-72:28:00 (J2000). The three images were produced in the three energy bands 0.2-1.0keV, 1.0-2.0keV, and 2.0-4.5keV. The images are exposure-corrected and for EPIC pn out-of-time event subtracted, but not detector-background subtracted and not vignetting-corrected. (4 data files).

The serum levels of several angiogenic cytokines are increased in patients withWaldenström macroglobulinemia (WM). Angiopoietin-2 is also increased and the balance of angiopoietin-1/angiopoietin-2, which antagonize for the receptor tyrosine kinase Tie-2 is in favor of angiopoietin-2. Lymphoplasmacytic cells may produce VEGF, but they also produce large amounts of CCL-3 which attracts macrophages, and probably mast cells. Mast cells support lymphoplasmacytic cells and may also produce VEGF. VWF is stored in the Weibel-Palade bodies together with several other mediators, including angiopoietin-2. The endothelial cells (ECs) release the content of Weibel-Palade bodies in response to stimuli, such as VEGF and VWF and other molecules (such as angiopoitein-2) are released simultaneously. VWF may also have an inhibitory activity in the constitutive VEGFR-2-dependent pathway(s), which promote EC migration.

Waldenström's macroglobulinemia (WM) is a distinct B-cell lymphoproliferative disorder that is characterized by infiltration of the bone marrow with lymphoplasmacytic cells and by an IgM monoclonal gammopathy. Both type I and type II cryoglobulins may be associated with WM. About 10-20% of patients with the diagnosis of WM have cryoglobulins, but clinically evident type I cryoglobulinemia occurs in less than 5% of WM patients. In type I cryoglobulinemia, the signs and symptoms are mainly related to the physicochemical properties of the monoclonal IgM and immune phenomena do not develop. In type II cryoglobulinemia, the symptoms are related to the immune phenomena, with vasculitis of small and medium-sized vessels as the most common finding. However, the clinical features of types I and II cryoglobulinemia may overlap. Plasmapheresis/plasma exchange is very effective for the immediate reduction of the amount of circulating type I cryoglobulins and immediate anti-lymphoma treatment with highly effective regimens should be considered concomitantly or following plasma exchange. In WM patients with type II cryoglobulinemia, plasmapheresis may not be as effective and immunosuppressive therapies should be considered, including rituximab. © 2012 Springer-Verlag Italia. All rights reserved.

Xanthan gum is a polysaccharide that is widely used as stabilizer and thickener with many industrial applications in food industry. Our aim was to estimate the ability of Xanthomonas campestris ATCC 13951 for the production of xanthan gum by using whey as a growth medium, a by-product of dairy industry. X. campestris ATCC 13951 has been studied in batch cultures using a complex medium for the determination of the optimal concentration of glucose, galactose and lactose. In addition, whey was used under various treatment procedures (de-proteinated, partially hydrolyzed by β-lactamase and partially hydrolyzed and de-proteinated) as culture medium, to study the production of xanthan in a 2 l bioreactor with constant stirring and aeration. A production of 28 g/l was obtained when partially hydrolysed β-lactamase was used, which proved to be one of the highest xanthan gum production reported so far. At the same time, an effort has been made for the control and selection of the most appropriate procedure for the preservation of the strain and its use as inoculant in batch cultures, without loss of its viability and its capability of xanthan gum production. The pre-treatment of whey (whey permeate medium hydrolyzed, WPH) was very important for the production of xanthan by the strain X. campestris ATCC 13951 during batch culture conditions in a 2 l bioreactor. Preservation methods such as lyophilization, cryopreservation at various glycerol solution and temperatures have been examined. The results indicated that the best preservation method for the producing strain X. campestris ATCC 13951 was the lyophilization. Taking into account that whey permeate is a low cost by-product of the dairy industry, the production of xanthan achieved under the studied conditions was considered very promising for industrial application.

Context. Although numerous archival XMM-Newton observations existed towards the Small Magellanic Cloud (SMC) before 2009, only a fraction of the whole galaxy had been covered. Aims: Between May 2009 and March 2010, we carried out an XMM-Newton survey of the SMC, to ensure a complete coverage of both its bar and wing. Thirty-three observations of 30 different fields with a total exposure of about one Ms filled the previously missing parts. Methods: We systematically processed all available SMC data from the European Photon Imaging Camera. After rejecting observations with very high background, we included 53 archival and the 33 survey observations. We produced images in five different energy bands. We applied astrometric boresight corrections using secure identifications of X-ray sources and combined all the images to produce a mosaic covering the main body of the SMC. Results: We present an overview of the XMM-Newton observations, describe their analysis, and summarise our first results, which will be presented in detail in follow-up papers. Here, we mainly focus on extended X-ray sources, such as supernova remnants (SNRs) and clusters of galaxies, that are seen in our X-ray images. Conclusions: Our XMM-Newton survey represents the deepest complete survey of the SMC in the 0.15 - 12.0 keV X-ray band. We propose three new SNRs that have low surface brightnesses of a few 10-14 erg cm-2 s-1 arcmin-2 and large extents. In addition, several known remnants appear larger than previously measured at either X-rays or other wavelengths extending the size distribution of SMC SNRs to larger values. Based on observations with XMM-Newton, an ESA Science Mission with instruments and contributions directly funded by ESA Member states and the USA (NASA).Table 1 is available in electronic form at http://www.aanda.orgFITS images are only available at the CDS via anonymous ftp to cdsarc.u-strasbg.fr (130.79.128.5) or via http://cdsarc.u-strasbg.fr/viz-bin/qcat?J/A+A/545/A128

In the course of the XMM-Newton survey of the Small Magellanic Cloud (SMC), two new bright X-ray sources were discovered exhibiting the spectral characteristics of high-mass X-ray binaries - but revealing only weak evidence for pulsations in just one of the objects (at 153 s in XMMU J010743.1-715953). The accurate X-ray source locations permit the identification of these X-ray sources with Be stars, thereby strongly suggesting that these systems are new Be/X-ray binaries. From blue spectra the proposed classification for XMMU J010633.1-731543 is B0.5-1Ve and for XMMU J010743.1-715953 it is B2IV-Ve.

We review recent results of the first dedicated monitoring programme for supersoft X-ray source (SSS) states of classical novae (CNe) in the central region of the Andromeda galaxy ({M 31}), performed in high-cadence campaigns with {XMM-Newton } and Chandra. After the first three years we had detected 21 novae in X-rays (17 new), thereby discovering peculiar objects and increasing the number of known {M 31} novae with SSS state to 60. This is the largest sample known in any galaxy and we used it to carry out the first statistical analysis of novae in X-rays. We found several correlations between optical and SSS parameters, and carried out a simulation on the completeness of our monitoring as well as the first nova population study in X-rays. This shows that X-ray surveys of CNe populations are a powerful tool to address the open questions connected to these objects.

Το παρόν κείμενο αποτελέι άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Μάζη, σε συνεργασία με τον Κυριάκο Πατραγά, για τις προϋποθέσεις κηρύξεως τοῦ γκεχάντ και την ἀπόλυτη ἐξουσία τοῦ χαλίφη, σύμφωνα με το ισλαμικό δίκαιο.

Στόχος της μελέτης αυτής είναι, υπό το πρίσμα της σύγχρονης θεωρίας και έρευνας της αναπτυξιακής ψυχολογίας και της αναπτυξιακής ψυχοπαθολογίας, να εντοπίσει και να αναδείξει τα σημεία επαφής ανάμεσα στην αναδυόμενη ενηλικίωση και στις γνωσιακές συμπεριφοριστικές προσεγγίσεις, ή, με άλλα λόγια, να δείξει ότι η γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία είναι μια αναπτυξιακά κατάλληλη μέθοδος θεραπείας για την αναδυόμενη ενηλικίωση. Υπενθυμίζεται ότι κύριες αρχές της γνωσιακής συμπεριφοριστικής θεραπείας γενικά είναι ότι (α) η γνωστική δραστηριότητα επηρεάζει τη συμπεριφορά, (β) η γνωστική δραστηριότητα είναι δυνατόν να τροποποιηθεί και (γ) η επιθυμητή αλλαγή στη συμπεριφορά είναι δυνατόν να επιτευχθεί μέσω της γνωστικής αλλαγής (Dobson & Dozois, 2000). Έχει υποστηριχθεί (Reinecke, Dattilio, & Freeman, 1996) ότι η γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία ενέχει τέτοια δυναμική, που της επιτρέπει να προσαρμόζεται στις αναπτυξιακές απαιτήσεις κάθε περιόδου, ωστόσο δεν έχουν γίνει ακόμη αρκετές προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση. Η μελέτη διαρθρώνεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος, περιγράφονται η φύση και τα αναπτυξιακά χαρακτηριστικά της αναδυόμενης ενηλικίωσης και παρουσιάζονται, ενδεικτικά, ερευνητικά ευρήματα από πρόσφατη σχετική έρευνα στην Ελλάδα. Επίσης, γίνονται αναφορές στην ψυχική υγεία γενικά κατά την περίοδο αυτή και στην κατάθλιψη, ως παράδειγμα, ειδικά (με μια μικρή παρένθεση για το ρόλο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην περίοδο αυτή). Στο δεύτερο μέρος, αναλύονται με μεγαλύτερη αμεσότητα οι λόγοι για τους οποίους η γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία είναι σύστοιχη με τις αναπτυξιακές ανάγκες και τις κοινωνικές απαιτήσεις της αναδυόμενης ενηλικίωσης.

Πρόκειται για την έκδοση των πρακτικών του διεθνούς συνεδρίου για τον Friedrich Schiller, το οποίο έλαβε χώρα στην Αθήνα, στις 5 και 6 Νοεμβρίου 2010. Την έκδοση των πρακτικών επιμελήθηκαν η Κατερίνα Μητραλέξη και η Αναστασία Αντωνοπούλου, οι οποίες υπογράφουν και την εκτενή εισαγωγή του τόμου των πρακτικών. Το συνέδριο αυτό διοργανώθηκε από το Τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με αφορμή τους εορτασμούς ανά την Ευρώπη της επετείου των 250 χρόνων από τη γέννηση του ποιητή, δραματουργού και στοχαστή Friedrich Schiller (1759-1805), αλλά κυρίως προκειμένου να προωθήσει  την έρευνα του έργου του, μετά τη διαπίστωση ότι, παρά την αξιοσημείωτη απήχηση που ανέκαθεν απολάμβανε το έργο του Σίλλερ στην Ελλάδα, από τις αρχές του 19ου αιώνα έως πρόσφατα, παρατηρείται έλλειψη εξειδικευμένων μελετών πάνω σε σημαντικούς τομείς του πολύπλευρου έργου του. Η επιστημονική-οργανωτική επιτροπή του συνεδρίου επεδίωξε ως εκ τούτου την ανάδειξη πτυχών του δραματικού, λυρικού, ιστορικού και φιλοσοφικού/αισθητικού του έργου. Έτσι εξετάζεται το πολυδιάστατο έργο του Σίλλερ στο πλαίσιο των διαφόρων συστημάτων σκέψης του 18ου αιώνα, στο πλαίσιο του γερμανικού κλασικισμού, αλλά και των απαρχών του γερμανικού ρομαντισμού, ενώ δίδεται έμφαση στη σχέση του Σίλλερ με την ελληνική αρχαιότητα και την αρχαία ελληνική τέχνη. Παρουσιάζεται επίσης η πρόσληψή του στην Ελλάδα μέσω των μεταφράσεων και των θεατρικών παραστάσεων. Ο τόμος των πρακτικών περιλαμβάνει τις εισηγήσεις δεκατεσσάρων ερευνητών. Η Αναστασία Αντωνοπούλου διερευνά την πρόσληψη της αρχαίας ελληνικής τέχνης από τον Φρήντριχ Σίλλερ και τη συσχετίζει με την ευρύτερη αντίληψη για την αρχαιότητα κατά τον 18ο αιώνα. Ο Γιώργος Ξηροπαΐδης επιχειρεί να δείξει ότι στα αισθητικά κείμενα του Σίλλερ, ενός από τους πιο οξυδερκείς και λεπταίσθητους αναγνώστες του Καντ, συναντάμε τα πρώτα ίχνη μιας πρόσληψης της καντιανής θεωρίας για το υψηλό, η οποία παρακάμπτει σχεδόν πλήρως τον κριτικό χαρακτήρα της. Η Κατερίνα Μητραλέξη διερευνά τη δραστηριότητα του Σίλλερ ως ιστορικού, αφού ο Σίλλερ δεν υπήρξε μόνον ποιητής, δραματουργός και φιλόσοφος, αλλά και αναγνωρισμένος στον καιρό του ιστορικός, διάσταση του έργου του, προς την οποία η έρευνα μόλις τα τελευταία χρόνια έστρεψε το ενδιαφέρον της. Ο Ρολφ-Πέτερ Γιαντς εξετάζει τα κείμενα περί ερασιτεχνισμού, που συνέταξαν οι Σίλλερ και Γκαίτε περί τα τέλη του 18ου αιώνα, και τα θεωρεί ως μια φιλόδοξη προσπάθεια να διεκδικήσουν οι δύο συγγραφείς, στο όνομα των βασικών αρχών του κλασικισμού, την ερμηνευτική κυριαρχία επί των τεχνών της εποχής τους, η κατάσταση των οποίων τους φαινόταν αξιοθρήνητη. Ο Στέφαν Λίντινγκερ εξετάζει αναλυτικά, με βάση κυρίως παραδείγματα από την λυρική ποίηση, τη σημασία της έννοιας της αρμονίας στον Σίλλερ, και τη συσχετίζει με την γενικότερη έννοια του όρου. Ο Γιόαχιμ Τάιζεν θέτει στην εισήγησή του το ερώτημα: Ποιος δικαιούται εντέλει να διαβάζει Σίλλερ; Ποιος είναι – κατά την άποψη του Σίλλερ – ο ιδανικός αναγνώστης για τον οποίο αξίζει να γράφει κανείς; Ο Μαρκ Μιχάλσκι εξετάζει την πρόσληψη του Σίλλερ στο πλαίσιο εκείνων των προσπαθειών ιστοριογράφησης της γερμανικής φιλοσοφίας, οι οποίες καταπιάνονται με τη γερμανική φιλοσοφία στο σύνολό της, προσπαθώντας να την κατανοήσουν στη ροή των διαφόρων εποχών της και ως προς τον ειδικό εθνικό της χαρακτήρα. Ο Μίχαελ Βάις επιχειρεί στο άρθρο του να αναδείξει τη λογική μιας αστικής νοοτροπίας με αφορμή το θεατρικό έργο του Φρήντριχ Σίλλερ Έρωτας και ραδιουργία (1784), αφού το έργο πραγματεύεται και αντιπαραθέτει δύο διαφορετικά πρότυπα ζωής: Το εγκώμιο μιας ζωής στηριγμένης στη φρόνηση αντιτίθεται προς ένα πρότυπο ζωής στηριγμένης στην ευαισθησία. Ο Γιάννης Πάγκαλος εξετάζει το δραματικό έργο του Σίλλερ μέσα από το πρίσμα της αλληλεπίδρασης της λογοτεχνίας με τον κινηματογράφο, εστιάζοντας σε τέσσερεις κινηματογραφικές μεταφορές του αστικού δράματος Έρωτας και ραδιουργία, των ετών 1922, 1959, 2005 και 2009. Η Ευαγγελία Τσιαβού ασχολείται στην ανακοίνωσή της με το υψηλό στο μεταίχμιο μεταξύ αισθητικής, ιδεαλισμού, μεταφυσικής και ψυχανάλυσης. Η Κατερίνα Καρακάση παρουσιάζει τον Σίλλερ ως πρόδρομο του γερμανικού ρομαντισμού, τοποθετώντας στο επίκεντρο της εισήγησής της το ημιτελές μυθιστόρημά του Φαντάσματα, το οποίο δημοσιεύτηκε σε συνέχειες μεταξύ των ετών 1787 και 1789 στο περιοδικό «Thalia». Στο μυθιστόρημα αυτό ο Σίλλερ πραγματεύεται μεν σημαντικά ζητήματα που απασχολούν τον Διαφωτισμό, ταυτόχρονα όμως προλειαίνει το έδαφος για την έλευση του ρομαντισμού. Η  Δήμητρα Νικολαΐδου-Μπαλτά αναλύει στην εισήγησή της και συγκρίνει μεταξύ τους τα θεατρικά έργα Έρωτας και ραδιουργία του Σίλλερ και Ο Βασιλικός του Αντωνίου Μάτεσι, που γράφτηκε μεταξύ 1829-30. Με την ανάλυση και τη σύγκριση επιδιώκεται η διερεύνηση των συγκλίσεων και των αποκλίσεων ανάμεσα στα δύο έργα και μέσω αυτής η αποσαφήνιση του αν και κατά πόσο ο Μάτεσις έχει επηρεαστεί από το έργο του Σίλλερ. Η Αναστασία Δασκαρόλη διερευνά την πρόσληψη του ιστορικού δράματος Μαρία Στούαρτ (1800), που αποδεικνύεται ένα από τα πλέον προσφιλή έργα του Σίλλερ στην Ελλάδα. Εξετάζονται επιλεγμένες μεταφράσεις του έργου. Η Αγλαΐα Μπλιούμη, βασιζόμενη σε σύγχρονες θεωρίες της διδακτικής, παρουσιάζει πως θα μπορούσε να ενσωματωθεί η διδασκαλία κειμένων του Σίλλερ στη διδασκαλία της γερμανικής ως ξένης γλώσσας.  

Εἰς τὸ παρὸν κείμενον ἐπιχειρεῖται ἡ συστημικὴ ἀνάλυσις τοῦ γεωσυμπλόκου τῆς Εὐρυτέρας Μέσης Ἀνατολῆς μὲ γνώμονα τὸν γεωπολιτικὸν παράγοντα τοῦ ἰσλαμιστικοῦ κινήματος, σηιτικοῦ τε καὶ σονιτικοῦ. Ἡ ὑποστηριζομένη ἔποψις εἶναι ὅτι ἡ ἀσκουμένη γεωστρατηγικὴ ἀπὸ τοὺς ἀγγλοσαξωνικοὺς δρῶντες τοῦ ὑπερσυστήματος τοῦ συγκεκριμένου γεωσυμπλόκου ἀποσκοπεῖ τὴν στρατηγικὴν ἀναχαιτίσεως (containment) τοῦ ρωσσικοῦ καὶ κινεζικοῦ δρῶντος ἀπὸ τὸ μεσογειακὸν ὑποσύστημα μὲ συμμάχους τὸ Κάταρ, τὴν Τουρκία, τὴν Σαουδικὴν Ἀραβία καὶ ἔνια ἐκ τῶν Ἡνωμένων Ἀραβικῶν Ἐμιράτων (ὅπως π.χ. τὸ Ἄμπου Ντάμπυ). Παραλλήλως, μὲ τὴν ἄνοδον εἰς τὴν ἐξουσίαν τῶν σονιτικῶν ἰσλαμιστικῶν κυβερνήσεων, ἐπιχειρεῖται ἡ «ἐκ τοῦ μακρόθεν» ἄσκησις ἀπειλῆς ἐναντίον τῶν δύο προαναφερθέντων δρώντων πρὸς αὔξησιν τοῦ διαπραγματευτικοῦ ὀφέλους τοῦ διπόλου τῆς Εἰδικῆς Σχέσεως Λονδίνου-Οὐάσιγκτων ἐνώπιον τῆς προκαλουμένης ἐπαναχαράξεως τῶν συνόρων τοῦ παλαιοῦ ἐθνικο-κρατικοῦ καθε στῶτος. Ἐπίσης, ἀποκαλύπτεται ἡ διάθεσις τῶν ΗΠΑ νὰ δημιουργήσουν ἰσχυρὰ καὶ μόνιμα ἐδαφικὰ στρατηγικὰ ἐρείσματα εἰς τὴν περιοχὴν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, τὰ ὁποῖα θὰ διασφαλίσουν τὸ ἐπιθυμητὸν διὰ τὴν ἀσφάλειάν του χερσαῖο στρατηγικὸ βάθος γιὰ τὸ Ἰσραὴλ ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ΗΠΑ. Ἀναφερόμεθα εἰς τὸ βαθμηδὸν ἀναπτυσσόμενο στρατηγικὸ σχέδιο δημιουργίας ἐλευθέρου Κουρδιστάν, τὸ ὁποῖον δύναται νὰ ἐξυπηρετήσει τὰ συμφέροντα ἀσφαλείας, ὅπως καὶ τὰ ἐνεργειακὰ συμφέροντα τῶν ἀγγλοσαξωνικῶν καὶ εὐρωπαϊκῶν consortia πετρελαίων ἀλλὰ καὶ τὴν προβολὴν ἰσχύος τῆς Οὐάσιγκτων εἰς τὸ Ἐγγὺς Ρωσσικὸν Ἐξωτερικὸν (near abroad), ὅπως καὶ στὸ Σὶν Κιὰνγκ (Β/∆ Κίνα) ἐνισχύοντας καὶ πάλιν τὴν διαφορὰν ἰσχύος πρὸς ὄφελος τῶν ΗΠΑ στὸ κέντρον τοῦ Ἀναχωματικοῦ ∆ακτυλίου (Rimland).

The aim of this research was to examine the associations between bullying/victimization and loneliness in the peer group and in the family. Participants were 202 fifth-grade students from five public schools located in the south section of Athens. They completed the Olweus Bully/Victim Questionnaire-Revised Edition (Olweus, 2006) and the Relational Provisions Loneliness Questionnaire (RPLQ - Hayden, 1989; Terrell-Deutsch, 1999), which showed adequate internal consistency. Almost one out of five children participated in bullying situations. More boys than girls were bullies and bullies/victims. Linear regression analyses indicated that the tendency to be bullied and the tendency to bully other students predicted loneliness in the peer group better than loneliness in the family. The type of victimization with the strongest predictive value for loneliness was social exclusion. Loneliness in the peer group was associated with the victim role, whereas loneliness in the family with the bully role. Results are discussed in relation to the social nature of bullying/victimization and to the subjective distress of involved children.

Ἐντρυφῶντας στὴν ἐξέταση τῆς δομῆς τῆς προϊσλαμιαίας ἀραβικῆς κοινωνίας καὶ εἰδικώτερα στὰ δικαϊκά της θέσμια, μὲ ὅσες διαφορὲς καὶ ἂν εἶχαν μεταξὺ βορρᾶ καὶ νότου, διαπιστώνομε ὅτι κοινὸς παρονομαστής των ὑπῆρξε ἡ πλήρης ὑποβάθμισις, μέχρις ὁριστικοῦ ἀφανισμοῦ τοῦ ρόλου τῆς γυναικὸς ὡς αὐτοτελοῦς ὑπάρξεως ἐντὸς αὐτῶν.Το παρόν άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Μάζη, αναφέρεται στη θέση των φύλων στο Ισλάμ.

Οι αρχές της οικονομικής βιωσιμότητας και της ανταποδοτικότητας ως στοιχεία της έννοιας του θεσμού της κοινωνικής ασφάλισης. Οι αρχές αυτές σε συνδυασμό με τις ήδη καθιερωθείσες αρχές της κοινωνικής αλληλεγγύης και της εκπόνησης αναλογιστικών μελετών, διασφαλίζουν την οικονομική λειτουργία του θεσμού της κοινωνικής ασφάλισης και την εκπλήρωση του κοινωνικού του σκοπού.

Το έναυσμα για την παρούσα μελέτη δόθηκε πριν από αρκετά χρόνια, το 1997, με αφορμή την επέτειο για τη συμπλήρωση των 200 χρόνων από τη γέννηση του γερμανού ποιητή Χάινριχ Χάινε (Heinrich Heine, 1797-1856). Στο πλαίσιο των συνεδρίων και εκδηλώσεων κατά τη διάρκεια του επετειακού αυτού έτους το Ινστιτούτο «Heinrich Heine» της γενέθλιας πόλης Düsseldorf διοργάνωσε και παρουσίασε και στην Ελλάδα, όπως και αλλού στην Ευρώπη, μεγάλη έκθεση ντοκουμέντων για τον ποιητή, με στόχο να αναδείξει τη διεθνή εμβέλεια του έργου του,  τη σημασία του όχι μόνο για τη γερμανική, αλλά και για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια λογοτεχνία, αφού η απήχησή του υπήρξε επί μακρόν κατά πολύ μεγαλύτερη εκτός παρά εντός των γερμανικών συνόρων. Είχε τότε ζητηθεί από την γράφουσα να διεξαγάγει βιβλιογραφική έρευνα για την πρόσληψη του έργου του στην Ελλάδα, με στόχο να προστεθεί η σχετική διάσταση στην εν λόγω έκθεση, η οποία στην Αθήνα διοργανώθηκε από το Τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και το Ινστιτούτο Goethe Αθηνών, με την επιμέλεια της ερευνήτριας του έργου τού ποιητή κυρίας Sabine Bierwirth και της γράφουσας. Η έκθεση έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1997 (8 έως 27 Οκτωβρίου, Κτήριο «Κωστή Παλαμά») και η ανταπόκριση του αθηναϊκού κοινού υπήρξε μεγάλη, κάτι που έστρεψε εμφατικά την προσοχή στο γεγονός ότι ο Χάινε είχε, και κατά τα φαινόμενα εξακολουθούσε να έχει, μεγάλη απήχηση και στην Ελλάδα. Η τότε διεξαχθείσα βιβλιογραφική έρευνα ανέδειξε και τεκμηρίωσε την ύπαρξη πληθώρας μεταφράσεων από το πολύπλευρο έργο του, από τα μέσα του 19ου αιώνα και εντεύθεν, και παρείχε ικανές ενδείξεις για το γεγονός ότι το έργο του Χάινε υπήρξε σημαντικό και καθοριστικό για πολλούς Έλληνες ποιητές κατά τις αποφασιστικές για τη διαμόρφωση της νεοελληνικής λογοτεχνίας και ποίησης δεκαετίες του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Σχετικές υποθέσεις έχουν διατυπώσει παλαιότερα ο Κ. Θ. Δημαράς (1972) και ο Γιώργος Βελουδής (1983), πρόσφατα δε η Άννα Χρυσογέλου-Κατσή (2005), και η Ιωάννα Ναούμ (2007), όμως δεν έχει μέχρι στιγμής υπάρξει εκτενής ερευνητική μελέτη που να θέτει και να επιχειρεί συστηματικά την απάντηση στα ποικίλα ερωτήματα σχετικά με την πρόσληψη του έργου του Χάινε στην Ελλάδα και την επίδραση που αυτό ενδεχομένως άσκησε στους Έλληνες μεταφραστές, συγγραφείς και ποιητές, παλαιότερους και νεότερους. Διότι η συμπληρωματική βιβλιογραφική έρευνα που διεξήχθη για τις ανάγκες της παρούσας μελέτης κατέδειξε ότι τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον για τον Χάινε δεν έχει μόνο σε ερευνητικό επίπεδο αναζωπυρωθεί. Καταγράφηκαν αρκετές νέες εκδόσεις και ανθολογήσεις μεταφράσεων από το λυρικό, κυρίως, έργο του, αλλά και πρόσφατες μελοποιήσεις, από τον συνθέτη Κώστα Τσουμενή (2003 και 2004), όπως και νέες μεταφράσεις, από τον Κώστα Κουτσουρέλη (2002), τον Σπύρο Καρυδάκη (2004) και την Μαρία Υψηλάντη (2007), μεταφράσεις που διακρίνονται για την ποιότητά τους.  Οι επιλογές των μεταφραστών δεν περιορίζονται στις πρώιμες ποιητικές συλλογές του Χάινε, όπως συνέβαινε παλαιότερα, αλλά προέρχονται από το σύνολο έργο, ενώ είναι προφανές ότι σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούν και ως ποιητική έμπνευση. Τα ερωτήματα λοιπόν που ανακύπτουν και αξίζουν διερεύνησης αφορούν τις συγκεκριμένες επιλογές των μεταφραστών από το πεζό και από το λυρικό έργο διαχρονικά, τον τρόπο της εκάστοτε μετάφρασης, όπως και την εκάστοτε κριτική θεώρηση και αποτίμηση του Χάινε ως συγγραφέα. Αφορούν βεβαίως και τις μεταφραστικές απουσίες, τα κενά που εμφανίζονται στην πρόσληψη του λογοτεχνικού και δοκιμιακού έργου και της κοσμοθεωρίας του Χάινε. Τι λοιπόν από το έργο του Χάινε μεταφράσθηκε και συζητήθηκε περισσότερο στην Ελλάδα, και υπό ποιο εν τέλει πρίσμα; Μπορεί κανείς να διακρίνει και να αναδείξει συγκεκριμένες τάσεις, ενδεικτικές ίσως για την εκάστοτε χρονική περίοδο της νεοελληνικής λογοτεχνίας, φιλολογικής κριτικής  και σκέψης γενικότερα; Όπως προκύπτει από την παρούσα μελέτη μπορούμε να διακρίνουμε τουλάχιστον τρεις κορυφώσεις της πρόσληψης του συγγραφέα: στα τέλη του 19ου αιώνα (γενιά του 1880), κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, και κατά τη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας. Είναι σαφές ότι ο Χάινε ενδιέφερε τους Έλληνες κυρίως ως λυρικός ποιητής, αφού η μεγάλη πλειοψηφία των μεταφράσεων προέρχονται από το λυρικό του έργο, και μάλιστα από την πρώιμη ποίηση, η οποία όχι μόνο μεταφράσθηκε αλλά και τραγουδήθηκε πολύ διεθνώς, ίσως όσο κανενός άλλου εκ των γερμανών ποιητών. Για τα και στην Ελλάδα δημοφιλέστατα ποιήματα της ποιητικής συλλογής το Βιβλίο των τραγουδιών (Buch der Lieder, 1827) ο Χάινε άντλησε μεταξύ άλλων λυρικούς τρόπους έκφρασης από τη γερμανική δημώδη ποίηση, την τόσο διαδεδομένη την εποχή του γερμανικού ρομαντισμού – στην οποία εποχή πρέπει βέβαια να αναζητηθούν οι καταβολές της ποίησής του. Μέσω των πολλών επανεκδόσεων, εγκεκριμένων και μη, αλλά και μέσω των δημοφιλών μελοποιήσεων το έργο του διείσδυσε σε πολύ μεγάλο βαθμό στην ευρωπαϊκή λογοτεχνική και κοινωνική ζωή. Ειδικά στην Ελλάδα του δευτέρου ημίσεως του 19ου αιώνα η συνάφεια προς την δημώδη λογοτεχνική έκφραση στάθηκε αποφασιστικός παράγων για τη δημοφιλία του, μέχρι του σημείου της έντονα οικειοποιητικής μεταφραστικής απόδοσης σε ελληνικό δημώδες ύφος. Τα ποιήματα του Χάινε χαιρετίσθηκαν τότε ως καινούρια εμπειρία, στο χώρο της φόρμας, αλλά και στο χώρο της θεματικής, της ποιητικής εικόνας και της έκφρασης, και λειτούργησαν απελευθερωτικά στους νέους Έλληνες ποιητές κατά τη διαδικασία απαγκίστρωσης από τη νοσηρή ατμόσφαιρα του αθηναϊκού ρομαντισμού και υπέρβασής του, όπως διαπιστώνουν μεταξύ άλλων ο Κωστής Παλαμάς και οι ποιητές της γενιάς του 1880. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, συζητείται κατά προτεραιότητα ο Χάινε ως πολιτικός συγγραφέας και έρχονται στο προσκήνιο κείμενα, που δεν είχαν ως τότε τύχει προσοχής. Το δε πρόσφατο ενδιαφέρον για τον ποιητή οδήγησε μεταξύ άλλων στη μετάφραση μέρους του θεωρητικού του έργου (Η ρομαντική σχολή, 1993, μετάφραση Ν. Μ. Σκουτερόπουλος), ενώ, όσον αφορά την ποίηση, επανέρχεται η ενασχόληση με τον Χάινε ως λυρικό συγγραφέα, ικανό να εμπνεύσει και να δώσει ώθηση σε ποιητική δημιουργία. Εν τούτοις παραμένει αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ο Χάινε δεν προσελήφθη στην Ελλάδα σχεδόν καθόλου ως «Έλληνας», όπως ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του, κατ’ αντιδιαστολή προς έναν «Ναζαρηνό». Ο Χάινε κάνει συστηματικά λόγο για Έλληνες και Ναζαρηνούς κυρίως στο κείμενό του με τίτλο Λούντβιχ Μπέρνε. Στη μνήμη του [Ludwig Börne. Eine Denkschrift, 1840], γραμμένο μετά το θάνατο, το 1837, του συμπατριώτη, ομοϊδεάτη του στην προσπάθεια εκδημοκρατισμού της Γερμανίας, συνοδοιπόρου του στην παρισινή εξορία από το 1831 και μετά, και αργότερα αντιπάλου του Μπέρνε. Οι χαρακτηρισμοί Έλληνας και Ναζαρηνός –τον οποίο ο Χάινε προσδίδει στον Μπέρνε, κρατώντας για τον εαυτό του τον χαρακτηρισμό Έλληνας – δεν παραπέμπουν σε εθνικές ταυτότητες αλλά σε ιδεατά ερμηνευτικά σχήματα, σε διαμετρικά αντίθετες κοσμοθεάσεις, όπου Έλληνας χαρακτηρίζεται εκείνος που μετέχει της ελευθερίας, της αισθησιακότητας και της χαράς της επίγειας ζωής (Sensualismus) και Ναζαρηνός εκείνος που δίνει προτεραιότητα στα δόγματα, στον ασκητισμό και στην πνευματική πλευρά του ανθρώπου (Spiritualismus). Πρόκειται εντέλει για τοποθέτηση πάνω στο ρόλο, τις δυνατότητες και τις προτάσεις του διανοούμενου και ποιητή σε μια νέα, υπό διαμόρφωση, ελεύθερη και προοδευτική κοινωνία. Για την περιγραφή του ρόλου αυτού, όπως και του πλαισίου στο οποίο αυτός ο διανοούμενος, ποιητής και πολιτικά συνειδητοποιημένος παρατηρητής καλείται να λειτουργήσει, ο Χάινε ανέπτυξε μια προσωπική, «ελληνική», όπως την ονομάζει ο ίδιος, οπτική και ορολογία. Προσφεύγει σε μορφές και αφηγήσεις της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας και γραμματείας, για τις οποίες επινοεί ένα νέο πλαίσιο ερμηνείας και αφήγησης. Ελληνικά και μυθολογικά θέματα διατρέχουν όλο το έργο του, από τις απαρχές ως τα ύστερα ποιήματά του, και απηχούν τον τρόπο που τοποθετείται ο ποιητής απέναντι στα υπάρχοντα παραδείγματα δημιουργώντας τη βάση για μια νέα, προσωπική, μυθολογία. Πρόκειται για διάσταση του έργου του, της οποίας οι πτυχές δεν έχουν μόνο για τον Έλληνα αναγνώστη ιδιαίτερο ενδιαφέρον και η οποία χρήζει περαιτέρω έρευνας. Ο Χάινε δεν υπήρξε φιλέλληνας με την κλασική έννοια του όρου, ανατρέχει όμως συστηματικά στο ελληνικό παράδειγμα. Στο πλαίσιο της παρούσας μελέτης παρουσιάζεται συνοπτικά η προσωπική μυθολογία του Χάινε και ανιχνεύονται τα σημεία και ο τρόπος πρόσληψής της που όμως δεν συγκροτούν μια ενιαία αντίληψη για το θέμα στην Ελλάδα. Είναι γεγονός πως, πέρα από τα διάφορα μεμονωμένα ποιήματα που κυκλοφορούσαν σε μεταφράσεις πολλών και διαφόρων μεταφραστών, η πρώτη εκτενής μετάφραση από το πεζό έργο του είναι εκείνη του δοκιμίου των Εξόριστων θεών από τον Άγγελο Βλάχο το 1864, στο περιοδικό Χρυσαλλίς, κείμενο που πραγματεύεται την επιβίωση των ιδιοτήτων των αρχαίων θεών στον σύγχρονο κόσμο. Είναι αρκετά πιθανό να επελέγη το συγκεκριμένο πεζό κείμενο ακριβώς λόγω του «ελληνικού» θέματός του, και πιθανόν με διάθεση αντισυμβατική εκ μέρους του Βλάχου. Το κριτήριο του «ελληνικού» θέματος δεν φαίνεται πάντως διόλου να ισχύει για τις διάσπαρτες επιλογές των μεταφραστών από το λυρικό έργο, δεν στοιχειοθετείται ένα συστηματικό ενδιαφέρον του ελληνικού αναγνωστικού κοινού ή των λογοτεχνών για το θέμα, τουλάχιστον στο χώρο της ποίησης. Τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά όσον αφορά τα λοιπά πεζά κείμενα, τις επιλογές από τις Ταξιδιωτικές εικόνες και τις νουβέλες Φλωρεντινές νύχτες. Εκεί διαφαίνεται μια κάποια συνοχή ανάμεσα στις διάφορες επιλογές αφού προτιμώνται κείμενα που εμπεριέχουν αναφορές στην «ελληνική» θεώρηση των πραγμάτων εκ μέρους του Χάινε. Η παρούσα μελέτη έθεσε λοιπόν ως στόχο την παρουσίαση και κριτική αποτίμηση της παρουσίας του συγγραφέα και ποιητή Χάινριχ Χάινε στα ελληνικά γράμματα, οριοθετήθηκε δε ως εξής: τέθηκε καταρχάς το ερώτημα σχετικά με το πώς αντιμετωπίσθηκε ο Χάινε από την ελληνική φιλολογική κριτική. Παρουσιάζονται λοιπόν στο πρώτο κεφάλαιο τα κριτικά σημειώματα ή οι εκτενέστερες μελέτες που τον αφορούν, αρχής γενομένης από την μελέτη του Ειρηναίου Ασώπιου στο περιοδικό Χρυσαλλίς το 1863 και φθάνοντας στις πλέον πρόσφατες μελέτες για τον συγγραφέα στις αρχές του 21ου αιώνα. Το μεγάλο χρονικό εύρος που καλύπτουν αυτές οι κριτικές  τοποθετήσεις επιτρέπει την παρακολούθηση σε αδρές γραμμές των γενικών τάσεων της κριτικής φιλολογικής σκέψης στην Ελλάδα από τον 19ο αιώνα και εντεύθεν και της σταδιακής διαμόρφωσης της άποψης για έναν συγγραφέα, που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις επέδρασε καθοριστικά στο νεοελληνικό λογοτεχνικό γίγνεσθαι. Στο δεύτερο και τρίτο κεφάλαιο τίθεται και απαντάται το ερώτημα σχετικά με τις επιλογές των μεταφραστών και των λογοτεχνών από το σύνολο έργο του Χάινε, όπου το δεύτερο κεφάλαιο εστιάζει στις επιλογές από το αφηγηματικό, και το τρίτο στις επιλογές από το λυρικό έργο, ενώ συνάμα εντοπίζονται οι χαρακτηριστικότερες μεταφραστικές απουσίες. Η παρουσίαση είναι ενδεικτική και όχι εξαντλητική. Ελέγχονται και αποτιμώνται παραδείγματα μεταφράσεων και συγγραφέων στο πλαίσιο μιας προσπάθειας ανάδειξης  της θέσης των συγκεκριμένων επιλογών σε σχέση με το συνολικό έργο του Χάινε αφενός και των πτυχών της συνδιαλλαγής του πρωτότυπου έργου με τις μεταφραστικές αποδόσεις και τις κατά περίπτωση νέες συγγραφικές προσπάθειες αφετέρου

The purpose of the present study was to examine the attitude toward aloneness and the aftereffect of aloneness during middle and late childhood. Participants were 833 fourth- and sixth-grade students from primary schools in Athens, Greece. They completed two questions from the London Sentence Completion Test (Coleman, 1974) and they responded to a question about the aftereffect of aloneness (Larson, 1999). Results showed the importance of solitary play, daydreaming and self-reflection, and independence and privacy, and a rather ambivalent attitude toward aloneness. Boys have a more positive attitude toward aloneness than girls; the same applies to fourth graders. Results are discussed in light of the significance of time alone and its uses during childhood.

Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ Ἀθήνα ἠθέλησε νὰ ἐνισχύσει τὴν νηφάλια πτέρυγα τῆς παλαιστινιακῆς ἀρχῆς, αὐτὴν τοῦ προέδρου Μαχμοὺντ Ἁμπᾶς, ἡ ὁποία ὡδηγεῖτο σὲ περιθωριοποίηση καὶ ἀπονομιμοποίηση ἀπὸ τὴν Χαμᾶς, ἰδιαιτέρως μετὰ τὴν διεθνῆ ἀπήχηση τῆς προσφάτου ἰσραηλινῆς στρατιωτικῆς ἐπιχειρήσεως-ἀπαντήσεως «Operation Pillar of Cloud» (14-21 Νοεμβρίου 2012). Το παρόν κείμενο αποτελεί άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Μάζης περί της σύγκρουσις Χαμᾶς-Ἰσραὴλ καὶ της ἀπόφασης (A/RES/67/19) τῆς ΓΣ/ΟΗΕ, τῆς 29ης Νοεμβρίου 2012.

(2012). Ηρακλής: Η ηθική μορφή της Ελληνικής μυθολογίας και ο συμβολισμός της παραβολής της Αρετής και της Κακίας. Στην ελληνική μυθολογία η ηρωϊκή μορφή η οποία κυριαρχεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο ήρωα, σχεδόν απόλυτα, είναι ο Ηρακλής. Στο πρόσωπό του, όπως φαίνεται από τους άθλους του, συνοψίστηκαν όλα τα χαρακτηριστικά και οι ικανότητες με τα οποία η μυθοπλαστική φαντασία του ελληνικού λαού επιθυμούσε να διανθίσει τον ίδιο του τον εαυτό. Ο Ηρακλής, ως εξολοθρευτής των επικίνδυνων τεράτων που επιφέρουν την ανθρώπινη καταστροφή, και ως δυναμικός εκδικητής εκείνου του οποίου εκπροσωπεί το κακό, γίνεται ο ίδιος τιμωρός της αδικίας και υπερασπιστής του καλού. Εμφανίζεται, επομένως, ως προστάτης του αγαθού και, εν τέλει, ως ο αντίποδας του κακού, ενσαρκώνοντας τις αντιλήψεις και τους ηθικούς στόχους του λαού. Η αλληγορία του σοφιστή Πρόδικου με την Αρετή και την Κακία, προφανώς αποτυτώνει μιαν αντίληψη η οποία ήταν γενικώς αποδεκτή. Με την εξέλιξη του μύθου του Ηρακλή μέσα στο χρόνο, η μορφή του, αποκτώντας ηθικά στοιχεία, εμπλουτίζεται, ούτως ώστε ο ήρωας εν τέλει να βαίνει προς μια πορεία εκπολιτισμού του. Ο εκπολιτισμός της μορφής του συγκεκριμένου ήρωα, προφανώς απηχεί τη σταδιακή πολιτιστική ωρίμανση του αρχαίου κόσμου, καθώς μέσα από τις μυθικές περιγραφές εξισορροπούνται οι αρχαϊκές αντιλήψεις από τη μια, με τις κατακτήσεις του λόγου και της σκέψης από την άλλη. Ο ήρωας, εν τέλει, ταυτίζεται με την επιλογή του καλού και με το χρέος του ανθρώπου να προσπαθήσει πολύ προκειμένου να πετύχει το ευτυχές τέλος, επιβεβαιώνοντας πως τα καλά κόποις κτώνται, και πως τίποτε δεν είναι αυτονόητο, αλλά κάθε επιτυχία προϋποθέτει την επίπονη προσπάθεια και την αξιοποίηση της λογικής.  

Εἶναι πράγματι ἐξαιρετικῶς πολύπλοκος ἡ ἑρμηνεία τοῦ ρόλου τοῦ Κάταρ καὶ τῆς συνεργασίας του μὲ τὴν Al Ekhwan al-Musslemin (Ἀδελφοὶ Μουσουλμᾶνοι), τὸ Ἰρὰν καὶ τὴν Τουρκία σὲ μία προσπάθεια νὰ ἀνταγωνισθεῖ τὸν ἡγεμονισμὸ τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας στὸν Κόλπο καὶ νὰ ἀποφύγει τὴν καταπίεση ἀπὸ τὸ Οὐαχαβιτικὸ βασίλειο. Γιὰ τὴν ἐπίτευξη τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ διαπιστώνεται ἡ προσπάθειά του νὰ ἀποτελέσει τὸ νέο κέντρο ἐπιρροῆς καὶ τὸν νέο πόλο ἰσχύος στὸν ἀραβομουσουλμανικὸ κόσμο. Θεωρῶ ὅτι αὐτοὶ οἱ δύο εἶναι οἱ θεμελιώδεις στρατηγικοὶ στόχοι τοῦ Κάταρ. Τὰ μέσα τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ γιὰ τὴν ἐπίτευξη αὐτῶν τῶν στόχων συνίστανται i) στὴν προσπάθεια ἀποκτήσεως πλήρους ἐλέγχου ἐπὶ τῆς ἀλ-ἐχουὰν ἀλ-μοσλεμὴν ii) στὴν συνεργασία μὲ τὴν Τεχεράνη στὸ Μπαχρέϊν καὶ στὴν Ὑεμένη ὅπου ὑπάρχει ὑπεροχὴ τοῦ σηιτικοῦ στοιχείου σὲ πληθυσμιακὸ ἐπίπεδο iii) στὴν συνεργασία μὲ τὴν Τουρκία γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ Μπααθικοῦ καθεστῶτος στὴν Συρία (μὲ ἀνταγωνιστὴ τὴν Σαουδικὴ Ἀραβία στὰ ἴδια συριακὰ ἐδάφη) καὶ iv) στὴν συνεργασία μὲ πρῴην καὶ νῦν στελέχη τῆς Ἀλ Κάϋντα τὰ ὁποῖα χρησιμοποιεῖ σὲ ἐπιχειρησιακὸ ἐπίπεδο στὰ πεδία τῶν μαχῶν καὶ τῶν ἀνατρεπτικῶν ἐνεργειῶν μέσῳ ἀνταρτοπολέμου ἢ ἐξεγερσιακῶν/ἐπαναστατικῶν διαδικασιῶν στὸ ἐσωτερικὸ τῶν στοχευθέντων κρατῶν ὅπου ἡ Ντόχα ἐπεμβαίνει. Στὸ πλαίσιο αὐτὸ εὑρίσκει συμμάχους μίαν ἀδύναμη οἰκονομικῶς Οὐάσιγκτων ἡ ὁποία εὑρίσκεται σὲ προεκλογικὴ περίοδο καὶ δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ ἐμφανίζεται φιλοπόλεμη ἀλλὰ καὶ μία «εἰδικὴ σχέση» ἡ ὁποία θέλει πάσῃ θυσίᾳ νὰ ἀποκλείσει τὴν ἐπέκταση τῆς ρωσσικῆς ἐπιρροῆς στὴν Μεσόγειο καὶ ἰδιαίτερα στὴν Ν/Α Μεσόγειο μὲ τὶς νέες ἀνακαλύψεις τεραστίων κοιτασμάτων φυσικοῦ ἀερίου τὰ ὁποῖα ξεπερνοῦν τὰ 7 τρισεκατομμύρια m3 σὲ ὁλόκληρη τὴν Λεκάνη τῆς Λεβαντίνης καὶ τοῦ Ἡροδότου (Ν/Α τῆς Κρήτης).694 ΙΩΑΝΝΗΣ Θ. ΜΑΖΗΣ         ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΑ Μ. ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΜΕΣΟΓΕΙΟ Πρόκειται κατὰ τὴν κρίση μου γιὰ τὴν παλαιά, καλὴ ἀγγλοσαξωνικὴ πολιτικὴ ἀνασχέσεως (endiguement) τὴν ὁποίαν οἱ ΗΠΑ, ἡ Γερμανία καὶ ἡ Ἀγγλία ἐχρησιμοποίησαν κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1990 καὶ στὴν Βαλκανικὴ στοχεύοντας καὶ πάλιν στὴν ἀνάσχεση τῆς καθόδου τῆς Ρωσσίας στὰ θερμὰ ὕδατα τῆς Μεσογείου. Ἐδῶ ὅμως γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: μήπως καὶ πάλιν αὐτὴ ἡ ἀγγλοσαξωνικὴ πολιτικὴ ἡ ἐμπνευσμένη ἀπὸ τὴν ὕστερη ἐποχὴ τῶν θεωριῶν τοῦ Nicolas J. Spykman γιὰ τὴν le Rimland, μέσω τῶν «καλῶν ὑπηρεσιῶν» τοῦ Κάταρ καὶ τῶν ἀνίερων συμμαχιῶν του ὁδηγεῖ τελικῶς στὴν δημιουργία ἑνὸς πανισχύρου Γκόλεμ τὸ ὁποῖον θὰ ἐξαπολύσει τὸν Ἀρμαγεδδῶνα στὴν περιοχὴ τῆς Μεσογείου ἀλλὰ καὶ θὰ ὁδηγήσει στὴν ἐπαναχάραξη τῶν συνόρων στὴν περιοχὴ τῆς Εὐρυτέρας Μέσης Ἀνατολῆς καὶ τοῦ Μάγκρεμπ, μὲ τρόπο μᾶλλον ἀνεξέλεγκτο ἀπὸ τὴν ∆ύση; Ἐκτὸς καὶ ἐὰν τὸ ἀποτέλεσμα αὐτὸ εἶναι τελικῶς καὶ τὸ ἐπιδιωκόμενο.

Το άρθρο αποτελεί την επεξεργασμένη και εμπλουτισμένη μορφή της ανακοίνωσης στο συνέδριο του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας για τον Φρήντριχ Σίλλερ (2010) και θέμα του είναι η ενασχόληση του συγγραφέα με την ιστορία και την ιστορική επιστήμη, τόσο στο θεωρητικό του έργο, όσο και στα ιστορικά του δράματα. Ο Friedrich Schiller υπήρξε στον καιρό του αναγνωρισμένος ιστορικός, αλλά η έρευνα, φιλολογική και ιστορική, δεν ασχολήθηκε επί μακρόν με τη διάσταση αυτή του έργου του. Η αλλαγή επιστημονικού παραδείγματος στο χώρο της ιστοριογραφίας, που έστρεψε την προσοχή στον τρόπο που η ίδια η ιστοριογραφική αφήγηση συγκροτεί μέσω των αφηγηματικών δομών νόημα, αφύπνισε το ερευνητικό ενδιαφέρον για τον Σίλλερ ως ιστορικό και έδωσε ένα νέο πλαίσιο για την αναθεώρηση και τη διερεύνηση της αντίληψής του για τη ιστορία και την ιστοριογραφία. Το άρθρο συστηματοποιεί την πορεία του Σίλλερ ως ιστορικού, παρουσιάζει τις ιστορικές μελέτες του και την εξέλιξη της θεώρησής του για την ιστορία. Ο Σίλλερ επέλεξε ένα ιστορικό θέμα ήδη για το δεύτερο κατά σειρά συγγραφής έργο της δραματουργίας του, την «ρεπουμπλικανική τραγωδία» Η συνομωσία του Φιέσκο στη Γένοβα (1782). Η εκτενής ενασχόληση με την ιστορία ξεκινά πάντως κατά την έρευνα πηγών που διεξήγαγε λίγο αργότερα για τις ανάγκες της συγγραφής του Δον Κάρλος (1787), από την οποία προέκυψε το πρώτο μεγάλης έκτασης ιστοριογραφικό του σύγγραμμα με τίτλο Ιστορία της απόσχισης των Κάτω Χωρών από την ισπανική κυβέρνηση (1788). Ο Σίλλερ καλλιέργησε αρχικά μια ιστορική φιλοσοφική σκέψη βασισμένη στην αισιόδοξη προοπτική του Διαφωτισμού για την θετική πορεία της οικουμενικής ιστορίας και του ανθρώπου, αντίληψη που αναπτύσσεται στην εναρκτήρια διάλεξή του Τι σημαίνει και γιατί μελετά κανείς την οικουμενική ιστορία (26 Μαΐου 1789) στο πανεπιστήμιο της Ιένας, όπου εκλήθη να διδάξει ως ιστορικός. Η άποψη αυτή ανατρέπεται όμως μετά τη Γαλλική Επανάσταση και τα βίαια γεγονότα που ακολούθησαν. Στο εξής, ο στοχασμός πάνω στη σχέση του ανθρώπου με την ιστορία μετατοπίζεται, διέπεται από προβληματισμό και απαισιοδοξία, ενώ συνδέεται με το υψηλό, με την έννοια της μοίρας ως δύναμης που επιβάλλεται στον άνθρωπο. Η μεταβολή αυτή στην άποψη του Σίλλερ για την ιστορία ανιχνεύεται τόσο στα μεταγενέστερα ιστορικά και στα αισθητικά του κείμενα, όσο και στα κλασικά ιστορικά του δράματα. Ο τρόπος και τα μέσα της αναφοράς στην ιστορία αλλάζουν. Μετά το δεύτερο μεγάλο ιστορικό σύγγραμμά του, την Ιστορία του Τριακονταετούς Πολέμου (1792), ο Σίλλερ δεν γράφει πλέον ιστορικά συγγράμματα. Η ιστορία γίνεται πλέον θέμα της τραγωδίας. Τα ιστορικά δράματα της κλασικής περιόδου λειτουργούν ως μίμηση της ιστορίας και αποδεικνύονται για τον συγγραφέα το πλέον ενδεδειγμένο μέσο παρουσίασης και κατανόησης του απρόβλεπτου ιστορικού γίγνεσθαι.

Η εκπαίδευση αποτελεί προϊόν της νεωτερικότητας και οργανώνεται σε εκκοσμικευμένο περιβάλλον. Αυτό σημαίνει ότι η Θρησκευτική Εκπαίδευση αντιμετωπίζεται ως μάθημα του σχολικού προγράμματος, όπως τα υπόλοιπα, και όχι ως μύηση σε μία θρησκεία. Στην Ελλάδα το μάθημα των Θρησκευτικών είναι ένα ακόμη μάθημα του Προγράμματος Σπουδών και δεν έχει ομολογιακό χαρακτήρα με βάση τα δύο τελευταία προγράμματα (2003, 2011). Υιοθετώντας μάλιστα παιδαγωγικά τον κονστρουκτιβισμό, σήμερα, χρησιμοποιεί περισσότερο τις τεχνικές του Θεάτρου στην Εκπαίδευση, αφού και οι δύο βασίζονται στην εμπειρία, καλλιεργούν δεξιότητες και στάσεις αποδομώντας την παγιωμένη γνώση και ζητώντας την ελεύθερη άποψη. Φυσικά αυτή η θρησκευτική εκπαίδευση επιδιώκει να αναπτύξει την κριτική στάση και την ερμηνεία της πραγματικότητας των θρησκειών και των πολιτισμών, που παράγουν, στοχεύοντας στην ειρηνική συνύπαρξη και την αλληλεγγύη. Η εισήγηση αυτή εξετάζει γιατί το θέατρο διευκολύνει τη διάδραση μεταξύ μαθητών και θρησκευτικής γνώσης στο σχολείο, με αναφορά σε εφαρμογές στην τάξη, οι οποίες στηρίζονται στην εμπειρία των Heathcote και Somers.

Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν να διερευνηθούν οι διαστάσεις του αναγνωστικού κινήτρου των Ελλήνων μαθητών Δ΄ και Στ΄ δημοτικού. Αναλυτικότερα, εξετάζεται κατά πόσον οι διαστάσεις του θεωρητικού μοντέλου των Wigfield και Guthrie (1995) ανιχνεύονται στο αναγνωστικό κίνητρο των Ελλήνων μαθητών δημοτικού σχολείου, η σπουδαιότητα των διαστάσεων αυτών για τους μαθητές, καθώς και οι μεταξύ τους συσχετίσεις. Ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα 1.136 μαθητών Δ΄ και Στ΄ Δημοτικού από σχολεία της Αθήνας και του Πειραιά συμπλήρωσαν την ελληνική προσαρμογή του Ερωτηματολογίου Αναγνωστικών Κινήτρων ( Motivations for Reading Questionnaire, Wigfield & Guthrie, 1995), το οποίο επιτρέπει μια λεπτομερή ανίχνευση της πολυδιάστατης φύσης του αναγνωστικού κινήτρου. Αναδείχθηκαν τέσσερις διακριτές, αν και σχετιζόμενες μεταξύ τους, διαστάσεις: Σχολική Επίδοση, Κοινωνικοί Λόγοι, Βαθμός Δυσκολίας Αναγνώσματος και Είδος Αναγνώσματος. Οι διαστάσεις αυτές είναι λιγότερες από τις διαστάσεις του πρωτότυπου ερωτηματολογίου. Ισχυρότερο κίνητρο για ανάγνωση προέκυψε η Σχολική Επίδοση και ακολουθούν το Είδος του Αναγνώσματος και ο Βαθμός Δυσκολίας του Αναγνώσματος, ενώ το χαμηλότερο κίνητρο για ανάγνωση είναι οι Κοινωνικοί Λόγοι. Παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές συνάφειες ανάμεσα σε ορισμένες διαστάσεις του αναγνωστικού κινήτρου. Τα ευρήματα συζητούνται με αναφορά στα ευρήματα της σχετικής διεθνούς βιβλιογραφίας με τα οποία είναι σύστοιχα, καθώς σε όλες τις έρευνες αναγνωρίζεται η πολυδιάστατη φύση του αναγνωστικού κινήτρου. Τέλος, με βάση τα ευρήματα της έρευνας, προτείνονται παιδαγωγικές πρακτικές για την ενίσχυση του αναγνωστικού κινήτρου, με στόχο την καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας και την ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού.

Στο πονημάτιο αυτό, θα προσπαθήσουμε να εμφανίσουμε την πνευματική διάσταση της ανθρώπινης εργασίας, θέλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο να τοποθετήσουμε ένα θεμελιώδες αποδεικτικό έρεισμα στην οικοδόμηση της αντιλήψεως της πνευματικότητος της εργασίας. Πρόθεσή μας είναι ν’ αποδείξουμε ότι όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες είναι δυνατόν, αλλά και πρέπει, να αντιμετωπίζονταιως επί μέρους εγκόσμιες αντανακλάσεις του πολυπλόκου έργου της Θείας Δραστηριότητος. Και εφόσον θέλουμε να θεωρούμε τα ανθρώπινα επαγγέλματα ως αντανακλάσεις της Θείας Δραστηριότητος, δεν μπορούμε παρά να παραδεχθούμε ότι αποτελούν σύμβολα αυτής της Δραστηριότητος, και η δική μας αποστολή συνίσταται στην αποκρυπτογράφηση και ερμηνεία αυτών των συμβόλων, των μόνων ικανών να μαςβοηθήσουν στην αντίληψη της θεωρητικής βάσεως για την οποίαν ομιλούμε.