Du voyageur-photographe, qui sélectionne ses sujets parmi les gens du pays, au voyageur-collectionneur, qui visite les ateliers commerciaux pour acheter des épreuves, le voyage fut à l’origine d’une production photographique orientaliste diversifiée qui ne fut pas constituée comme un genre autonome, mais se situa à la frontière de plusieurs catégories. Inspirés d’une iconographie stéréotypée déjà en vogue, les photographes commerciaux photographièrent les types ethniques et religieux orientaux et en racontèrent, de manière discontinue, la vie quotidienne, les mœurs et les coutumes ainsi que les activités professionnelles. Dans des conditions souvent difficiles, les voyageurs représentèrent aussi l’Autre oriental. Plusieurs voyageurs gardèrent son image comme souvenir, tandis que d’autres exécutèrent des photographies à caractère anthropologique ou ethnographique. Nombreuses sont aussi les photographies qui rappellent le caractère religieux de l’Orient et montrent l’activité missionnaire. Conçues dans un autre esprit, les photographies des touristes reproduisent une image vivante bien que parfois stéréotypée des Orientaux. Quoique morcelée, l’image des Orientaux formée par les photographies des voyageurs, contribua à la formation de l’identité de l’Oriental. Révélatrice de leur idéologie, leur production, qui s’inscrit dans le contexte de l’orientalisme dénoncé par Edward Saïd, transmet des informations sur la manière dont ils l’avaient perçu. Médiateurs culturels, les photographes français, voyageurs ou résidents, familiarisèrent la population orientale avec l’art de la photographie.  

This book offers the first comprehensive history and analysis of Turkey’s relations with Israel since 1948, when the state of Israel was established, up until 2010 and places them within the wider framework of Turkey’s foreign policy. It highlights the remarkable lack of consistency in Turkey’s foreign policy towards Israel, under different Turkish governments, which has given the relationship a pervasive sense of unpredictability.  Combining empirical-analytical evidence with role theory insights, as developed in Foreign Policy Analysis (FPA), it explores Turkish foreign policy makers’ perceptions regarding the proper role and function of the country in the international system and the sub-system of the Middle East and how they affected the policy towards Israel. The author argues that Ankara’s ambivalent policy towards Israel for over sixty years can be explained by Turkey's multiple and often contradictory national role conceptions. The study, which draws from archival material and over fifty interviews with Turkish, Israeli, American and Arab officials and experts, places Ankara’s policy into a larger analytical framework, which helps link the past to the present and future.

In 1969 Greece withdrew from the Council of Europe (CoE), following pressure exercised by various European countries, organisations, social movements and individuals in response to the brutal conduct of the military junta that had taken power by force on 21 April 1967. This volume brings together an international cast of noted historians, oral historians, political scientists, and legal scholars to investigate the perceptions, policies and roles of the key actors involved. These figures range from international organizations, states, and social movements to NGOs and individuals, critically demonstrating the extent of the legacy and long-term impact of the 'Greek Case' on international human rights. The 1969 'Greek Case' in the Council of Europe reveals how the pressure applied by the Council of Europe proved to be crucial for the international condemnation of the Colonels' regime, setting a precedent in international human rights cases for the significance of the collection of evidence on the use of torture.

The Promise of Ecumenical Interpretation pursues its ecumenical goals by allowing the Bible itself to serve as the point of commonality. The volume retains the Bible's centrality as a guideline for individual faith and for the institutional design of churches in the context of contemporary social conflicts. The authors--one Protestant, one Catholic, one Orthodox--present ten unifying theses on the understanding and function of a conception of Scripture under the sign of Sola Scriptura. They agree that only Scripture, when correctly understood, bears witness to good news for everyone, and that only a shared, expectant, and critical turn to Scripture makes sustainable ecumenism possible. This is the basis for bringing biblical insights to the conditions that make community life possible amid the global and local, ecclesiastical and social conflicts of the present.

In this edited volume, renowned scholars from around the globe rethink and update important political communication concepts in the light of the most recent changes that have been occurring in media environments. In particular, the authors discuss those caused by the use of social media in politics, e.g. prevalent disinformation, populism, political polarization, etc. This collection of key texts addresses the major concerns that arise in our rapidly changing media and political environments and provides a basis for discussions on the current state of political communication research. This makes this volume a must-read for students, researchers, and scholars of political communication, interested in a better understanding of key concepts and the current state of the research in the field. 

 Αποτελεί μια ανθρωπολογική έρευνα, μια εις βάθος μελέτη των ανθρώπινων αντιλήψεων και ηθικών διλημμάτων σχετικά με τις ευκαιρίες, προκλήσεις αλλά και τους κινδύνους της τεχνητής νοημοσύνης ευρύτερα και πιο ειδικά στην τέχνη και παιδαγωγική εφαρμογή του χορού.Η έρευνα θέτει τις βάσεις της σε τέσσερις μεθοδολογικές στρατηγικές ώστε να ανιχνεύσει τις θέσεις του δείγματος, της επισκόπησης, της διερευνητικής, της επεξηγηματικής, της περιγραφικής και της αιτιολογικής. Προσεγγίζονται οι σημαντικότερες σχετικές θεωρητικές προσεγγίσεις ηθικής και αισθητικής σκέψης από την αρχαιότητα ως την εποχή του φιλοσοφικού μετανθρωπισμού.Η ερευνήτρια επιχειρεί να κατανοήσει τις ενέργειες, τις σχέσεις και τις επιλογές των συμμετεχόντων μέσα από τη δική τους οπτική, χωρίς να επιβάλλει μη αντικειμενικές ερμηνείες. Όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά η ερευνήτρια κ. Μάστορα και η επόπτρια κ. Λάζου «οι όροι «συνείδηση» και «μορφή» - ως ηθικά προσδιοριζόμενος ο πρώτος και ως αισθητικά ο δεύτερος εφαρμόζονται στο αντικείμενο του χορού αντλώντας στοιχεία από την φιλοσοφία του νου, την φιλοσοφική ανθρωπολογία και τη σύγχρονη αισθητική και νευροαισθητική». Ο συνδυασμός ποιοτικών και ποσοτικών μεθόδων, ενισχύει την εγκυρότητα και την αξιοπιστία των αποτελεσμάτων της έρευνας, τα οποία αναμένουν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διεθνείς φορείς.

Η μέθοδος διδασκαλίας της αρχαίας όρχησης της Άννας Λάζου – αρχαία όρχηση - αποτελεί διδακτική προσέγγιση (Brousseau 1998), και όταν εξετάζεται από τη σκοπιά μιας διαρκούς νομικής οντολογίας, προσφέρει ένα μοναδικό και πρωτογενές πλαίσιο ανάλυσης, στο οποίο η γνώση και οι πρακτικές διδασκαλίας μπορούν και γίνονται αντιληπτές μέσα από το πρίσμα του δικαίου και της οντολογίας. Αυτή η νομική θεώρηση υπερβαίνει την απλή μετάδοση γνώσεων και εντάσσεται σε μια κανονιστική και δομική λογική, όπου οι διαδικασίες διδασκαλίας και μάθησης ερμηνεύονται ως πράξεις δημιουργίας και διατήρησης μιας σταθερής και ρυθμιζόμενης διδακτικής πραγματικότητας. Αυτή η προοπτική είναι επίσης οντολογική, καθώς θεωρεί τις διδακτικές μεθόδους όχι ως απλά εργαλεία, αλλά ως οντότητες με δική τους ύπαρξη, που ρυθμίζουν τη διαρκή και επαναλαμβανόμενη αλληλεπίδραση μεταξύ του διδάσκοντος, του ορχηστή και της γνώσης.

Το 2010, εγκαινιάστηκε μια σειρά διαλέξεων στη Θεολογική Σχολή Αθηνών με θέμα τους δεσμούς μεταξύ Ποίησης και Θεολογίας. Έλληνες ποιητές και στοχαστές εγνωσμένου βεληνεκούς έδωσαν έτσι το «παρών» στη Θεολογική Σχολή, παραδίδοντας καθένας τη δική του πρόσληψη αυτής της μακραίωνης και πολύπτυχης σχέσης. Στον Τόμο αυτόν περιλαμβάνονται οι διαλέξεις που δόθηκαν μέχρι και το 2023, με σκοπό να αποτελέσει μια απεικόνιση αφενός των βασικών τομών μεταξύ της Θεολογίας και της Τέχνης του λόγου και αφετέρου των εν γένει δυναμικών που ξεκλειδώνουν νέες προοπτικές για τον θεολογικό διάλογο της μετανεωτερικής εποχής. Συγγραφείς Δημήτρης ΚοσμόπουλοςΝάσος ΒαγενάςΙουλίτα ΗλιοπούλουΚατερίνα Αγγελάκη-ΡουκΧάρης ΒλαβιανόςΧρήστος ΓιανναράςΚυριάκος ΧαραλαμπίδηςΑντώνης ΦωστιέρηςΕλένη ΛαδιάΣταύρος ΖουμπουλάκηςΒασίλης ΚαραποστόληςΘανάσης ΧατζόπουλοςΣτέλιος Ράμφος Επιμέλεια Τόμου: Κίρκη ΚεφαλέαISBN: 978-960-466-328-6

The present book is a narrative and theological commentary on the Gospel of John, one of the most important theological and influential texts of the New Testament. In the preface, the reader is informed about the basic scholarly problems concerning the Gospel of John: the genre, its structure and content, its relation to the synoptic gospels, the author, the place, time and aim of its composition, as well as important milestones in Johannine research, and the basic scholarly bibliography. Then, a detailed narrative and a theological analysis of the text beginning with the hymn of the prologue follow. After the analysis of the gospel's narrative introduction up to Jesus' first sign at Cana of Galilee, His public activity, consisting mainly of extensive discourses and a series of representative signs, is analysed in the following chapters. In this part, the structure of the commentary follows the succession of Jewish festivals around which the narrative unfolds. Finally, the farewell discourses of Jesus and the narratives of the Passion and Resurrection are analysed. As it will be shown by the analysis, throughout his gospel the author uses narrative devices to guide the recipients of his text in gradually grasping his theological teaching as to the true identity of the person and the deeper significance of Jesus' work, in contrast to various messianic-eschatological concepts of the time. From a methodological point of view, the commentary presupposes and combines knowledge and methods from the fields of history, literature, narratology, and theology, aiming to offer readers the possibility of a comprehensive understanding of an emblematic early Christian text and the world in which it was composed.Το παρόν σύγγραμμα είναι ένα αφηγηματικό και θεολογικό υπόμνημα στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, ένα από τα πιο σημαντικά και επιδραστικά θεολογικά κείμενα της Καινής Διαθήκης. Αρχικά, ο αναγνώστης ενημερώνεται για τα βασικά επιστημονικά προβλήματα του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου: το κειμενικό είδος, τη δομή και το περιεχόμενό του, τη σχέση του με τα συνοπτικά ευαγγέλια, τον συγγραφέα, τον τόπο, τον χρόνο και τον σκοπό της συγγραφής του, σημαντικούς σταθμούς της ιωάννειας έρευνας και τη βασική επιστημονική βιβλιογραφία. Ακολουθούν η αναλυτική αφηγηματική και η θεολογική ερμηνεία του κειμένου αρχής γενομένης από τον ύμνο του προλόγου. Μετά την ανάλυση της αφηγηματικής εισαγωγής του ευαγγελίου μέχρι και το πρώτο σημείο του Ιησού στην Κανά της Γαλιλαίας, αναλύεται σε διαδοχικά κεφάλαια η δημόσια δραστηριότητά του, η οποία απαρτίζεται κυρίως από εκτενείς ομιλίες, καθώς και από μια σειρά αντιπροσωπευτικών σημείων του. Η δόμηση του υπομνήματος ακολουθεί στο μέρος αυτό την αλληλοδιαδοχή των ιουδαϊκών εορτών στο πλαίσιο των οποίων εκτυλίσσεται η αφήγηση. Τέλος, αναλύονται οι αποχαιρετιστήριοι λόγοι του Ιησού και οι διηγήσεις του Πάθους και της Αναστάσεως. Όπως θα φανεί από την ανάλυση, σε όλη την έκταση του ευαγγελίου ο συγγραφέας του χρησιμοποιεί αφηγηματικά μέσα, ώστε να καθοδηγήσει τους παραλήπτες του κειμένου του στο να αντιληφθούν βαθμιαία τη θεολογική διδασκαλία του ως προς την πραγματική ταυτότητα του προσώπου και τη βαθύτερη σημασία του έργου του Ιησού, σε αντιδιαστολή προς διάφορες μεσσιανικές-εσχατολογικές αντιλήψεις της εποχής. Από μεθοδολογικής πλευράς, το υπόμνημα προϋποθέτει και συνδυάζει γνώσεις και μεθόδους από τους χώρους της ιστορίας, της φιλολογίας, της αφηγηματολογίας και της θεολογίας αποσκοπώντας στο να προσφέρει στους αναγνώστες τη δυνατότητα μιας σφαιρικής κατανόησης ενός εμβληματικού πρωτοχριστιανικού κειμένου, καθώς και του κόσμου εντός του οποίου αυτό συντάχθηκε.

This book explores the major challenges that the long-standing and diversely debated demise of postmodernism signifies for American literature, art, culture, history, and politics, in the present, third decade of the twenty-first century. Its scope comprises a vigorous discussion of all these diverse fields undertaken by distinguished scholars as well as junior researchers, U.S. Americanists and European Americanists alike. Focusing on socio-political and cultural developments in the contemporary U.S., their contributions highlight the interconnectedness of the geopolitical, economic, environmental and technological crises that define the historical present on global scale.

Authored by a diverse group of contributors, Big Science in the 21st Century offers a multifaceted view of the challenges, merits, and transformations of Big Science across different disciplines and geographical boundaries. It delves into the transformative role of Big Science in shaping the world we live in, from its historical roots in the aftermath of the Second World War to its contemporary interdisciplinary and international nature. The book is organized in five parts, each offering unique insights into the impact of Big Science. The first part looks at lessons from Big Science organizations and best practices in increasing the return of benefits to society. The second part offers the voice of key economists who have worked on assessment exercises concerning the socioeconomic benefits of large-scale research infrastructures. The third part traces the development of Big Science in the aftermath of World War II. The fourth part focus on the educational and cultural impacts that Big Science has beyond the laboratory, from the art gallery to the school classroom. The last part brings a more global perspective with contributions from other continents outside North America and Western Europe. The book is aimed at professionals involved in science policy and administration, economists interested in evaluating the results of scientific research, historians of science and technology, and anyone with an interest in scientific outreach and communication. 

École Giffard, Institut supérieur d’études françaises, Institut français d’Athènes ou Institut français de Grèce… l’établissement fondé en 1907 par l’École française d’Athènes a connu plusieurs dénominations et de nombreuses mutations, mais n’a jamais failli à ses missions fondamentales : non seulement travailler à la diffusion de la langue française en Grèce, mais aussi et surtout favoriser le dialogue entre les cultures des deux pays. Depuis sa création, au début du XXe siècle, ses transformations accompagnent l’évolution de la société grecque, grâce à l’action déterminée de tous ceux qui le dirigent et l’animent. Autrefois fréquenté par des dizaines de milliers d’élèves et doté d’un vaste réseau d’annexes, il est aujourd’hui un acteur essentiel de la vie culturelle grecque : nombreux sont les écrivains, peintres, sculpteurs, musiciens et metteurs en scènes, ainsi que les scientifiques de toutes les disciplines, qui ont franchi et franchissent encore ses portes. Cet ouvrage, qui s’appuie sur un vaste éventail de sources inédites et de documents d’archives, retrace les grandes étapes de cette histoire commune.

How should we treat the liar and kindred paradoxes? A Theory of Truth argues that we should diverge from classical logic, and presents a new formal theory of truth. The theory does not incorporate contradictions and is not substructural, but deviates from classical logic significantly. It endorses principles like ‘No sentence is both true and false’ and ‘No sentence is neither true nor false’.The book starts with an introduction to the paradoxes, suitable for newcomers to the subject, before presenting its approach. Four versions of the theory are covered, extending the theory to a determinacy operator and to a full first-order language with quantifiers. Each includes all Tarskian biconditionals that can be formulated in its language. The author uses original methods to prove the consistency of each version and compares the theory to alternative non-classical theories, including Field’s paracomplete approach, Ripley’s nontransitive system and Zardini’s contraction-free calculus.

The book Ottoman Monuments in Greece: Heritages Under Negotiation approaches the Ottoman monuments of Greece as the heritage of a historical period that lends itself to multiple readings. This collective work brings together and array of studies, covering a wide range of disciplines, including history of art, archaeology, architecture, and urban studies. Through rich unpublished archival, photographic, and epigraphic material, the authors of this edited volume, enrich our knowledge of the emblematic Ottoman monuments of Greece cities and foreground unknown aspects of the architecture of rural Greece. In the pages of the book Ottoman Monuments in Greece: heritages under negotiation, the stories of places, buildings, and people from Ottoman era to present days come alive. These stories constitute a major contribution to the dialogue on the status and role of this special heritage for Modern Greece. The critical analyses featured in this edited volume renew and broaden the research conducted in the fields of Ottoman studies and cultural heritage.

The volume offers an innovative and systematic exploration of the diverse ways in which Later Greek Epic interacts with the Latin literary tradition. Taking as a starting point the premise that it is probable for the Greek epic poets of the Late Antiquity to have been familiar with leading works of Latin poetry, either in the original or in translation, the contributions in this book pursue a new form of intertextuality, in which the leading epic poets of the Imperial era (Quintus of Smyrna, Triphiodorus, Nonnus, and the author of the Orphic Argonautica) engage with a range of models in inventive, complex, and often covert ways. Instead of asking, in other words, whether Greek authors used Latin models, we ask how they engaged with them and why they opted for certain choices and not for others. Through sophisticated discussions, it becomes clear that intertexts are usually systems that combine ideology, cultural traditions, and literary aesthetics in an inextricable fashion. The book will prove that Latin literature, far from being distinct from the Greek epic tradition of the imperial era, is an essential, indeed defining, component within a common literary and ideological heritage across the Roman empire.

Ένα νέο βιβλίο πολιτισμικής θεωρίας, αφιερωμένο στη συνύφανση της αρχαιολογίας και της αρχαιοφιλίας με τον πολιτικό λόγο, επίσημο και ανεπίσημο, στην Ελλάδα του 21ου αι. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η αρχαιοπολιτική αναδύεται ως μια σύνθετη μορφή βιοπολιτικής, εδραιωμένη στην πεποίθηση ότι οι υλικότητες του παρελθόντος καθορίζουν τον τρόπο που βιώνουμε το παρόν. Υπό αυτήν την έννοια, η αρχαιολογία συμβάλλει στη συγκρότηση του εθνικού βιο-προτύπου, οργανώνοντας τα σώματα των εθνικών υποκειμένων και καθορίζοντας τους τρόπους με τους οποίους οι πολίτες θα αφομοιώσουν αφηγήματα του εθνικού παρελθόντος στο δικό τους παρόν. Έτσι, η αρχαιοπολιτική συμβάλλει στον βιολογικό καθαρμό του εθνικού σώματος και στην αναγνώριση της κλασικής αρχαιότητας ως μιας λευκής πολιτισμικής κληρονομιάς.

This book discusses key issues in economic policy in the context of the history of economic thought. Most of the current and past academic controversies in economics are, explicitly or implicitly, centred around the application and form of economic policy. This is particularly evident in the post-WWII period, with the appearance of economic policy as a distinguishable subfield, but important elements of various economic policy issues can be found throughout the history of economic thought. This book discusses various topics in economic policy – such as questions over state spending and taxation, income redistribution, and the role of money – with each chapter focusing on a particular period or major school of economic thought ranging from the ‘prehistory’ of economics up to the present day. Specific chapters of the volume cover the main schools of economic thought from different national and theoretical traditions, incorporating mercantilism, the Physiocratic School, the German Historical School, Marxism, the Austrian School, institutional economics, Keynesian economics, behavioural economics and more.

This open access book traces the evolution of the European media landscape in the last 30 years, from 1990 to 2020. It is based on the theoretical classical hypotheses of regional media systems provided by Hallin and Mancini and at the same time puts them to test. The book further defines the proportions between geocultural patterns – national, regional, European, and global – to outline evolutionary trends in media landscapes. It analyzes to which degree European media have become more European, in the historical course of administrative unification and breaks the results down into concrete indexes and indicators.  The book discusses the media systems of the member states of the European Union through a regional perspective, identifying similarities, differences, as well as their convergence in the digital age. It sheds light on the evolution of media systems in Europe, introduces existing relevant theoretical perspectives, and offers an overview of the new developments in European media. The book will appeal to students, researchers, and scholars of political science, communication, media, cultural, and policy studies, as well as practitioners and professionals interested in a better understanding of the European media landscape's evolution.

Στη μα­κρά πα­ρά­δο­ση της ένο­πλης εθε­λού­σι­ας στρά­τευ­σης στην ευρω­πα­ϊ­κή ήπει­ρο, η δε­κα­ε­τία του 1910, στην οποία επι­κε­ντρώ­νο­νται οι με­λέ­τες του πα­ρό­ντος τό­μου, κα­τέ­χει ξε­χω­ρι­στή θέ­ση. Την πε­ρί­ο­δο αυτή ο ένο­πλος εθε­λο­ντι­σμός γνώ­ρι­σε την κο­ρύ­φω­σή του, δεί­χνο­ντας πα­ράλ­λη­λα και τα πρώ­τα ση­μά­δια κάμ­ψης, κα­θώς η πρα­κτι­κή της ένο­πλης στρά­τευ­σης με­ταλ­λά­χθη­κε με την εμ­φά­νι­ση, αρ­χι­κά στα Βαλ­κά­νια, και αρ­γό­τε­ρα και στην υπό­λοι­πη Ευρώ­πη, εμπό­λε­μων συρ­ρά­ξε­ων νέου, «βι­ο­μη­χα­νι­κού» τύ­που. Η μα­ζι­κή αν­θρω­πο­σφα­γή με μη­χα­νι­κά μέ­σα απο­δυ­νά­μω­σε τον ρο­μα­ντι­κό χα­ρα­κτή­ρα της ένο­πλης προ­σω­πι­κής συμ­με­το­χής, που έθρε­ψε τα εθε­λο­ντι­κά κι­νή­μα­τα του 19ου αιώ­να. Η δε­κα­ε­τία του 1910 συ­νι­στά, απ’ αυτήν την άπο­ψη, βα­θειά το­μή στη μα­κρά ιστο­ρία του ένο­πλου εθε­λο­ντι­σμού, τό­σο του ελ­λη­νι­κού, όσο και ευρύ­τε­ρα του ευρω­πα­ϊ­κού, με κύ­ρι­ους σταθ­μούς τους Βαλ­κα­νι­κούς πο­λέ­μους και τον Α΄ Πα­γκό­σμιο πό­λε­μο. Στη δι­άρ­κεια αυτών των χρό­νων το εθε­λο­ντι­κό κί­νη­μα από την Ήπει­ρο, την Κρή­τη και την Κύ­προ γι­γα­ντώ­θη­κε, ενώ χι­λι­ά­δες από­δη­μοι από τις Η.Π.Α. και την Αίγυ­πτο έσπευ­σαν επί­σης να κα­τα­τα­χθούν στον ελ­λη­νι­κό στρα­τό, μα­ζί με την τε­λευ­ταία γε­νιά των Ιτα­λών Γα­ρι­βαλ­δι­νών. Σε μια πα­ράλ­λη­λη κα­τεύ­θυν­ση, στον Με­γά­λο πό­λε­μο με­ρι­κές εκα­το­ντά­δες Έλ­λη­νες εντά­χθη­καν στις γραμ­μές του γαλ­λι­κού στρα­τού και πολ­λα­πλά­σιοι Κύ­πριοι (Έλ­λη­νες και Τούρ­κοι) στο «Μα­κε­δο­νι­κό Με­τα­γω­γι­κό Σώ­μα» του βρε­τα­νι­κού στρα­τού. Σε αυτή την πε­ρί­ο­δο εστι­ά­ζει το ανά χεί­ρας βι­βλίο, προ­κει­μέ­νου, μέ­σα από μια συ­νο­λι­κή προ­σέγ­γι­ση και πο­λυ­πρι­σμα­τι­κή θε­ώ­ρη­ση, να ανα­δει­χθούν οι ρι­ζι­κές με­τα­μορ­φώ­σεις και τα ιδι­αί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της εθε­λο­ντι­κής πρα­κτι­κής.

Πρωταρχικός στόχος αυτού του βιβλίου είναι η παρουσίαση βασικών θεμάτων της Οικονομικής Επιστήμης με όσο το δυνατόν απλό αλλά ακριβή και επιστημονικό τρόπο. Είναι γραμμένο σε εισαγωγικό επίπεδο και είναι προϊόν εμπειρίας πολλών ετών διδασκαλίας σε προπτυχιακούς φοιτητές που δεν είχαν διδαχθεί οικονομικά σε αυτό το επίπεδο. Τα πρώτα επτά κεφάλαια (κεφάλαιο 1 μέχρι και κεφάλαιο 7) εξετάζουν θεμελιώδη ζητήματα Μικροοικονομικής και τα επόμενα έξι κεφάλαια εξετάζουν θεμελιώδη ζητήματα Μακροοικονομικής (κεφάλαιο 8 μέχρι και κεφάλαιο 13). Σε κάθε κεφάλαιο περιγράφονται οι μαθησιακοί στόχοι και παρουσιάζονται οι έννοιες-κλειδιά. Το επίπεδο ανάλυσης δεν προϋποθέτει γνώσεις οικονομικών, αλλά εισάγει τον οικονομικό τρόπο σκέψης με χρήση συγκεκριμένων παραδειγμάτων και διαγραμμάτων τα οποία διευκολύνουν την κατανόηση των οικονομικών φαινομένων. Η δε μαθηματική ανάλυση περιορίζεται εκεί όπου είναι απολύτως αναγκαία. Σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχουν αριθμητικά παραδείγματα-ασκήσεις που δείχνουν τον τρόπο εφαρμογής των θεωρητικών εννοιών. Με τα δεδομένα αυτά το βιβλίο δεν προορίζεται μόνο για φοιτητές οικονομικών σχολών, αλλά απευθύνεται και σε φοιτητές άλλων συγγενών ή λιγότερο συγγενών πεδίων, όπου τα εισαγωγικά οικονομικά θεωρούνται χρήσιμες γνώσεις. Προφανώς, μπορεί να χρησιμεύσει και σε κάθε ενδιαφερόμενο αναγνώστη που επιθυμεί να κατανοήσει βασικές οικονομικές έννοιες και επίκαιρες οικονομικές συζητήσεις.

Nektariou Kephalos, Metropolitan of Pentapolis, Hapanda. Volume I'. Study on the immortality of the soul and on the Sacred Memorials / Νεκταρίου Κεφαλᾶ, Μητροπολίτου Πενταπόλεως, Ἅπαντα. Τόμος Ι´. Μελέτη περὶ τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς καὶ περὶ τῶν Ἱερῶν Μνημοσύνων, Προλεγόμενα, ἐπιμέλεια κειμένου, σχόλια, εὑρετήρια Ἀ. Β. Γλάρος, ἔκδ. Ἱερὰ Μητρόπολις   Ὕδρας, Σπετσῶν καὶ Αἰγίνης - Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Τριάδος (Ἁγίου Νεκταρίου) Αἰγίνης, Ἀθῆναι 2023, σελ. 1-582 + εἰκόνες + πίνακες.

This monograph is a detailed introduction to the nascent and ever-evolving fields of metamaterials and nanophotonics, with key techniques and applications needed for a comprehensive understanding of these fields all detailed. These include the 'standard' and high-accuracy 'nonstandard' FDTD techniques, finite-difference frequency-domain mode solvers, the transfer matrix method, analytic calculations for dielectric and plasmonic waveguides, dispersion, Maxwell-Bloch and density functional theory, as well as design methods for constructing metamaterials and nanolasers, and quantum plasmonics. The book is intended for final-year undergraduates, as well as postgraduates or active researchers who wish to understand and enter these fields in a 'user-friendly' manner, and who have a basic understanding of and familiarity with electromagnetic theory.

This book examines theoretical and applied terminology issues in the light of the translation process. In particular, it aims at introducing students to the basic principles of terminological science and its different applications in translation practice. This subject field, being interdisciplinary by nature, as it combines linguistics, translation, language technology as well as various other subject fields through the study of their terminology, has been an independent subject field for more than five decades. In today’s globalised and constantly changing technological environment, the need for appropriate multilingual communication makes the role of terminology even more crucial and directly related to translation studies. The book is structured in ten chapters, in which key issues related to terminology are studied. The discussion focuses inter alia on special languages and their particular characteristics, basic theoretical principles of terminology, the place of terminology in translation, terminology management, terminology products and data, as well as terminology management tools. Special emphasis is placed on language technologies that support terminological work in translation, such as termbases, terminological mining tools or corpus management tools, etc. Then the cases of specific types of texts, such as for example legal, medical, financial or EU texts, are studied and the particularities presented from a terminological point of view are analysed. The study is supported by extensive use of examples and authentic texts in various language pairs.

Adopting an innovative and theoretical approach, Greek Tragedy and the Digital is an original study of the encounter between Greek tragedy and digital media in contemporary performance. It challenges Greek tragedy conventions through the contemporary arsenal of sound masks, avatars, live code poetry, new media art and digital cognitive experimentations. These technological innovations in performances of Greek tragedy shed new light on contemporary transformations and adaptations of classical myths, while raising emerging questions about how augmented reality works within interactive and immersive environments.Drawing on cutting-edge productions and theoretical debates on performance and the digital, this collection considers issues including performativity, liveness, immersion, intermediality, aesthetics, technological fragmentation, conventions of the chorus, theatre as hypermedia and reception theory in relation to Greek tragedy.Case studies include Kzryztof Warlikowski, Jan Fabre, Romeo Castellucci, Katie Mitchell, Georges Lavaudant, The Wooster Group, Labex Arts-H2H, Akram Khan, Urland & Crew, Medea Electronique, Robert Wilson, Klaus Obermaier, Guy Cassiers, Luca di Fusco, Ivo Van Hove, Avra Sidiropoulou and Jay Scheib. This is an incisive, interdisciplinary study that serves as a practice model for conceptualizing the ways in which Greek tragedy encounters digital culture in contemporary performance.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία ευρύτερη γεωγραφική ενότητα μέσα στην οποία πραγματοποιούνται οικονομικές και κοινωνικές διεργασίες και στην οποία ασκούνται δημόσιες εθνικές ή ευρωπαϊκές πολιτικές. Είναι ιστορικό γεγονός ότι ο ευρωπαϊκός χώρος δεν αποτελεί μια ομοιογενή γεωγραφική ενότητα, αλλά παρουσιάζει μεγάλες ανισότητες που κληρονομήθηκαν από το παρελθόν. Το ερώτημα που τίθεται είναι, αν η διαδικασία της οικονομικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε. -που άρχισε το 1958 μεταξύ των έξι ιδρυτικών χωρών και συνεχίζεται με αλλεπάλληλες διευρύνσεις μέχρι σήμερα- άμβλυνε τις ανισότητες, τις διατήρησε ή τις διεύρυνε. Στο συλλογικό αυτόν τόμο, επιχειρείται μία αποτίμηση των σημερινών ανισοτήτων μεταξύ των χωρών-μελών της Ε.Ε. και αξιολογούνται οι πολιτικές που ασκήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια με στόχο την οικονομική και κοινωνική συνοχή, όπως έχει επανειλημμένως διακηρυχτεί στις συνθήκες της Ε.Ε. Στα επιμέρους κεφάλαια του βιβλίου, ειδικοί επιστήμονες, ερευνητές και καθηγητές από διάφορα πανεπιστήμια της χώρας μας και του εξωτερικού επιχειρούν να ανιχνεύσουν κατά πόσο οι πολιτικές που ασκήθηκαν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Dedicated to the historical and cultural heritage of Lemnos, the book offers a new, valid, concise and accessible history of this unique Greek island in the Northeast Aegean. Based on historical and mythological sources, archaeological finds, important remains of ancient Greek, medieval and modern art, narratives and chronicles, engravings, drawings, photographs and other archival material, the author sketches in 250 pages and with the help of about 200 images, the history of Lemnos from the depths of the Aegean prehistory to the present day. In its pages, readers will find important information about the society, the economy, the political life, the art and the intellectual creation of the island over time, from the first nomadic settlements during the late Paleolithic period (ca. 10,500 BC), until today: with extensive accounts of the prehistoric cities of Poliochni and Myrina, the important site of Koukonisi, Hephaestia and Kaveirion during the Archaic and Classical period (7th-4th century BC), Lemnos of the Hellenistic and Roman years, Lemnos as a Byzantine, Venetian, and Ottoman possession, but also the adventures of the island and its inhabitants from the liberation of 1912-13 onwards.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια σύγχρονη εισαγωγή στην Κοινωνιογλωσσολογία, στο επιστημονικό πεδίο της γλωσσολογίας που μελετά τη σχέση της γλώσσας με την κοινωνία και της κοινωνίας με τη γλώσσα, τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους διεπιδρούν μεταξύ τους και επηρεάζουν ή προσδιορίζουν η μια την άλλη. Στα δεκαέξι κεφάλαια του τόμου καλύπτονται όλα τα κεντρικά ζητήματα που απασχολούν τη σύγχρονη Κοινωνιογλωσσολογία και αφορούν, μεταξύ άλλων, τη γλωσσική κοινότητα, τη γεωγραφική προέλευση, την κοινωνική τάξη, την εθνότητα, το φύλο, τη σεξουαλικότητα ή την ηλικία των ομιλητών/ομιλητριών, τις πολλαπλές ταυτότητές τους και τη λεκτική αλληλεπίδραση μεταξύ τους αλλά και τις αντιλήψεις τους για τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι ίδιοι και οι άλλοι, τα κειμενικά και πολιτισμικά πλαίσια της επικοινωνίας, τις μεθόδους της Κοινωνιογλωσσολογίας και τους τρόπους παρέμβασής της στα γλωσσικά δρώμενα. Κάθε κεφάλαιο αναφέρεται διεξοδικά σε δεδομένα και σχετικές έρευνες για τα ελληνικά και συνοδεύεται από ερωτήσεις (ασκήσεις και θέματα για συζήτηση) για εμβάθυνση.

Φιλοσοφία της γλώσσας, λογική, μαθηματικά, κοινωνικές επιστήμες, ανθρωπολογία… Η Σημασιολογία είναι ο μοναδικός κλάδος της γλωσσολογίας που χρησιμοποιεί μεθόδους, θεωρήσεις και εργαλεία από όλους αυτούς τους τομείς του ανθρώπινου επιστητού για να μελετήσει τη σημασία των γλωσσικών εκφράσεων. Μαζί με τη φωνητική, τη φωνολογία, τη μορφολογία, τη σύνταξη και την πραγματολογία, αποτελεί ξεχωριστό επίπεδο ανάλυσης στη γλωσσολογική θεωρία και μελετά την ανθρώπινη γλώσσα με έναν δυναμικό τρόπο περνώντας από τη σημασία της λέξης, στη σημασία της φράσης και της πρότασης. Οι γλώσσες έχουν στη φαρέτρα τους πολλούς και διαφορετικούς τρόπους για να εκφράσουν την ίδια έννοια. Για παράδειγμα, οι λέξεις σπίτι και οικία της ελληνικής είναι συνώνυμες. Επίσης, η λέξη chevalτης γαλλικής έχει την ίδια σημασία με τη λέξη άλογο της ελληνικής ενώ η ονοματική φράση letableaurougeστα γαλλικά αντιστοιχεί με την ονοματική φράση ο κόκκινος πίνακας στα ελληνικά που έχει διαφορετική δομή από αυτή. Πώς μπορούμε να συσχετίσουμε τη σημασία διαφορετικών ως προς τη μορφή τους γλωσσικών εκφράσεων που έχουν όμως παρόμοια σημασία στις γλώσσες του κόσμου; Πώς η γλώσσα μπορεί να γίνει συγχρόνως αντικείμενο και μέσο μελέτης; Ανεξάρτητα από τη γλώσσα μελέτης, η σημασιολογία μας προτείνει μεταγλώσσες-εργαλεία για τη μελέτη της σημασίας σε οποιαδήποτε γλώσσα που μελετάμε.   Το παρόν έργο είναι το πρώτο ελληνόγλωσσο εγχειρίδιο αφιερωμένο στον κλάδο της σημασιολογίας με παραδείγματα εφαρμογής από τη γαλλική και την ελληνική γλώσσα. Το σύγγραμμα επιδιώκει να εισαγάγει τον αναγνώστη στις αρχές, τις μεθόδους και τα ερευνητικά εργαλεία της θεωρίας της σημασιολογίας. Αρχικά, παρουσιάζει τους βασικούς όρους εργασίας στη σημασιολογία. Στη συνέχεια, περνά στα επιμέρους επίπεδα του κλάδου της σημασιολογίας (λεξική σημασιολογία, προτασιακή και κατηγορηματική λογική) και παρουσιάζει τις συνθήκες εμφάνισής τους. Κατόπιν, επιχειρεί μια συνοπτική επισκόπηση των σημαντικότερων προσεγγίσεων, όπως είναι για παράδειγμα η λογική δευτέρου βαθμού, η θεωρία των τύπων και η εντασιακή σημασιολογία, καθώς και η σχέση της σημασίας και του περικειμένου.    Το βιβλίο απευθύνεται πρωτίστως σε φοιτητές και σε ερευνητές που ενδιαφέρονται για τον κλάδο της σημασιολογίας. Κάθε κεφάλαιο ξεκινά με μια περίληψη των βασικών στόχων, καταλήγει με την ανακεφαλαίωση των κυριότερων σημείων και προτείνει ασκήσεις εφαρμογής. Στο αναγνωστικό όμως κοινό αυτού του βιβλίου μπορούν να περιληφθούν επίσης και όσοι αγαπούν τη μελέτη της σημασίας συγχρονικά και ενδιαφέρονται για την αντιπαραβολική μελέτη γλωσσών. Η γαλλική και η ελληνική λειτουργούν ως γλώσσες εφαρμογής αλλά τη θέση τους θα μπορούσε να πάρει οποιαδήποτε άλλη γλώσσα ή ζεύγος γλωσσών. Τα σημεία τομής και απόκλισης των δύο γλωσσών μάς μαθαίνουν ότι η σημασία είναι το ενωτικό νήμα πίσω από τις λέξεις, τις φράσεις και τις προτάσεις και μας προσκαλούν να ανακαλύψουμε τον συναρπαστικό κόσμο της ανθρώπινης νόησης και επικοινωνίας. 

Στο ανά χείρας βιβλίο o Νορβηγός Άρνε Τρέχολτ εξιστορεί την στράτευσή του εναντίον της δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Μέσα από το συγγραφικό του έργο και την πολιτική του δράση ο Τρέχολτ αγωνίστηκε σθεναρά καθόλη τη διάρκεια της Επταετίας ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς, όντας ένας από τους πιο δραστήριους πολέμιους της Χούντας στις σκανδιναβικές χώρες. Επιπλέον, υπήρξε ένας οξυδερκής παρατηρητής της ελληνικής πολιτικής σκηνής στις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Μέσα από μια γλαφυρή γραφή, που θυμίζει σκανδιναβικό αστυνομικό μυθιστόρημα, ο Τρέχολτ αφηγείται τη σχεδόν μυθιστορηματική περίπτωση του Παντελή Μαρκετάκη, πρώην πολιτικού κρατούμενου, που, από ελεγχόμενος μάρτυρας υπέρ του καθεστώτος, έφτασε να καταθέτει εναντίον του στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 1969, προτού ζητήσει άσυλο στη Νορβηγία. Το βιβλίο εμπλουτίζεται μ’ένα κείμενο αναμνήσεων, όπου ο Τρέχολτ αποτυπώνει με τη βοήθεια πληθώρας στοιχείων τη συνεισφορά του ίδιου και των συμπατριωτών στην εκστρατεία αλληλεγγύης με τους Ελληνες δημοκράτες. Μέσα απ’αυτήν την πολύτιμη μαρτυρία δίνεται η ευκαιρία στον έλληνα αναγνώστη να αντιληφθεί τις υπόγειες διεργασίες γύρω από τη λεγόμενη «Ελληνική Υπόθεση» στο Στρασβούργο, που οδήγησε στην αποχώρηση της χουντικής Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης και καταγράφηκε ως κομβική στιγμή στην ιστορία της καταγγελίας των βασανιστηρίων και της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επιπλέον, αναδεικνύει το μέγεθος της συμμετοχής των σκανδιναβικών κοινωνιών στον αγώνα για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Το βιβλίο φωτίζει τη συχνά λησμονημένη ευρωπαϊκή διάσταση του αντιδικτατορικού αγώνα. Η περίπτωσή του Τρέχολτ αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της στράτευσης μιας από τις πλέον πολιτικοποιημένες και αλληλέγγυες γενιές που γνώρισε η ευρωπαϊκή ήπειρος τον 20ό αιώνα. Μας θυμίζει ότι νεαροί Δυτικοευρωπαίοι δραστηριοποιήθηκαν ενεργά, στηρίζοντας με κάθε δυνατό μέσο, νόμιμο ή και παράνομο, τις προσπάθειες για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων στη χουντοκρατούμενη Ελλάδα, συνεργαζόμενοι στενά με ελληνες αντιστασιακούς και αντιφρονούντες.

Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει την ιστορία της μαθηματικής δυναμικής των πληθυσμών -ένα θεωρητικό πεδίο που συνδέεται στενά με τη γενετική, την οικολογία, την επιδημιολογία και τη δημογραφία- στο οποίο τα μαθηματικά έχουν συμβάλει σημαντικά. Εξετάζει την εμφάνιση σημαντικών θεμάτων: της εκθετικής ανάπτυξης -από τον Όιλερ και τον  Μάλθους μέχρι την πολιτική ενός παιδιού της Κίνας-, της ανάπτυξης στοχαστικών μοντέλων -από τους νόμους του Μέντελ και το πρόβλημα της εξάλειψης των επωνύμων μέχρι τη θεωρία της διήθησης για την εξάπλωση των επιδημιών-, και τους χαοτικούς πληθυσμούς, όπου ο ντετερμινισμός και η τυχαιότητα διαπλέκονται.

Αφιερωμένο στην ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της Λήμνου, το βιβλίο προσφέρει μια νέα, έγκυρη, ευσύνοπτη και προσιτή στον αναγνώστη ιστορία του μοναδικού αυτού ελληνικού νησιού στο Βορειοανατολικό Αιγαίο. Με βάση ιστορικές και μυθογραφικές πηγές, αρχαιολογικά ευρήματα, σημαντικά κατάλοιπα της αρχαίας ελληνικής, μεσαιωνικής, και νεότερης τέχνης, διηγήσεις και χρονικά, γκραβούρες, σχέδια, φωτογραφίες και άλλο αρχειακό υλικό, ο συγγραφέας σκιαγραφεί σε 250 σελίδες και με τη βοήθεια 200 περίπου εικόνων, την ιστορία της Λήμνου από τα βάθη της αιγιακής προϊστορίας έως τις μέρες μας. Στο Χρονικό της Λήμνου, η μακραίωνη ιστορία ενός σχετικά άγνωστου και κάπως αγνοημένου μέχρι πρόσφατα νησιού του Αιγαίου μετατρέπεται σε συναρπαστικό αφήγημα, ένα πραγματικό χρονικό για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Στις σελίδες του, οι αναγνώστες θα βρουν σημαντικές πληροφορίες για την κοινωνία, την οικονομία, την πολιτική ζωή, την τέχνη και την πνευματική δημιουργία του νησιού διαχρονικά, από τις πρώτες νομαδικές εγκαταστάσεις κατά την ύστερη Παλαιολιθική περίοδο (περ. 10.500 π.Χ.), μέχρι σήμερα: με εκτενείς αναφορές στις προϊστορικές πόλεις της Πολιόχνης και της Μύρινας, στο σημαντικό Κουκονήσι, την Ηφαιστία και το Καβείριο κατά την Αρχαϊκή και την Κλασική περίοδο (7ος-4ος αι. π.Χ.), τη Λήμνο των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων, τη Λήμνο ως Βυζαντινή, Βενετική, και Οθωμανική κτήση, αλλά και τις περιπέτειες του νησιού και των κατοίκων του από την απελευθέρωση του 1912-13 και μετά. Αναδεικνύεται, τέλος, η Λήμνος του σήμερα: τόποι ιστορικής σημασίας, αρχαιολογικοί χώροι και μουσεία, αλλά και τοποθεσίες φυσικού κάλλους, γεωλογικά μνημεία και θέσεις οικολογικού ενδιαφέροντος, παραλίες και παραδοσιακοί οικισμοί. Ακόμη, γίνονται αναφορές στην άυλη και την γαστρονομική κληρονομιά του νησιού, αλλά και τη μουσική και χορευτική παράδοση που αναβιώνει ώς τις μέρες μας.

It is perhaps a truism to note that ancient religion and rhetoric were closely intertwined in Greek and Roman antiquity. Religion is embedded in socio-political, legal and cultural institutions and structures, while also being influenced, or even determined, by them. Rhetoric is used to address the divine, to invoke the gods, to talk about the sacred, to express piety and to articulate, refer to, recite or explain the meaning of hymns, oaths, prayers, oracles and other religious matters and processes. The 13 contributions to this volume explore themes and topics that most succinctly describe the firm interrelation between religion and rhetoric mostly in, but not exclusively focused on, Greek and Roman antiquity, offering new, interdisciplinary insights into a great variety of aspects, from identity construction and performance to legal/political practices and a broad analytical approach to transcultural ritualistic customs. The volume also offers perceptive insights into oriental (i.e. Egyptian magic) texts and Christian literature.

Die Programmschrift Sola Scriptura Ökumenisch ist weltweit der erste Versuch, Ökumene konsequent aus dem gemeinsamen Bezug auf die Bibel als wegweisender Richtschnur für individuellen Glauben und institutionelle Gestaltung von Kirchen im Kontext offener gesellschaftlicher Konflikte der Gegenwart zu denken. Erstmals werden 10 Thesen zum Verständnis und zur Funktion einer Schriftauffassung im Zeichen von Sola Scriptura publiziert, die gemeinsam von einem evangelischen, einem römisch-katholischen und einem orthodoxen Bibelwissenschaftler formuliert wurden. Sie sind sich darin einig, dass allein die Schrift richtig verstanden eine frohe Botschaft für alle bezeugt und nur die gemeinsame, erwartungsvolle wie kritische Hinwendung zur Schrift tragfähige Ökumene ermöglicht. Diese ist die Basis dafür, biblische Einsichten in die Ermöglichungsbedingungen gemeinschaftlichen Lebens in die globalen und lokalen kirchlichen und gesellschaftlichen Konflikte der Gegenwart einzubringen.

Η αιχμάλωτη Ελληνοπούλα ή Η άλωση της Αθήνας, το τρίπρακτο θεατρικό έργο του Αμερικανοεβραίου Μόρντεκαϊ Μανουέλ Νόε, γράφτηκε και παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη μόλις το 1822. Ο συγγραφέας είχε προλογίσει τη νεοϋορκέζικη έκδοση του 1822: «Εμείς, οι πολίτες μιας ελεύθερης χώρας, δεν μπορούμε να παρακολουθούμε με αδιαφορία τον τρέχοντα αγώνα για ελευθερία στην Ελλάδα. Αν και μας χωρίζουν θάλασσες και ωκεανοί, είμαστε πολύ εξοικειωμένοι με το ιστορικό παρελθόν αυτής της χώρας, με εκείνα τα λαμπρά γεγονότα τα οποία σημάδεψαν τις σελίδες της ιστορίας της. Κατά συνέπεια, αισθανόμαστε βαθύ ενδιαφέρον για την επιτυχία αυτού του λαού και για την υπόθεση της ελευθερίας γενικότερα». Διακόσια χρόνια μετά τη συγγραφή και παγκόσμια θεατρική πρώτη, το έργο μεταφράζεται από την Κατερίνα Διακουμοπούλου (Επίκουρη Καθηγήτρια, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, ΕΚΠΑ) και παρουσιάζεται στο ελληνικό κοινό συνοδευόμενο από την εισαγωγή της. Την έκδοση συμπληρώνουν το προλογικό σημείωμα της Μαρίας Γεωργοπούλου (Διευθύντριας της Γενναδείου Βιβλιοθήκης) και το επίμετρο της Ευγενίας (Τζένης) Αρσένη (Σκηνοθέτιδας-Θεατρολόγου).

This volume acknowledges the centrality of comic invective in a range of oratorical institutions (especially forensic and symbouleutic), and aspires to enhance the knowledge and understanding of how this technique is used in such con-texts of both Greek and Roman oratory. Despite the important scholarly work that has been done in discussing the patterns of using invective in Greek and Roman texts and contexts, there are still notable gaps in our knowledge of the issue. The introduction to, and the twelve chapters of, this volume address some understudied multi-genre and interdisciplinary topics: first, the ways in which comic invective in oratory draws on, or has implications for, comedy and other genres, or how these literary genres are influenced by oratorical theory and practice, and by contemporary socio-political circumstances, in articulating comic invective and targeting prominent individuals; second, how comic invective sustains relationships and promotes persuasion through unity and division; third, how it connects with sexuality, the human body and male/female physiology; fourth, what impact generic dichotomies, as, for example, public-private and defence-prosecution, may have upon using comic invective; and fifth, what the limitations in its use are, depending on the codes of honour and decency in ancient Greece and Rome.

In the light of recent scholarly work on tragic patterns and allusions inFlavian epic, the publication of a volume exclusively dedicated to therelationship between Flavian epic and tragedy is timely. The volume,concentrating on the poetic works of Silius Italicus, Statius and ValeriusFlaccus, consists of eight original contributions, two by the editorsthemselves and a further six by experts on Flavian epic. The volume ispreceded by an introduction by the editors and it concludes with an‘Afterword’ by Carole E. Newlands.Among key themes analysed are narrative patterns, strategies or type-scenesthat appear to derive from tragedy, the Aristotelian notions of hamartia andanagnorisis, human and divine causation, the ‘transfer’ of individualcharacters from tragedy to epic, as well as instances of tragic language andimagery.The volume at hand showcases an array of methodological approaches to thequestion of the presence of tragic elements in epic. Hence, it will be ofinterest to scholars and students in the area of Classics or Literary Studiesfocusing on such intergeneric and intertextual connections; it will be also ofinterest to scholars working on Flavian epic or on the ancient reception ofGreek and Roman tragedy.

ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΣΤΑ ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΑ                                   Μία βιωματική αναδρομή στην πορεία των ανθρώπων της μετεμφυλιακής γενιάς με αφορμή τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη   Το βιβλίο φιλοδοξεί να αποτελέσει μία συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου του συγγραφέα με τίτλο «Υιός Συμμορίτου», το οποίο θεωρείται πλέον βιβλίο αναφοράς σε ότι αφορά στα βιώματα της γενιάς των επιγόνων του Ελληνικού Εμφυλίου. Με πρόσχημα 20 τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη που χρησιμεύουν ως σημεία αναφοράς ή αναδρομής, περιγράφονται 20 διαφορετικά περιστατικά, από τη ζωή του συγγραφέα. Τα περιστατικά αυτά, καλύπτουν πέντε σημαντικές περιόδους που βίωσε η γενιά αυτή, ξεκινώντας από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια: Παιδικά και χρόνια της εφηβείας. Φοιτητικά χρόνια. Δικτατορία και χρόνια του στρατού. Περίοδος της μετανάστευσης. Επιστροφή στην Ελλάδα- πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Από τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου και μέχρι σήμερα η Ελλάδα έχει βρεθεί αντιμέτωπη με έναν αυξανόμενο αριθμό προκλήσεων και διλημμάτων εξωτερικής πολιτικής τόσο παραδοσιακών, όπως η σχέση με την Τουρκία ή το περιεχόμενο της συνεργασίας με τις ΗΠΑ, όσο και νέων, όπως θέματα ενέργειας, το μεταναστευτικό- προσφυγικό και η συνεργασία με την Κίνα. Με ποιον τρόπο και με ποιο βαθμό επιτυχίας οι ελληνικές κυβερνήσεις και η ελληνική κοινωνία έχουν αντιδράσει στο πλαίσιο ενός ραγδαία μεταβαλλόμενου διεθνούς και εσωτερικού περιβάλλοντος; Ο παρόν τόμος επιχειρεί, πρώτον, να απαντήσει στο παραπάνω ερώτημα και, δεύτερον, να εξετάσει τις βασικές επιλογές και προσδοκίες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στον 21ο αιώνα. Τα επί μέρους κεφάλαια αναδεικνύουν τον χαρακτήρα και τη δυναμική της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας μέσα από μια ευρύτητα προοπτικής και προσφέρουν μια κριτική θεώρηση παραδοσιακών και εναλλακτικών θεάσεων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και στρατηγικής. Έτσι, ο αναγνώστης δύναται να αντιληφθεί τις εξελίξεις στις πραγματικές διαστάσεις τους και να στοχασθεί για τα σημαντικότερα ζητήματα που απασχολούν την ελληνική εξωτερική πολιτική. Ο συλλογικός αυτός τόμος καλύπτει το κενό που υπάρχει στην υπάρχουσα βιβλιογραφία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από την έναρξη της νέας χιλιετίας και μέχρι σήμερα, με ενδιάμεσο σταθμό, ως χρονικό ορόσημο, το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα το 2010.

Ο πόλεμος είναι το τελευταίο κυριολεκτικά σημείο, στο οποίο θα ανέμενε κανείς να συναντήσει τη γυναίκα σε μια ανδροκρατούμενη, γεμάτη στερεότυπα κοινωνία όπως αυτή του Βυζαντίου. Ωστόσο, η σχέση των γυναικών με το σύνθετο φαινόμενο του πολέμου ήταν στενή, και οι βυζαντινοί συγγραφείς ανέδειξαν τις ένοπλες συρράξεις ως υπόθεση τόσο ανδρική όσο και γυναικεία. Οι Βυζαντινές δεν αποτέλεσαν ποτέ μάχιμο τμήμα των εκστρατευτικών σωμάτων, δεν γυμνάστηκαν κατάλληλα, δεν οπλίστηκαν από το συμβατικό οπλοστάσιο της εποχής τους και δεν βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή. Συνόδευσαν όμως τους συζύγους τους στην εκστρατεία όποτε κρίθηκε απαραίτητο, συνέδραμαν δυναμικά στο έργο αξιωματούχων και στρατιωτών ή τροποποίησαν επιτελικούς σχεδιασμούς. Υπερασπίστηκαν τις πόλεις ή τα κάστρα τους επιδεικνύοντας εξαιρετικά προσόντα και δεξιότητες και ως λεία των νικητών υπέστησαν τα δεινά επακόλουθα της ήττας. Στα μετόπισθεν ανέλαβαν υπέρμετρες ευθύνες μένοντας εκτεθειμένες σε ποικίλους κινδύνους. Τα έμφυλα χαρακτηριστικά τους προβλήθηκαν άλλοτε με θετικό και άλλοτε με αρνητικό πρόσημο εκ μέρους των συγχρόνων τους, οι οποίοι σε αρκετές ιστορίες πολέμου ανέδειξαν τον έρωτα ως ρυθμιστή των εξελίξεων. Όταν οι Βυζαντινοί γνώρισαν τις γυναίκες των αντιπάλων τους είτε ως μάχιμες στα στρατόπεδα είτε ως επικεφαλής των κρατών τους αναμετρήθηκαν ή συμμάχησαν μαζί τους. Εκείνοι που κατέγραψαν αυτές τις «συναντήσεις» δεν μπόρεσαν να κρύψουν την έκπληξή τους και επέτρεψαν να διαφανεί η απαρέσκειά τους. Παρόλο που ιστορικοί και χρονογράφοι της εποχής δεν τοποθέτησαν πάντοτε τις Βυζαντινές εκεί όπου έδρασαν και συχνά αποσιώπησαν την παρουσία τους, αποδεικνύεται ότι οι γυναίκες εμπλέκονταν σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις του πολέμου, στο μέτρο που αναλογούσε στο φύλο τους και όπως συνέβαινε σε κάθε τομέα δραστηριότητας στις μεσαιωνικές κοινωνίες.

This volume is the first systematic study of Seneca’s interaction with earlier literature of a variety of genres and traditions. It examines this interaction and engagement in his prose works, offering interpretative readings that are at once groundbreaking and stimulating to further study. Focusing on the Dialogues, the Naturales Quaestiones, and the Moral Epistles, the volume includes multi-perspectival studies of Seneca’s interaction with all the great Latin epics (Lucretius, Vergil and Ovid), and discussions of how Seneca’s philosophical thought is informed by Hellenistic doxography, forensic rhetoric and declamation, the Homeric tradition, Euripidean tragedy and Greco-Roman mythology. The studies analyzes the philosophy behind Seneca’s incorporating exact quotations from earlier tradition (including his criteria of selectivity) and Seneca’s interaction with ideas, trends and techniques from different sources, in order to elucidate his philosophical ideas and underscore his original contribution to the discussion of established philosophical traditions. They also provide a fresh interpretation of moral issues with particular application to the Roman worldview as fashioned by the mos maiorum. The volume, finally, features detailed discussion of the ways in which Seneca, the author of philosophical prose, puts forward his stance towards poetics and figures himself as a poet.

Ο Έρνστ Κασίρερ ανήκει σε εκείνους τους “παρεξηγημένους” σύγχρονους στοχαστές που το έργο τους διακόπηκε απότομα από τη λαίλαπα του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού. Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται, ωστόσο, παγκοσμίως ένα ζωηρό ενδιαφέρον για το σύνολο του έργου του. Τούτο οφείλεται σε τρεις κυρίως λόγους: στις πολύ σημαντικές κοινωνικοπολιτικές του προεκτάσεις, στη διεπιστημονικότητα και στην οικουμενικότητα που το διέπει καθώς και στην εκ νέου ανακάλυψη της σημασίας και του επίκαιρου χαρακτήρα της θεωρίας του Κασίρερ περί μύθου. Στη Φιλοσοφία των συμβολικών μορφών ο Κασίρερ αποδίδει στο μύθο, όπως και στη γλώσσα, την ικανότητα να δομεί μέσω της χρήσης συμβόλων τον ανοίκειο “παθητικό κόσμο των απλών εντυπώσεων” και να τον μετατρέπει σε έναν κόσμο της “καθαρής πνευματικής έκφρασης”. Τούτη η συμβολοποιητική λειτουργία του ανθρώπινου πνεύματος δεν γίνεται αντιληπτή αλληγορικά. Αντιθέτως, ο νέος κόσμος του συμβόλου παρουσιάζεται στη συνείδηση ως “αντικειμενική” πραγματικότητα. Στην ιδιότητα αυτή του μύθου, στην πίστη στην αντικειμενική υπόσταση και στην αντικειμενική δύναμη του συμβόλου, έγκειται η ιδιαίτερη έλξη που ασκεί τούτος στον άνθρωπο ανά τους αιώνες, αλλά συνάμα και η επικινδυνότητά του.

Hymnale Ambrosianum. The structural background of a paleochristian hymnological modelThe monograph covers exhaustively all aspects of the structural material of Ambrose’s hymnological prototype. Given that the locating of the structural material is identified with its semiological understanding in the researcher’s language, the translation-related elaboration of the texts could not be excluded from this study.At its beginning the book comprises: the Table of Contents (pp. 9- 11), the Foreword (pp. 13-14) and Abbreviations (pp. 15-19). The following parts are: 1. Introduction (pp. 21-65). The first paragraph entitled Foreword (pp. 22-30), focuses on the significance of Ambrose’s Hymnologion. It focuses on the fourteen authentic hymns by Ambrose, as an aspect constituting common knowledge in the two ancient liturgical traditions, those of West and East. The next paragraph is entitled References of the Research of Ambrose’s Hymnology (pp. 30-39), which is a presentation of hitherto literary studies and publications of Ambrose’s Hymnologion with critical observations. The title of the next paragraph is The Hard to Explore Structural Dimension of Hymnale Ambrosianum (pp. 39-47). This paragraph locates the gaps in the research of Ambrose’s hymnography as a spiritual creation. It does this through the prism of the question of whether as a prototype of the hymnological development Ambrose’s hymnography fits within the structural basis of the treasury of the tradition of worship of the Church universally and whether, as such, it could point to a desirable balance between the creative freedom and the required adherence to the treasury of the Holy Tradition of worship. The fourth paragraph is entitled The Translational Gap of Ambrose’s Hymns in Greek Bibliography (pp. 47-62). The fifth and last paragraph entitled The Translational Approach of the Present Publication (pp. 62-65) is divided into three subsections: the ad litteram translation (literal, word by word translation), the ad sensum translation (translation according to meaning) and lastly, the translations where Latin alphabet is used for writing in Greek. 2. Chapter I (pp. 67-154) entitled The Ambrosian Context is divided into two parts. The first part, entitled The Mystic and Teacher (pp. 67-90), offers a portrayal of Ambrose while focusing on the aspects that are significant for the topic of the present study. The second part, entitled Divine Mystagogy (pp. 90-154) deals with the three basic components of Ambrose’s pedagogy: (a) the fishing of souls through preaching (liturgical Evangelism), (b) the passing on of the Eucharistic theology and its embrace by the faithful and (c) the formation of an appealing and complete prototype of the mystagogical performance. These three components place the regular presence of the faithful inside the Church and the creation of a live, participation-loving and zealously pulsating community at the epicentre of Ambrose’s pastoral aim. 3. Chapter II (pp. 155-179) bears the title The Dogmatic Reading of Ambrose’s Hymns. This chapter is divided into two parts. The first part is entitled Confession of Faith (pp. 155-170), whereas the second part is entitled Confession of Martyrdom (pp. 170-179). In the first part, the commentary on the Nicene-Constantinopolitan Creed with verses from Ambrose’s hymns demonstrates that Ambrose’s hymns are a vehicle for transmitting and consolidating of the foundational dogmas of orthodoxy. In the second part, we make use of the translations included in the publication part of this study (ad litteram, ad sensum and 19th century Greek texts with Latin characters) in order to demonstrate Ambrose’s position in relation to those dogmatic teachings which are not included in the Nicene-Constantinopolitan Creed. The main axis of that second part of Chapter II is the teaching regarding the Martyrdom. It is upon that teaching that Peter’s primacy is constructed, as a primacy of the Confession of Faith. The equality between Peter and Paul in terms of the Martyrdom, the honouring of the memory of the Martyrs by the Church and the veneration of their relics by the faithful within the context of Divine Worship are aspects which are also established. 4. Chapter III (pp. 181-230) is entitled Ambrose’s Hymnological Prototype. The Introduction (pp. 181-188) is followed by the section entitled Melopoetic and Performative Method (pp. 188-212), where within three separate paragraphs, three prototypes of the hymnological development are presented and analysed, based on the research sources. These prototypes are presented and analysed according to the chronological order of the epochs to which they belong and not according to the epoch of the source’s writer. More specifically, these are: the prototype of Antiochians Flavian and Diodoros, the prototype of Ambrose and the prototype of Chrysostom. In the fourth paragraph a common historical provenance of these three prototypes is located. The similarity between Ambrose’s prototype and other prototypes which are collectively of Eastern provenance provides an answer to the crucial question posed in the Introduction, meaning that Ambrose’s is a prototype of hymnological development which fits within the structural basis of the treasury of worship of the entire Church. The third part of Chapter III bears the title Poetic Art (pp. 213-230) and it relates to the idiosyncratic aspect of Ambrose’s poetic art, which was imitated by later hymnographers of the Western Church. The monograph locates these aspects and includes them by paying attention to that which is particular as distinct to that which is general. It does this while paying attention to the simplicity of the texts, the density of the narrative meanings and the dominating lyricism. Accordingly, the monograph conducts the analysis of the content of the sources which is arranged into three subsections with following titles: The Oikonomia of the Depicting Word (pp. 213-219), The Perspective of the Verbal Image (pp. 219-227) and Ambrose’s Lyrical State (pp. 227-230). The last part of the monograph is the publication part (pp. 233-319) which includes: (a) the threefold publication of the text of the fourteen authentic Ambrosian Hymns (the Latin original, the Greek ad litteram translation and the Greek ad sensum translation), (b) the publication of the Latin original and the equivalent Greek text with Latin characters of five hymns which have been attributed to Ambrose in the past and which fit within the broader category of imitations of Hymnale Ambrosianum - the texts confirm the position supported in this monograph, that Ambrose’s orthodoxy was crystal clear and undeniable and that his status was such that translators who re-wrote hymns in Greek with Latin characters which were considered Ambrosian respected their dogmatic precision, (c) the publication of one hymn in Latin and its equivalent Greek text with Latin characters which was never attributed to Ambrose and which, contrary to the category of translated hymns mentioned in point ‘b’, manifests serious dogmatic alterations which occurred during the translation from Latin to Greek, despite the fact that its prototype does not deviate from the orthodox dogma. The Abstract in English is then included, followed by the Bibliography, the Translation Index, the Index of Excerpts from the Bible, the Index of Names and the Index of Terms

At the eve of the global financial crisis, it is particularly interesting to find out which are the theoretical bases or theoretical models that we can use to analyze today's reality. Indeed, today’s mainstream micro- and macroeconomic models are proven to be insufficient for exploring the dynamic and complex interactions among humans, institutions, and nature in our real economy. This issue has again gained momentum because of the recent global financial crisis, as theoretical constructs or models have been unable to provide interpretations of what really happened and what has to be done from now on. More precisely it is proven that microeconomics is filled with black-box models that fail to study the actual contractual relations between firms and markets, while macroeconomics over the last three decades has been useless at best and harmful at worst, since economists using macroeconomics became blind to catastrophic macro failure because they mistook the beauty or elegance of theoretical models for truth. Thus, questions have arisen about using new theoretical and empirical structures that would better describe our complex economic systems.  This edited book aims to address issues related to how growth issues are treated as having individual origins, but also how aggregates affect parts of the economic system with the ultimate goal of highlighting important microeconomic factors that affect macroeconomic factors and finally the economic development and growth process. This is the question of whether and how theoretical constructs take account of the application of microeconomic approaches to macroeconomic theory and how economies can be driven to a sustainable economic development and growth path. Thus, the scope is to analyze the hypotheses that govern the relationships of aggregate structures (macroeconomic analysis) that may are compatible with the assumptions that govern the behavior of the individuals, households, and firms (micro analysis), and vice versa, in trying to achieve positive economic growth rates, sustainably. Moreover, the analysis of this edited volume is oriented to focus on deeper issues that affect the functioning of the economic systems; this is what mesoeconomics and metaeconomics analysis deals with, since the focus must be in factors that are the deep roots of economic development and growth that bridge the microeconomics to macroeconomics. This is the future of evolutionary growth thinking over the next decades.

Alexandrianism was among the trends that defined the formation of Roman literature across genres since the early decades of Roman literary history. This volume introduces a collection of original essays that contribute to a developing appreciation of the comedy of Plautus, the leading representative of Roman comedy, as a multi-faceted text that engages in a creative dialogue with various contemporary cultural and literary developments. The studies here, both individually and as parts of a longer, interactive discussion, offer a comprehensive examination of the first complete expression of the intellectual reception of Greek and Hellenistic literature and culture in Rome, and, at the same time, examine Plautus’ correspondence with the popularization of science and medicine, the Romanization of philosophy, and contemporary religious practices. As the first Latin poet whose work survives in extant form, Plautus is also examined here as a major literary figure who significantly influenced the development of Latin literature. This book will appeal to specialist scholars of Roman comedy, but also to graduate students working in the fields of classics and literary history. All long quotations of Greek and Latin are translated.

Το επικοινωνιακό πεδίο αλλάζει τόσο ως προς το προσφερόμενο περιεχόμενο, όσο και ως προς τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι ανακαλύπτουν, χρησιμοποιούν, καταναλώνουν και αλληλεπιδρούν με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας. Δεν βλέπουμε πια τηλεόραση με προσήλωση όπως παλαιότερα. Δεν διαβάζουμε εφημερίδες, και ούτε ακούμε ραδιόφωνο πέραν του αυτοκινήτου. Αντίθετα, ενημερωνόμαστε και ψυχαγωγούμαστε όλο και περισσότερο από το διαδίκτυο και τις ιστοσελίδες του. Σχολιάζουμε τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα και τα κοινοποιούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μπορεί να μην αντέχουμε να βλέπουμε διαφημίσεις περισσότερο από μισό λεπτό και αλλάζουμε τηλεοπτικό σταθμό όταν δεν προκαλεί το ενδιαφέρον μας, αλλά παρακολουθούμε για ώρες συνεχόμενες τα επεισόδια των αγαπημένων μας σειρών που μας προφέρουν οι νέοι τηλεοπτικοί πάροχοι μέσω του διαδικτύου. Σε οποιαδήποτε δεδομένη ημέρα ο μέσος πολίτης μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε δεκάδες τηλεοπτικά κανάλια επίγεια ή δορυφορικά ή διαδικτυακά, ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες σε έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή κι ένα πλήθος από ιστοσελίδες. Στην πράξη το κοινό των μέσων κατακερματίζεται όλο και περισσότερο, ενώ η κατανάλωση του περιεχομένου των μέσων, είτε αυτό είναι ενημερωτικό είτε ψυχαγωγικό, γίνεται πλέον μπροστά από μια οθόνη, είτε αυτή είναι η παραδοσιακή τηλεοπτική οθόνη είτε ο φορητός υπολογιστής είτε το τάμπλετ ή το έξυπνο κινητό. Ποτέ άλλωστε στην ιστορία των επικοινωνιών το ίδιο περιεχόμενο δεν μπορούσε να καταναλωθεί από τέσσερις διαφορετικές οθόνες, και μάλιστα ταυτόχρονα, μέσα στο σπίτι ή έξω από το σπίτι, σταθερά ή εν κινήσει. Το παρόν βιβλίο έχει στόχο να αναδείξει τα βασικά χαρακτηριστικά της νέας αυτής επικοινωνιακής συνθήκης, καθώς η κατανάλωση του σύγχρονου περιεχομένου των μέσων επικοινωνίας επιτελείται «ανάμεσα σε 4 οθόνες».

Τα Λατινικά του Wheelock είναι η πρώτη ελληνική μετάφραση του Wheelock's Latin (7η έκδοση, επικαιροποιημένη και ανανεωμένη), ενός από τα δημοφιλέστερα εγχειρίδια εκμάθησης της Λατινικής γλώσσας παγκοσμίως. Με τρόπο μεθοδικό, ευχάριστο και εύληπτο αναδεικνύει την ομορφιά, τη ζωντάνια και τη διαχρονική αξία της Λατινικής. Περιλαμβάνει:- 40 κεφάλαια με λεπτομερή παρουσίαση της Γραμματικής και του Συντακτικού, και εφαρμογή των κανόνων πάνω σε κείμενα σπουδαίων Ρωμαίων συγγραφέων, συνοδευόμενα από σημειώσεις, μεταφραστικές συμβουλές και ερωτήσεις κατανόησης.- Εκτενές Ελληνο-Λατινικό και Λατινο-Ελληνικό λεξιλόγιο.- Ασκήσεις αυτοβελτίωσης, με τις απαντήσεις τους, για ανεξάρτητη μελέτη.- Πλούσια συλλογή από αυθεντικά, μη διασκευασμένα, λατινικά κείμενα για μετάφραση, μαζί με πλήρη λεξιλογική υποστήριξη.- Ετυμολογικές πληροφορίες, χάρτες και γκραφίτι που αναδεικνύουν ποικίλες πτυχές του ρωμαϊκού πολιτισμού.Το βιβλίο απευθύνεται πρωτίστως σε φοιτητές/φοιτήτριες φιλοσοφικών σχολών αλλά και σε μαθητές/μαθήτριες που επιθυμούν να μάθουν Λατινικά με τρόπο έγκυρο και παιδαγωγικά άρτιο, καθώς και στο ευρύτερο κοινό που φιλοδοξεί μέσα από τη μεθοδική κατάκτηση της Λατινικής να απολαύσει από το πρωτότυπο τη λογοτεχνία των Ρωμαίων και να γνωρίσει την ιστορία και τον πολιτισμό τους.

Αναμφισβήτητα, η συμβολή των ελληνικών θιάσων στην πολιτιστική και κοινωνική ζωή των ελληνικών κοινοτήτων στις Η.Π.Α. κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα είναι αξιοσημείωτη. Με την καλλιτεχνική δραστηριότητα που ανέπτυξαν, δίδαξαν κοινωνικότητα και αδελφοσύνη, απάλυναν τον μετανάστη -ως θεατή, ηθοποιό ή και δραματουργό- από τα καθημερινά προβλήματα, τις δεσμεύσεις τόπου, χρόνου και βιοτικών αναγκών, παρέχοντάς του έναν χώρο ελευθερίας. Το θέατρο, προωθώντας την πνευματική επικοινωνία και την ψυχική επαφή, πρόσφερε, επίσης, στους μετανάστες κοινά ιδανικά και επιδιώξεις, διαμορφώνοντας μία κοινή ταυτότητα. Κυρίως, όμως, καλλιέργησε την έννοια του ανήκειν σε ένα ευρύτερο σύνολο ατόμων, τόνωσε την εθνική συνείδηση και διαδραμάτισε έναν ενοποιητικό ρόλο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Περιεχόμενα

Biogenic amines (BAs) are low-molecular-mass organic bases that occur in plant- and animal-derived products. BAs in food can occur by free amino acid enzymatic decarboxylation and other metabolic processes. Usually, in the human body, amines contained in foods are quickly detoxified by enzymes such as amine oxidases or by conjugation; however, in allergic individuals or if monoamine oxidase inhibitors are applied, the detoxification process is disturbed and BAs accumulate in the body. Knowing the concentration of BAs is essential because they can affect human health and also because they can be used as freshness indicators to estimate the degree of food spoilage.

Je fais partie de ceux qui aiment la vie. J’ai eu le bonheur d’avoir de bons parents, de fonder une famille heureuse... Toute ma vie, j’ai travaillé à des tâches passionnantes : j’ai aimé mes études, j’ai fait avec joie de l’enseignement et de la recherche... Je ne cesse de m’intéresser à la vie du monde, à la promotion de la femme, au maintien de la paix. Je fais confiance aux possibilités de l’homme et je crois au progrès. Je ne demande qu’à travailler, c’est-à-dire à vivre jusqu’à l’extinction de mes forces. Itinéraire de vie singulier que celui d’Eugénie Cotton. Il s’étend sur deux siècles et trois Républiques, traverse deux grandes guerres, connaît l’âge d’or et l’écroulement d’un Empire colonial. Scientifique et intellectuelle, Cotton pénétra, au début du XXe siècle, dans des territoires perçus alors comme exclusivement masculins. Femme de tête sous le Front populaire, elle réforma l’École normale supérieure de jeunes filles. Dirigeante en pleine guerre froide de grandes organisations procommunistes, féminines ou mixtes, elle fut partie prenante d’un univers à la fois international et transnational de luttes sociales, politiques et féministes. Autant d’histoires d’une vie et d’un siècle racontées « à la manière d’une passionnante enquête ».

Ἡ παρούσα συναγωγὴ μελετῶν εἶναι τὸ ἀποτέ­λε­σμα πολυε­τοῦς ἀλίευσης ἐρωτημάτων καὶ ἀπο­ριῶν ἀναδυ­ο­­μένων μέσα ἀπὸ τὰ κρυστάλινα καὶ ζωογό­να ὕδατα τοῦ ὀρθό­δο­ξου Πατερικοῦ πνεύματος. Ἡ μεγαλύτερη πρόκληση γιὰ τὸν μελετητὴ τῶν Πατέρων εἶναι ὁ ὁρισμὸς τῶν ἐρωτημάτων. Γεννᾶται, ὅμως, τὸ ἀρχικὸ ἐρώτημα: Ἡ ἀναγκαιότητα  τῆς πρωτοτυπίας τοῦ ἐρω­τήματος μπορεῖ νὰ δικαιολογήσει τὴν πολυσχιδὴ πραγμά­τευ­ση; Μέχρι ποιοῦ σημείου φθάνει ἡ στερεὰ διεπιστημονικὴ προ­σέγγιση τοῦ γραμματολόγου καὶ ποῦ ἀρχίζει ἡ ὑδροβαρὴς πο­λυπραγμοσύνη του; Ἡ ἀπάντηση στὸν παραπάνω προβλημα­τισμὸ δίδεται μέσῳ τῆς ἐμβάθυνσης στὸ ζήτημα τῆς αὐτοσυ­νει­δησίας τῆς Ἐκκλησίας.Τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας γεν­νῶν­ται, προέρχονται καὶ ἀνήκουν σὲ διάφορες καὶ ποικίλες «φυ­σι­κὲς κοινότητες» τοῦ κόσμου. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ δὲν καταργεῖ τὴ φυσική τους ταυτό­τη­τα, ἀλλὰ τὴν «ἐκκλησιοποιεῖ». Ἡ ἐγκόσμια διάσταση τῆς Ἐκκλη­σίας, ἐφαρμόζοντας τὸν «τρόπο» τοῦ Ἱδρυτῆ της σὲ κάθε πτυχὴ τοῦ βίου της, ἀλληλεπιδρᾶ μὲ τὴν κοσμικὴ πραγματικότητα καὶ ἐπενεργεῖ ἐξελικτικὰ στὸν πολιτισμό. Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Γραμ­μα­τεία ἔχει οἰκουμενικὴ ἀξία. Ὡς μνημεῖο τῆς παγ­κό­σμιας πνευματικῆς κληρονομιᾶς μπορεῖ νὰ ἀξιο­ποιηθεῖ σὲ ἐρευνητικοὺς τομεῖς ποὺ δὲν σχετίζονται κατὰ προ­φανῆ τρόπο μὲ τὴ θεολογία. Ἡ διαπίστωση αὐτὴ διευρύνει τὸν ἐρευνητικὸ ὀρίζοντα τῆς γραμματολογικῆς ἐπιστήμης.

This book focuses on literal and metaphorical ruins, as they are appropriated and imagined in different forms of writing. Examining British and American literature and culture in the nineteenth and twentieth centuries, the book begins in the era of industrial modernity with studies of Charles Dickens, Thomas Hardy, Henry James and Daphne Du Maurier. It then moves on to the significance of ruins in the twentieth century, against the backdrop of conflict, waste and destruction, analyzing authors such as Beckett and Pinter, Kurt Vonnegut, Robert Lowell, Anne Sexton and Leonard Cohen. The collection concludes with current debates on ruins, through discussions of Walter Benjamin and Bertolt Brecht, as well as reflections on the refugee crisis that take the ruin beyond the text, offering new perspectives on its diverse legacies and conceptual resources.

Troilus and Cressida: A Critical Reader offers an accessible and thought-provoking guide to this complex problem play, surveying its key themes and evolving critical preoccupations. Considering its generic ambiguity and experimentalism, it also provides a uniquely detailed and up-to-date history of the play's stage performance from Dryden's rewriting up to Mark Ravenhill and Elizabeth LeCompte's controversial 2012 production for the Royal Shakespeare Company and the Wooster Group.Moving through to four new critical essays, the guide opens up fresh perspectives on the play's iconoclastic nature and its key themes, ranging from issues of gender and sexuality to Elizabethan politics, from the uses of antiquity to questions of cultural translation, with particular attention paid on Troilus' “Greekness”.

This innovative, fresh look on Greek painting combines a standard, comprehensive survey of the material record – wall-paintings, painted panels, or slabs – with an in-depth exploration of the ways in which the Greeks themselves appreciated this demanding art. The book dwells on techniques, styles, themes, and masters, as well as their admirers, clients, and critics. At the same time, the author discusses recent breakthroughs in archaeology, cultural studies, and art history in order to offer a well-rounded picture of a unique phenomenon in Greek culture, a celebrated art that enjoyed a long afterlife. In this respect, this book is unique in its kind as it reflects new, multidisciplinary scholarly approaches to the material record which it combines with a more traditional, art-historical exploration. Drawing on a wide range of ancient authorities – from Plato and Xenophon to Cicero, Pliny, Lucian, and Philostratus – the author discusses the surviving works within their chronological framework and under the light of recent discoveries. After a wide-ranging discussion of painting in Bronze-Age Greece (Cyclades, Crete, Santorini, Mycenaean Greece), the book establishes a highly readable narrative of all technical, stylistic, iconographical and aesthetic developments through the Archaic, the Classical, and the Hellenistic period, before it culminates with the study of Graeco-Roman painting in the 2nd-3rd c. AD. The study thus covers all significant milestones in the development of Greek painting from the prehistoric through to the Roman era, as well as most surviving works (including many lesser known or recently discovered ones); it also pays tribute to the oeuvre and individual contributions of most great masters of antiquity. The book’s introduction offers a thorough account of the techniques and materials employed in ancient painting, alongside contemporary technical, scientific, and theoretical approaches to its study. The text is fully illustrated in color, and accompanied by an extensive bibliography and index. The Art of Painting in Ancient Greece is a scholarly monograph that would interest all Greek-art enthusiasts, archaeology and art-history students, as well as any academic working on classical Greece.

Letter writing was widespread in the Graeco-Roman world, as indicated by the large number of surviving letters and their extensive coverage of all social categories. Despite a large amount of work that has been done on the topic of ancient epistolography, material and formatting conventions have remained underexplored, mainly due to the difficulty of accessing images of letters in the past. Thanks to the increasing availability of digital images and the appearance of more detailed and sophisticated editions, we are now in a position to study such aspects. This book examines the development of letter writing conventions from the archaic to Roman times, and is based on a wide corpus of letters that survive on their original material substrates. The bulk of the material is from Egypt, but the study takes account of comparative evidence from other regions of the Graeco-Roman world. Through analysis of developments in the use of letters, variations in formatting conventions, layout and authentication patterns according to the sociocultural background and communicational needs of writers, this book sheds light on changing trends in epistolary practice in Graeco-Roman society over a period of roughly eight hundred years.

Malaria existed in Greece since prehistoric times. Its prevalence fluctuated depending on climatic, socioeconomic and political changes. The book focuses on the factors that contributed to the spreading of the disease in the years between independent statehood in 1830 and the elimination of malaria in the 1970s. By the nineteenth century, Greece was the most malarious country in Europe and the one most heavily infected with its lethal form, falciparum malaria. Owing to pressures on the environment from economic development, agrarian colonization and heightened mobility, the situation became so serious that malaria became a routine part of everyday life for practically all Greek families, further exacerbated by wars. The country’s highly fragmented geography and its variable rainfall distribution created an environment that was ideal for sustaining and spreading the disease. These factors, in turn, affected the tolerance of the population to malaria. In their struggle with physical suffering and death, the Greeks developed a culture of avid quinine consumption and were likewise eager to embrace the DDT spraying campaign of the immediate post WWII years, which, overall, had a positive demographic effect.ContentsIntroduction Chapter 1: Malaria: An Ancient and Global Disease Chapter 2: The Fragmented Geography of the Disease Chapter 3: Malaria in Peace and War Chapter 4: Patients, Doctors, and Cures ConclusionReviewed in American Historical Review 125:3 (June 2020) by Andrew Robarts https://doi.org/10.1093/ahr/rhz686 Bulletin of the History of Medicine 94:2 (Summer 2020) by Jesse Bump https://doi.org/10.1353/bhm.2020.0049 Hungarian Historical Review 8:4 (2019) by Róbert Balogh http://www.hunghist.org/82-book-reviews/606-2019-4-reviewsJournal of Modern Greek Studies by David Idol https://doi.org/10.1353/mgs.2019.0024Medical History by Lion Murard https://doi.org/10.1017/mdh.2019.68Social History of Medicine by Vassiliki Theodorou https://doi.org/10.1093/shm/hkz008Technology and Culture 62:1 (January 2021) by Daniel Gallardo-Albarrán https://doi.org/10.1353/tech.2021.0025Μνήμων 36 (2017-2018) by Vangelis Karamanolakis 

Το βιβλίο των Holton και Brush "Εισαγωγή στις έννοιες και τις θεωρίες της Φυσικής Επιστήμης" αποτέλεσε το βασικό εγχειρίδιο για τη διδασκαλία της Φυσικής του Harvard Project Physics Course. Από το 1952, που γράφτηκε για πρώτη φορά, γνώρισε αλλεπάλληλες εκδόσεις και αναθεωρήσεις μέχρι το 1985, οπότε και έλαβε την τελική μορφή του στην οποία βασίστηκε η ελληνική έκδοση. Η παρούσα έκδοση καινοτομεί ενσωματώνοντας τον Οδηγό Διδακτικής Αξιοποίησης, ο οποίος απευθύνεται ειδικά στους υποψήφιους και εν ενεργεία εκπαιδευτικούς των φυσικών επιστημών, προσφέροντας ένα διδακτικό παράδειγμα για τη Φυσική βασισμένο στην ιστορία της. Η διαχρονική του πρωτοτυπία οφείλεται στο ότι συνδυάζει τη διδασκαλία της Φυσικής με απαντήσεις στα ερωτήματα για το τι είναι η Φυσική, ποια η μέθοδός της και πώς συγκροτείται ιστορικά ως επιστήμη.

This volume examines the role of English as a Lingua Franca (ELF) in education in Europe. Following the implementation of the Bologna process, English has assumed a central role in European education offering institutions the opportunity to cater to the needs of an internationalized student body and increase their competitiveness. On the other hand, the increased use of ELF has become an issue of concern, often perceived as a threat to other languages, tilting the scale towards linguistic inequality and stressing the urgent need for the development of new language policies. Both aspects of ELF are at the center of discussion in the proposed volume, which consists of a variety of papers examining ELF in different parts of Europe (Eastern, Central and Western) and different levels of education. The volume makes a substantial contribution to the lively and controversial debate about what is recognized as a central topical concern of language education policy in Europe and beyond.

Νομοκανονικά Ἀνάλεκτα 11

Οι Εθνομάρτυρες αποτελούν θεμελιακό στοιχείο της εθνικής ιδιοσυστασίας των νεωτερικών κρατών είτε αυτή υφίσταται ως συνέχεια μιας προ-εθνικής ταυτότητας είτε τυγχάνει αποτέλεσμα σύγχρονης εθνογένεσης. Στην παλαιά βυζαντινή ενδοχώρα, στα σκληρά Βαλκάνια και τη θεήλατο Ανατολή, ο Ελληνισμός συνεχίζει να ολοκληρώνεται μέσα στην Εκκλησία. Παράγει, δηλαδή, μία θεολογία γεγονότων εντός της οποίας ο Ιερομάρτυρας ταυτίζεται με τον Εθνομάρτυρα και βιώνεται η διαλεκτική σχέση μεταξύ αγωνιστή και αγίου. Καθώς η αρχαία Εκκλησία θεμελιώθηκε στο αίμα των Μαρτύρων έτσι και η Εκκλησία της Ελλάδος αναζήτησε τους οικείους Μάρτυρες, μέσω των οποίων θεμελίωσε τη θεολογία και την ταυτότητά της. Και τους αναζήτησε στον εξ αίματος ποταμό της ευσεβείας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εκ του οποίου συνεχώς εκχέεται το περιούσιο πλήθος Εθνομαρτύρων και Ιερομαρτύρων.

Το νέο βιβλίο του Δημήτρη Πλάντζου προσφέρει μια εμπεριστατωμένη επισκόπηση της αρχαίας ελληνικής ζωγραφικής μέσα από τα σωζόμενα μνημεία. Παράλληλα, επιχειρεί μια μοναδική στο είδος της διεπιστημονική μελέτη των αρχαιολογικών καταλοίπων μέσα από τις φιλοσοφικές αντιλήψεις και θεωρητικές προσεγγίσεις τόσο της αρχαιότητας όσο και του καιρού μας. Με τη βοήθεια των αρχαίων φιλολογικών πηγών – από τον Πλάτωνα και τον Ξενοφώντα στον Κικέρωνα, τον Πλίνιο, τον Λουκιανό και τον Φιλόστρατο – ο συγγραφέας αναλύει εικονογραφικές και τεχνοτροπικές τάσεις της αρχαίας ζωγραφικής, επανεξετάζοντας παράλληλα και τις απόψεις της σύγχρονης έρευνας. Με συχνές αναφορές στην ιστορία της τέχνης, την ανθρωπολογία, την ψυχανάλυση, και τις πολιτισμικές σπουδές, το βιβλίο προτείνει μια νέα, ρηξικέλευθη ματιά στον κόσμο της αρχαιοελληνικής ζωγραφικής. Μετά από μια συνοπτική αναφορά στην ελλαδική ζωγραφική της Εποχής του Χαλκού (Κυκλάδες, Κρήτη, Θήρα, Μυκηναϊκή Ελλάδα), το βιβλίο καλύπτει τις τεχνικές, τεχνοτροπικές, εικονογραφικές και αισθητικές εξελίξεις κατά την Αρχαϊκή, την Κλασική, και την Ελληνιστική περίοδο, για να ολοκληρωθεί με τη μελέτη της ζωγραφικής του ελληνορωμαϊκού κόσμου, έως τον 2ο-3ο αι. μ.Χ. Καλύπτονται έτσι όχι μόνον οι σημαντικότερες περίοδοι της ελληνικής ζωγραφικής από τους προϊστορικούς έως και τους ρωμαϊκούς χρόνους, αλλά και όλα τα περισσότερο ή και λιγότερο γνωστά έργα, καθώς και το έργο των σημαντικότερων ζωγράφων της αρχαιότητας. Η εισαγωγή της μελέτης παρουσιάζει συνοπτικά τα υλικά και τις μεθόδους της αρχαίας ζωγραφικής, ενώ παράλληλα αναλύει τις σύγχρονες τεχνικές και θεωρητικές ερευνητικές μεθόδους. Το κείμενο συνοδεύεται από εξαντλητική έγχρωμη εικονογράφηση, πλήρη βιβλιογραφία, και ευρετήριο. Η μελέτη Η τέχνη της ζωγραφικής στον αρχαιοελληνικό κόσμο απευθύνεται στους θαυμαστές της αρχαίας ελληνικής τέχνης, στους μελετητές της κλασικής αρχαιότητας, στους φοιτητές αρχαιολογίας και ιστορίας της τέχνης, και σε κάθε αρχαιόφιλο, Έλληνα ή ξένο (καθώς κυκλοφορεί παράλληλα και στην αγγλική γλώσσα).

Ποια είναι τα μηνύματα της Αποκάλυψης του Ιωάννη στη δυτική λογοτεχνία του εικοστού αιώνα;Πώς διαβάζουν επτά Έλληνες ποιητές μια μπαλλάντα ενός Γερμανού ρομαντικού;Μπορεί να εκφράσει θρησκευτικότητα η ποίηση ενός αγνωστικιστή;Είναι προτιμότερο η θεία λειτουργία στην ελληνική εκκλησία να γίνεται στη σημερινή μας γλώσσα;Τι απεικονίζουν οι ελληνικές επανεγγραφές της Έρημης Χώρας του Έλιοτ;Ποια είναι η εικόνα της Ελλάδας στα έργα των σημερινών Ευρωπαίων συγγραφέων;Μπορεί να γραφεί ένα μυθιστόρημα σε στίχο;Στις ερωτήσεις αυτές, και σε κάποιες άλλες, επιχειρούν να απαντήσουν κριτικά τα κείμενα που απαρτίζουν αυτό το βιβλίο.

Children's Creative Music-Making with Reflexive Interactive Technology discusses pioneering experiments conducted with young children using a new generation of music software for improvising and composing. Using artificial intelligence techniques, this software captures the children’s musical style and interactively reflects it in its responses. The book describes the potential of these applications to enhance children’s agency and musical identity by reflecting players’ musical inputs, storing and creating variations on them. Set in the broader context of current music education research, it addresses the benefits and challenges of incorporating music technologies in primary and pre-school education. It is comprised of six main chapters, which cover the creation of children's own music and their musical selves, critical thinking skills and learner agency, musical language development, and emotional intent during creative music-making. The authors provide a range of straight-forward techniques and strategies, which challenge conceptions of ‘difficult-to-use music technologies’ in formal music education. These are supported by an informative collection of practitioner vignettes written by teachers who have used the software in their classrooms. Not only are the teachers’ voices heard here, but also those of children as they discover some of the creative possibilities of music making. The book also provides free access to a companion website with teacher forums and a large bank of activities to explore. A toolkit serves as a database of the teaching activities in which MIROR applications have been used and provides a set of useful ideas regarding its future use in a variety of settings. This book demonstrates that music applications based on artificial intelligence techniques can make an important contribution to music education within primary and pre-school education. It will be of key interest to academics, researchers and postgraduate students in the fields of music education, music technology, early years and primary education, teaching and learning, and teacher educators. It will also serve as an important point of reference for Early Years and Primary practitioners.

This volume presents essays written in honour of Stratis Kyriakidis, Emeritus Professor of Latin Literature at the Aristotle University of Thessaloniki. Greece. It offers a rich assortment of scholarship on classical literature, ranging from Homeric epic, and the tradition of ecphrasis it spawned in a number of genres, to 17th-century English translations of Virgil’s Aeneid. The collection is divided into two sections, the first on Greek literature, and the second on Latin literature. The sixteen chapters within offer fresh insights and thoughtful readings of a variety of works of classical literature, as well-known as the Iliad and the Aeneid and as exotic as the epigrams of Geminus.

L'ouvrage nous invite à revisiter le xviiie siècle sous un prisme très actuel : celui du changement et de la rupture. Inventeur de notre modernité, le siècle des Lumières est en effet un temps important de transition de l’histoire occidentale : traversé de tensions, de conflits et de contradictions, il marque le passage d’un monde qui se voulait stable et cohérent à un autre porteur de mouvement et, de ce fait, de changement. Institutions et structures traditionnelles, valeurs et principes séculaires, tout est remis en cause par l’affirmation de nouvelles dynamiques économiques, sociales et politiques ainsi que par une effervescence intellectuelle, culturelle et morale inédite. Ce livre pourrait autant s’avérer utile à un public étudiant qu’intéresser un lectorat plus large, féru d’histoire et intrigué par les enjeux d’un passé lointain, notamment quand ceux-ci semblent, dans le contexte de crise civilisationnelle de notre ère, se projeter dans un avenir en train de s’inventer.Compte renduhttps://www.gregoiredetours.fr/epoque-moderne/lumieres/loukia-efthymiou-les-crises-de-la-france-des-lumieres/

Στις 29 Σεπτεμβρίου 1945, το Empire Patrol, ένα βρετανικό πλοίο που μετέφερε Καστελλοριζιούς πρόσφυγες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο Καστελλόριζο μετά από τη διετή προσφυγιά τους στο Νουζεϊράτ της Παλαιστίνης, έπιασε φωτιά και ναυάγησε 28 ναυτικά μίλια έξω από το Πορτ Σαΐντ, στέλνοντας στον θάνατο 33 Καστελλοριζιούς. Κάποιοι νέοι και παιδιά που επέζησαν αργότερα μετανάστευσαν στην Αυστραλία, όπου ήδη υπήρχαν κοινότητες Καστελλοριζιών από τις αρχές του 20ού αιώνα. Εκεί ανασυγκρότησαν τη ζωή τους, αλλά και τις τραυματικές μνήμες του εκπατρισμού, της προσφυγιάς, του ναυαγίου και της επιστροφής στο κατεστραμμένο από βομβαρδισμούς και φωτιές Καστελλόριζο. Δημιούργησαν έναν πολυφωνικό, βιωματικό και νεωτερικό (στο διαδίκτυο) τόπο μνήμης για το ναυάγιο και τα πλαισιωτικά του γεγονότα, με στόχο να διατηρήσουν τη μνήμη του και να «παραδώσουν ιστορία» στους απογόνους τους, καθιστώντας το τραυματικό αυτό γεγονός, κεντρικό σύμβολο της καστελλοριζιακής ταυτότητας στη διασπορά και στοιχείο δημόσιας μνήμης στην κοινωνία της Αυστραλίας. Το βιβλίο αυτό είναι το αποτέλεσμα μακρόχρονης επιτόπιας και πολυτοπικής έρευνας της συγγραφέως στην καστελλοριζιακή κοινότητα του Περθ Δυτικής Αυστραλίας, αλλά και στις κοινότητες των Καστελλοριζιών του νησιού, της Ρόδου και της Αθήνας. Μελετά ενδελεχώς τη συγκρότηση και τη μεταβίβαση της συλλογικής, της τραυματικής και της λαϊκής μνήμης μέσα από την ανάλυση ζωντανών (προφορικών), δοσμένων και ηχητικά σε ψηφιακό δίσκο, και διαδικτυακών αφηγήσεων και τελετουργιών για το ναυάγιο. Συνδυάζοντας τα επιστημονικά εργαλεία και τις προσεγγίσεις της ανθρωπολογίας, της λαογραφίας και της προφορικής ιστορίας, επιχειρεί μια σφαιρική προσέγγιση στη μελέτη της καστελλοριζιακής διασποράς, της ιστορίας και της ταυτότητάς της στην Αυστραλία και στις σχέσεις της με τον τόπο καταγωγής της. Η ανάλυση της ανασυγκρότησης της μνήμης της προσφυγιάς και του ναυαγίου των Καστελλοριζιών της Αυστραλίας αλλά και της Ελλάδας, εισάγει επίκαιρο προβληματισμό, καθώς το ακριτικό Καστελλόριζο σήμερα υποδέχεται δεκάδες προσφύγων που συχνά αφήνουν πίσω τους ανάλογες εμπειρίες προσβλέποντας σε μια νέα ζωή σε άλλες, ιδανικά φιλόξενες, πατρίδες.

This book examines the letters, diaries, and published accounts of English and Scottish travelers to Greece in the seventeenth century, a time of growing interest in ancient texts and the Ottoman Empire. Through these early encounters, this book analyzes the travelers’ construction of Greece in the early modern Mediterranean world and shows how travel became a means of collecting and disseminating knowledge about ancient sites. Focusing on the mobility and exchange of people, artifacts, texts, and opinions between the two countries, it argues that the presence of Britons in Greece and of Greeks in England aroused interest not only in Hellenic antiquity, but also in Greece’s contemporary geopolitical role. Exploring myth, perception, and trope with clarity and precision, this book offers new insight into the connections between Greece, the Ottoman Empire, and the West.

Η πολιτική οικολογία ασχολείται με ένα μεγάλο εύρος θεμάτων, όπως μεταξύ άλλων, τη θεωρητική και φιλοσοφική ανάλυση της σχέσης κοινωνίας-φύσης, την άνιση πρόσβαση στους φυσικούς πόρους, την υφαρπαγή των κοινών αγαθών, τις πολιτικές διαχείρισης του περιβάλλοντος, τις ποικίλες "διακινδυνεύσεις", τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς για την εκμετάλλευση πόρων και τα κοινωνικά κινήματα τα οποία αντιστέκονται στα ή/και διεκδικούν τα παραπάνω. Η σημαντική διαφορά με την κυρίαρχη οικολογική σκέψη είναι η πολιτικοποίηση των προβλημάτων, η αναζήτηση κερδισμένων και χαμένων κοινωνικών ομάδων και περιοχών και η επιμονή στα ερωτήματα "γιατί, πώς και πού".Ο τόμος περιλαμβάνει ορισμένες από τις εισηγήσεις που έγιναν στο ομότιτλο σεμινάριο που οργάνωσε το Τμήμα Γεωγραφίας του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου στην Αθήνα την περίοδο 2013-2014, ως τμήμα των δράσεων του ευρωπαϊκού προγράμματος ENTITLE.

This edited volume seeks ways to present a unifying picture of TESOL policies and practices from different contexts in the broader Mediterranean basin and beyond. The book is divided into three major sections: (i) English language education; (ii) English language teacher education and recruitment policy; (iii) English language testing policies and practices in different contexts. Each chapter has a different research focus (e.g., CLIL, English as an international lingua franca in education, English for specific purposes, etc.), but aims at drawing informed and balanced conclusions with regard to a series of TESOL concerns. Essentially, what this volume provides, and what makes it unique as an edited publication in the field of ESOL education, is a principled awareness of the need to communicate research in one specific domain of teaching and learning to a broader area of ESOL education that is not necessarily delimited by familiar educational practices but can be generalized for other contexts as well.

Inlerlingual Perspectives (http://en.metafraseis.enl.uoa.gr/interlingual-perspectives-e-volume/contents-of-the-e-volume.html)/Διαγλωσσικές Θεωρήσεις (http://metafraseis.enl.uoa.gr/metafraseologikos-h-tomos-diaglwssikes-8ewrhseis/periexomena-toy-h-tomoy.html) is a bilingual e-volume comprising occasional research articles (2010- ) focusing on the interaction of Greek with other languages through translation. Ιt invites contributions from various theoretical perspectives in translation studies (and beyond) which may shed light to the study of phenomena that are treated diffrerently cross-culturally.  The volume invites original research papers which highlight socio-cultural features of Greek in juxtaposition to other languages, as traced through translation of any type of genre: political, literary, theatrical, scientific, commercial, technical etc.   It foregrounds the potential of translators to register, in discourse, perspectives which realize dominant (or peripheral) ideological positions or narratives reverberating in a target society, whether public narratives or personal socio-political positions. The e-volume welcomes perspectives drawing on various theoretical approaches in translation studies, which may shed light on aspects of the difference of Greek vs. other languages (not necessarily the hegemonic ones). The e-volume hopes to broaden perception of interlingual variation as it is manifested through translation or interpreting. Highlighting difference in a translation context foregrounds aspects of the character of Greek vs. those of other languages, contriburing to identity awareness, aspects of translators' roles highlighting their potential to affect target culture (and the responsibility this potential assumes), while it develops competencies (professional and/or linguitic) in both languages.

Με το εγχείρημά μας αυτό προσπαθήσαμε να δώσουμε μια γενεαλογική διάσταση στην αφήγηση της ιστορίας της εκπαίδευσης. Αναφερθήκαμε σε δομικά ζητήματα (οικονομικοί και κοινωνικοί μετασχηματισμοί), σε θεσμικές ρυθμίσεις (κατασκευή της εκπαίδευσης μέσα από την απόσχισή της από άλλο προϋπάρχοντα θεσμό), σε πολιτικά προβλήματα, σε ιδέες που διαμορφώθηκαν από συγκεκριμένους διανοούμενους, σε συγκεκριμένες συνθήκες (είτε προσωπικές, είτε ευρύτερες). Προφανώς, η ιστορία δεν είναι πλήρης, με την έννοια ότι δεν αναφερθήκαμε σε «όλα» όσα συνέβησαν, δεν αναφέραμε όλους όσοι ενεπλέκησαν, δεν επιμείναμε σε κάθε λεπτομέρεια. Αυτό είναι ούτως ή άλλως αδύνατο. Η ιστορική αφήγηση είναι ένα νοηματικό σχήμα που καλύπτει υπό μία θεώρηση το παρελθόν. Είναι αδύνατο να γράψει κανείς για «όλα» όσα συνέβησαν: αν το κάνει θα είναι μια απλή γεγονοτογραφία. Αν επιχειρήσει να ερμηνεύσει, τότε αναγκαστικά θα περιοριστεί σε κάποια από τα συμβάντα (θα τα αναδείξει, δηλαδή, ως ιστορικά τεκμήρια). Άρα, εκ των πραγμάτων, δεν χρειάζεται να αναφερθεί σε «όλα». Αυτό που μπορούμε να δούμε ως ένα πρώτο συμπέρασμα μέσα από αυτό το αφήγημα της εκπαίδευσης είναι ότι η ανάγκη του ανθρώπου για να προσδιοριστεί είναι σημαντική, και αυτό προσπάθησε να κάνει στο διάβα της ιστορίας. Η εκπαίδευση φαίνεται να δίνει εκείνα τα στοιχεία της ταυτότητάς μας, με τα οποία αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, τους άλλους, το πλαίσιο στο οποίο κινούμαστε. Αυτή η ταυτότητα, ωστόσο, είναι, όπως διαμορφώνεται μέσα από την εκπαίδευση, μια επιβαλλόμενη ταυτότητα: εμπεριέχει προγενέστερες ρυθμίσεις, ρυθμίσεις άλλων σύγχρονών μας. Εμπεριέχει, όμως, και τις δικές μας προθέσεις, προτιμήσεις, ανάγκες, διαθέσεις. Εν κατακλείδι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η εκπαίδευση είναι ο χώρος όπου διαμορφώνεται διαλεκτικά (άρα και συγκρουσιακά) η ταυτότητά μας: είναι ένα διαρκές «γίγνεσθαι», στο οποίο συμμετέχουμε. Όσο πιο πολύ συμμετέχουμε, τόσο περισσότερο ολοκληρώνεται, εμπλουτίζεται, εμβαθύνεται η ταυτότητά μας. Συνεπώς, η εκπαίδευση είναι το ιδανικό πεδίο στο οποίο μπορεί να βρει έκφραση η «πράξη» (praxis), η πολιτική πράξη της διαπραγμάτευσης με τη γνώση.

This volume brings together a variety of approaches to the different ways in which the role of animals was understood in ancient Greco-Roman myth and religion, across a period of several centuries, from Preclassical Greece to Late Antique Rome. Animals in Greco-Roman antiquity were thought to be intermediaries between men and gods, and they played a pivotal role in sacrificial rituals and divination, the foundations of pagan religion. The studies in the first part of the volume examine the role of the animals in sacrifice and divination. The second part explores the similarities between animals, on the one hand, and men and gods, on the other. Indeed, in antiquity, the behaviour of several animals was perceived to mirror human behaviour, while the selection of the various animals as sacrificial victims to specific deities often was determined on account of some peculiar habit that echoed a special attribute of the particular deity. The last part of this volume is devoted to the study of animal metamorphosis, and to this end a number of myths that associate various animals with transformation are examined from a variety of perspectives.

Ποιες είναι οι απαρχές των εκπαιδευτικών συστημάτων; Ποιες αρχές καθόρισαν τις «πειθαρχίες» και τη «γραμματική του σχολείου»; Πως διαγράφονται οι σχέσεις «εξουσίας-γνώσης» στο χώρο της εκπαίδευσης; Ποιες ιδέες επηρέασαν και διαμόρφωσαν τον παιδαγωγικό «λόγο» και τις εκπαιδευτικές «πρακτικές»; Ποιος είναι ο ρόλος της εκπαίδευσης στις σύγχρονες «οικονομίες και κοινωνίες της γνώσης»; Πώς καθορίζεται το σύγχρονο πλαίσιο των «ικανοτήτων» των μαθητών και των «προσόντων» των εκπαιδευτικών; Ποιοι είναι οι σύγχρονοι «λόγοι» και οι «πρακτικές» που χαρακτηρίζουν το σχολείο ως «οργανισμό και ως κοινότητα μάθησης»; Τα παραπάνω είναι μερικά από τα βασικά ερωτήματα που διατρέχουν τα κεφάλαια του παρόντος βιβλίου. Σκοπός των συγγραφέων είναι να αναλύσουν τη μετάβαση από την αρχαιολογία της εκπαίδευσης στη γενεαλογία του εκπαιδευτικού θεσμού. Στο βιβλίο παρουσιάζονται αναλυτικά θεωρήσεις και πολιτικές που επηρέασαν τη διαμόρφωση του παιδαγωγικού «λόγου» και των εκπαιδευτικών πρακτικών κατά τη διάρκεια του 19ου και του 20ου αιώνα. Έμφαση δίδεται στην ανάλυση των σχέσεων «εξουσίας-γνώσης» στο χώρο της εκπαίδευσης, και στις σχέσεις μεταξύ του εκπαιδευτικού «λόγου» και των κοινωνικών πρακτικών. Εξετάζονται οι επιδράσεις της «παγκοσμιοποίησης» και της «κοινωνίας της γνώσης» στον εκπαιδευτικό θεσμό. Αναλύονται οι σύγχρονες «πολιτικές της γνώσης» που συνδέονται με νέες θεωρίες και διαδικασίες μάθησης, με τη μετάβαση από το γνωσιοκεντρικό στο «ικανοκεντρικό» μοντέλο μάθησης, με τον μεταβαλλόμενο ρόλο και τις αλλαγές στα προσόντα των εκπαιδευτικών, με τον μετασχηματισμό του σχολείου σε «οργανισμό και σε κοινότητα μάθησης», με τη μετάβαση από τις «πειθαρχικές κοινωνίες» στις «κοινωνίες ελέγχου» και την προοπτική μιας ολοκληρωτικά παιδαγωγούμενης κοινωνίας. πάνω είναι μερικά από τα βασικά ερωτήματα που διατρέχουν τα κεφάλαια του παρόντος βιβλίου. Σκοπός των συγγραφέων είναι να αναλύσουν τη μετάβαση από την αρχαιολογία της εκπαίδευσης στη γενεαλογία του εκπαιδευτικού θεσμού. Στο βιβλίο παρουσιάζονται αναλυτικά θεωρήσεις και πολιτικές που επηρέασαν τη διαμόρφωση του παιδαγωγικού ≪λόγου≫ και των εκπαιδευτικών πρακτικών κατά τη διάρκεια του 19ου και του 20ου αιώνα. Έμφαση δίδεται στην ανάλυση των σχέσεων ≪εξουσίας-γνώσης≫ στο χώρο της εκπαίδευσης, και στις σχέσεις μεταξύ του εκπαιδευτικού ≪λόγου≫ και των κοινωνικών πρακτικών. Εξετάζονται οι επιδράσεις της ≪παγκοσμιοποίησης≫ και της ≪κοινωνίας της γνώσης≫ στον εκπαιδευτικό θεσμό. Αναλύονται οι σύγχρονες ≪πολιτικές της γνώσης≫ που συνδέονται με νέες θεωρίες και διαδικασίες μάθησης, με τη μετάβαση από το γνωσιοκεντρικό στο ≪ικανοκεντρικό≫ μοντέλο μάθησης, με τον μεταβαλλόμενο ρόλο και τις αλλαγές στα προσόντα των εκπαιδευτικών, με τον μετασχηματισμό του σχολείου σε ≪οργανισμό και σε κοινότητα μάθησης≫, με τη μετάβαση από τις ≪πειθαρχικές κοινωνίες≫ στις ≪κοινωνίες ελέγχου≫ και την προοπτική μιας ολοκληρωτικά παιδαγωγούμενης κοινωνίας. - See more at: http://www.grigorisbooks.gr/product/1718/%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7#sthash.1NcC0VDg.dpuf Ποιες είναι οι απαρχές των εκπαιδευτικών συστημάτων; Ποιες αρχές καθόρισαν τις ≪πειθαρχίες≫ και τη ≪γραμματική του σχολείου≫; Πως διαγράφονται οι σχέσεις ≪εξουσίας-γνώσης≫ στο χώρο της εκπαίδευσης; Ποιες ιδέες επηρέασαν και διαμόρφωσαν τον παιδαγωγικό ≪λόγο≫ και τις εκπαιδευτικές ≪πρακτικές≫; Ποιος είναι ο ρόλος της εκπαίδευσης στις σύγχρονες ≪οικονομίες και κοινωνίες της γνώσης≫; Πώς καθορίζεται το σύγχρονο πλαίσιο των ≪ικανοτήτων≫ των μαθητών και των ≪προσόντων≫ των εκπαιδευτικών; Ποιοι είναι οι σύγχρονοι ≪λόγοι≫ και οι ≪πρακτικές≫ που χαρακτηρίζουν το σχολείο ως ≪οργανισμό και ως κοινότητα μάθησης≫;  Τα παραπάνω είναι μερικά από τα βασικά ερωτήματα που διατρέχουν τα κεφάλαια του παρόντος βιβλίου. Σκοπός των συγγραφέων είναι να αναλύσουν τη μετάβαση από την αρχαιολογία της εκπαίδευσης στη γενεαλογία του εκπαιδευτικού θεσμού. Στο βιβλίο παρουσιάζονται αναλυτικά θεωρήσεις και πολιτικές που επηρέασαν τη διαμόρφωση του παιδαγωγικού ≪λόγου≫ και των εκπαιδευτικών πρακτικών κατά τη διάρκεια του 19ου και του 20ου αιώνα. Έμφαση δίδεται στην ανάλυση των σχέσεων ≪εξουσίας-γνώσης≫ στο χώρο της εκπαίδευσης, και στις σχέσεις μεταξύ του εκπαιδευτικού ≪λόγου≫ και των κοινωνικών πρακτικών. Εξετάζονται οι επιδράσεις της ≪παγκοσμιοποίησης≫ και της ≪κοινωνίας της γνώσης≫ στον εκπαιδευτικό θεσμό. Αναλύονται οι σύγχρονες ≪πολιτικές της γνώσης≫ που συνδέονται με νέες θεωρίες και διαδικασίες μάθησης, με τη μετάβαση από το γνωσιοκεντρικό στο ≪ικανοκεντρικό≫ μοντέλο μάθησης, με τον μεταβαλλόμενο ρόλο και τις αλλαγές στα προσόντα των εκπαιδευτικών, με τον μετασχηματισμό του σχολείου σε ≪οργανισμό και σε κοινότητα μάθησης≫, με τη μετάβαση από τις ≪πειθαρχικές κοινωνίες≫ στις ≪κοινωνίες ελέγχου≫ και την προοπτική μιας ολοκληρωτικά παιδαγωγούμενης κοινωνίας. - See more at: http://www.grigorisbooks.gr/product/1718/%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7#sthash.1NcC0VDg.dpuf

Ο τόμος περιλαμβάνει τις ακαδημαϊκές συμβολές επιστημόνων που συνεργάστηκαν ή/και μαθήτευσαν με τον Δημήτρη Ματθαίου. Αποτελείται από μια («επιλεκτική», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται) εισαγωγή στο έργο και τις ιδέες του και αποτελείται από πέντε κύριες ενότητες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν επιστημονικά πεδία με τα οποία ασχολήθηκε ο τιμώμενος. Συγκεκριμένα αποτελείται από τις ενότητες «Στοχασμοί για την εκπαίδευση», «Ζητήματα εκπαιδευτικής πολιτικής», «Ανώτατη εκπαίδευση», «Διοίκηση της εκπαίδευσης» και «Συγκριτική σπουδή της εκπαίδευσης».Οι επιμελητές του τόμου είχαν την ευθύνη της πρόσκλησης των συγγραφέων, της κατανομής τους σε ενότητες και την επιμέλεια των κειμένων. Οι τρεις εκ των επιμελητών (Κ. Φασούλης, Ι. Ρουσσάκης, Α. Σαμαρά) ανέλαβαν την ευθύνη συγγραφής του εισαγωγικού κεφαλαίου.

Το βιβλίο εξετάζει σε βάθος τη δυναμική και τη διεργασία των ομάδων και των οργανισμών, τον ρόλο τους στην αντιμετώπιση των εσωτερικών κρίσεων αλλά και των πιέσεων που προέρχονται από ένα ασταθές και διαρκώς αβέβαιο εξωτερικό περιβάλλον. Ο ρόλος της ηγεσίας, οι συγκρούσεις, η εσωστρέφεια και η παθογένεια, αλλά και θέματα που αφορούν στην εκπαίδευση, την έρευνα και την εποπτεία των ομάδων εξετάζονται σε συνάρτηση με τη δυνατότητα των πάσης φύσεως ομάδων να μετεξελιχθούν από κλειστά σε ανοικτά συστήματα.

Πώς η Αμερική επηρεάζει την ελληνική κουλτούρα; Με ποιους τρόπους η Ελλάδα αφομοιώνει, επεξεργάζεται και μετουσιώνει την αμερικανική πολιτισμική επιρροή; Το βιβλίο εξετάζει την πολιτισμική σχέση Ελλάδας και Αμερικής, συνδυάζοντας διαφορετικές επιστημονικές προσεγγίσεις και εστιάζοντας στις πολλαπλές διαδικασίες μέσω των οποίων οι δυο κουλτούρες αλληλοτροφοδοτούνται και συνδιαλέγονται. Η διεξοδική ανάλυση των τρόπων με τους οποίους η Ελλάδα συναλλάσσεται με την αμερικανική κουλτούρα αποκαλύπτει όχι μόνο την αδιαμφισβήτητη παρουσία της αμερικανικής πολιτισμικής επιρροής στη χώρα μας, αλλά και ότι αυτή εμπλουτίζει, αντί να υποσκάπτει και να περιορίζει, όπως πολλοί πιστεύουν, την πολιτισμική έκφραση των Ελλήνων. Στο βιβλίο περιέχονται κείμενα συγγραφέων και ειδικών από τον χώρο της ιστορίας, της λογοτεχνικής θεωρίας, της ιστορίας της τέχνης, της γλωσσολογίας, της φιλοσοφίας και των μέσων μαζικής επικοινωνίας

Καμιά μορφή της Καινής Διαθήκης, πλην βεβαίως του Ιησού και της Θεοτόκου, δεν υπήρξε τόσο ισχυρός πόλος έλξης για τους ποιητές όσο η μορφή της Μαγδαληνής. Και καμιάς άλλης μορφής της Καινής Διαθήκης η ιστορία δεν παραποιήθηκε τόσο όσο η δικής της. Μείζονες, ελάσσονες και ασήμαντοι ποιητές βρίσκουν στο πρόσωπο της Μαγδαληνής στοιχεία πρόσφορα για την έκφραση ορισμένων βασικών συναισθημάτων τους και, όταν δεν τα βρίσκουν, τα εφευρίσκουν.Η πλην ολίγων εξαιρέσεων απεικόνιση από τους Έλληνες ποιητές της Μαγδαληνής ως μεταμεληθείσας αμαρτωλής οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στην επίδραση των δυτικών λογοτεχνικών απεικονίσεων της Μαγδαληνής. Αν, ωστόσο, λάβουμε υπόψη ότι ποιητές όπως ο Σικελιανός, ο Βάρναλης, ο Καζαντζάκης, ο Ρίτσος ή ο Καρούζος ήταν βαθείς γνώστες του ευαγγελικού λόγου και της ελληνικής θρησκευτικής παράδοσης, δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε ότι ο αριθμός των νεοελληνικών απεικονίσεων της Μαγδαληνής ως πρώην αμαρτωλής είναι υπερβολικά μεγάλος· και ότι το πλήθος αυτών των απεικονίσεων θα πρέπει να απορρέει και από το γεγονός ότι το θέμα της επανελθούσας στην οδό της αρετής γυναίκας είναι ποιητικά ελκυστικότερο από το θέμα της γυναίκας που σπάστηκε τον χριστιανισμό, όσο και αν αυτή ευεργετήθηκε από τον Χριστό ή όσο μεγάλη και αν υπήρξε η αγάπη της για Εκείνον.

© 2015 by John Wiley {&} Sons Ltd. All rights reserved. Female genital reconstruction remains a highly controversial and emotive topic. Whilst short-term surgical complications of such procedures occur and are important to manage correctly, it is the long-term complications that have caused such concern and debate. Correlation of any particular surgical procedure to its later success or failure can be almost impossible. Complications of genital surgery such as vaginal stenosis may make intercourse painful or impossible, but the pediatric surgeon responsible for the initial vaginal reconstruction will never have the opportunity to follow patients into adult life when such complications become apparent. The success of genital reconstruction in sexual function and reproduction is often not tested until many years after the procedure. Surgeons and procedures change and adult patients may have had operations that have long been modified or abandoned in favor of something else.

This book is an introductory handbook to the historical and ethnomusicological study of the musical traditions of the Islamic world. The aim of the book is to introduce its readers to the role and status of music in societies where Islam has historically been the predominant religion. The book is structured around three basic themes: Sources, Perspectives, Practices. Among the topics that are being explored is the relation between music, religion and ritual, the ways music is transmitted, musical orality and literacy, philosophical approaches to music and its conception as science and as art, its performative nature etc. Music is approached in relation to other forms of art (literature, iconography, architecture etc.) and to the various fields in which creativity is expressed in the Islamic world. Overall, the book aims to to contribute to a deeper and broader understanding of Islamic culture.

Multidimensionnelle, l’histoire de la formation des francisants en Grècel’est incontestablement. Elle n’est pas que hellénique : elle articule lenational et l’international.Elle déborde également le cadre d’un simple épisode d’histoire universitaireet allie inextricablement le culturel au politique, le symbolique au matériel.C’est encore une histoire d’hommes et de femmes, de passeurs de cultureaussi. Relevant le défi posé, ce livre s’engage dans les méandres despéripéties d’une institution en devenir.Quelque cent cinquante ans d’une histoire de la formation des francisantsen Grèce sont ici explorés et analysés, au fi l d’une étude qui dépasse le seulcadre pédagogique, et s’étend aux champs de la politique, de la diplomatieou encore du genre. Fruit d’un long travail de recherche, de documentationet de synthèse, cet essai, rigoureux et exemplaire dans sa progression, authème inédit et inspirant, interroge avec perspicacité les phases, acteurs ettensions d’une histoire méconnue.Comptes rendus1. https://journals.openedition.org/dhfles/42542. https://journals.openedition.org/histoire-education/4074

Αντικείμενο του βιβλίου είναι η ανθρωπολογική μελέτη των κινητοποιήσεων στην πλατεία Συντάγματος το 2011, οι οποίες έγιναν γνωστές στον Τύπο ως το κίνημα των "Αγανακτισμένων". Σκοπός είναι η ανάδειξη της εμπειρίας των ανθρώπων που συμμετείχαν στην καθημερινότητα της ζωής στην Πλατεία και η σύνδεσή της με τα συναισθήματα και τη μουσική. Το βιβλίο βασίζεται στο εθνογραφικό υλικό που συλλέχθηκε από συνεντεύξεις και επιτόπια συμμετοχική παρατήρηση κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων από τον Μάιο έως τον Αύγουστο του 2011.Η μουσική και τα συναισθήματα αποτελούν τους αναλυτικούς φακούς του βιβλίου. Ενισχύοντας σύγχρονες θεωρητικές τάσεις που υποστηρίζουν ότι τα συναισθήματα αποτελούν βασικό αντικείμενο έρευνας των κοινωνικών κινημάτων, το βιβλίο εστιάζει στην ποικιλία των συναισθημάτων που εκφράστηκαν στο Σύνταγμα και που δεν περιορίστηκαν στην "αγανάκτηση". Σε αντίθεση με τη σχετική βιβλιογραφία για τα κοινωνικά κινήματα που αποδίδει κυρίαρχο ρόλο στο τραγούδι, στο Σύνταγμα κυριάρχησε ο συλλογικός μουσικός και ρυθμικός αυτοσχεδιασμός.Η πλατεία Συντάγματος αποτελεί ξεκάθαρα μια "ζώνη πολιτισμικού αυτοσχεδιασμού", όπως την ορίζει ο ανθρωπολόγος Ντέιβιντ Γκραίμπερ, καθώς ετερόκλητοι άνθρωποι θέλησαν να βρουν τρόπους να συνυπάρξουν, παρά τις διαφορές τους, να "πειραματιστούν" και να "αυτοσχεδιάσουν" χωρίς να ταυτίζονται ιδεολογικά. Το πολιτικό συμπορεύτηκε με το μουσικό, συνθέτοντας μια νέα κουλτούρα κοινωνικής συνύπαρξης και εκφράζοντας μια νέα σχέση των ανθρώπων με τα κοινά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

© Springer-Verlag London 2015. Aim: To present the technique and the results of treatment of vaginal aplasia with the use of Frank's Dilators and to critically report its potential advantages and limitations.Brief description of the reviewed data: Vaginal dilation involves the insertion of graduated dilators in the vaginal dimple and applying pressure. It is recognized as the first line method for creating a vagina in women with Mayer Rokitansky Kuster Hauser syndrome (MRKH) and Complete Androgen Insensitivity Syndrome (CAIS). An 80 {%} success rate is reported with improvement of sexual satisfaction and anxiety scores. There are only few complications reported in the literature making it a low risk and low cost method to create a vagina. Clinical implications: Vaginal dilation therapy should be offered to all women presenting with MRKH or CAIS prior to embarking on a surgical vaginoplasty. Adequate psychological support during the process is likely to improve success rates as well as the overall wellbeing of patients diagnosed with uterovaginal aplasia.Open issues for further research: More research is required on long term outcomes of vaginal dilation therapy as well as on the comparison between surgical and conservative methods to create a vagina.

This is the first of a two-volume final report on the excavation of the Minoan cemetery and associated finds at Livari Skiadi, near Goudouras, at the southeastern end of Crete. The cemetery was unearthed during a rescue excavation performed by the 24th Ephorate of Prehistoric and Classical Antiquities of the Hellenic Ministry of Culture, under the direction of Chrysa Sofianou, who was at that time responsible for the antiquities of the Siteia prefecture, and with the participation of Yiannis Papadatos, together with a small group of archaeology students from the Department of History and Archaeology of the National and Kapodistrian University of Athens. The excavation lasted three consecutive summers, from 2008 until 2010, and it revealed a tholos tomb and burial rock shelter used in the Prepalatial period, a house tomb dated to the Neopalatial period, and deposits of funerary material in open areas surrounding these tombs.

The twenty-third World Congress of Philosophy was held in Athens in 2013. It was sponsored by the Greek Philosophical Society, in cooperation with the Fédération Internationale des Sociétés de Philosophie. This volume contains outstanding papers presented at the plenary session, symposia, and Endowed Lecture sessions of this congress. It has been published in both print and electronic formats as a special supplement to the Journal of Philosophical Research. Print copies are also available from Amazon. Contributors include Simon Critchley, Souleymane Bachir Diagne, Umberto Eco, Dagfinn Føllesdal, Jürgen Habermas, Wenchao Li, Alexander Nehamas, and Ernest Sosa.

© Springer-Verlag London 2015. Aim: To critically evaluate treatment options for patients with vaginal aplasia and present an algorithm taking into account the complexity, the advantages and the potential risks of each vaginoplasty method.Brief description of the reviewed data: Current available techniques for creating a neovagina range from conservative to complex surgical. No comparative studies exist between methods and at present most centers appear to prefer one method over another. Based on the best available evidence, it seems that vaginal dilation, being risk free and non-invasive, is the first line treatment option for patients with a vaginal dimple present and no previous perineal surgery. Patients with failed vaginal dilation should be directed to surgical traction techniques or peritoneal vaginoplasty depending on the presence or not of a vaginal dimple and on the familiarity of the surgical team with these techniques. Peritoneal vaginoplasty could be also applied in cases of failed surgical traction. Skin and intestinal vaginoplasties should be kept only for failures of other surgical techniques and for complex cases.Clinical implications: While the superiority of each method remains to be assessed objectively, we propose indications for each available method and a treatment algorithm.Open issues for further research: Evidenced based comparisons in the form of randomized controlled trials are required in order to objectively assess the place and superiority of each available method.

Στόχος του βιβλίου είναι η σύνδεση γνωσιοθεωρίας και φιλοσοφίας της επιστήμης με τη διδακτική μεθοδολογία των φυσικών επιστημών. Η πορεία από τη γνωσιοθεωρία και τη φιλοσοφία της επιστήμης, που σκιαγραφείται στις σελίδες του βιβλίου, εκβάλλει στα προγράμματα τα οποία σχεδιάζονται σήμερα για την εκπαίδευση των φυσικών επιστημών: (α) στο πρόγραμμα που βασίζεται στη συμβολή της ιστορίας και της φιλοσοφίας των επιστημών στη διδασκαλία των φυσικών επιστημών το οποίο στις μέρες μας επικεντρώνεται στη διδασκαλία για τη φύση της επιστήμης, και (β) στο πρόγραμμα που βασίζεται στη θεώρηση για την αλληλεπίδραση της επιστήμης με την τεχνολογία και την κοινωνία και το οποίο μετεξελίσσεται ενσωματώνοντας στοιχεία από την πολιτισμική προσέγγιση και την κριτική θεωρία.

Κανένα βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης δεν έχει δεχτεί τόσες ποικίλες ερμηνείες και παρερμηνείες όσο το "΄Ασμα Ασμάτων". Το ποιητικό αυτό έργο διακρίνεται για τον πλούτο και τη χάρη των εικόνων του, για τη ζωηρότητα των χρωμάτων του, για την ένταση και το βάθος του αισθήματός του, γι' αυτό και κατέχει εξέχουσα θέση στην παγκόσμια λυρική ποίηση. Έχει συσσωρευθεί μεγάλος αριθμός μελετών μέσα στον 20ό αιώνα για το θέμα αυτό. Η παρούσα μονογραφία χωρίζεται σε τρία μέρη: στο πρώτο μέρος της πραγματεύεται τις λογοτεχνικές μεταγραφές-αποδόσεις του έργου στα νέα ελληνικά, στο δεύτερο μέρος εξετάζονται έξι δραματικές μεταγραφές του και στο τρίτο επιχειρείται μια διεξοδική μελέτη της απήχησης του βιβλικού αυτού κειμένου στο έργο των Νεοελλήνων ποιητών.

Taking the period from the end of the 1970s to the end of the 1990s, this book critically examines the evolution of the strategic relationship between the US and Turkey during this period, with a particular focus on the Middle Eastern context. Strategic Relations Between the US and Turkey employs interviews with US, Turkish and Israeli officials and archival research in order to offer an alternative reading of the realities that shaped bilateral co-operation through multi-level analysis. The unraveling of these realities enlightens the reader about the past course of events but also aids the understanding of the dynamics of the relationship today. Essential reading for students and scholars of U.S. and Turkish foreign policy, this study of co-operation between a super-power and a relatively weak state in the international system will also be of use to those interested in International Relations, Diplomatic History and World Politics more broadly.

Τα έργα, τα ταξιδιωτικά χρονικά, τα προσωπικά ημερολόγια και οι επιστολές δυτικών περιηγητριών που δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας, σε σύγκριση μ' εκείνα των περιηγητών, μας προσφέρουν ένα ανεξερεύνητο, πρωτότυπο και αδημοσίευτο υλικό, καθώς και μια γυναικεία οπτική και προσέγγιση της οσμανικής πραγματικότητας. Χιλιάδες γυναίκες, Αγγλίδες, Γαλλίδες, Γερμανίδες, Σουηδέζες, Ελβετές, Αυστριακές και Αμερικανίδες επισκέφτηκαν, φιλοξενήθηκαν κι έμειναν σε χαρέμια της οθωμανικής κοινωνίας. Περιηγήθηκαν, εξερεύνησαν, έζησαν ως μόνιμες κάτοικοι ή υπηρέτησαν ως εθελόντριες, ως ιεραπόστολοι, ως εκπαιδευτικοί και ως νοσοκόμες, σε κατεχόμενες από τον τουρκικό ζυγό περιοχές που θεωρούνταν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, βάρβαρες και επικίνδυνες για το γυναικείο φύλο, όπως η Μικρά Ασία, ο Πόντος, η Κύπρος, η Ελλάδα κ.ά. Εργάστηκαν σε χαρέμια ως ζωγράφοι, ως γκουβερνάντες, ως καμαριέρες, ως υπηρέτριες ή ως συνοδοί γυναικών της οθωμανικής ελίτ κ.ά. Η έρευνα βασίστηκε σε πολύ εκτεταμένο, πλούσιο και πρωτότυπο αρχειακό υλικό, άγνωστου μέχρι πρότινος (Καμπερίδου 2002, 2014) Εντοπίσαμε, επιλέξαμε και συγκεντρώσαμε τα έργα 210 δυτικών περιηγητριών του 17ου, 18ου, 19ου και αρχών του 20ου αιώνα – περί τα 650 έργα -ταξιδιωτικά χρονικά, άρθρα και επιστολές, τα οποία μας οδήγησαν, μέχρι στιγμής, στην εύρεση τουλάχιστον 6.000 δυτικών περιηγητριών. Η εξονυχιστική έρευνα, καταγραφή, μελέτη και διασταύρωση πληροφοριών-μαρτυριών των περιηγητριών που βασίζονται αποκλειστικά στην επιτόπια παρατήρηση τους αναδεικνύει το χαρέμι ως σημαντικό θεσμό, για να ερμηνεύσουμε και να κατανοήσουμε τη δομή και λειτουργία της οθωμανικής κοινωνίας. Με πλοηγό την πρωτογενή γυναικεία πληροφόρηση του 18ου και 19ου αιώνα, εξετάζουμε το θεσμό του οθωμανικού χαρεμιού, για να αντλήσουμε πληροφορίες για τον πολυεθνικό θεσμό της δουλείας, τον δεσποτισμό και την επεκτατική πολιτική του θεοκρατικού και αυταρχικού συστήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εν ολίγοις, το χαρέμι αποτελεί ένα εργαλείο - μέσο παρατήρησης για την κατανόηση και ερμηνεία ολόκληρης της οθωμανικής κοινωνίας η οποία βασιζόταν στον θεσμό της δουλείας - σ' όλη την επικράτεια - από την υπόδουλη Αθήνα έως την υπόδουλη Θεσσαλονίκη, από την Κωνσταντινούπολη έως την Τραπεζούντα κλπ. [Μόνιμη διεύθυνση (Πέργαμος) https://pergamos.lib.uoa.gr/uoa/dl/object/2417974] --------------------------------------------------------------Η Πολυεθνική Δουλεία-Γυναικείες μαρτυρίες. Το Χαρέμι αποτελεί ένα εργαλείο παρατήρησης για την κατανόηση και ερμηνεία ολόκληρης της Οθωμανικής κοινωνίας, η οποία βασιζόταν στο θεσμό της δουλείας, από την υπόδουλη Αθήνα έως την υπόδουλη Θεσσαλονίκη, από την Κωνσταντινούπολη έως την Τραπεζούντα, κτλ. Το βιβλίο πραγματεύεται την πραγματική καθημερινή ζωή της γυναίκας στο "επίκεντρο της ίντριγκας", σύμφωνα με τις επιτόπιες μαρτυρίες 210 δυτικών περιηγητριών και έγκλειστων στα χαρέμια γυναικών του 17ου, 18ου, 19ου και αρχές 20ου αιώνα. Θεματολογία: γυναικεία περιήγηση· μαρτυρίες ιστορικών γεγονότων· δουλεμπόριο· σκλαβοπάζαρα· εξισλαμισμός· ευνουχισμός· νεομάρτυρες· κρυπτοχριστιανοί· "προνομιακός βιασμός"· Ελληνίδες σουλτάνες· γυναικοκρατούμενη κυβέρνηση· γυναικεία δίκτυα· πελατειακές σχέσεις· παιδικό χαρέμι· αποδράσεις· αποστασία από το Ισλάμ· ήθη και έθιμα· γάμος· διαζύγιο· μοιχεία· εκπαίδευση· αντιλήψεις για το σώμα· χορός, μουσική και εκγύμναση ως σύμβολα κοινωνικής κατωτερότητας· γυναικεία λουτρά· χαμάμ· υπερκατανά- λωση τροφών και ναρκωτικών ουσιών· παχυσαρκία· το πάχος ένδειξη ανώτερου κοινωνικού στάτους· χοροί και μουσική των υποτελών λαών: Ελλήνων, Αρμενίων, Τσιγγάνων, κ.ά.

Γεβανική (ή Εβραιοελληνική ή Ρωμανιώτικη) ονομάζεται η διάλεκτος των Ρωμανιωτών Eβραίων της Ελλάδας. Η διάλεκτος αυτή μιλιέται ήδη από τα ελληνιστικά χρόνια και παρουσιάζει μεγάλο επιστημονικό ενδιαφέρον, καθώς γεννήθηκε από τη διεπαφή κυρίως δυο μεσογειακών γλωσσών με μακρά ιστορία (της ελληνικής και της εβραϊκής), που ανήκουν σε διαφορετικές γλωσσικές οικογένειες, στην ινδοευρωπαϊκή και τη σημιτική, αντίστοιχα. Τόσο η Connerty (2003) όσο και το Ethnologue χαρακτηρίζουν τη γεβανική ως σχεδόν εξαφανισμένη διάλεκτο εξαιτίας της βίαιης συρρίκνωσης του αριθμού των ομιλητών της κατά το Ολοκαύτωμα (στην Ελλάδα, ένας μικρός αριθμός εντοπίζεται σήμερα στα Ιωάννινα και τη Χαλκίδα), της διασποράς των ομιλητών της κυρίως προς την Αμερική (Νέα Υόρκη) και το Ισραήλ και της όλο και μεγαλύτερης αφομοίωσής της από την ελληνική. Το ερώτημα που γεννάται είναι ποια είναι η συγχρονική μορφή της διαλέκτου αυτής σε αυτό το κρίσιμο σημείο της εξαφάνισής της εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων. Η παρούσα μελέτη αποσκοπεί στην περιγραφή της σύγχρονης μορφής της γεβανικής διασώζοντας τα τελευταία σπαράγματά της. Μέσα από τη συλλογή προφορικών δεδομένων από ομιλητές της στα Γιάννενα και τη Νέα Υόρκη η εργασία αυτή έχει ως στόχο να καταγράψει τα τυπολογικά χαρακτηριστικά της γεβανικής σε όλα τα επίπεδα γραμματικής ανάλυσης (φωνολογία, μορφολογία, σύνταξη-σημασιολογία, λεξιλόγιο) και να προβλέψει το μέλλον της πριν εξαφανιστούν οι τελευταίοι εναπομείναντες ομιλητές της. The Yevanic dialect (also known as Judeo-Greek or Romaniotika) has been the language of the Romaniote Jews of Greece since the Hellenistic period. As a product of language contact between Greek and Hebrew (two languages belonging to different language families, Indo-european and Semitic, respectively) Yevanic shows a remarkable blend of grammatical and lexical features. However, recent studies and surveys (e.g. Connerty (2003) and the Ethnologue) characterize it as almost extinct, as the majority of its native speakers perished in the Holocaust. Yevanic is currently spoken by a small number of speakers in Yannena, Chalkida, New York and Israel. From a linguistic point of view, the interesting question that arises is what the current form and main grammatical characteristics of this linguistic variety are.The current study aims at documenting and analysing the current status of Yevanic at the main levels of linguistic analysis (phonology, morphology, syntax, semantics, and the lexicon). We also offer a tentative prediction of its future before the dissapearance of its last speakers.

Το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών συνεργάζεται τα τελευταία χρόνια με εθνοτοπικούς συλλόγους και φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης προκειμένου να καταγράψει, διασώσει και προβάλει με δημοσιεύματα επιστημονικού κύρους στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού των διαφόρων περιοχών του ελληνικού χώρου. Για τον σκοπόν αυτό έχει καθιερώσει την σειρά "Πηγές του Λαϊκού Πολιτισμού" η οποία φιλοξενεί πρωτογενές υλικό, το οποίο έχει συγκεντρωθεί κυρίως από ερευνητές του. Στη σειρά αυτή έχουν εκδοθεί ήδη επτά έργα και άλλα ευρίσκονται υπό δημοσίευσιν. Η δημοσίευση πρωτογενούς υλικού από τη Βυτίνα με την επιμέλεια του Κέντρου Λαογραφίας, το καθιστά προσιτό στους ερευνητές αλλά και στο ευρύτερο κοινό της περιοχής και τους απανταχού της γης Βυτινιώτες. Οι μουσικές ιδιαίτερα καταγραφές, πέραν της διασώσεως των τραγουδιών, συμβάλλουν στη διατήρησή τους στη ζωή μέσα από τους συλλόγους, οι οποίοι διαθέτουν μουσικοχορευτικές ομάδες, οργανώνουν πανηγύρια και φεστιβάλ και γενικά προσπαθούν να προβάλουν τον λαϊκό πολιτισμό. Η έκδοση των τραγουδιών της Βυτίνας ικανοποιεί ευγενές αίτημα του Κοινωνικού και Πολιτιστικού Ιδρύματος Τρύφωνος Θαλασσινού, βυτινιώτικου ιδρύματος που στοχεύει στη διατήρηση και προβολή της μουσικής παράδοσης της περιοχής, μέσω του Προέδρου του, Γιάννη Σακελλαρίου. Κυρίως όμως αξιοποιεί ανέκδοτο υλικό καταγεγραμμένο πριν από μισό περίπου αιώνα και συμβάλλει ουσιαστικά στην έρευνα και μελέτη του δημοτικού τραγουδιού της Αρκαδίας.Με την έκδοση αυτή η Βυτίνα αποκτά ένα βιβλίο αναφοράς για τον λαϊκό πολιτισμό της. (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

This book combines legal as well as political and theoretical questions in a variety of contexts, ranging from legal issues in the early modern period to critical explorations of law/s, justice and textuality in contemporary literature and culture. The essays in this volume offer critical perspectives on the role of literature and theory in relation to the law and explore otherness and justice in early modern, Victorian and contemporary texts, postmodern theory, colonial and postcolonial contexts and popular culture. Examining how legal and literary narratives construct, repress, legitimise, but also enable the Other, this volume offers new insights into forms of alterity, marginality and exclusion and articulates the imperative need to reconfigure issues of justice as always intertwined with the Other.

""Saint Neophytos the Recluse (12th cent.) is the writer of Tυπικὴ Διαθήκη (ΤΔ), the first Typikon (Charter of foundation) of the monastery he founded in Paphos. Each particular edition of and research on saint Neophytos’ TΔ has its own value. The autobiographical passages of ΤΔ provide valuable pieces of information about the saint᾽s life and personality. Most researchers agree on specific elements such as the fact that the saints’ hometown was located in the wider region of Lefkara, that his parents had signed an engagement contract against his will, etc. Kyprianos (1779) claimed that Neophytos had been married for a while before he assumed the monastic habit; however, such a claim is proved unfounded. There is an open discussion among the researchers concerning the exact time when Neophytos wrote TΔ. Some claim that he wrote the first TΔ in 1177, 18 years after 1159, the year of his installation in the cave of Enkleistra (place of seclusion). They support that the number 8 that exists in the manuscript instead of the correct 18 is due to false writing. Our view differs. The investigation of the autobiographical passages in all of his works and the note in the second and final TΔ that Bakchos, bishop of Paphos, ratified the first TΔ, in relation to Neophytos’ statement that the first TΔ claimed absolute  indigence of the Monastery, a claim that ceased to exist during the Latin occupation of the island (after 1191), as well as the morphological observation on the text that the word «cave» was replaced by the word «Enkleistra» from the point of reference to Basil Kinnamos as bishop of Paphos provide valuable evidence. All these led to the conclusion that the immurement of Neophytos took place in 1167, long after his initial installation in the cave (1159). Therefore the writing of the first TΔ took place eight years later, as is faultlessly mentioned in the manuscript, that is, in 1175. Among others, a new opinion is supported in relation to the 5th chapter of TΔ. Most researchers believe that according to this chapter, Neophytos made a trip to Jerusalem and found wood of the Holy Cross. We argue that this «holy trip» was not real, but the saint implies his persistent request in his prayer, so as to receive a piece of the Holy Cross from a visitor, request which was finally granted by God.""

Το βιβλίο διατυπώνει θεμελιώδη ερωτήματα για την παιδεία και την πολιτική: Ποιος επωφελείται από το εκπαιδευτικό σύστημα και τους ισχύοντες εκπαιδευτικούς µηχανισµούς, και ποιων συμφέροντα εξυπηρετούν οι υπάρχουσες παιδαγωγικές πρακτικές; Ποια είναι η σχέση μεταξύ των παιδαγωγικών πρακτικών και της εκπαίδευσης ως διαδικασίας αναπαραγωγής του συστήματος της κυρίαρχης τάξης; Συμβάλλει στη διαμόρφωση εναλλακτικών προτάσεων από την πλευρά του κινήματος των εκπαιδευτικών που αμφισβητεί τον πυρήνα της καπιταλιστικής εκπαίδευσης, αποδεικνύοντας ότι μια άλλη εκπαίδευση και μια άλλη κοινωνία είναι εφικτές. Αρθρώνει έναν προγραµµατικό λόγο όπου η φωνή των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων, των γυναικών, των ατόμων µε ειδικές ανάγκες, των μεταναστών και γενικότερα των κοινωνικών μειονοτήτων έχει ισχυρή θέση στον εκπαιδευτικό σχεδιασμό. Το βιβλίο αυτό αποτελεί ξεχωριστή συμβολή στο ρεύμα που ο McLaren ονόμασε Επαναστατική Κριτική Παιδαγωγική, ως απάντηση στη συνεχή, και τις περισσότερες φορές επιτυχή, προσπάθεια χειραγώγησης της Κριτικής Παιδαγωγικής.

Στο βιβλίο αυτό εξετάζεται ο τρόπος συγκρότησης και μετασχηματισμού των αναλυτικών προγραμμάτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της περιόδου 1950-1980. σε μεθοδολογικό επίπεδο, επιχειρείται η σύνδεση της μικρο- με τη μακρο-ανάλυση μέσα από τη συνάρτηση των διαδικασιών συγκρότησης και μετασχηματισμών στο κοινωνικό επίπεδο (δομικές σχέσεις, θεσμικοί ρόλοι, φορείς δράσης κτλ.) με τις διαδικασίες συγκρότησης και μετασχηματισμών των αναλυτικών προγραμμάτων. Τα αναλυτικά προγράμματα προσεγγίζονται τόσο από την πλευρά των δομών και λειτουργιών (η σχέση τους με τα δομικά πεδία και η λειτουργία που επιτελούν) όσο και από την πλευρά των φορέων (ποιοι φορείς δραστηριοποιούνται και με ποιον τρόπο κατά τις διαδικασίες συγκρότησης και μετασχηματισμού τους). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ιδεολογικό και το πολιτικό πλαίσιο φαίνεται να κυριαρχούν στις διαδικασίες συγκρότησης της σχολικής γνώσης, ενώ, αντιθέτως, το οικονομικό πλαίσιο δε φαίνεται να επιδρά. Ως εκ τούτου, τα αναλυτικά προγράμματα της περιόδου αυτής δε θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως άμεση αντανάκλαση και επιβολή των συμφερόντων της αστικής τάξης στο ιδεολογικό-επομένως και στο εκπαιδευτικό-πεδίο. Συνεπώς, ως προς τη μεθοδολογική διάσταση, αυτό που φαίνεται να προκύπτει μέσα από την παραπάνω προσέγγιση είναι η εξέταση των αναλυτικών προγραμμάτων της συγκεκριμένης περιόδου, λόγω του ιδιαίτερου τρόπου σχηματισμού - και μετασχηματισμού- των κοινωνικών δομών και της ιδιότυπης διαδικασίας συγκρότησης του κράτους και των ιδεολογιών που το νομιμοποίησαν (ιδίως κατά τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες), χρήζει μιας διαφορετικής προσέγγισης, πέρα από τις συνήθεις, κατά βάση στρουκτουραλιστικές προσεγγίσεις.

Στὸ παρὸν κείμενο θὰ προβοῦμε σὲ μία σύντομη παρουσίαση τῆς διαδρομῆς σὲ θεωρία καὶ ἐφαρμογὴ τῶν ἐπόψεων τοῦ Ἀχμὲτ Νταβούτογλου, ὅπως αὐτὲς ἐμφανίζονται στὸ ἔργον του «Stratejik Derinlik. Türkiye’ nin Uluslararasi Konumu», Küre Yayinlari, Istanbul, 182004 (1η ἔκδοσις 2001) καὶ στὶς ἀντίστοιχες μεταφράσεις μέρους τῶν κείμενων αὐτῶν ἀπὸ τὸν συνάδελφο ∆ρα Κωνστ. Γῶγο, ὅπως καὶ στὴν ἀντίστοιχο μετάφραση τοῦ συγκεκριμένου ἔργου ἀπὸ τὸν ἐκδοτικὸν οἶκο Ποιότητα τοῦ ἔτους 2010. Θὰ παρουσιάσομε τὸ πρὶν ἀπὸ αὐτὸ ὑπάρχον ἰδεολογικὸ ἰσλαμικὸ καὶ νεοοθωμανικὸ ὑπόβαθρο, ὅπως καὶ τοὺς κυρίους πολιτικοὺς ὑποστηρικτάς του σὲ ἐπίπεδο τουρκικῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Κατόπιν θὰ παρουσιάσομε τὰ κύρια σημεῖα τῆς γεωπολιτικῆς του προσεγγίσεως, τὰ ὁποῖα κινοῦνται στὴν σφαῖρα τῶν κλασικῶν γεωστρατηγιστῶν/γεωπολιτικῶν τῆς γερμανικῆς καὶ ἀγγλοσαξωνικῆς σχολῆς. Ὁ Νταβούτογλου ἀποτελεῖ κλασικὸ παράδειγμα ἐρευνητοῦ τοῦ διεθνοῦς γίγνεσθαι μὲ σημαντικὰ ἐπιστημολογικὰ καὶ μεθοδολογικὰ ἐλλείμματα: δὲν ἔχει διακρίνει οὔτε αὐτὸς τὴν διαφορὰ μεταξὺ τῆς Γεωπολιτικῆς Ἀναλύσεως καὶ τῆς Γεωστρατηγικῆς Συνθετικῆς προτασεολογίας. Πρόκειται γιὰ πραγματικότητα, ἡ ὁποία ἀνακύπτει, ὅταν ὁ ἴδιος ἀναφέρεται στὰ ἠθικὰ καὶ ἐπιστημονικὰ διλήμματα τῶν κοινωνικῶν ἐπιστημόνων. Ἡ στάσις αὐτὴ ἐπιφέρει σοβαρὸ πλῆγμα στὴν ὅλη γεωπολιτική του ἀνάλυση καὶ ἐντάσσει τὴν μεθοδολογία του, ὅπως καὶ τὸ συγκεκριμένο ἔργο του, ἐξ ἀρχῆς στὴν γεωστρατηγικὴ ἐπιστημολογικὴ σφαῖρα τῶν —ὁπωσδήποτε, συστηματικῶν καὶ ἐμβριθῶν— προτάσεων πολιτικῆς. Τέλος θὰ καταλήξομε μὲ τὴν —γενικῆς μορφῆς— ἀνάδειξη ἐκείνων τῶν σημείων μεγέθους ‘Υποσυστήματος τῆς νταβουτογλιανῆς γεωπολιτικῆς καὶ γεωστρατηγικῆς προσεγγίσεως, τὰ ὁποῖα ὑπὸ τὸ φῶς τῆς συστημικῆς γεωπολιτικῆς ἀναλύσεως κρίνονται ὡς γεωστρατηγικῶς ἐπικίνδυνα γιὰ τὰ ἑλληνικὰ ἐθνικὰ συμφέροντα. Τὸ παρὸν κείμενο, θὰ ἀποτελέσει ἔναυσμα γιὰ βαθυτέραν καὶ πληρεστέραν μελέτη τοῦ νταβουτογλιανοῦ ἔργου εἰς τὸ ἐγγὺς μέλλον.

ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΓΟΓΓΑΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ, 2013, Αθήνα: Gutenberg Το ολυμπιακό ιδεώδες διέρχεται σήμερα κρίση εκ των πραγμάτων, διέρχεται, όμως, κρίση και από το πνεύμα της εποχής. Ο πολιτικός ανταγωνισμός που αναπτύσσεται μεταξύ των χωρών, το οικονομικό δέλεαρ έτσι όπως προβάλλεται από τον υλικό πολιτισμό, η τεχνολογική εξειδίκευση η οποία αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως animal machine κατά την ορολογία του Καρτέσιου, και μάλιστα βιονικό, έχουν ως αποτέλεσμα την διαμόρφωση ενός ανθρώπου μονοσήμαντου, κατά τον ορισμό του Μαρκούζε, και την φθορά και την απαξίωση της ολυμπιακής ιδέας ως αξίας. Το πνεύμα της ευγενούς άμιλλας υπονομεύεται από το ωφελιμιστικό και εγωκεντρικό πνεύμα της σύγχρονης τεχνοκρατικής κοινωνίας, αλλά έχει σχέση και με την ίδια την πολιτική κοινωνία. Η τάση προς επιλογές αναίρεσης των αρχών του ευ αγωνίζεσθαι, διαμορφώνεται από την παρεχόμενη προς τους νέους παιδεία που υποστηρίζει τον γρήγορο και εύκολο πλουτισμό και την με οποιοδήποτε τίμημα προβολή των ανθρώπων. Ο αθλητισμός, κατ' επέκταση και οι αθλητές, δεν αποκόπτονται από το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, συνεπώς και από τις αξίες που διέπουν την ζωή της πολιτικής κοινωνίας. Παρά τις επιφυλάξεις, υπάρχουν, ωστόσο, μηνύματα σθεναρής κριτικής, η οποία αποβλέπει στην διάσωση των θεμελιωδών αξιών, στην αποδοκιμασία των αρνητικών φαινομένων του σύγχρονου αθλητισμού, στον έλεγχο της απληστίας αλλά και της μονομέρειας, στην αντικατάσταση των προτύπων επιτυχίας από πρότυπα αξίας και στον σεβασμό της ανθρώπινης δισυπόστατης φύσης. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).                                                             

Philosophy, as Aristotle said, originates in wonder. And nonhumananimals have long been a source of wonder to humans,especially in regard to the treatment they deserve. The upshot isthat Western philosophy has been concerned with the way inwhich we ought to treat nonhuman animals since its origins withthe pre-Socratic philosophers.Animal ethics is a highly challenging fi
eld, as well as one of theliveliest areas of debate in ethics in recent years. Not only has thisarea issued in a range of attention-grabbing controversies, but ithas also led to the exploration o f novel and imaginativeapproaches to worn-out issues.This book is roughly evenly divided between the presentationand discussion of a range of influential past approaches toanimal ethics, and an equally signi
ficant range of contemporaryapproaches. We need to understand the legacy of the past andthe resources that it offers us while also forging new views thatare appropriate to our increasingly developed understanding ofthe nature of nonhuman animals.

Περιγραφή πρώτου συγγράμματος:Καμπερίδου, Ειρήνη (2011). Κοινωνικό Φύλο, Κοινωνικό Κεφάλαιο, Πολυπολιτισμικότητα και Αθλητισμός. Εκδόσεις ΤΕΛΕΘΡΙΟ, Α.ΠΙΠΕΡΗΣ & ΣΙΑ ΕΕ (Κωδικός Βιβλίου στον Εύδοξο: 42625).  *[last chapter, pp. 256-347 in English]. E.2 στον κατάλογο Apella/E.2 in Apella

Dans la préface de notre étude, après avoir abordé l’historique de l’édition des revues Le Tour du monde : journal des voyages (1860-1914) par Édouard Charton et A travers le monde (1895-1914), qui a été son supplément, nous présentons l’image de l’espace grec dans les récits de voyage du 19e siècle. A l’aide de l’imagologie, qui se focalise sur le système de la production des images nous examinons l’idéologie et nous analysons le regard des voyageurs. De plus, nous étudions la représentation de l’espace grec et de ses habitants. Les cinq chapitres de la monographie traitent des différents aspects de l’espace grec s’attardant sur ses composantes. Dans le premier chapitre intitulé « les artistes-voyageurs et l’image de l’espace grec », nous examinons sa représentation par des artistes voyageurs comme le peintre orientaliste Eugène Flandin et Antonin Proust, qui a été l’élève de Thomas Couture. De plus, nous étudions les compositions, qui ont orné les récits des artistes amateurs comme ceux de Henri Belle et d’Adolphe Testevuide. Dans le second chapitre, qui porte le titre « Artistes et photographes à la recherche de la civilisation byzantine», nous analysons l’image de la civilisation byzantine communiquée par les voyageurs, qui ont visité le Mont Ατηοσ et les monastères des Météores. Leurs descriptions et les images, qui les agrémentaient, sont révélatrices de leur perception du monde byzantin et de l’église orthodoxe. Dans le troisième chapitre nous étudions la diffusion de la rercherche archéologique en Grèce. Après avoir examiné l’article de Charles Normand sur l’Olympie, nous présentons la rubrique « Missions archéologiques » de la revue A travers le monde, qui communique analytiquement  au public français les résultats des fouilles en Grèce réalisées par l’École française d’Athènes et les écoles archéologiques étrangères installées à Athènes. Le quatrième chapitre étudie la contribution du TDM à l’organisation des premières excursions scolaires et se réfère à la généralisation du voyage organisé. Dans le cadre de l’avénement du tourisme, nous analysons les articles des Charles Rabot, Louis de Launay, Bernard de Jandin και François Mizande, qui étaient adressés à des futurs touristes. Le cinquième chapitre, analyse les reportages journalistiques sur la Grèce et la Grète durant la guerre gréco-turque de 1897. Le compte rendu détaillé de la révolte crétoise était accompagné d’une riche iconographie, révélatrice de l’utilisation de l’image à des fins d’informations. Finalement, l’étude comprend une bibliographie des articles des revues Le Tour du monde και A travers le monde traitant de l’espace grec et des sources littéraires et historiques. De plus, nous y trouvons les études principales utilisées.Adressé à un lectorat large, les revues Le Tour du monde et A travers le monde ont présenté une riche image de l’espace grec dans une période de changements politiques et sociaux importants. Reprenant une documentation graphique de qualité hétérogène, l’illustration des articles éclaire les propos des voyageurs et agrémente leurs descriptions fournissant souvent une image réaliste de l’espace grec.

Το ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον σε Γεω-Περιβαλλοντικά θέματα, όπως η παγκόσμια κλιματική μεταβολή, η βιοποικιλότητα και η εξέλιξη των οικοσυστημάτων, που σχετίζονται με την ανθρωπογενή δραστηριότητα, συνέβαλαν στην ταχύτατη πρόοδο σε όλους τους τομείς της κατανόησης των θαλάσσιων μικροοργανισμών και των απολιθωμένων στοιχείων τους. Τα μικροαπολιθώματα, καθώς αποτελούν ή βρίσκονται κοντά στη βάση της τροφικής αλυσίδας και παρουσιάζουν γρήγορους ρυθμούς αναπαραγωγής, αναδεικνύονται ως ιδανικό εργαλείο στις περιβαλλοντικές και γεωπεριβαλλοντικές έρευνες, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στους βιογεωχημικούς κύκλους του άνθρακα, του πυριτίου και του ασβεστίου των ωκεάνιων συστημάτων και παράλληλα συμβάλλοντας στη βιογενή ανθρακική και πυριτική ιζηματογένεση. Το βιβλίο «Μικροπαλαιοντολογία και Γεωπεριβάλλον» πραγματεύεται αναλυτική εισαγωγή στην μελέτη των κύριων ομάδων μικροαπολιθωμάτων (κοκκολιθοφόρα/ασβεστολιθικό ναννοπλαγκτόν, τρηματοφόρα, διάτομα, πυριτομαστιγοφόρα, ακτινόζωα και δινομαστιγωτά) και στοιχεία φυσιολογίας, μορφολογίας, ταξινόμησης και βιοστρωματογραφίας. Ταυτόχρονα επιχειρείται συνοπτική παρουσίαση των δυνατοτήτων τους στη σύγχρονη γεω-περιβαλλοντική έρευνα - συμβολή στην ιζηματογένεση, αλληλεπίδραση με περιβάλλον και κλίμα - με έμφαση στις μελέτες στον ελλαδικό χώρο. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τον εκδοτικό όμιλο ΙΩΝ

Πρόκειται για τον κήπο των αρετών, τον κήπο του Παραδείσου, τον κήπο της Εδέμ. Ετσι τον αναφέρει ένα σπάνιο βυζαντινό χειρόγραφο που βρίσκεται στην Οξφόρδη. Ενα ανώνυμο κείμενο του 13ου αιώνα συγκεκριμένα, που περιγράφει έναν κήπο κάπου στην Ανατολική Μεσόγειο, πραγματικό και συμβολικό ταυτόχρονα, τονίζοντας τη δισυπόστατη έννοια που είχε για τον βυζαντινό άνθρωπο: πνευματικός τόπος αρετών και ταυτόχρονα η απτή πραγματικότητα μιας φυσικής όασης. Στον κήπο αυτόν η ελιά υποδηλώνει την ελεημοσύνη, η βάτος προτρέπει στην υπακοή, η ροδιά συσχετίζεται με το θάρρος και το σθένος και το κίτρο με τα ευώδη του αιθέρια έλαια δείχνει την αγνότητα και τη σωφροσύνη. Γιατί αυτός ο κήπος δεν είναι σαν τους άλλους. Κάθε φυτό έχει την ακριβή του θέση μέσα του. Οπως και κάθε αρετή στην ψυχή του ανθρώπου. «Η βίβλος αύτη τέρψιν παραδεισσίου / τω φιλομαθεί ψυχικού παρεισάγει, / εις τας νοήσεις κατά νουν παρεισφέρει». (Το βιβλίο αυτό θα εισαγάγει τον φιλομαθή αναγνώστη στη γοητεία και στις χάρες ενός παραδεισένιου κήπου, αν στρέψει προς αυτό όλη του τη σκέψη). Αυτό αναφέρεται στο προοίμιο του χειρογράφου. Δεκατέσσερα φυτά του μεσογειακού τοπίου συσχετίζονται στο χειρόγραφο με αντίστοιχο αριθμό πνευματικών αρετών. Καθένα από αυτά στηρίζει μια αρετή με στόχο όλες μαζί να δράσουν ανυψωτικά και επουλωτικά για την ψυχή του ανθρώπου. «Με οξυδερκή ματιά ο ανώνυμος συντάκτης του χειρογράφου αποκρυπτογραφεί τους κώδικες της φυτικής ζωής για να συνθέσει έναν κήπο των αρετών» λέει η κυρία Ριζοπούλου, εντυπωσιασμένη από την ακρίβεια και τη ζωντάνια των περιγραφών, όπως δηλώνει στη μικρή μελέτη της «Κήπος προσευχής» που εξέδωσε η Φιλοδασική Ενωση Αθηνών με τον εκδοτικό οίκο Καλειδοσκόπιο. Η φύση «Κορμοί, κλαδιά, φυλλώματα, άνθη και καρποί, μέσα από τα χρώματα, τους ήχους, τις μυρωδιές, τις γεύσεις και το άγγιγμα μιας φύσης γενναιόδωρης συνθέτουν ένα μοναδικό συνεχές ανάμεσα στο σωματικό και στο πνευματικό» σημειώνει η κυρία Ριζοπούλου, αφού, όπως αναλύει στη συνέχεια, «το κυριολεκτικό βρίσκεται εδώ σε εξαιρετική ισορροπία με το μεταφορικό σε μια ιδιαίτερα ευνοϊκή προσέγγιση - ακόμη και εξύμνηση - του φυσικού κόσμου μέσω των αισθήσεων». Τρία είναι τα προπύλαια δέντρα στον κήπο των αρετών: ο κέδρος, το κυπαρίσσι και το πεύκο. Ολα είναι βραδυαυξή και αειθαλή. Και όλα εισηγούνται την ασκητική ζωή και την εγκράτεια: «Ωσπερ δε τα φυτά οι κατά τον αυτόν πάντα τον καιρόν καρποφορούσιν, ουδέ ανθούσιν, αλλ' ουδέ πεπαίνουσιν όλον τον καρπόν αθρόως, ουδέ συμπαραμένοντα τοις εσχάτοις έχουσιν τον πρώτον τα πάντα ούτω κανθάδε. Καιρός γαρ το παντί πράγματι, κατά τον Σολομώντα» (Οπως τα φυτά ούτε καρποφορούν ούτε ανθίζουν όλα την ίδια εποχή αλλά και στο καθένα δεν ωριμάζουν οι καρποί ταυτόχρονα, ούτε οι πρώτοι καρποί περιμένουν τους τελευταίους, έτσι κι εδώ. Υπάρχει σωστός καιρός για καθετί, όπως είπε ο Σολομώντας). Η κλοπή Το χειρόγραφο αποτελείται από 34 φύλλα με 1.100 στίχους σε ελληνική μικρογράμματη γραφή και στην πραγματικότητα είναι έργο δύο συντακτών, αφού στο προοίμιο ο δεύτερος αναφέρεται στον πρώτο προσθέτοντας πέντε φυτά στα ήδη υπάρχοντα εννέα. Προϊόν «κλοπής» όμως από το μεγάλο ταξίδι στην Ανατολή που έκανε ο άγγλος περιηγητής και ορυκτολόγος Edward Daniew Clarke (1768-1822) ήταν το χειρόγραφο. Η ακριβής προέλευσή του, άγνωστη, αφού είχε επισκεφθεί όλες τις μεγάλες μονές, αποσπώντας συνολικά 94 τόμους, από τους οποίους οι 38 ήταν στα ελληνικά. Με καθαρή τη συνείδηση μάλιστα, καθώς το αιτιολογικό του ήταν ότι έσωσε τα χειρόγραφα από τα ποντίκια και τα σκουλήκια των μοναστηριακών βιβλιοθηκών αλλά και από την άγνοια των μοναχών, τα πούλησε αντί 1.000 λιρών στη Βοδληιανή Βιβλιοθήκη. Ο Παράδεισος Ως «συμβολικός κήπος» ή «θεωρητικόν παραδείσσιον» αναφέρεται το χειρόγραφο στη διεθνή βιβλιογραφία. Αλλωστε η λέξη «παράδεισος», προερχόμενη από την αρχαία περσική pairi-daeza, που σήμαινε «άλσος» ή «κήπος ευχαρίστησης» (σύνθετη από τις λέξεις «pairi» και «daeza», δηλαδή «κήπος» και «τείχος») υποδηλώνει έναν υπαίθριο, τειχισμένο χώρο.

The first enlargement of NATO in 1952, to include Turkey and Greece, integrated the eastern Mediterranean with West European strategic planning and consolidated US presence in the area. Today, Turkey's inclusion in the North Antlantic Treaty Organisation seems natural, given Soviet pressures against the country in 1945-1946 and its geostrategic position. Yet, in the early post-Cold War period this was not a foregone conclusion in the minds of policy-makers in Washington and particularly, in London, despite Ankara's relentless efforts after 1947 to obtain an American security guarantee.   This first book-lenght study of the background to Turkey's accession to NATO provides us with a better understanding of a neglected chapter in the history of the early Cold War. The book offers a detailed analysis of how American and British security considerations in the eastern Mediterranean evolved, sometimes in parallel, sometimes in a rival fashion, bewteen 1945 and 1952 against the backdrop of the Turks' diplomatic pressure for a US military commitment. I addition, it provides an in-depth look into the fundamental tenets of Turkish foreign policy, which, it is argued, remained the same throughtout the first 30 years of the life of the Turkish republic.  

Hospital institution's managers are called upon to combine and utilize efficiently the finite financial resources toward the goal of maximizing the number and quality of health services offered. The research aim of this study is to primarily estimate the relative technical efficiency by using a sample from public hospital units that provide obstetrical and gynaecological services in Greece and secondly, to emphasize the policy implications for health sector policy-makers. In order to effectively address the above goals, a comparative analysis of 32 Greek Public Hospital Units was conducted. The research was based on data collected from official public sources. Quantitative analysis, specifically data envelopment analysis (DEA) is used to estimate efficiency of hospital units. Based on the results that emerge from the application of Data Envelopment Analysis, information is provided to their managers, which refer to: (i) the degree of utilization of their production factors, (ii) the particular weight of each production factor in the modulation of the relative technical efficiency score, (iii) the utilization level of each production factor, and (iv) those hospital units that utilize their resources in an optimal way and constitute models for the exercising of effective management. Particular emphasis is given to the economic efficiency of central region hospital units' relative to those of the outlying regions. The derived information assists in the modulation of an appropriate policy mix per hospital unit which should be applied by their management teams along with a set of administrative measures that need to be undertaken in order to promote efficiency. © 2011 by Nova Science Publishers, Inc. All rights reserved.

European Media provides a clear, concise account of the structures, dynamics and realities of the changing face of media in Europe. It offers a timely and illuminating appraisal of the issues surrounding the development of new media in Europe and explores debates about the role of the media in the formation of a European public sphere and a European identity.The book argues that Europe offers an ideal context for examining interactions between global, regional and national media processes and its individual chapters consider: the changing structure of the European media; the development of new media; the Europeanization of the media in the region; the challenges for the content; and audiences. Special emphasis is given to the transformation of political communication in Europe and the alleged emergence of a European public sphere and identity. European Media: Structures, Politics and Identity is an invaluable text for courses on media and international studies as well as courses dealing with European and national policy studies. It is also helpful to students, researchers and professionals in the media sector since it combines hard facts with theoretical insight.

This volume emerged from a collaborative Network of Excellence project funded by the European Commission. The Network, which comprises thirty-two institutes from Europe and beyond, integrates European research capabilities across disciplines and countries to provide the society and the state with tools for managing cultural diversity as a key element of sustainable development. The work presented here describes the emergence and increasing importance of diversity within academic research and practice and offers valuable insights on diversity management and policy implementation.

Ζούμε σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο σύνθετος, πολύπλοκος και αντιφατικός. Παράλληλα, τα μέσα επικοινωνίας καταλαμβάνουν κυρίαρχη θέση σε αυτό τον κόσμο και συνήθως υπερισχύουν άλλων τομέων της κοινωνίας, αλλά και της οικονομίας. Συχνά, οι περισσότεροι κοινωνικοί θεσμοί, αν όχι όλοι, εξαναγκάζονται να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της σύγχρονης «διαμεσολαβημένης» κοινωνίας. Στόχος του βιβλίου είναι να αναδειχθούν σύγχρονα ζητήματα που απασχολούν το σύγχρονο και πολυσύνθετο πεδίο της επικοινωνίας. Οι συγγραφείς του βιβλίου θίγουν ζητήματα που απασχολούν τους μελετητές όσον αφορά στη σχέση των μέσων επικοινωνίας και της κοινωνίας στον 21ο αιώνα, και αναλύουν τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στο πεδίο της επικοινωνίας, στο επίπεδο της θεωρίας, της δομής και, πιο συγκεκριμένα, στους χώρους της ενημέρωσης, της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και των σχέσεων των πολιτών με τα νέα μέσα επικοινωνίας.

Στον τόμο αυτό περιέχονται επιλεγμένες εργασίες που παρουσιάστηκαν στο Πανελλήνιο Συνέδριο "Ιστορία, Φιλοσοφία και Διδακτική των Επιστημών", το οποίο έγινε στην Αθήνα από τις 5 έως και τις 10 Μαΐου 2010, υπό την επιστημονική εποπτεία της Ελληνικής Εταιρεία Ιστορίας, Φιλοσοφίας και Διδακτικής των Επιστημών - ΕΕΙΦΔΕ. Οι βασικοί θεματικοί άξονες του Συνεδρίου στόχευαν στο να δοθεί βήμα στην πρωτογενή έρευνα που διεξάγεται στην Ελλάδα στους τομείς επιστημονικής δραστηριοποίησης της Ελληνικής Εταιρείας Ιστορίας, Φιλοσοφίας και Διδακτικής των Επιτημών. Συγκεκριμένα, οι εργασίες που περιλαμβάνονται στον παρόντα τόμο άπτονται θεμάτων Ιστορίας της Επιστήμης και της Διδακτικής, Φιλοσοφίας της Επιστήμης, Κοινωνιολογίας της Επιστήμης, Θεωρίας και Πράξης της Διδακτικής, Συγκρότησης της Επιστήμης της Διδακτικής, Διδακτικής Μεθοδολογίας.

Information and computer security are gaining continuous attention in the context of modern organizations across all domains of human activities. Emphasizing on behavioral factors toward the applicability of security measures and practices is an area under research, aiming to look beyond the strict technical peculiarities and investigate human attitudes in regards to security consciousness and familiarity. The aim of this chapter is to shed light on those aspects in relation with healthcare, by empirically assessing the intention of undergraduate nursing students to apply security concepts and practices. A research theoretical framework is proposed based on an empirical synthesis of constructs adopted from well established theories as the Health Belief Model and the Protection Motivation Theory along with a variety of previous research works. The model is then empirically tested and validated against a sample of 149 undergraduate nursing students. Data analysis was performed using partial least squares. The research findings highlighted the significant effects of perceived benefits, general security orientation and selfefficacy to behavioral intention along with the positive effect of general controllability to self-efficacy of nursing students in applying security concepts and practices, whereas a series of other constructs did not prove to be significant. The study outcomes contribute to further observations related with behavioral security. Despite the fact that the current empirical study was conducted under a specific context and settings, implications are discussed, regarding the security readiness of nursing students prior their engagement to a real healthcare environment. © 2011, IGI Global.

Objective: Second-line treatment options in advanced urothelial cancer are limited. We investigated the efficacy of a methotrexate/vinblastine/doxorubicin/cisplatin (MVAC) combination after failure of gemcitabine/platinum chemotherapy. Patients and methods: Twenty-five patients with advanced urothelial cancer, who received second-line MVAC after first-line gemcitabine/cisplatin (n = 9) or gemcitabine/carboplatin (n = 16), were included in this retrospective analysis. Results: Twenty-two patients (88%) relapsed within 6 months after first-line treatment. Following MVAC, there were 5 (20%) objective responses. Median follow-up was 20.2 months. Median progression-free survival (PFS) was 3.8 months (95% CI: 2.3-5.2), and median overall survival (OS) was 9 months (95% CI: 6.6-11.4). Eastern Cooperative Oncology Group performance status 0.1 versus 2 was associated with longer PFS (5 months versus 3.3 months, P = 0.049). Response or stabilization of disease during second-line chemotherapy predicted for a significantly longer PFS and OS (7.4 versus 3.5, P = 0.005; 15.5 versus 7, P = 0.046). Conclusions: Second-line MVAC chemotherapy may result in prolonged survival in some patients with refractory disease. Further research in this field is necessary. © 2010 Karadimou et al, publisher and licensee Dove Medical Press Ltd.

[...] Η παρούσα μελέτη του Miles gloriosus αποσκοπεί κατ' αρχάς να καταστήσει γνωστό στο ελληνικό κοινό ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του Πλαύτου και της Ρωμαϊκής Κωμωδίας. Παράλληλα επιχειρεί να αναδείξει το αυθεντικό ταλέντο και την ευφυΐα του κορυφαίου Ρωμαίου κωμωδιογράφου, καθώς και την υψηλή ποιότητα του ιδιότυπου ρωμαϊκού θεάτρου. Η μετάφραση του κειμένου είναι η πρώτη που δημοσιεύεται στην ελληνική γλώσσα.Το πρώτο μέρος της μελέτης προσφέρει μια εκτενή εισαγωγή στο ρωμαϊκό θέατρο και τη Ρωμαϊκή Κωμωδία. Σημαντικό τμήμα είναι αφιερωμένο στη δομή, στη διάρθρωση της πλοκής, στα πρόσωπα, στους χαρακτήρες και στη θεατρική διάσταση του Miles gloriosus. Η εισαγωγή περιλαμβάνει επίσης και πιο εξειδικευμένες σύντομες ενότητες σχετικά με το μέτρο και τη χειρόγραφη παράδοση των κωμωδιών του Πλαύτου. Το δεύτερο τμήμα του βιβλίου ανήκει στο έργο καθαυτό. Πρωτότυπο κείμενο και μετάφραση παρατίθενται αντικριστά, ενώ το κείμενο της μετάφρασης έχει εμπλουτισθεί από μια σειρά πρόσθετων πληροφοριών εντός παρενθέσεων εν είδει "σκηνοθετικών οδηγιών".Το κείμενο ακολουθεί την έκδοση του Lindsay στη σειρά των στερεότυπων κειμένων της Οξφόρδης (Oxford Classical Texts) και συνοδεύεται από το κριτικό υπόμνημα του Lindsay. Προτάσεις διαφορετικών γραφών σε προβληματικά σημεία συζητούνται αναλυτικά στο ερμηνευτικό υπόμνημα, το οποίο καταλαμβάνει το τρίτο μέρος του τόμου.[...](από τον πρόλογο του βιβλίου)

Le présent volume réunit des contributions qui étudient plusieurs formes du français (quoi que ce soit, n’importe qu-, un N quelconque). Elles sont considérées ici en tant qu’elles apparaissent, au moins à première vue, comme des items pouvant relever d’une nouvelle catégorie introduite dans le champ des études linguistiques à la suite de Z. Vendler (1967 : 80-81), la catégorie des termes de choix libre (free choice items). L’essentiel des items considérés étant des formes en que, et souvent analysées comme indéfinis, ce numéro de Langue française revient, mais avec une perspective spécifique, sur un domaine empirique déjà abordé sous d’autres angles dans deux numéros antérieurs de la revue : le numéro 139 (2003) qui était axé sur la grammaticalisation, et le numéro 158 (2008) sur les proformes indéfinies. Afin de mieux cerner les spécificités de ce numéro thématique, nous allons d’abord présenter la notion de terme de choix libre. Ensuite, nous rappellerons quelques éléments de la discussion qui reviennent régulièrement dans les analyses des termes de choix libre à travers les langues. Enfin, nous situerons les articles contenus dans ce numéro dans ce panorama de la recherche.

Under the influence of different external stimuli condensed matter reveals its magnificent properties. The electric field, the temperature, the concentration gradients and the light are the basic “forces” responsible for processes such as the electrical, the thermal, the diffusion transport or optical phenomena. The action of the magnetic field brings about the galvanomagnetic or the thermomagnetic effects. New alloy semiconductors and the development of artificial semiconductor heterostructures led to the confinement of carriers in two, one or zero dimensions, opening a new window in condensed matter research. The application of a perpendicular magnetic field upon two-dimensional carriers, led to the discovering of astonishing phenomena, namely, the integer or the fractional quantum Hall effects and inspired radical theoretical interpretations. The reduced symmetry of low dimensional structures enhances decisively the role of the magnetic field orientation, bringing to light novel and unexpected phenomena. In the present book the effect of the application of an in-plane magnetic field upon low dimensional carriers, giving rise to impressive novel phenomena, is presented and discussed. Specifically, whenever a quantum well is subjected to an in-plane or tilted magnetic field, the elegant concept of Landau levels must be modified, because the carriers move under the competing influence of the Lorentz force and the force due to the quantum well confining potential. Under these conditions, the equal-energy surfaces or equivalently, the density of states (DOS), are qualitatively and quantitatively modified. The DOS diverges significantly from the ideal step-like two-dimensional carrier form. The book discusses various physical properties which are affected by the DOS modification.

Testicular cancer is a highly curable neoplasm, even in the case of extragonadal disease. Nevertheless, patients with adverse prognostic features or relapsing after first-line cisplatin-based chemotherapy have a worse prognosis with a death rate greater than 50%. High-dose chemotherapy (HDC) has long been used in this group of patients. The introduction of stem cells, instead of bone marrow, as the source of hemopoietic cells and the use of leukocyte growth factors have substantially reduced the mortality and morbidity of this procedure although the role of HDC is not well defined. This review summarizes the available data, focusing on published randomized studies. The problems associated with the design of these studies and the interpretation of data are discussed. Currently this HDC approach is mainly used in patients who relapse after first-line chemotherapy. Nevertheless, selection of patients likely to benefit from this treatment remains an issue of intense clinical research. © 2010 Karadimou et al.

Ce travail, élaboré dans le cadre d’une recherche amorcée en 2004 et financée à partir de 2008 par le programme de recherche universitaire « Kapodistrias », est composé d’une Introduction, de trois parties divisées chacune en sept chapitres, d’un Épilogue et de deux Annexes.Dans l’Introduction (p. 17-21) est délimité le champ de réflexion, sont définis les principaux axes et fixées les limites chronologiques de l’étude. Plus précisément ce travail se donne pour propos d’étudier, dans une perspective historique, l’adaptation du système de la langue aux exigences qu’a fait surgir l’entrée progressive des femmes dans la sphère publique et notamment dans la vie professionnelle et politique. Point de départ de la réflexion, la thèse selon laquelle la langue constitue un vecteur privilégié de débats et de conflits idéologiques. Véhicule de stéréotypes et de préjugés sociaux, elle dévoile la naturelle culturelle et institutionnelle des rapports de pouvoirs inégalitaires entre les sexes ; de ce fait, elle joue un rôle actif dans le processus de construction identitaire, de formation également de la conscience de genre. La perspective chronologique commande la structure de la présente étude. Chacune de ses trois parties est centrée autour d’un temps fort de l’histoire en question.Première partie : « La naissance de la question : de la Révolution française à la IIIe République » (p. 23-61). En prenant comme point de départ de l’analyse la Révolution française, cette partie qui se divise en trois chapitres, s’étend jusqu’au milieu de la IIIe République. Chapitre I : « La Révolution française et les droits de la femme » (p. 25-31). Dans un premier temps, l’intérêt se porte ici principalement sur Olympe de Gouges. Par son action et surtout par son texte subversif de 1791, la « Déclaration des droits de la femme et de la citoyenne », cette dernière met en évidence le piège du masculin universel et conteste l’oecuménisme de la Déclaration de 1789. Ensuite, l’analyse s’intéresse à la théorie sociale de Charles Fourier. Celui-ci, conscient du rapport étroit entre égalité sociale et politique des sexes, d’une part, et visibilité du féminin au niveau linguistique, d’autre part, prend soin de créer des noms féminins pour toutes les fonctions et professions exercées au sein de la nouvelle société qu’il préconise. Chapitre II : « L’éveil de la conscience féminine collective : 1830-1848 » (p. 32-44). La période de la Monarchie de Juillet, marquée par l’action des saint-simoniennes et de Flora Tristan constitue également un moment important de cette histoire. Flora Tristan, en particulier, convaincue que l’émancipation de son sexe est intrinsèquement liée à sa visibilité dans la langue, utilise, en pleine conscience, dans ses textes les deux genres grammaticaux. Elle considère qu’en nommant les femmes, elle contribue à l’évolution des mentalités et au progrès de la société et de ses lois. L’année 1848 constitue un autre moment clé dans l’évolution de la question. L’institution, sous la IIe République, d’un « suffrage universel » excluant pourtant les femmes constitue le catalyseur qui provoque la rixe avec le socialisme et le mouvement ouvrier. Les saint-simoniennes, dont Jeanne Deroin, impliquées activement dans le débat ouvert recourent constamment à l’arsenal linguistique légué par leurs devancières. Chapitre III : « Préoccupations féministes et questions linguistiques à la fin du XIXe siècle » (p. 45-61). Ce chapitre divisé en trois unités examine le tournant survenu aux débuts de la IIIe République : c’est le moment où des liens entre féminisation des emplois et féminisation des noms se tissent. Des féministes de la première vague (Maria Deraismes, Marie-Louise Gagneur, Hubertine Auclert) associent explicitement l’égalité professionnelle et politique à la féminisation des noms de métiers et de fonctions. Elles développent les arguments de leurs devancières pour démanteler la théorie du « masculin universel » : elles soulignent la dimension sociale de la grammaire et contestent ouvertement les prises de position avancées par les membres de l’Académie française et par certains journalistes. Pour elles, l’inégalité dans la langue s’inscrit dans la culture et les institutions d’un pays. Deuxième partie : « L’évolution de la question au XXe siècle » (p. 63-102). Au cours de cette période, la féminisation de la langue cesse de constituer une affaire de penseurs sociaux et devient objet d’étude de la science linguistique nouvellement fondée. Elle préoccupe d’abord les grammairiens, puis, après 1975, les linguistes féministes. Cette partie est composée de deux chapitres. Chapitre IV : « Les grammaires françaises » (p. 65-80). Ce chapitre, divisé en deux unités, porte sur un certain nombre d’essais de grammaire publiés surtout au XXe siècle. En fonction de la prise de position de leurs auteurs, deux sont les tendances principales qui se dessinent. La première unité examine, entre autres, les essais de Cyprien Ayer (1876), d’Arsène Darmsteter (1925-1926), Maurice Grevisse (1939) qui, en invoquant l’impératif du « bon usage », soit proposent la stricte utilisation du genre masculin même pour les métiers exercées par des femmes soit se limitent à inventorier les différentes formes du féminin. De ces classifications résulte une multitude d’exceptions. La deuxième unité fait état des thèses des représentants progressistes des sciences du langage (Edouard Pichon et Jacques Damourette – 1911-1927-, Ferdiand Brunot – 1909 - et Albert Dauzat - 1954) qui en tenant compte des acquis sociaux et professionnels des femmes, proposent des féminins pour rendre ces dernières visibles dans la langue. Ces spécialistes signalent surtout le rôle de frein pour la féminisation de la langue que jouent des facteurs d’ordre psychologique : notamment le désir de certaines femmes de s’identifier sur le plan de la langue au sexe masculin, ce qui automatiquement occulte leurs conquêtes professionnelles et sociales – si elle ne les remet pas en cause. Chapitre V I « La contestation du principe de la prééminence du genre masculin » (p. 81-102). Ce chapitre tente de mettre en relief le rôle important joué par les linguistes féministes dans la promotion de la parité linguistique. Leurs travaux, qui commencent à être publiés à la fin des années 1970, décennie féministe par excellence, portent surtout sur la question de la disparition du sexe féminin derrière le genre grammatical masculin, sur la dissymétrie également des règles grammaticales quant à l’accord en genre. L’analyse insiste sur les théories de trois linguistes : Marina Yaguello, Anne-Marie Houdebine-Gravaud et Edwige Kaznadhar. Celles-ci avancent l’argument que la langue est un « miroir culturel qui fixe les représentations symboliques et se fait l’écho des préjugés et des stéréotypes » ; elles soulignent ainsi la dimension sociale de la question, d’où l’importance de l’instruction et notamment de l’enseignement de la grammaire dans la construction d’identités de genre. À l’exception de Marina Yaguello, qui sur certains points adopte des positions plus conservatrices, elles mettent en cause la théorie du masculin générique et procèdent à la déstructuration de l’image sexiste du monde : elles soulignent que l’être humain n’est pas neutre, mais a un sexe, masculin ou féminin, ce qui oblige à utiliser le genre grammatical correspondant. Vu la souplesse de la langue française, elles considèrent que celle-ci peut exprimer, sans difficultés, le nouvel ordre social et politique.La troisième partie, « Vers une politique de la parité linguistique » (p. 103-149), rend compte de l’intervention des pouvoirs publics en matière de féminisation linguistique au cours des dernières décennies du XXe siècle et examine le degré d’efficacité des politiques élaborées en la matière. Cette partie est composée de deux chapitres.Le chapitre VI, « Politiques linguistiques en France et dans d’autres pays de la francophonie (p. 105-129) comprend deux unités thématiques. La première porte sur la planification et la mise en oeuvre d’une réforme linguistique en France. On y distingue deux phases. Au milieu des années 1980, est créée, à l’instigation d’Yvette Roudy, une commission de terminologie chargée, sous la présidence de l’écrivaine Benoîte Groult, de former ou de remettre en usage les féminins de noms de métier, fonction ou titres ; cette initiative s’inscrit dans le dispositif en faveur de l’égalité professionnelle : la féminisation est ainsi présentée comme un outil contre le sexisme. Elle déclenche une vive controverse entre partisans de la réforme et Académie française soutenue par une large partie de la presse. Les travaux de la commission aboutissent à la circulaire de 1986 qui ne fut pas pourtant appliquée. La valeur symbolique du texte n’en est pas moins grande. Il a fallu que la dynamique paritaire progresse pour que la réforme prenne corps, une décennie plus tard, avec la publication d’une nouvelle circulaire en 1998 : cette évolution est surtout le résultat de la pression exercée par des femmes, membres du gouvernement Jospin. La deuxième unité du présent chapitre porte sur les interinfluences entre la France et les autres régions de la francophonie concernant la question de la féminisation de la langue. La recherche effectuée montra, enfin, que la circulaire de 1986 constitua le point de référence des initiatives entreprises dans cette direction par l’Union européenne et l’Unesco. Le chapitre VII, « Bilan d’une réforme linguistique » (p. 130-149), examine les résultats de ces politiques dans le domaine de l’administration, des médias, de la lexicographie, de l’éducation. À l’exception des manuels scolaires, l’enquête enregistra des progrès importants. Plus précisément, les documents administratifs (émanant des ministères, du Parlement, du Sénat plus récemment) appliquent de manière de plus en plus systématique les règles de la syntaxe épicène et de la féminisation des noms de grade et de fonction. En ce qui concerne le domaine des médias, la langue journalistique a fini par consacrer l’emploi des substantifs féminins en cause. La lexicographie, enfin, après une phase d’hésitation lisible dans la multitude des usages proposés, passe à une autre où est bien évidente la volonté d’enregistrer, de manière claire qui ne soulève pas de doutes, des formes grammaticales qui rendent visibles les femmes dans la langue.Dans la Conclusion (p. 151-154), est tenté un bilan du long cheminement des Françaises vers la parité linguistique qui montre l’épaisseur historique de la question. Celui-ci rappelle le rôle qu’ont joué ces pionnières et pionniers – plus rares, il est vrai – dans la contestation du masculin « universel ». Leur action a mis en évidence le rapport entre la parité linguistique et politique. Même si certains noms de métier et de fonction n’ont pas encore été dotés d’une forme féminine attestée, lacune qui perpétue une image masculine du monde, le processus de visibilité des deux sexes dans la langue – « revendication fondamentale, essentielle et existentielle » - semble être désormais irréversible.Deux annexes qui éclairent certains aspects importants de la question complètent cette étude. Dans la première (p. 157-176) sont présentés trois tables de substantifs provenant des éditions successives de trois dictionnaires français (Le Petit Robert, Le Petit Larousse, le Dictionnaire de l’Académie française) et d’un dictionnaire franco-hellénique (éd. Kauffmann). Ils mettent en lumière les progrès effectués dans le domaine de la féminisation de la langue. La deuxième annexe (p. 177-195) présente un florilège de textes traduits en grec par les auteures de la présente étude : a) articles publiés dans la presse de la fin du XIXe siècle : ils restituent le débat public ouvert entre partisanes de la féminisation de la langue et tenants du statu quo linguistique ; b) l’adresse de l’Académie française au Président de la République française publiée dans Le Figaro du 9 janvier 1998 sous le titre : « L’Académie française veut laisser les ministres au masculin » ; c) enfin les textes législatifs : les circulaires de Laurent Fabius (1986) et de Lionel Jospin (1998), la Recommandation du Comité des ministres du Conseil de l’Europe « sur l’élimination du sexisme dans le langage » : ce texte recommande aux gouvernements des États-membres de prendre des mesures en faveur de l’utilisation d’un langage reflétant le principe de l’égalité des deux sexes non seulement dans les textes juridiques et administratifs mais aussi dans l’éducation.L’étude se termine par un Index des noms de personnes (p. 221-223) et une bibliographie (p. 197-220) composée d'essais de grammaire, de dictionnaires, de guides de féminisation et de rédaction non sexiste, de manuels scolaires, d'essais philosophiques, d'articles de presse, de textes législatifs et administratifs. La diversité des sources recueillies met en relief la complexité d’une question qui est loin de n’être que linguistique pour revêtir un caractère surtout politique, social et culturel.

Gynaecological problems are rare in childhood and adolescence but can cause signifi cant distress to affected children and their families. These children may first visit paediatric surgeons and paediatricians who may not be familiar with gynaecological ailments. It is important that paediatric surgeons are aware of these problems to ensure correct management with appropriate referral if necessary. This chapter describes common gynaecological conditions occurring in children. © 2009 Springer Berlin Heidelberg.

Πρόκειται για τον πρώτο τόμο της Σειράς CESE Papers and Reports, η οποία θα περιλαμβάνει επιλεγμένες εργασίες από τα Παγκόσμια Συνέδρια της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Συγκριτικής Εκπαίδευσης και επιστημονικές εργασίες των μελών της Εταιρείας μετά από κρίση του εκάστοτε επιμελητή. Η έκδοση φιλοδοξεί να δώσει βήμα σε πανεπιστημιακούς δασκάλους και ερευνητές από διάφορα μέρη του κόσμου να παρουσιάσουν το σύγχρονο δημόσιο λόγο και τις εκπαιδευτικές εξελίξεις στο τοπικό τους συγκείμενο. Ο πρώτος τόμος περιλαμβάνει πέραν του εισαγωγικού κεφαλαίου των επιμελητών, εννέα επιλεγμένες εργασίες, οι οποίες αντλούν τα θέματά τους από τις μεγάλες αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών στις εκπαιδευτικές πολιτικές και πρακτικές σε διάφορα εκπαιδευτικά συστήματα. Οι συγγραφείς τους επιχειρούν να αποσαφηνίσουν τα νέα κοινωνικά και εκπαιδευτικά δεδομένα τα οποία επηρεάζουν τη σχολική εκπαίδευση, τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά ιδρύματα

The elegant concept of Landau levels must be abandoned, whenever a quantum well (QW) is subjected to an in-plane or tilted magnetic field, because carriers move under the competing influence of the Lorentz force and the force due to the QW confining potential. The equal-energy surfaces [1, 2] or equivalently the density of states (DOS) [3, 4] are qualitatively and quantitatively modified because the spatial and the magnetic confinement compete. In the general case, handling of such problems involves self-consistent computations [2, 4, 5] of the energy dispersion, Ei,σ(kx), where i is the subband index, σ denotes the spin and kx is the in-plane wave vector perpendicular to the external in-plane magnetic field (applied along y), H. The envelope functions along the "growth" z-axis depend on kx, i.e., ψi,σ,kx,ky (r) κ ζi,σ,kx (z)eikxxeikyy. The impact on the physical properties was initially realized in transport experiments [6, 7, 8, 9]. The character of plasmons in single [10] and double [11] QWs is also affected. The N-type kink was theoretically predicted [12] and recently verified in photoluminescence experiments [13]. In this chapter, employing a self-consistent envelope function approach: (a) I summarize fundamental quantum mechanical relations pertinent to QWs under in-plane magnetic field, and I stage a compact DOS formula which holds for any type of interplay between spatial and magnetic confinement [4, 5]. (b) I describe the influence of an in-plane magnetic field on fundamental thermodynamic properties of dilutemagnetic- semiconductor narrow to wide single QWs. I discuss the entropy, S, the internal energy, U, the free energy, F, and the magnetization, M. (c) I examine the spin-subband populations and the spin-polarization of dilute-magnetic-semiconductor narrow to wide single QWs [5, 14].

The 2nd Canon of the 1st Ecumenical Synod, reads he 1 Tim 3:6 with the word "trap"῾ before the phrase "of the devil". An hermeneutical "deadlock" is now solved.The Canon is a credible "external witness" of the authentic biblical text. In the critical restoration of the holy text we follow the holisitc-rational approach. The real meaning of the particular verse, which is an excerpt of the Holy Scripture is revealed by an equally ῾holy῾ text, the second canon of the First Ecumenical Synod. Apart from the critical restoration, it is noted that the canon "repeats" 1 Tim 3:6 in order to introduce to the canonical corpus of the Church the prohibition of ordination of the recently baptised. We watch the canonical evolution of this prohibition, comparing this first canon with later canonical regulations, as well as, the semantic evolution of the word "neophytus" (=recently baptised). The word is recognized as terminus technicus in canon law, which includes every person who has recently abandoned secular life wishing to be ordained, or a recently ordained clergyman, which is not mature enough to ascend the hierarchy. We observe, that through time penal provisions become more lenient, however the categories of the subjects which are included in the ban expands.

The Book (or Treatise) of Heracleidis is known as the Apology of Nestorius. The comparative examination of its text with the Minutes of the Third Ecumenical Synod, throws new light on Nestorius´ trial and conviction, and brings to light new research elements, regarding the juridical procedures of the era. Last but not least, the survey reveals who is hiding under the pseudonym ῾Heracleidis῾. In contrast to what was beleived until today, the writer of the Treatise is not Nestorius, or a student of him, but, Hereneus of Tyros, his loyal friend and defense counsel before the Emperor, at Nestorius' trial.

Το παρόν έργο οριοθετεί το δημόσιο δίκαιο της υγείας ως αυτοτελή κλάδο του δικαίου της κοινωνικής προστασίας και εξετάζει το ισχύον στην Ελλάδα νομοθετικό πλαίσιο των δημόσιων υπηρεσιών υγείας με βάση τις αρχές που το διέπουν. Στην Ελλάδα οι θεωρητικές μελέτες για το δίκαιο της υγείας περιορίζονται σε αποσπασματικές προσεγγίσεις, κυρίως σχετικά με το συνταγματικό δικαίωμα στην προστασία της υγείας, την αστική ευθύνη των ιατρών του Eθνικού Συστήματος Yγείας (ΕΣΥ) ενώ τα δικαιώματα των ασθενών κατά κανόνα εξετάζονται από πλευράς αστικού δικαίου, δηλαδή με βάση τη συμβατική σχέση του ιατρού με τον ασθενή. Το έργο όμως αυτό συμβάλλει στην καλλιέργεια του κλάδου του δημοσίου δικαίου στην υγεία. Στο πρώτο μέρος οριοθετείται το δημόσιο δίκαιο της υγείας ως ιδιαίτερος κλάδος του δικαίου της κοινωνικής προστασίας. Το δίκαιο της κοινωνικής προστασίας αποτελεί ειδικότερο κλάδο του δημοσίου δικαίου και περιλαμβάνει τη νομοθεσία που ρυθμίζει την εξασφάλιση του ανθρώπου από τους κοινωνικούς κινδύνους. Το δίκαιο της υγείας ορίζεται ως το σύστημα των κανόνων δικαίου που εφαρμόζονται στην υγειοπροστατευτική δραστηριότητα στο κέντρο της οποίας βρίσκεται ο άνθρωπος και η διατήρηση, η αποκατάσταση και η βελτίωση μιας πραγματικής καταστάσεως, της υγείας του. Το δίκαιο της υγείας εντάσσεται συστηματικά στο δίκαιο της κοινωνικής προστασίας, εφόσον η προσβολή ή η υποβάθμιση της υγείας του ανθρώπου θεωρείται κοινωνικός κίνδυνος, τον οποίο η κοινωνική ολότητα αναλαμβάνει να καλύψει. Το δίκαιο της υγείας είναι συγγενές με το δίκαιο της κοινωνικής ασφαλίσεως και της πρόνοιας και μάλιστα παρατηρούνται επικαλύψεις όταν οι ασφαλιστικοί και προνοιακοί οργανισμοί χορηγούν παροχές ασθενείας και μητρότητας σε είδος. Στη μελέτη εξετάζονται ειδικότερα, τα εννοιολογικά χαρακτηριστικά του ατομικού και συλλογικού δικαιώματος και οι υπερκρατικές πηγές, δηλαδή το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο. Oι κανόνες δημοσίου δικαίου που διέπουν τη διοίκηση των υπηρεσιών υγείας και τη διασφάλιση της υγειονομικής τάξεως και της ασφάλειας έχουν ειδικό χαρακτήρα σε σχέση με τους κανόνες του ιδιωτικού δικαίου και συγκροτούν το δημόσιο δίκαιο της υγείας. Το δίκαιο αυτό εστιάζεται σε δύο πόλους: Στην παροχή υψηλού επιπέδου υπηρεσιών υγείας και στην εξασφάλιση της υγειονομικής δημόσιας τάξεως. Το ευρωπαϊκό δίκαιο έχει συμβάλει ουσιωδώς στην καθιέρωση του αυτοτελούς δικαιώματος στην προστασία της υγείας και έχει επιτύχει την καθιέρωση της ενιαίας αγοράς αγαθών και υπηρεσιών υγείας. Τα κράτη-μέλη είναι αρμόδια για την οργάνωση των εθνικών τους συστημάτων, ωστόσο με νομικά δεσμευτικά και μη μέσα η ΕΕ επιτυγχάνει τη σύγκλιση, τον συντονισμό και σε ορισμένες εξαιρετικές περιπτώσεις την εναρμόνιση των διατάξεων που αναφέρονται στην προστασία της υγείας των ευρωπαίων πολιτών. Στο ευρωπαϊκό δίκαιο, η θέση της προστασίας της υγείας υπό τη σκέπη της αλληλεγγύης, μαζί με δικαιώματα, όπως είναι η προστασία του περιβάλλοντος και του καταναλωτή, και το γεγονός ότι η υγεία αποτελεί έναν από τους στόχους της προστασίας του περιβάλλοντος και του καταναλωτή, έχει οδηγήσει στην καθιέρωση και την εφαρμογή κοινών γενικών αρχών και συγκεκριμένα της πρόληψης, της προφύλαξης, της βιωσιμότητας, της υψηλής ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών και αγαθών υγείας. Επίσης, οι μέθοδοι τις οποίες προκρίνει το ευρωπαϊκό δίκαιο και συγκεκριμένα της αξιολογήσεως, της συνεργασίας με διεθνείς οργανισμούς και άλλα κράτη για τη διαφύλαξη και την προαγωγή της υγείας κ.λπ., καθώς και οι δράσεις της EE έχουν σημειώσει αξιόλογα και ορατά από τους ευρωπαίους πολίτες αποτελέσματα, κυρίως όσον αφορά στην προστασία της δημόσιας υγείας. Πάντως, για τη μελλοντική ανάπτυξη της προστασίας της υγείας στο ευρωπαϊκό δίκαιο, θα πρέπει η ΕΕ να αποκτήσει πρόσθετες αρμοδιότητες, κάτι που πιθανότατα θα καθυστερήσει αφού η υγεία εντάσσεται στα νεότερα πεδία της ευρωπαϊκής ολοκληρώσεως, τα οποία κινούνται με μικρή σχετικώς ταχύτητα και δεν φαίνεται ότι προσεχώς θα αποκτήσουν ταχείς ρυθμούς. Στο δεύτερο μέρος εξετάζεται η δημόσια υπηρεσία προστασίας της υγείας και οι αρχές που τη διέπουν. Αναλύονται τα δύο βασικά πρότυπα (Bismarck και Beveridge) και παρατίθενται δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα (της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου), τα οποία έχουν αποτελέσει και πηγή εμπνεύσεως για τον έλληνα νομοθέτη. Συγκεκριμένα, το μεν γαλλικό για το ελληνικό διοικητικό δίκαιο και για την οργάνωση της δημόσιας διοικήσεως και των νοσοκομείων στην Ελλάδα μέχρι το 1983, το δε βρετανικό για τη θέσπιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας το 1983. Ακολουθεί η παρουσίαση του ελληνικού δημόσιου συστήματος υγείας και, ειδικότερα, αφενός των γενικών του αρχών, που είναι έμφυτες στο πρότυπο το οποίο ο νομοθέτης έχει επιλέξει, και αφετέρου της επιδράσεως των γενικών αρχών του ευρωπαϊκού δικαίου. Βασικά στοιχεία του ΕΣΥ είναι η κρατική ευθύνη για την προστασία της υγείας, η καθολική, ισότιμη και κατάλληλη προστασία της υγείας του πληθυσμού και η οργάνωση σε κρατικές υπηρεσίες ή δημόσια νομικά πρόσωπα που ελέγχονται από το κράτος. Τα ευρωπαϊκά κράτη επιδιώκουν την παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών υγείας και την οικονομική βιωσιμότητα  του συστήματος υγείας με δύο διαμετρικά αντίθετους τρόπους: Με τον εσωτερικό ανταγωνισμό των δημόσιων υπηρεσιών υγείας από τη μια και με τη συνεργασία του ιδιωτικού με τον δημόσιο τομέα από την άλλη. Η σχετική επιλογή αναδεικνύει τη σύγκρουση δύο διαμετρικά αντίθετων ιδεολογικών αντιλήψεων. Από τη μια, η υγεία δεν διαφοροποιείται από τα άλλα αγαθά και μπορεί να παρασχεθεί με βάση τους κανόνες του ιδιωτικού δικαίου και τους μηχανισμούς της αγοράς. Από την άλλη, η υγεία αποτελεί κοινωνικό αγαθό και για την εξασφάλιση της προστασίας της δεν επαρκούν οι μηχανισμοί της αγοράς, τουλάχιστον όσον αφορά στη ρύθμιση της ζήτησης σε υπηρεσίες υγείες, καθόσον ο χρήστης των υπηρεσιών δεν έχει τις απαιτούμενες επιστημονικές γνώσεις και επιλέγει ακολουθώντας τη συμβουλή του επαγγελματία υγείας.  Το EΣΥ δεν έχει εισαγάγει την αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων πόρων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα ούτε τις συμβάσεις μεταξύ αυτών που παρέχουν και αυτών που λαμβάνουν υπηρεσίες ούτε την ευαισθητοποίηση των επαγγελματιών υγείας και των χρηστών για τα θέματα υγείας. Το EΣΥ δεν έχει προσανατολισθεί ούτε έχει εισαγάγει κανόνες και μηχανισμούς του ιδιωτικού δικαίου και ειδικότερα του ανταγωνισμού. Oι κανόνες αυτοί, αν προσαρμοσθούν κατάλληλα, μπορούν να συμβάλλουν στην αποδοτική του λειτουργία, παρ’ ότι στην Ελλάδα το κράτος δεν έχει δεσπόζουσα θέση ως προς την παροχή υπηρεσιών υγείας, όπως κατά κανόνα συμβαίνει στα συστήματα τύπου Beveridge. Η οργάνωση και η λειτουργία του δημόσιου συστήματος υγείας πρέπει να προσανατολισθεί σε διαρθρωτικές αλλαγές αντίστοιχες με αυτές που συντελούνται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Στο τρίτο μέρος εξετάζονται τα δικαιώματα του χρήστη των δημόσιων υπηρεσιών υγείας και διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: α) Στα δικαιώματα του χρήστη της δημόσιας υπηρεσίας, τα οποία αποτελούν τον κορμό για την εξασφάλιση του κοινωνικού δικαιώματος των πολιτών στην προστασία της υγείας τους. Το κύριο δικαίωμα του χρήστη των δημόσιων υπηρεσιών υγείας είναι η παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών υγείας προληπτικού ή θεραπευτικού χαρακτήρα. Αυτή καθεαυτή η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας διασφαλίζεται από την εφαρμογή των αρχών της ισότητας και της συνέχειας. Για παράδειγμα, οι εφημερίες εξασφαλίζουν την αδιάκοπη λειτουργία των υπηρεσιών υγείας και συνακόλουθα το δικαίωμα του χρήστη να έχει πρόσβαση κάθε στιγμή σε αυτές. Η αρχή της ασφάλειας περιλαμβάνει αφενός τις ιατρικές και τις συνδεόμενες με αυτές φροντίδες και αφετέρου την ατομική και τη συλλογική ασφάλεια των πολιτών στο πλαίσιο της πολιτικής για τη δημόσια υγεία (υγειονομική ασφάλεια). Νέες ισορροπίες πρέπει να βρεθούν μεταξύ του κινδύνου και της ασφάλειας και μεταξύ της ασφάλειας και του κόστους. Στο σημείο αυτό, η αρχή της ασφάλειας έχει ανανεωθεί και στο ουσιαστικό και στο δικονομικό δίκαιο από τον συνδυασμό της με την αρχή της προφυλάξεως και από την αντιστροφή του βάρους της αποδείξεως υπέρ του χρήστη των υπηρεσιών αντίστοιχα. Γόνιμο πεδίο για τη νομική επιστήμη παρέχει το δικαίωμα στην ασφάλεια όταν συγκρούεται με το δικαίωμα στην έρευνα, ενώ πεδίο περισσότερο τεχνικό, αλλά με μεγάλο αντίκτυπο στην προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, προσφέρει η ασφάλεια των πληροφοριών υγείας. β) Δεύτερη κατηγορία δικαιωμάτων είναι αυτά που απορρέουν από την προστασία της προσωπικότητας του ανθρώπου και εξασφαλίζουν την προστασία από την αυξημένη, λόγω της ραγδαίας επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου, εξουσία των επαγγελματιών υγείας. Τα δικαιώματα της ενημερώσεως, της προστασίας της ιδιωτικότητας και των πληροφοριών που αφορούν στην υγεία, καθώς και της προστασίας της αξιοπρέπειας του ανθρώπου μπροστά στον πόνο και στον θάνατο έχουν έρεισμα στον σεβασμό της προσωπικότητας του χρήστη των υπηρεσιών υγείας. Όσον αφορά στο δικαίωμα της ενημερώσεως απαιτείται οι εξαιρέσεις και οι περιορισμοί του δικαιώματος να προβλεφθούν με ειδικό νόμο που θα ρυθμίζει συνολικά και ολοκληρωμένα τα δικαιώματα των ασθενών. Όσον αφορά στην προστασία του απορρήτου, η νομική του βάση έχει διευρυνθεί με το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ, το οποίο εξειδικεύεται στους κώδικες δεοντολογίας των επαγγελματιών υγείας ή –σπανιότερα– σε νόμους για τα δικαιώματα των ασθενών. Τέλος, όσον αφορά στη νομοθεσία για την προστασία των προσωπικών δεδομένων δεν φαίνεται να έχει εμπεδωθεί από τους αρμόδιους επαγγελματίες υγείας, οι οποίοι συχνά προβληματίζονται σε σχέση με το εάν και τι είδους στοιχεία πρέπει να χορηγούν κατόπιν αιτήσεως είτε του χρήστη είτε τρίτων που συνδέονται με αυτόν. Επίσης, ζητήματα τίθενται, ως προς την τήρηση των αρχείων από τις υπηρεσίες και τους επαγγελματίες υγείας, διότι τα δημόσια νοσοκομεία δεν έχουν μέχρι σήμερα εγκαταστήσει ολοκληρωμένα συστήματα πληροφορικής. Το δικαίωμα στη ζωή και το δικαίωμα συναινέσεως στις ιατρικές πράξεις εξειδικεύουν την αυτονομία του χρήστη. Γίνεται δεκτό ότι ο άνθρωπος έχει δικαίωμα σε αξιοπρεπή ζωή όχι όμως στον θάνατο. Συνέπεια αυτής της παραδοχής είναι η δυνατότητα του χρήστη αφενός να μη συναινεί σε ανώφελες θεραπείες που παρατείνουν επ’ ολίγον τη ζωή υποβαθμίζοντας όμως την ποιότητά της. Αφετέρου να δικαιούται παρηγορητικές φροντίδες, ώστε να υποστηριχθεί ψυχικά και να ανακουφισθεί από τους πόνους, ακόμη και αν τα φάρμακα που του χορηγούνται ενδέχεται να έχουν ως παρενέργεια τη συντόμευση της ζωής του. Η διατήρηση της αξιοπρέπειας απέναντι στον πόνο και/ή στον θάνατο δεν είναι αποκλειστικά προσωπική υπόθεση του ασθενή ή των οικείων του ούτε αποκλειστικά του ιατρού. Στην Ελλάδα απαιτείται να οργανωθούν ειδικές υπηρεσίες για τη στήριξη του ασθενή και των οικείων του. Η πραγματική κατοχύρωση αυτών των δικαιωμάτων φέρνει τον χρήστη στο επίκεντρο του δημοσίου δικαίου της υγείας. Ωστόσο, οι αποφάσεις του χρήστη συναρτώνται από την πληροφόρηση και τη σχέση εμπιστοσύνης που αναπτύσσει με τον επαγγελματία υγείας. Συνεπώς, τα δικαιώματα του χρήστη των υπηρεσιών υγείας φαινομενικά και μόνο καθαιρούν την εξουσία των επαγγελματιών υγείας. Στην πραγματικότητα, αναβαθμίζουν την εξουσία αυτή και τη στηρίζουν στην κατεύθυνση εδραιώσεως σχέσεων εμπιστοσύνης και συνακόλουθα στη συνεργασία των χρηστών με τους επαγγελματίες υγείας και στην υψηλή ποιότητα των υπηρεσιών υγείας.  

Τhe main scope of this book is to illustrate a magnificent marine micro world in eastern Mediterranean Sea waters, the world of Coccolithophores. The eastern Mediterranean Coccolithophores presented in this book have been collected during several cruises and samplings in the Ionian and Aegean Sea at different seasons, between the years 1997-2006. The collected material has been analyzed and photographed by Scanning Electron Microscope and Light Microscope techniques. Αs a result 375 SEM and LM microphotographs are presented together with thorough systematic taxonomy and detailed description of 132 Coccolithophore species. A novelty of this book, compared to traditional atlases, is the trilingual approach of Coccolithophore taxonomy. Each species is described in three languages, English, Greek and Italian. In this way these astonishing beautiful marine microorganisms are getting introduced to a broad public and it becomes easier for non-native English speakers - students and researchers - to get acquainted with the scientific terminology. Additionally the combination of both scanning and light microscope techniques provides the most comprehensive documentation of Coccolithophore species morphology.

The essays collected in this volume – the outcome of the EAAS convention in Cyprus in 2006 – form a crossroads between a number of disciplines (literary theory and criticism, film studies, history, cultural studies, sociology); they are all animated – in different ways and to different extents – by a healthy suspicion towards the idea that the concepts of conformism, non-conformism and anti-conformism are transhistorically static or transcendentally self-evident. The conceptual contours of the subject are investigated before the topic is then explored in historical perspective, in its textual manifestations, and with regard to its stakes in visual culture. The collection is rounded off with a critical glance at commercial aspects of conformism and anti-conformism. The volume includes essays by Donald Pease, Heinz Ickstadt, Susana Delfino, Albena Bakratcheva, Marek Wilczynski, Johannes Völz, Marc Amfreville, Andrew S. Gross, Yves-Charles Grandjeat, Thomas Pughe, Susanne Rohr, Peter Loizos, Dimitris Liokaftos, Hilaria Loyo, Alexandra Ganser and Karin Hoepker, Frank Mehring, Berndt Ostendorf, and Arthur Redding.

Καμπερίδου, Ε. (2008). Κοινωνικό Φύλο, Φυσική Αγωγή και Αθλητισμός. Πανεπιστημιακές Σημειώσεις του μαθήματος επιλογής «Κοινωνικό Φύλο και Αθλητισμός» του ΤΕΦΑΑ. Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών- Εκδόσεις ON DEMAND A.E.ΔΕΙΓΜΑ/SAMPLE ATTACHED----------------------------------------------------------- Καμπερίδου, Ειρήνη. (2008). Κοινωνικό Φύλο, Φυσική Αγωγή και Αθλητισμός [Gender, Physical Education and Sport] (102 σελίδες). Πανεπιστημιακές Σημειώσεις για μάθημα επιλογής ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΥΛΟ & ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ, Αθήνα: Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ). Εκδόσεις ON DEMAND A.E.Abstract fylofysikiagogikaiathlitismos2008.compressed.pdf  

A Singular Antiquity is an attempt to investigate the ideological strategies, somewhat improvised yet at times quite effective, through which the materiality of Greek archaeology has been employed as the foundation for the metaphysics of Greekness.

Οι ριζοτόμοι ήταν βοτανοσυλλέκτες. Το Ριζοτομικό βοτανολόγιο του Κρατεύα (2ος αιώνας π.Χ.) χάθηκε. Το πρωτότυπο κείμενο του Διοσκουρίδη Περί ύλης ιατρικής ή De materia medica του Διοσκουρίδη (1ος αιώνας μ.Χ.) δεν υπάρχει. Ό,τι βρίσκεται γραμμένο σε κώδικες είναι προϊόν αντιγραφής από άγνωστο αρχέτυπο. Το αρχαιότερο αντίγραφο, ο περίφημος ελληνικός, εικονογραφημένος κώδικας του 6ου αιώνα, φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας, στη Βιέννη, από τον 16ο αιώνα. Το κείμενο Περί ύλης ιατρικής διαδόθηκε, μελετήθηκε, μεταφράστηκε και περιπλανήθηκε, από ανάγκη, για την αναγνώριση ύλης χρήσιμης, με ιδιότητες θεραπευτικές, που είναι διαθέσιμη στη φύση. Τα πρώτα χειρόγραφα έγιναν πηγή πληροφοριών για δραστικά συστατικά των φυτών. Στο έργο του Διοσκουρίδη υπάρχει γνώση που φαίνεται πως βασίζεται στην παράδοση, η οποία προέρχεται από θρυλικούς ριζοτόμους. Η γνώση πυροδότησε την ενασχό ληση με υλικά της φύσης, σε μια διαδικασία αέναης αναζήτησης, με σκοπό τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των ανθρώπων. Αυτή την πληροφορία μάς την παραδίδουν χειρόγραφοι κώδικες του έργου Περί ύλης ιατρικής, που συνέχισε να διαδίδεται με την τυπογραφία. Μυθική γνώση, παρατήρηση, εμπειρική προσέγγιση και ζωγραφική απεικόνιση, όλα βοήθησαν την έρευνα επίμονων μελετητών και τη διάδοση της αξίας που κρύβει η ποικιλότητα των φυτών, έως τις μέρες μας. Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται η περιπλάνηση του έργου του Διοσκουρίδη και αναφέρονται εκατοντάδες φυτά, όπως τοποθετήθηκαν κατά αλφαβητική σειρά (χάριν ευκολίας) σε κώδικες με αξία γνωστική, πολιτισμική και ανταλλακτική.

Mitten in einem sich bewegenden, unabgeschlossenen Literaturprozess versucht der vorliegende Band Christa Wolfs poetisches Schaffen sowie ihr Poetikverständnis in der Kontinuität und Diskontinuität seiner Entwicklung in der spätesten Phase ihres Oeuvres nachzuzeichnen. Wolfs Schreiben ist eine archäologische Arbeit, eine Suche nach der Wahrheit und nach den blinden Flecken der persönlichen Geschichte und der modernen Industriegesellschaft. Was ist dem Menschen zumutbar? Wie entsteht Literatur angesichts unzumutbarer sozialer Verhältnisse? Welcher Art kann die Beziehung von Literatur zu Mythos, antikem und modernem, zur Subjektwerdung des modernen Ichs, zur Psyche und Psychologie bzw. Psychoanalyse, zur Krankheit, zur Friedensforschung sein? Ist eine Literatur von Frauen über Frauen "Frauenliteratur"? Kann eine "Ästhetik des Alltags" zur "Ästhetik des Widerstands" werden? 

At a time when the European Union is further expanding and countries, such as Turkey are being accepted for eventual membership, the question of what is meant by a unified Europe and how that might be achieved has never been more pressing. Europe is more than a system of rules and political institutions that regulate European citizenship: it is also a space of political traditions, political experiences and cultural memories. Can political integration ever be realised without an understanding and acceptance of the complexity of the political cultures that make up Europe ? In this volume, European scholars from a diversity of backgrounds explore the issues that must be addressed if the challenge of an integrated Europe is to be successfully met.

Women Writing Greece explores images of modern Greece by women who experienced the country as travellers, writers, and scholars, or who journeyed there through the imagination. The essays assembled here consider women's travel narratives, memoirs and novels, ranging from the eighteenth to the late twentieth century, focusing on the role of gender in travel and cross-cultural mediation and challenging stereotypical views of 'the Greek journey', traditionally seen as an antiquarian or Byronic pursuit. This collection aims to cast new light on women's participation in the discourses of Hellenism and Orientalism, examining their ideological rendering of Greece as at once a luminous land and a site crossed by contradictory cultural memories. Arranged chronologically, the essays discuss encounters with Greece by, among others, Lady Elizabeth Craven, Lady Hester Stanhope, Lady Montagu, Lady Morgan, Mary Shelley, Felicia Skene, Emily Pfeiffer, Eva Palmer, Jane Ellen Harrison, Virginia Woolf, Ethel Smyth, Christa Wolf, Penelope Storace and Gillian Bouras, and analyse them through a variety of critical, historical, contextual and theoretical frames.

(2008). Γογγάκη, Κωνσταντίνα. Σημειώσεις Εισαγωγής στη Φιλοσοφία: Ψυχή και σώμα στον αρχαίο ελληνικό και στο σύγχρονο κόσμο, έκδοση Πανεπιστημίου Αθηνών.   Η ζωή, ένα τόσο αντίθετο φαινόμενο στα έμψυχα όντα από την άψυχη ύλη, είναι για τον άνθρωπο κάτι ανεξήγητο και μυστήριο, και παρά τα εκατομμύρια χρόνια ύπαρξης και παρουσίας του στον πλανήτη, τα ερωτήματα και ο προβληματισμός σχετικά με τη ζωή παραμένουν χωρίς να μπορεί να δώσει κανείς με απόλυτη βεβαιότητα τον ορισμό και την απαρχή της. Η αντίθεση μεταξύ ζωής και θανάτου προξένησε μεγάλη αναστάτωση στη συνείδηση του ανθρώπου, καθώς ο τελευταίος δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι ο βιολογικός του θάνατος αποτελεί φυσική συνέχεια, αναγκαία για την οικονομία της φύσης. Το γεγονός οτι από τη στιγμή της σύλληψης και της γέννησής του κουβαλάει ο άνθρωπος το σπέρμα του θανάτου, συνιστά μιαν αντίφαση της οποίας μόνο αυτός, από τους άλλους οργανισμούς, έχει την επίγνωση. «Τι είναι ζωή;» Από τη φύση του προβλήματος στο πέρασμα του χρόνου δημιουργήθηκαν διάφορες περί ζωής αντιλήψεις. Τα ερωτήματα οδήγησαν στην υπόθεση μιας πηγής ζωής. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή η πηγή ζωής ολόκληρου του σύμπαντος είναι η ψυχή. Αλλά τι είναι «ψυχή;» Και από πού πηγάζει η ζωή; Τι είναι φύση; Γιατί ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα του «συμπεριφέρεσθαι;» Και γιατί συμπεριφέρεται με αυτόν και όχι με τον άλλο τρόπο; Η μελέτη του ερωτήματος τι είναι ψυχή και ποια η ουσία, η προέλευση και το περιεχόμενό της, οδήγησε σε μεταφυσικές, οντολογικές κοσμολογικές και θεολογικές ερμηνείες για την αρχή της ζωής, ενώ με τη φιλοσοφική προσέγγιση του θέματος ασχολούνται πρώτοι οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι. Η έννοια της ψυχής, εν γένει, από καταβολής κόσμου θεωρείται αλληλένδετη με την έννοια της ζωής.      Οι επικρατέστερες αντιλήψεις ζωής είναι η δυναμική και η μηχανιστική αντίληψη. Η πρώτη, επιβιώνοντας σε όλη τη διάρκεια της αρχαίας φιλοσοφίας, επικρατεί και κατά την περίοδο του Μεσαίωνα, οπότε η φιλοσοφία είναι επηρεασμένη από τον Αριστοτέλη και κυρίως από την ιουδαϊκή και τη χριστιανική θεολογία. Η «ζωή» για τη θεωρία αυτή είναι κάτι διαφορετικό από την ύλη και τις ιδιότητές της, είναι μια πραγματικότητα sui generis, η οποία διαθέτει τη δική της αρχή και ρυθμό. Η δεύτερη αντίληψη για τη ζωή, η μηχανιστική, ερμηνεύει τα φαινόμενα της ζωής και της ψυχής από φυσικές αιτίες. Οι περισσότεροι Ίωνες φιλόσοφοι, παρά το οτι οι θεωρίες τους είναι ακόμη ακαθόριστες, στο βάθος τους είναι μηχανιστές. Και για τους Στωϊκούς, όμως, αιτία της ζωής είναι το πνεύμα. Η θεωρία των ζωϊκών πνευμάτων, είναι μια τρίτη θεωρία της αρχαιότητας για τη ζωή, στην οποία πρωτοστατούν οι γιατροί, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος έχει μέσα του κάποιον αγέρα, ένα είδος πνεύματος, το οποίο θέτει σε λειτουργία τον οργανισμό. Το πνεύμα αυτό, βάζοντας τον οργανισμό σε κίνηση, επιτυγχάνει να ενεργεί η ψυχή πάνω στο σώμα και ταυτόχρονα το σώμα πάνω στην ψυχή. Τα ζωϊκά πνεύματα με τη λειτουργία τους προκαλούν την ψυχική λειτουργία και τις σωματικές κινήσεις, μεσολαβούν ανάμεσα στην ψυχή και το σώμα εξηγώντας την αμοιβαία τους επίδραση. Η θεωρία των ζωϊκών πνευμάτων έλαβε την οριστική της μορφή στην ιατρική σχολή της Αλεξάνδρειας, τον 2ο μ.Χ. αιώνα, από τον ιατροφιλόσοφο Γαληνό. Στη συνέχεια επικράτησε σαν επιστημονική αλήθεια, ενώ κατά το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση λαμβάνει τον χαρακτήρα αδιαμφισβήτητης φυσιολογικής ερμηνείας. Τον 17ο αιώνα υποστηρίζεται από τον Άγγλο φιλόσοφο Bacon, ενώ αργότερα ο Descartes σε αυτήν βασίζεται προκειμένου να ερμηνεύσει τις σχέσεις μεταξύ ψυχής και σώματος. Η θεωρία των ζωϊκών πνευμάτων καταργήθηκε μόνο από τη στιγμή που έγινε γνωστή η φυσιολογία του μηχανισμού της κυκλοφορίας του αίματος! Η φυσική επιστήμη στην αρχή, η φυσιολογία και η ψυχολογία αργότερα, δημιουργούν νέες θεωρίες για τη ζωή, οι οποίες ανατρέπουν πολλές από τις απόψεις της αρχαιότητας και του Μεσαίωνα. Οι ‘βιολογικές’ θεωρίες που επικρατούν από την Αναγέννηση και εξής αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη, περιστρεφόμενες όμως κυρίως γύρω απ’ τις παλιές βιταλιστικές θεωρίες. Η διανόηση, που εξαιτίας της ανάπτυξης της μαθηματικής και της φυσικής επιστήμης έχει ωριμάσει, καταφεύγει σε διαρκώς θετικότερες ερμηνείες, με τη μηχανιστική αντίληψη να επικρατεί οριστικά στα μέσα του 19ου αιώνα. Έτσι, σταδιακά, η έννοια του ‘φυσιολογικού’ διαλευκαίνεται, και αποσπάται από την έννοια του ‘ψυχικού’, κερδίζοντας ολοένα και ευρύτερο έδαφος η μηχανιστική ερμηνεία και οι νόμοι της φυσικής και της χημείας. Ο οριστικός διαχωρισμός του ‘φυσιολογικού’ από το ‘ψυχικό’ οφείλεται κυρίως στον Descartes, ο οποίος, μεταξύ άλλων, την έννοια της ψυχής την περιορίζει στη νόηση, εκλαμβάνοντας, αντίθετα με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, την ψυχή ως αρχή της πνευματικής ζωής και όχι και της οργανικής. Η μηχανιστική αντίληψη της ζωής εξελισσόμενη στη συνέχεια από επιστήμονες όπως ο Hobbes, και υλιστές φιλοσόφους όπως οι Diderot και Holbach, κατέλαβε κεντρική θέση στην επιστήμη, χωρίς όμως να εξοβελίσει εξ ολοκλήρου τις βιταλιστικές αντιλήψεις. Η φυσιολογία του 19ου αιώνα, κατ’ εξοχήν μηχανιστική ούσα, ασκεί αποφασιστική παρέμβαση στις εξελίξεις. Στη διευρυνόμενη κυριαρχία της μηχανιστικής θεωρίας διαπιστώνεται, από τους υποστηρικτές των θετικών επιστημών μέχρι τους δαρβινιστές και τους υλιστές, μια σύγκλιση απόψεων. Η μηχανιστική ερμηνεία της ζωής κυριάρχησε κατά τα μέσα του 20ου αιώνα στη φυσιολογία, μαζί με την πίστη πως οι φυσικο-χημικές ερμηνείες είναι οι μόνες γόνιμες. Σαν αντίδραση απέναντι στις απόψεις αυτές, και μέσα στη δογματική και ιδεαλιστική ατμόσφαιρα της εποχής, αναπτύχθηκαν νέες δυναμικές θεωρίες, όπως ο ‘νεοβιταλισμός’, υποστηρίζοντας πως οι φυσικοχημικές ερμηνείες από μόνες τους δεν εξηγούν καθ’ ολοκληρίαν το φαινόμενο της ζωής, και επομένως είναι αναγκαία η καταφυγή σε μεταφυσικές ή απόκρυφες δυνάμεις. Με κύριο εκφραστή τον βιολόγο Driesch, ο οποίος βρίσκεται κοντά στη φυσιολογία, ή τον Bergson, αναπτύσσεται η βιολογική φιλοσοφία.    

Στο σύγχρονο κόσμο, γίνεται όλο και περισσότερο φανερό ότι οι οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές εξελίξεις έχουν επιπτώσεις που συχνά υπερβαίνουν τα σύνορα των κρατών. Η διεθνής αλληλεπίδραση αυξάνεται με τη συμμετοχή των χωρών σε διεθνείς οργανισμούς και παγκόσμια δίκτυα, την υπογραφή πολυμερών ή διεθνών συμφωνιών και την ενσωμάτωση διεθνών κανονισμών στις εθνικές νομοθεσίες. Στο περιβάλλον της «παγκοσμιοποίησης», η εκπαίδευση αποτελεί όλο και περισσότερο αντικείμενο διεθνών διεργασιών, αφού θεωρείται σημαντικός παράγοντας για την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή, στο πλαίσιο των σύγχρονων «κοινωνιών και οικονομιών της γνώσης». Σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται, η μελέτη των διεθνών εκπαιδευτικών εξελίξεων μπορεί να συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση και ανάλυση των ζητημάτων που απασχολούν την εκπαίδευση σε μια χώρα, προσθέτοντας στην εμπειρογνωμοσύνη και διευρύνοντας την αντίληψη των πρακτικών ζητημάτων και άλλων παραμέτρων που επηρεάζουν τις εκπαιδευτικές πολιτικές. Το τεύχος αυτό έχει ως κύριο αντικείμενο ακριβώς αυτό: Τη μελέτη του σύγχρονου διεθνούς συγκειμένου της εκπαίδευσης, και ιδιαίτερα των εξελίξεων που σχετίζονται με τη συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, σημαντικό φορέα εκπαιδευτικών πρωτοβουλιών που επηρεάζουν τις πολιτικές και τις δράσεις για την εκπαίδευση όχι μόνο στα κράτη-μέλη της, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Το συγκεκριμένο εγχειρίδιο έχει ως στόχο να παρουσιάσει τις βασικές κατευθύνσεις των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον τομέα της εκπαίδευσης.Τα στελέχη της εκπαίδευσης αποτελούν το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο μακροεπίπεδο της εκπαιδευτικής πολιτικής και στο μικροεπίπεδο της εκπαιδευτικής πράξης. Καλούνται να κατανοήσουν τις εκπαιδευτικές πολιτικές αλλά και να συμβάλλουν από τη θεσμική τους θέση στην υλοποίησή τους. Είναι γι’ αυτό, ιδιαίτερα σημαντική η συμμετοχή των στελεχών στον προβληματισμό σχετικά με το περιεχόμενο, τις μεθοδολογίες και τις βασικές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πολιτικές, όπως η «δια βίου μάθηση», το ευρωπαϊκό πλαίσιο προσόντων, τα ευρωπαϊκά επίπεδα αναφοράς κ.ά., οι οποίες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη χάραξη της ευρωπαϊκής εκπαιδευτικής πολιτικής και επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα, όπως συμβαίνει σε όλα τα κράτη-μέλη.Στόχος του τόμου αυτού είναι να παρουσιάσει μια σφαιρική εικόνα των ευρωπαϊκών εξελίξεων στον τομέα της εκπαίδευσης, τις κεντρικές επιλογές και τις εφαρμογές τους στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν αποβλέπει στο να εξαντλήσει, στο περιορισμένο του μέγεθος, το ευρύ εκπαιδευτικό περιεχόμενο της συγκεκριμένης θεματολογίας, αλλά προσβλέπει στο να αποτελέσει ουσιαστική βάση για την ποιοτική επιμόρφωση των στελεχών της εκπαίδευσης, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο, στο εν λόγω θεματικό πεδίο.Στο κεφάλαιο 1 γίνεται διεξοδική αναφορά στις γενικές κατευθύνσεις και τάσεις των ευρωπαϊκών πολιτικών στο τομέα της εκπαίδευσης-κατάρτισης καθώς και στα δίκτυα ενημέρωσης, που θα βοηθήσουν τα στελέχη της εκπαίδευσης να ανατροφοδοτούν συνεχώς τις γνώσεις τους στον τομέα αυτό. Στο κεφάλαιο 2 παρουσιάζονται οι τάσεις και οι προοπτικές σε ευρωπαϊκό επίπεδο σχετικά με την επιμόρφωση και την αξιολόγηση των στελεχών της εκπαίδευσης. Στο κεφάλαιο 3 αναπτύσσονται οι τάσεις και οι προοπτικές σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την ανάδειξη και το ρόλο των στελεχών της εκπαίδευσης. Το κεφάλαιο 4 αφορά τις ικανότητες-κλειδιά και το πλαίσιο προσόντων των στελεχών της εκπαίδευσης. Στο κεφάλαιο 5 αναπτύσσεται η προσέγγιση της «δια βίου μάθησης» και οι προεκτάσεις της στην ελληνική εκπαίδευση ενώ το κεφάλαιο 6 είναι αφιερωμένο στην ετερότητα και στην ταυτότητα του πολίτη στο πλαίσιο ανάδειξης και δημιουργικής αξιοποίησης της πολυπολιτισμικότητας τόσο σε κοινωνικό όσο και σε εκπαιδευτικό επίπεδο.Το βιβλίο συμπληρώνει ένα γλωσσάριο ειδικών όρων και η πλήρης αναφορά της βιβλιογραφίας που χρησιμοποιήθηκε.

το πλαίσιο των διαδικασιών προώθησης προϊόντων και υπηρεσιών για την ικανοποίηση αναγκών ή επιθυμιών των καταναλωτών εφαρμόζονται ποσοτικές μέθοδοι για την ανάλυση της αγοράς. Με αυτό τον τρόπο επιδιώκεται η ανάδειξη των αποφάσεων που πρέπει να λαμβάνονται, προκειμένου να αξιοποιούνται κατά τον άριστο δυνατό τρόπο οι διατιθέμενοι παραγωγικοί συντελεστές.Στο βιβλίο αναλύονται μέσα από την εφαρμογή μεθόδων ποσοτικής ανάλυσης οι ακόλουθες ελληνικές αγορές: η αγορά αναψυκτικών, η αγορά μπύρας, η αγορά αυτοκινήτων, η αγορά οδοντόκρεμας, η αγορά τσιγάρων, συγκριτική αξιολόγηση της διαφήμισης και της διανομής συγκεκριμένου προϊόντος και η τουριστική αγορά.Μέσα από την ανάλυση αυτών των αγορών, αναδεικνύονται τα θέματα που αναφέρονται στα ακόλουθα επιχειρησιακά επιστητά:

• Συμπεριφορά του καταναλωτή
• Βασικές αρχές που ισχύουν κατά τη λειτουργία της αγοράς
• Προσδιορισμός των πολιτικών marketing των προϊόντων / υπηρεσιών στην αγορά (Marketing Mix)
• Εκτίμηση και σύγκριση της αποτελεσματικότητας της διανομής προϊόντων και της διαφήμισης
• Προσδιορισμός του ύψους της διαφημιστικής δαπάνης και διαχρονικός προγραμματισμός της
• Προσδιορισμός του άριστου μείγματος μέσων προώθησης προϊόντων στην αγορά (Μedia Mix)
• Διερεύνηση των εφαρμοστέων πολιτικών προώθησης προϊόντων στην αγορά στην περίπτωση εισαγωγής νέων προϊόντων
• Αλληλεπίδραση των στρατηγικών προώθησης ανταγωνιστικών προϊόντων στις πωλήσεις τους
• Προσδιορισμός των παραγόντων που επιδρούν στη διαμόρφωση των πωλήσεων προϊόντων εποχικής ζήτησης.

Τα Ζητήματα Θεωρίας των Επιστημών της Φύσης είναι μια συλλογή αυτόνομων κειμένων που ασχολούνται με επιλεγμένα ζητήματα της θεωρίας της επιστήμης και ειδικότερα της θεωρίας των επιστημών της φύσης, δηλαδή της Φυσικής, της Χημείας και των υποκλάδων τους. Για τους συγγραφείς η επιστήμη δεν είναι απλώς ένα διατεταγμένο σύνολο από νόμους και θεωρίες, αλλά μια δυναμικά εξελισσόμενη διαδικασία με διαμάχες, αντιπαραθέσεις και ανατροπές θεωριών και ως εκ τούτου η μελέτη της κάθε επιστήμης δεν είναι δυνατόν να αποκοπεί από τη μελέτη της ιστορίας της.Τα κείμενα του βιβλίου εξετάζουν: 

• Τις επιστημονικές επαναστάσεις και διαμάχες στη Φυσική, εστιάζοντας στην αντιπαράθεση Newton-Leibniz για τη βαρύτητα, τον χώρο και τον χρόνο.
• Την πειραματική πρακτική.
• Τη Χημεία και τη σχέση της με την Αλχημεία.
• Την ιστορική διαμόρφωση της σχέσης των Φυσικών Επιστημών με τα Μαθηματικά και τα επιστημονικά όργανα.
• Τις προσεγγίσεις των επιστημών και της ιστορίας τους με βάση το φύλο καθώς και προτάσεις εκπαιδευτικών στρατηγικών υπονόμευσης των έμφυλων στερεοτύπων.
• Την ιστορία των Φυσικών Επιστημών στην Ελλάδα και την υποδοχή των θεωριών της Σχετικότητας και της Κβαντομηχανικής στον ελληνικό χώρο.
• Την επίδικη σχέση μεταξύ της ιστορίας των επιστημών και της διδασκαλίας των Φυσικών Επιστημών.

Το βιβλίο απευθύνεται σε προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές, σε εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης που θα ήθελαν να εμβαθύνουν σε ζητήματα της καθημερινής πρακτικής τους, καθώς και σε κάθε αναγνώστη με αντίστοιχα ενδιαφέροντα. 

The book is a detailed study on the structure and the topics of Ovid’s compedium of the Trojan Saga in Metamorphoses 12.1-13.622, the section also referred to as the “Little Iliad”. It explores the motives and the objectives behind the selected narrative moments from the Epic Cycle that found their way into the Ovidian version of the Trojan War. By thoroughly mastering and inspiringly refashioning a vast amount of literary material, Ovid generates a systematic reconstruction of the archetypal hero, Achilles. Thus, he projects himself as a worthy successor of Homer in the epic tradition, a master epicist, and a par to his great Latin predecessor, Vergil.

Free Choice Items (FCIs), such as French n’importe qui, Greek opjosdhipote and English anyone, are well known for their limited distributional properties. Most former analyses have been influenced by the polarity sensitivity tradition, accounting for the distribution of FCIs in terms of the conditions of licensing and anti­licensing by the semantics of a given context. Based on French, Greek and English data, this study proposes that FCIs occur in all contexts as long as their lexical semantics is compatible with both the semantics and the pragmatics of the context.Data, mostly extracted from the Free Choice Item Database constructed by the author, show that the majority of FCIs are grammatical in veridical contexts. Consequently, the condition of licensing does not apply to FCIs. FCIs express widening, indiscriminacy, indistinguishability, ignorance, indifference and low­level. These readings can be pragmatically blocked in all contexts. Widening, indiscriminacy, indifference and ignorance can be semantically blocked too. An FCI is ungrammatical if and only if all its readings are blocked. Consequently, the condition of anti­licensing does not apply to FCIs either, because it does not take into account the pragmatics of the context. The distribution of FCIs is, then, entirely free with the exception of certain cases in which semantic blocking is expected.This dissertation is of interest to researchers concerned with the study of FCIs, indefinites, definites and quantifiers, scholars working on more general issues concerning the semantics­pragmatics interface, and linguists interested in cross­linguistic and typological studies.

Saint John Chrysostom is an eminent ecumenical teacher of Christianity. Modern research displays undiminished interest in his pedagogic techniques. John Chrysostom considers the in-structive sufficiency of memory as a crucial element of his ped-agogic interventions. He always intends to incise the content of his preachings on the memory of the congregation. According to his teachings, the use of memory for educational purposes reduces to divine initiative and human goodwill. Saint John is a shepherd, focused on his human flock and their human lives. The mnemonic impressions he uses in his speeches are de-rived from life itself: universal memories, arisen by the existen-tial background, related with the “ἀρχέγονο κάλλος” of the soul, the beauty which was lost, as well as Paradise, because of the original sin. Saint John tries to keep the memory of God alive and endeavours to unmask death in the oblivious pathways of human mind. He is a reminiscent of the lost sight of Angels and the holy lives of Saints. As a shepherd of souls, he is persis-tent to reveal the devil and his traps and lead his flock towards a constant reference to the “neighbour”, who must be loved as oneself, so that the eschatological memory of the Final Crisis could produce a realistic impact in society. His pedagogic ob-jective is not exhausted in a “gnoseological” level, or in other words, in a plain memorization of all kinds of information, such as biblical topics, and their interpretations, opinions of other Fathers, historical events, environmental aspects, socio-econo-mic phenomenons, customs, properties of ancient Greek, as well as universal Mythology, Philosophy, Technology and Sci-ence. Neither was his preaching limited to a practical level, such as the acceptance and conceptualization of moral and dogmatic lessons. John Chrysostom proves to be a great developer of experien-tial memory and a perceptive master of its exploitation in the fields of moral conscience. Being aware of the important role that memory plays in the process of learning, and particularly in Christian catechesis, he devises and applies various mnemonic techniques so as to expand and improve the mnemonic ability of the congregation. His erudition and scholarship support his immanent pedagogic talent. In his works, ancient-Greek and Jewish-Christian tradition in teaching methods are exploited in a most brilliant way. Mnemonic or “Mnemotechnia” renders the processes and techniques which lead to growth, expansion and strengthening of memorization and recollection skills. For Saint John “mne-motechnia” is a procedure, which is activated before the preach-ing and lasts long after the end of it. Chrysostomic speech is full of inventive and charming subterfuges, which maintain the in-terest and attention of the listener undiminished. There is no doubt that this kind of mnemonic amplifies the theological knowledge of the audience.· however, in this book, “mne-motechnia” is evaluated as a reinforcing operation which aims to the renovating prospect of preaching. Chrysostomic speech, beyond the authentic messages that conveys, accomplishes to “capture” the listener via “trapping” the memory of his moral conscience. Saint John knows how to develop mnemonically his peda-gogic methods, relatively with a) the suitable preparation of the congregation, so as to be ready and eager to listen and accept the preaching, b) the suitable space and time (or even the fre-quency) and, above all, the most competent dexterities in con-veying and adopting the messages of God. Thus, Chrysostom, through his works proposes to the potential lecturer or preacher the model of rational delimitation and instructive presentation of the preaching materials, as well as, the organization of teach-ing, the clarity of the messages and last but not least the “moth-er of learning”: repetition. To the listeners, Chrysostom recom-mends the regular and systematic follow-up of preaching, to-gether with certain practical sense-kinetic techniques, as well as concentration and prayer.Speaking is an art, which, when it is truly charismatic, can create strong feelings and emotions of admiration and joy. Chrysostom establishes his mnemonic methods on audibility and visualization. In other words, the visual pedagogic models function mainly in acoustic and facial level. The acoustic mne-monic techniques include semasiological and echo-instrumental forms of speaking. Visual mnemonic techniques presuppose vividness in speaking, combined with a vast number of figura-tive examples (visual models).

ερά οδός 401. Βρίσκεστε στην είσοδο ενός εξαίσιου βοτανικού κήπου. Είναι ο μεγαλύτερος βοτανικός κήπος της Ελλάδας, σχεδιασμένος με διεθνείς προδιαγραφές, όπου υπάρχουν χιλιάδες φυτικά είδη. Ο κήπος αυτός, που ονομάζεται Βοτανικός Κήπος Ιουλίας & Αλεξάνδρου Διομήδους, ήταν όραμα για τον Αλέξανδρο Ν. Διομήδη και τη σύζυγό του Ιουλία, οι οποίοι άφησαν όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία ως κληροδότημα στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών με το αίτημα να δημιουργηθεί ο Bοτανικός Kήπος. Ο νομικός Αλέξανδρος Διομήδης, που η σταδιοδρομία του συνδέθηκε ενδεικτικά με θέσεις νομάρχη, βουλευτή, υπουργού Δικαιοσύνης, του διοικητού της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, του ιδρυτού της Τράπεζας της Ελλάδος, ακαδημαϊκού και πρωθυπουργού, πίστευε ότι η επιβίωση στηρίζεται στις νέες και άγνωστες δυνάμεις που έρχονται. Στη βιοποικιλότητα του Kήπου του Διομήδους, που στολίζει τη Δυτική Αττική, αξίζει να περιηγηθείτε και να θαυμάσετε πώς αναπτύσσεται η πολύχρονη ομορφιά των φυτών.

It is proved that the Holy Canons of the seven Ecumenical Synods, and subsequently the whole framework of Canon Law, applies and follows the no punishment without preexisting law principle, firstly introduced in ecclesiastical law by Saint Paul the Apostle. What is really notable is that Holy Canons service the admissible exceptions of the nullum crimen nulla poena sine lege praevia doctrine, in almost the same way they are instituted in contemporaries statuary penal laws.

Ρουμανικά: «Învăţătura Sinodului de la Iaşi (1642-1643) cu privire la prefacerea Cinstitelor Daruri, în lumina tradiţiei canonice» Teologia anul XI, nr. 3/2007, pp. 242-280Η παρούσα μελέτη πραγματεύεται την περί μεταβολής των "Τιμίων Δώρων" σε σώμα και αίμα Χριστού διδασκαλία της "Ομολογίας" της Πανορθοδόξου Συνόδου του Ιασίου (1642/43) υπό το φως της Κανονικής Παραδόσεως. Η εξέταση της αντιρρητικής της Συνόδου προς ετερόδοξες απόψεις διενεργείται με αξιοποίηση του ασφαλούς κριτηρίου της ορθόδοξης κανονικής διδασκαλίας. Ο όρος "μετουσίωσις" της ύλης του ευχαριστιακού Μυστηρίου συμπαραβάλλεται με τον κανονικό όρο "μετουσία", ο οποίος τοποθετεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος το γεγονός της "ανακράσεως" του έμψυχου σώματος των πιστών με το "του Θεού σώμα". Η ορθόδοξη κανονική διδασκαλία δεν επιδιώκει να εξηγήσει το θαύμα της πραγματικής μεταβολής των Τιμίων Δώρων, αλλά να ενισχύσει την πίστη στη "θεουργία" των μετεχόντων στο Μυστήριο. Αν η μεταβολή των Τιμίων Δώρων δεν ήταν πραγματική αλλά συμβολική, τότε το ευχαριστηριοκεντρικό σύστημα απονομής της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης θα είχε μια εγγενή αδυναμία ως προς την εποικοδομητική, εγκληματοπροληπτική εν τέλει σωτηριολογική του λειτουργία.

We review our results on the structural and light-emitting properties of ultra-thin anodic silicon films grown by the electrochemical dissolution of bulk monocrystalline silicon at early stages of anodization. The films were grown using monopulses of anodization current covering the range from the regime of porous silicon formation to electropolishing. The samples were characterized by high resolution transmission electron microscopy, Fourier transform infrared absorption spectroscopy and photoluminescence. © 2007 by World Scientific Publishing Co. Pte. Ltd. All rights reserved.

Η λήψη «άριστων αποφάσεων», κάτω από συνθήκες αβεβαιότητας στο σημερινό οικονομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον, προϋποθέτει την ποσοτική ανάλυση των δεδομένων προκειμένου να προσδιοριστούν τα οικονομικά μεγέθη που εμπλέκονται κατά περίπτωση. Στο πόνημα αυτό παρουσιάζονται οι δυνατότητες και η χρησιμότητα των ποσοτικών μεθόδων κατά την άσκηση διοίκησης. Ειδικότερα, παρουσιάζονται τα πεδία εφαρμογής ποσοτικών μεθόδων κατά την άσκηση Διοίκησης οικονομικών μονάδων, όπως οι έλεγχοι διαδικασιών παραγωγής, οι εργασιακές σχέσεις, η άσκηση ελέγχου στη διαχείριση αποθεμάτων και η χρηματοοικονoμική διαχείριση. Ειδικότερα, παρουσιάζονται τα πεδία εφαρμογής ποσοτικών μεθόδων κατά την άσκηση Διοίκησης οικονομικών μονάδων, όπως οι εργασιακές σχέσεις, η χρηματοοικονομική διαχείριση, οι έλεγχοι διαδικασιών παραγωγής και η άσκηση ελέγχου στη διαχείριση αποθεμάτων. Στο πλαίσιο της συγκριτικής αξιολόγησης οικονομικών μονάδων δίνονται απαντήσεις στα ακόλουθα θέματα: προσδιορισμός της μονάδας που λειτουργεί κατά τρόπο «πρότυπο», ιεράρχηση των συγκρινόμενων μονάδων σύμφωνα με την απόδοσή τους, εντοπισμός μη αξιοποιούμενων παραγωγικών συντελεστών προσδιορισμός του βέλτιστου μείγματος πολιτικής που προτείνεται να ακολουθηθεί. Επίσης, το βιβλίο περιλαμβάνει την εφαρμογή της μη παραμετρικής μεθόδου Data Envelopment Analysis για τη συγκριτική αξιολόγηση της απόδοσης μονάδων υγείας, μονάδων τηλεπικοινωνιών, σιδηροδρομικών επιχειρήσεων και Δημόσιων Πανεπιστημίων.

Athanaselis, S., Kamberidou, I., Laios, I., & Haritou, S. (2006). Doping, a contemporary perspective [in Greek]. ESKAN-National Anti-Doping Council. doping.pdf  K.2 in Apella\   ** Επίσης φυλλάδια/flyers Ερωτήσεις & Απαντήσεις για τους Αθλητές, Ερωτήσεις & Απαντήσεις για τους Προπονητές, Ερωτήσεις & Απαντήσεις για τους Γονείς.  [K.2.1 in Apella]  [Additionally prepared three  flyers/material ‘Questions and Answers’ for Athletes, Coaches and Parents. [K.2.1 in Apella]   --National Anti-Doping Agency letter introducing above flyers and book [K.2.1.1 in Apella]    

Ο παρών συλλογικός τόμος αποτελεί προϊόν των εργασιών του Οικολογικού Εργαστηρίου που έλαβε χώρα στα Σεμινάρια της Ερμούπολης τον Ιούλιο του 2005, σε ένα διήμερο αφιερωμένο στη μνήμη του Νίκου Καίσαρη, με θέμα: «Η Πολιτική Οικολογία στην Ελλάδα». Το σεμινάριο συνδιοργανώθηκε από τα οικολογικά περιοδικά "Οικοτοπία" & "Δαίμων της Οικολογίας" και τις εργασίες προετοίμασαν και συντόνισαν οι Σάκης Κουρουζίδης, Λεωνίδας Λουλούδης, Γιάννης Σακιώτης και Γιάννης Σχίζας.Η Ευώνυμος Οικολογική Βιβλιοθήκη αποφάσισε την έκδοση των στοχασμών και προβληματισμών που ανέπτυξαν στο γόνιμο πνευματικά περιβάλλον των Σεμιναρίων της Ερμούπολης οι συγγραφείς του τόμου, αφενός για να τιμήσει τον αξέχαστο φίλο και συνεργάτη Νίκο Καίσαρη, πρωτεργάτη της πολιτικής οικολογίας στην Ελλάδα, αφετέρου πιστεύοντας ότι συμβάλλει στην καλλιέργεια ενός συστηματικού δημόσιου διαλόγου για την πορεία και τις προοπτικές της πολιτικής οικολογίας στη χώρα μας.

Στο νερό άρχισε η ζωή. Διαμέσου του νερού και το πέρασμα στην άλλη όχθη... Διφυές και δισυπόστατο το νερό, έχει τη δύναμη του δωρητή και του τιμωρού (άμεσα ή έμμεσα), ρυθμίζει την επικοινωνία και το χωρισμό, τη σωτηρία και την απώλεια, σηματοδοτεί την αναγέννηση, διευθετεί την κάθαρση και τον εξαγνισμό, και μετακινείται υπακούοντας σε υδατικές σχέσεις. Το νερό προστατεύεται από παρουσίες θηλυκές κι η σχέση του με τη γη βρίσκει γονιμοποιό έκφραση στη βλάστηση (...). Στο βιβλίο αυτό περιγράφονται σχέσεις που άπτονται της μοίρας που αναλογεί στο νερό. Σχέσεις φόβου, επιθυμίας, εξαγνισμού. Υδατικές σχέσεις μυστικές, κρυφές, που απευθύνονται σε μύστες. Σχέσεις που διέπουν την κίνηση του νερού από τα υπόγεια ως τα υπέργεια τμήματα των φυτών, προμηνύοντας την αόρατη ροή του. Εποχικές σχέσεις του νερού που κρύβεται σε φυλλώματα θαλερά, σε άνθη έγχρωμα και σε ρίζες ανθεκτικές. Σχέσεις της ζωής του νερού». Στο πολυπρισματικό αυτό μελέτημα επιτάσσεται πλούσια βιβλιογραφία που κατατοπίζει τον αναγνώστη για τις πηγές της συγγραφέως, ενώ ταυτόχρονα του παρέχει τη δυνατότητα να ανατρέξει σε εξειδικευμένες μελέτες για επιμέρους θέματα [από "το Καποδιστριακό", 01/07/2007]

Η εργασία επιδιώκει νε καλύψει την παρουσίαση της ιστορίας με την έκθεση των τά­σεων και των εκφραστών τους που εμφανίστηκαν στη θεολογική επιστήμη και συγκε­κριμένα στο αντικείμενο της Χριστιανικής Ηθικής από την Απελευθέρωση μέχρι τις μέ­ρες μας. Τα ερευνητικά όρια της μελέτης είναι εκτεταμένα και ως εκ τούτου μια τέτοια προσπάθεια δεν αρκεί για να καλύψει το σύνολο του αρχικού προβληματισμού. Η εργασία χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο εξετάζεται ο ηθικός προβληματισμός στη θεολογία από την Απελευθέρωση μέχρι τα χρόνια του Μεσοπολέμου (1925-1942). Στο σημείο αυτό διευκρινίζουμε ότι θέτουμε ως αφετηριακό χρονικό σημείο το έτος 1837, δηλαδή την ίδρυση της Θεολογικής Σχολής του Οθώνειου Πανεπιστημίου Αθηνών και ως τέλος το έτος 1942, που ταυτίζεται με την ίδρυση της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλο­νίκης. Στην πραγμάτευση του θέματος κρίθηκε σωστό να γίνει σύντομη αναφορά στο θέμα της λειτουργίας των Πανεπιστημίων στην Ευρώπη και την Ελλάδα, στην παρουσίαση της Ηθικής ως επιστήμης και στη σχέση της με τα άλλα θεολογικά αντικείμενα, καθώς επίσης και στις συνήθεις τάσεις που εμφανίζονται στην ορθόδοξη Θεολογία. Επίσης, πα­ρουσιάζονται τρείς λόγιοι, οι οποίοι επηρέασαν την περίοδο την οποία εξετάζουμε για διαφορετι­κούς λόγους ο καθένας. Αυτοί είναι ο Αδαμάντιος Κοραής(1748-1833), ο Θεόφιλος Κάϊρης (1784-1853) και ο Κωνσταντίνος Οικονόμος ο έξ Οικονόμων (1780-1857). Ο πρώτος θα επηρεάσει την σκέψη των δια­νοητών της εποχής της Απελευθέρωσης, ο δεύτερος θά προβληματίσει για τη «νέα πί­στη» που εισήγαγε και ο τρίτος θα αντισταθεί στον ακαδημαϊκό Θεόκλητο Φαρμακίδη για το ζήτημα του Αυτοκεφάλου της Ελλαδικής Εκκλησίας. Στη συνέχεια παρουσιάζονται οι διδάσκοντες το αντικείμενο της Χριστιανικής Η­θικής στη Θεολογική Σχολή της Αθήνας, ενώ γίνεται σύντομη αναφορά στις σχολές της Χάλκης, του Τιμίου Σταυρού Ιεροσολύμων και της Ριζαρείου σε σχέση πάντοτε με τη διδασκαλία του μαθήματος της Χριστιανικής Ηθικής. Θεολογικά φαινόμενα με την εισαγωγή νέων απόψεων, όπως του Απόστολου Μακράκη, η γένεση και δημιουργία των εκκλησιαστικών οργανώσεων, αλλά και ακαδημαϊκοί θεολόγοι που στιγμάτισαν το τε­λευταίο τέταρτο του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα, απασχολούν στη συνέχεια την εργασία μας. Επιπρόσθετα, η Ρωσική Θεολογία που εμφανίστηκε την εποχή του Με­σοπολέμου μετά τη Ρωσική Επανάσταση του 1917 και εκφράστηκε από τους Ρώσους εμιγκρέδες διανοητές σε Ευρώπη και ΗΠΑ δεν περνά απαρατήρητη ως θεολογική τά­ση. Το δεύτερο μέρος ξεκινά με χρονικό σημείο το 1942 και φτάνει ως τις μέρες μας. Πα­ρουσιάζονται οι διδάσκοντες την Χριστιανική Ηθική στή Θεολογική Σχολή Θεσσαλο­νίκης και της αντίστοιχης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ακολουθεί σύντομη αναφορά στη Θεολογική αναγέννηση του '60, παραθέτοντας τις δύο κυρίαρχες τάσεις, της προ­βολής της Θεολογίας του προσώπου και της ευχαριστιακής Θεολογίας ως κέντρου της ορθόδοξης λατρείας, αλλά και της δυναμικής Θεολογίας που εκφράζεται από τον Νίκο Ματσούκα. Επίσης τονίζεται η αναλογική μέθοδος στην εξέταση των σύγχρονων ηθικών προβλημάτων. Επιπλέον, αναφέρεται η τάση που προήλθε από τη θεολογία της  Απελευθέρωσης και οδήγησε στην ενασχόληση με τα κοινωνικά ζητήματα, στην οικολογική ηθική, στην επα­νάσταση της γενετικής, στην εμφάνιση της βιοηθικής και στις προοπτικές του νέου αιώ­να στην Ενωμένη Εύρώπη. Τέλος, η εργασία κλείνει με τα συμπεράσματα, την παράθεση της βιβλιογραφίας και ενός σύντομου παραρτήματος με τους διδάξαντες καθηγητές το αντικείμενο της Χρι­στιανικής Ηθικής στις δύο Θεολογικές Σχολές Αθηνών και Θεσσαλονίκης (έως και τις αρχές του 2006). Επίκειται αναθεωρημένη έκδοση, στην οποία προβλέπονται να γίνουν οι αναγκαίες προσθήκες και οι επικαιροποιήσεις για τους διδάσκοντες το μάθημα της Ηθικής-Βιοηθικής μέχρι σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (π.χ. Απόστολος Νικολαϊδης, Νικ. Γεωργοπούλου, Νίκη Παπαγεωργίου, Χρήστος Τσιρώνης), καθώς και οι διορθώσεις οι οποίες  επισημάνθηκαν για εμφανή λάθη, όπως για παράδειγμα στη σελίδα 29 για την προφανώς λανθασμένη συμπερίληψη του Ευγένιου Βούλγαρη στους εκπροσώπους της Φιλοκαλικής αναγέννησης του 18ου αιώνα, ο οποίος όμως ορθά σημειώνεται ότι ακολουθεί τον χωρισμό δογματικής και ηθικής. Καλόπιστες κριτικές, παρατηρήσεις και προσθήκες θα συμπεριληφθούν για τη βελτίωση του δημοσιευμένου έργου. ISBN 960- 7814-26-6.

1. Resonances and stability of extra-solar planetary systems C. Beaugé, N. Callegari, S. Ferraz-Mello and T. A. Michtchenko; 2. Formation, migration, and stability of extrasolar planetary systems Fred C. Adams; 3. Dynamical evolution of extrasolar planetary systems Ji-Lin Zhou and Yi-Sui Sun; 4. Dynamics of planetesimals: the role of two-body relaxation Eiichiro Kokubo; 5. Fitting orbits Andrzej J. Maciejewski, Krzysztof Gozdziewski and Szymon Kozlowski; 6. The secular planetary three body problem revisited Jacques Henrard and Anne-Sophie Libert; 7. Dynamics of extrasolar systems at the 5/2 resonance: application to 47 UMa Dionyssia Psychoyos and John D. Hadjidemetriou; 8. Our solar system as model for exosolar planetary systems Rudolf Dvorak, Áron Süli and Florian Freistetter; 9. Planetary motion in double stars: the influence of the secondary Elke Pilat-Lohinger; 10. Planetary orbits in double stars: influence of the binary's orbital eccentricity Daniel Benest and Robert Gonczi; 11. Astrometric observations of 51 Peg and Gliese 623 at Pulkovo observatory with 65 cm refractor N. A. Shakht; 12. Observations of 61 Cyg at Pulkovo Denis L. Gorshanov, N. A. Shakht, A. A. Kisselev and E. V. Poliakow; 13. Formation of the solar system by instability Evgeny Griv and Michael Gedalin; 14. Behaviour of a two-planetary system on a cosmogonic time-scale Konstantin V. Kholshevnikov and Eduard D. Kuznetsov; 15. Boundaries of the habitable zone: unifying dynamics, astrophysics, and astrobiology Milan M. Cirkovic; 16. Asteroid proper elements: recent computational progress Fernando Roig and Cristian Beaugé; 17. Asteroid family classification from very large catalogues Anne Lemaitre; 18. Non-gravitational perturbations and evolution of the asteroid main belt David Vokrouhlicky, M. Broz and W. F. Bottke, D. Nesvorny and A. Morbidelli; 19. Diffusion in the asteroid belt Harry Varvoglis; 20. Accurate model for the Yarkovsky effect David Capek and David Vokrouhlicky; 21. The population of asteroids in the 2:1 mean motion resonance with Jupiter revised Miroslav Broz, D. Vokrouhlicky, F. Roig, D. Nesvorny, W. F. Bottke and A. Morbidelli; 22. On the reliability of computation of maximum Lyapunov Characteristic Exponents for asteroids Zoran Knezevic and Slobodan Ninkovic; 23. Nekhoroshev stability estimates for different models of the Trojan asteroids Christos Efthymiopoulos; 24. The role of the resonant 'stickiness' in the dynamical evolution of Jupiter family comets A. Alvarez-Canda and F. Roig; 25. Regimes of stability and scaling relations for the removal time in the asteroid belt: a simple kinetic model and numerical tests Mihailo Cubrovic; 26. Virtual asteroids and virtual impactors Andrea Milani; 27. Asteroid population models Alessandro Morbidelli; 28. Linking Very Large Telescope asteroid observations M. Granvik, K. Muinonen, J. Virtanen, M. Delbó, L. Saba, G. De Sanctis, R. Morbidelli, A. Cellino and E. Tedesco; 29. Collision orbits and phase transition for 2004 AS1 at discovery Jenni Virtanen, K. Muinonen, M. Granvik and T. Laakso; 30. The size of collision solutions in orbital elements space G. B. Valsecchi, A. Rossi, A. Milani and S. R. Chesley; 31. Very short arc orbit determination: the case of asteroid 2004 FU162 Steven R. Chesley; 32. Nonlinear impact monitoring: 2-dimensional sampling Giacomo Tommei; 33. Searching for gravity assisted trajectories to accessible near-Earth asteroids Stefan Berinde; 34. KLENOT - Near Earth and other unusual objects observations Michal Kocer, Jana Tichá and M. Tichy; 35. Transport of comets to the Inner Solar System Hans Rickman; 36. Nongravitational Accelerations on Comets Steven R. Chesley and Donald K. Yeomans; 37. Interaction of planetesimals with the giant planets and the shaping of the trans-Neptunian belt Harold F. Levison and Alessandro Morbidelli; 38. Transport of comets to the outer p

This study constitutes the first modern book-length, in-depth critical analysis of Ovid, Metamorphoses 13.623–14.582. In this unit Ovid, by challenging openly the artistry of his great predecessor Vergil, redraws the parameters associated with the definition and appreciation of epic poetry. The book first introduces the methodological complexity of the Ovidian embrace strategy, and, subsequently, it reads the ‘little Aeneid’ closely, discussing the network of allusions to its prototype. It assesses the structure and thematics of each episode in the cluster, and traces the recurrence of prominent motifs throughout the Metamorphoses. Not least, it explores poetics, arguing that Ovid’s selective incorporation of the Aeneid reproduces the spirit and fundamental ideas of the model in an idiosyncratic sophisticated manner.

Print & Online: US $1499 (US), US $2039 (Rest of World),€ 1153 (Europe),£ 912 (UK). Prices are exclusive of tax. Asia-Pacific GST, Canadian GST and European VAT will be applied at the appropriate rates. For more information on current tax rates, please go to https://onlinelibrary. wiley. com/library-info/products/price-lists/payment. The price includes online access to the current and all online backfiles for previous 5 years, where available. For other pricing options, including access information and terms and conditions, please visit https://onlinelibrary. wiley. com/library-info/products/price-lists. Terms of use can be found here: https://onlinelibrary. wiley. com/terms-and-conditions.

This book came to fruition as a result of my interest and research in the area of integration as well as music education’s role and independence within the educational process and formal classroom.The concepts of integration, interdisciplinarity and other relative terms are explained through the trace of their historical and philosophical roots and uses. The autonomy of music within the umbrella of arts as well as integrative applications between music and other subjects is discussed and issues and problems are highlighted.It was the first book in the Greek language with this subject and was reviewed and presented in the specialized press.The second edition with minor corrections was published in 2008 and the third in 2014.

Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στο Φυσικό Περιβάλλον και τα περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα στην αυγή του 21ου αιώνα και τα οποία προβάλλουν ως απειλή για κάθε μορφή ζωής πάνω στον πλανήτη. Η προσέγγιση βασίζεται σε δύο άξονες: στην επιστήμη και στην εκπαίδευση. Δεν μπορεί να υπάρξει εκπαίδευση για το περιβάλλον χωρίς κατανόηση και γνώση. Δηλαδή χωρίς την κατανόηση και τη γνώση των φυσικών φαινομένων και των διαδικασιών που βρίσκονται πίσω από τα περιβαλλοντικά προβλήματα. Οικολογικά συνειδητοποιημένος πολίτης είναι ο πολίτης που κατανοεί, που έχει γνώση.Η γνώση του μέλλοντος δεν είναι κατακερματισμένη και επιμέρους αλλά ολιστική και συνθετική. Η επιστήμη γίνεται διαδικασία σύνθεσης και όχι αναγωγής. Αποβάλλει τις θετικιστικές της δεσμεύσεις και αναζητά την πολλαπλότητα των προσεγγίσεων, την αισθητική, τις ηθικές και κοινωνικές αξίες. Η μελέτη του Περιβάλλοντος αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία γεννιέται η γνώση του μέλλοντος.Το βιβλίο απευθύνεται στους φοιτητές που στο μέλλον θα διδάξουν το ίδιο ή συναφή γνωστικά αντικείμενα, στους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων αλλά και στους οικολογικά ευαισθητοποιημένους πολίτες που αποζητούν μια ειδική γνώση και εις βάθος κατανόηση για τα περιβαλλοντικά προβλήματα.[...]

Η παρούσα μελέτη βασίζεται στην έρευνα που πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με το πρόγραμμα του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών για μεταδιδακτορική έρευνα στην Ελλάδα και είχε διάρκεια δύο εξαμήνων με παράταση  υποβολής του τελικού έργου για ακόμη ένα εξάμηνο. Επιθυμία μας ήταν να προβληθεί στο ευρύτερο κοινό η υιοθεσία τέκνων, όχι μόνο ως επιλογή των συζύγων στην αντιμετώπιση της ατεκνίας, αλλά και ως πράξη αγάπης που αποσκοπεί στο συμφέρον των ορφανών και εγκατελειμμένων παιδιών. Το θέμα συνήθως εξετάζεται από νομικούς και κοινωνικούς λειτουργούς, στην προκέιμενη έρευνα εξετάζεται από την χριστιανική ηθική. Η Εκκλησία ευλογεί με συγκεκριμένη ακολουθία και ευχές την πράξη της υιοθεσίας και με τον τρόπο αυτό καταλύεται η λεγόμενη μυστικότητα που τηρούν οι γονείς και οι συγγενείς προς τον υιοθετούμενο. Εκτός όμως από την τεχνητή δημιουργία σχέσης γονιών και τέκνου με τη διαδικασία της υιοθεσίας, που αναμφίβολα ανήκει στη σφαίρα του οικογενειακού δικαίου και της κοινωνικής μέριμνας, εμφανίζεται στη παύλεια θεολογία η ίδια λέξη για να καταδείξει τη σωτηρία των πιστών, μέσω της θείας υιοθεσίας από το Θεό πατέρα.  Για την υιοθεσία τέκνων αναφύονται τα εξής ερωτήματα:   α. Είναι ηθικά  ορθό να υιοθετούν τέκνα οι ορθόδοξοι χριστιανοί στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν το όνειδος της ατεκνίας τους; β.  Μήπως η υιοθεσία δεν αφορά μόνο στους ατέκνους, αλλά αναφέρεται και σε ζευγάρια που έχουν ήδη αποκτήσει παιδιά; γ. Πόσο επηρεάζεται η προβολή της επιλογής της υιοθεσίας στα ηθικά διλήμματα, τα οποία δημιούργησε η πρόοδος των τεχνολογιών της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής; δ. Γιατί πάντα υπάρχει η βούληση των ατέκνων για υιοθεσία, παρά τις δυνατότητες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, ενώ κάποιοι άλλοι την απορρίπτουν σε κάθε περίπτωση;  Τέτοιου είδους ερωτήματα φιλοδοξεί να εξετάσει η παρούσα έρευνα και να προσεγγίσει ηθικά το θέμα. Συγκεκριμένα, η εργασία χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια. Στο πρώτο κεφάλαιο γίνεται αναφορά στην ιστορική αναδρομή του θεσμού της υιοθεσίας, στη σύγχρονη ελληνική νομοθεσία, που σχετικά πρόσφατα έχει αλλάξει, στο  νέο  θεσμό της ανάδοχης οικογένειας, στην ιδρυματική φροντίδα των ορφανών και εγκαταλειμμένων παιδιών, όπως είναι τα κέντρα παιδικής μέριμνας, τα ορφανοτροφεία της Εκκλησίας και τα παιδικά χωριά.  Στο δεύτερο κεφάλαιο εξετάζουμε την υιοθεσία μέσα από άλλα συναφή θέματα και προβλήματα, όπως τα κίνητρα που οδηγούν σ’ αυτή, τη μυστικότητα και την άρνησή της, τις νέες προοπτικές που συνδέονται με την υιοθεσία, όπως τη σχέση της με το διαδίκτυο, την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, τη γενετική. Επιπλέον, αναφέρονται οι δυνατότητες υιοθεσίας από ομοφυλοφίλους, από μοναχικά άτομα, από αλλοθρήσκους, όπως και οι υιοθεσίες με παιδιών από διαφορετικές φυλές και εθνότητες και με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Περιγράφεται τέλος με συντομία η ψυχολογία των εμπλεκομένων στην υιοθεσία και αναφέρονται χαρακτηριστικές περιπτώσεις υιοθεσιών. Στο τρίτο κεφάλαιο γίνεται αναφορά σε βίους αγίων σχετικούς με τη υιοθεσία και παρατίθενται  τα κείμενα που μας ενδιαφέρουν από την ορθόδοξη χριστιανική άποψη, όπως οι ακολουθίες και ευχές για την υιοθεσία και οι αναφορές σε ιερούς Κανόνες. Το κεφάλαιο κατακλείεται με τις απόψεις σύγχρονων θεολόγων και ποιμένων για το θεσμό της υιοθεσίας τέκνων. Στο τέταρτο κεφάλαιο εξετάζεται σύντομα η πατρότητα από θεολογική και κοινωνική άποψη και γίνεται αναφορά στη θεολογία του όρου «υιοθεσία», όπως αυτή χρησιμοποιήθηκε από τον απ. Παύλο. Η δική μας έρευνα εξετάζει την υιοθεσία τέκνων από την ορθόδοξη χριστιανική ηθική. Η θετική στάση απέναντι στην υιοθεσία τέκνων, αν και πολλές φορές είναι αυτονόητη, θεμελιώνεται στην προσφορά προς τον πλησίον με τον τονισμό του συμφέροντος του πάσχοντος συνανθρώπου, κι όχι αποκλειστικά των συζύγων εκείνων που αναζητούν να λύσουν τα προβλήματα ατεκνίας τους. Αποτελεί έργο αγάπης και πράξη μίμησης Θεού. Τέλος, η εργασία ολοκληρώνεται με τα συμπεράσματα, την παράθεση της βιβλιογραφίας και ενός εκτεταμένου παραρτήματος που περιλαμβάνει σχετικά κείμενα με την υιοθεσία. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι βιλιοπαρουσιάσεις του εν λόγω πονήματος σε σχολές γονέων και σε διαλέξεις που διοργανώθηκαν από Ιερές Μητροπόλεις της Βορείου Ελλάδος, συνετέλεσαν στην τέλεση της ιερής ακολουθίας της υιοθεσίας σε Ι. Ναούς, σύμφωνα με μαρτυρίες ιερέων και γονέων, οι οποίοι υιοθέτησαν τέκνα με νόμιμο τρόπο. ΙSBN 960-78l4-24-x (set 960-7814-05-03). Κωδικός Βιβλίου στον Εύδοξο: 14297

Τα εκπαιδευτικά συστήματα κατά καιρούς ρυθμίζονται είτε για να διορθωθούν κάποιες ατέλειες της προηγούμενης ρύθμισης, είτε για να ανταποκριθούν σε νέες ανάγκες των καιρών. Οι ρυθμίσεις αυτές ονομάζονται συνήθως "εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις"...Οι νέες τεχνολογίες μπορούν να προσφέρουν κάποιες δυνατότητες οι οποίες δε θα υπήρχαν χωρίς αυτές ή/ και θα κόστιζαν πολύ ακριβά...Το ερώτημα είναι μήπως η τεχνολογία φέρνει μαζί της το σπόρο μίας μεγάλης μεταρρύθμισης και όχι μίας μικρής ρύθμισης όπως αυτές που έγιναν κατά καιρούς...Η προσεχής μεταρρύθμιση φαίνεται ότι θα έχει πολλούς στόχους...Επομένως, το μελλοντικό σχολείο πρέπει να μεταπλασθεί σε "εργαστήριο γνώσης" όπου ο μαθητής παύει να είναι απλός θεατής και γίνεται "πρώιμος μέτοχος"...Τα παιδιά είναι περισσότερο έτοιμα από όλους μας για μία παρόμοια εναρκτήρια φάση της μεταρρύθμισης. Είναι απαραίτητη για να προχωρήσουν μπροστά οι ιδιαίτερα ταλαντούχοι μαθητές μας, αλλά θα επωφεληθούν σημαντικά και οι υπόλοιποι μαθητές για να γίνουν και αυτοί περισσότερο ταλαντούχοι...Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο σε νέες προσεγγίσεις της διδασκαλίας των μαθηματικών...Οι συγγραφείς του είναι όλοι άνθρωποι με μεγάλη εξειδίκευση και εμπειρία στα εκπαιδευτικά θέματα. Εντυπωσιάστηκα διαβάζοντας τις συνεισφορές τους λίγο πριν πάνε στο τυπογραφείο...

Τα φυτά ήταν εκεί. προϋπήρχαν. Φυτά μακρόβια. αείφυλλα. βαθύρριζα. ανθεκτικά. εύοσμα. λευκανθή. συμβόλιζαν αλληγορικά τα ιδεώδη. Φυτά που άγγιζαν. στόλιζαν. ζύμωναν την καθημερινότητα στην ιερή Aλτη. Φυτά με αναγεννητικές δυνάμεις. Η ισχυρή δρυς. Η λεύκα της θυσίας. Η λυγαριά της αγνότητας. Η μεθυστική άμπελος. Ο συναπτόμενος κισσός. Η ερωτική μυρτιά. Ο δοξασμένος φοίνικας. Η μαντική δάφνη. Η ιερή ελιά... Διαβάζοντας τα Συμβολικά φυτά των Ολυμπιακών Αγώνων θα ανακαλύψετε όσα σχετικά είχε γράψει ο Θεόφραστος πριν από είκοσι τέσσερις αιώνες -αι παραδεδομέναι φήμαι παρά των μυθολόγων· ελάαν μεν γαρ λέγουσι την Αθήνησι. φοίνικα δε τον εν Δήλω. κότινον δε τον εν Ολυμπία. αφ ου ο στέφανος- και θα μάθετε πολλά για τη χρήση. το μύθο. την ονομασία. τη φυσική ιστορία. Τέλος. θα απολαύσετε το εικονογραφικό υλικό με τα φυτά της Ελλάδας. όπως αποτυπώθηκαν τον 18ο αιώνα από έναν μεγάλο ζωγράφο. Στην αρχαία Ολυμπία ό.τι απέμεινε απλώνεται. διαχέεται κι έρχεται από την όχθη της αθανασίας να αγγίξει το παρόν και το μέλλον. Τα φυτά εξακολουθούν ν αναπτύσσονται εκεί. ως αναπόσπαστο μέρος του ξακουστού τοπίου. Από την εφημερίδα του ΕΚΠΑ, Το Καποδιστριακό, 1/2/2005: Με την ευκαιρία της τέλεσης των Oλυμπιακών Αγώνων στην πατρίδα μας, πολλά ήταν τα βιβλία που κυκλοφορήθηκαν με θεματολόγιο αντλημένο από την ιστορία τους. Ένα από αυτά τα μελετήματα είναι και το εκδοθέν από την «Εστία» βιβλίο της επίκ. καθηγήτριας του Τμήματος Βιολογίας Σοφίας Ριζοπούλου που εκπόνησε σε συνεργασία με τη φοιτήτριά της Αννέτα Ρίζου, σχετικά με τα Συμβολικά φυτά των Oλυμπιακών Αγώνων. Ξεκινώντας τη μελέτη τους από ορισμένα εδάφια του Θεόφραστου που αναφέρονται σε συμβολικά φυτά και αντλώντας πλούσιο εικονογραφικό υλικό από το μνημειώδες έργο «Flora Graeca» του J. Sibthorp (1758-1796) και τα περιλαμβανόμενα σε αυτό σχέδια του F. L. Bauer (1760-1826), δημιούργησαν έναν κομψό και καλαίσθητο τόμο, πλούσια διακοσμημένο με ενδιαφέρουσες εικόνες. Στον πρόλογο του τόμου τονίζεται ότι «Με το εικονογραφικό υλικό, ως μέσο έκφρασης, το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, αφορά 25 φυτικά είδη που χρησιμοποιήθηκαν κατά τους αρχαίους Oλυμπιακούς Αγώνες. Η αναφορά μας έχει σχέση με τη χρήση, τον μύθο, την ονομασία, και τη φυσική και την ιστορία. Τα φυτά άγγιζαν, στόλιζαν και ζύμωναν την καθημερινότητα στην ιερή Άλτη».

Η διπλωματική εργασία μεταπτυχιακής ειδίκευσης, η οποία εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Τμήματος Θεολογίας Α.Π.Θ με το βαθμό «΄Αριστα» το Δεκέμβριο του 1992. Τα δύο πρωτότυπα σημεία στη μελέτη αυτή είναι ο ηθικός σχολιασμός των αντισυλληπτικών μεθόδων και τεχνικών μέσων (β΄κεφάλαιο) και η τυποποίηση των απαντήσεων των ποιμένων για την αντιμετώπιση των θεμάτων της τεκνογονίας και της αντισύλληψης στον ορθόδοξο γάμο (γ΄κεφάλαιο). Στην εισαγωγή της εργασίας επισημαίνεται η σπουδαιότητα του θέματος και παρατίθεται η σχετική με αυτό προβληματική. Το πρώτο κεφάλαιο έχει τίτλο «H τεκνογονία ως σκοπός του γάμου στην ορθόδοξη παράδοση» και διαιρείται σε δύο υποενότητες. H πρώτη, η οποία επιγράφεται «Ο Γάμος και οι σκοποί του» αποτελείται από δύο παραγράφους. Στην πρώτη ορίζεται ο  χριστιανικός γάμος με βάση τη βιβλική και πατερική παράδοση, ενώ στη δεύτερη παράγραφο επιχειρείται προσπάθεια προσδιορισμού των σκοπών του. Στη δεύτερη ενότητα του ίδιου κεφαλαίου διερευνάται το πρόβλημα της τεκνογονίας όπως αυτό αντιμετωπίζεται στην ορθόδοξη θεολογία.  Το δεύτερο κεφάλαιο αναφέρεται στην «Aντισύλληψη και τον Οικογενειακό προγραμματισμό».  Περιγράφονται τα μέσα και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για αντισύλληψη. Επισημαίνεται ότι και οι φυσικές μέθοδοι απαιτούν τεχνική για την αποτελεσματική εφαρμογή τους και επομένως το ηθικό δίλημμα για την χρήση μιας φυσικής ή τεχνικής μεθόδου είναι πλασματικό. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση εκείνο που κυρίως κρίνεται είναι η πρόθεση για φυγοτεκνία και όχι το χρησιμοποιούμενο μέσο. Όπως εξάλλου σημειώνεται, η γνώση των μέσων και των μεθόδων κρίνεται απαραίτητη, όχι μόνο για τους πιστούς αλλά και για τους πoιμένες, καθόσον ορισμένα από αυτά δεν δρουν μόνο αντισυλληπτικά, αλλά και εκτρωτικά. Το τρίτο κεφάλαιo επιγράφεται «H τεκνoγoνία στη σύγχρονη πoιμαντική πράξη» και αποτελεί το σημαντικότερο τμήμα της μελέτης, καθώς συνιστά καρπό ερευνητικής προσπάθειας. Η τέταρτη παράγραφος είναι η πλέον ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη της μελέτης, καθώς ασχολείται με την τυπολογία της σύγχρονης ποιμαντικής στο θέμα αυτό, όπως προκύπτει από τις απαντήσεις των ερωτηθέντων πνευματικών. Τα ερωτήματα που τέθηκαν στους πνευματικούς ήταν τα εξής: α) Ποιος ο σκοπός του ορθόδοξου γάμου και ποιος της συζυγικής συνουσίας; β) Ο σύγχρονος χριστιανός έχει το δικαίωμα να ρυθμίζει τη γονιμότητα και να προγραμματίζει την οικογένεια; γ) Ποια είναι η θέση σας για την αντισύλληψη ως πράξη ρυθμίσεως των γεννήσεων και ποια για τα αντισυλληπτικά μέσα; δ) Ποια είναι η γνώμη σας για τη μέθοδο των  γόνιμων και άγονων ημερών; ε) Ποια είναι η σχέση της χρήσης αντισυλληπτικών μέσων και της συμμετοχής στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας; στ) Ποια είναι η γνώμη σας για τη συζυγική συνουσία κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης; στ) Ποια είναι η γνώμη σας για την εγκύκλιο του 1937; Οι ποιμαντικοί τύποι αναφέρονται στα προβλήματα της τεκνογονίας, του ελέγχου των γεννήσεων, της αντισύλληψης, της ρυθμίσεως της ανθρώπινης γονιμότητας και του προγραμματισμού της οικογένειας. 'Ετσι διακρίνονται δύο κυρίως γραμμές: α) H παραδοσιακή (που εκφράζεται με δύο τύπους: τον αυστηρό  και τον επιεική) και β) η νεωτερίζουσα. Ανάλογες με τους τύπους που αναφέρθηκαν είναι και οι  απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Οι χαρακτηρισμοί αποτελούν προσωπικές εκτιμήσεις και επιλογές του γράφοντος. Η εργασία κατακλείεται με τον επίλογο, όπου παρουσιάζονται τα πορίσματα. Τέλος, στο παράρτημα παρατίθενται τρία κείμενα, που συνδέονται άμεσα με το υπό πραγμάτευση θέμα, δηλαδή: 1) Η περί του ζητήματος της τεκνογονίας εγκύκλιος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος του 1937, 2) «Το διάγγελμα της Iεραρχίας της Εκκλησίας της Eλλάδoς προς τον λαόν περί τεκνογονίας (9.10.1978)», 3) Ο Νόμος υπ' αρ. 1036/1980 για τον οικογενειακό προγραμματισμό και για άλλες διατάξεις καθώς και τα στατιστικά στοιχεία με τις θέσεις των εγγάμων και αγάμων πνευματικών, που συμμετείχαν στην έρευνα. Σε επικείμενη έκδοση θα συμπεριληφθούν οι διορθώσεις των λαθών, τα οποία επισημάνθηκαν όλα αυτά τα χρόνια και θα προστεθεί η βιβλιογραφική ενημέρωσή της. ISBN 960- 7814-23-1. Κωδικός Βιβλίου στον Εύδοξο: 24999

Η μελέτη ξεκινά από τη διαπίστωση ότι η κοινωνική ασφάλιση στην Ευρωπαϊκή Ένωση υφίσταται ασφυκτική πίεση από δύο πλευρές. Από τη μια μεριά από το σαρωτικό ρεύμα της εισαγωγής του ανταγωνισμού και των μηχανισμών της αγοράς και από την άλλη από το λιγότερο εμφανές, θα έλεγε κανείς υπόγειο, ρεύμα της εισαγωγής ή επεκτάσεως κανόνων κοινωνικής πρόνοιας. Τίθεται το ερώτημα μήπως στην έσχατη λογική κατάληξη αυτών των μεταρρυθμίσεων η κοινωνική ασφάλιση στην Ελλάδα καθίσταται κενή περιεχομένου. Το ερώτημα αυτό μπορεί να απαντηθεί, μόνο αν εξετασθεί ποιες διατάξεις αναδεικνύουν την εισαγωγή των κανόνων της αγοράς και του ανταγωνισμού στην κοινωνική ασφάλιση και ποιες διατάξεις την εισαγωγή ή επέκταση των κανόνων της κοινωνικής πρόνοιας. Εάν η εισαγωγή αυτών των διατάξεων θίγει τον πυρήνα του θεσμού της κοινωνικής ασφαλίσεως, θα πρόκειται για πραγματική αποδυνάμωση του θεσμού, ενώ στην αντίθετη περίπτωση για φαινομενική. Η μελέτη θεωρεί ότι ο πυρήνας του θεσμού της κοινωνικής ασφαλίσεως περιλαμβάνει τα στοιχεία που συγκροτούν την έννοια της κοινωνικής ασφαλίσεως, δηλαδή τα καθεστώτα που στηρίζονται στον νόμο και ως αποτέλεσμα της προελεύσεώς τους χαρακτηρίζονται από το γενικό και αφηρημένο των ρυθμίσεων, την υποχρεωτικότητα, την καθολικότητα και τη διευρυμένη κοινωνική αλληλεγγύη, η οποία συνεπάγεται τη δυνατότητα εφαρμογής του διανεμητικού συστήματος για την κάλυψη των δαπανών. Δεν αποκλείεται να περιλαμβάνει και συμβατικής προελεύσεως καθεστώτα, εφόσον συγκεντρώνουν τα χαρακτηριστικά των νομοθετικών καθεστώτων. Ο πυρήνας του θεσμού περιλαμβάνει επίσης τους ασφαλιστικούς κινδύνους που ανάγονται στον σκοπό της κοινωνικής ασφαλίσεως, ενώ δεν περιλαμβάνει την οργάνωση και λειτουργία του ασφαλιστικού συστήματος και των επι μέρους οργανισμών κοινωνικής ασφαλίσεως.             Στο πρώτο μέρος εξετάζεται η αποδυνάμωση  της κοινωνικής ασφαλίσεως από την εισαγωγή κανόνων ιδιωτικού δικαίου και μηχανισμών της αγοράς και υποστηρίζεται ότι είναι φαινομενική. Η επαγγελματική ασφάλιση αποτελεί την πλέον χαρακτηριστική περίπτωση εισαγωγής κανόνων του ιδιωτικού δικαίου στην κοινωνική ασφάλιση. Εξετάζονται τα ουσιώδη χαρακτηριστικά των Ταμείων Επαγγελματικής Ασφαλίσεως  (Τ.Ε.Α.) του ν. 3029/02 και διαπιστώνεται ότι η οργάνωση και λειτουργία τους συνδυάζει στοιχεία από τα αλληλοβοηθητικά σωματεία που λειτουργούν από ετών στην κοινωνική ασφάλιση, και από τις ανώνυμες εταιρείες και τους αλληλασφαλιστικούς συνεταιρισμούς, που λειτουργούν στην ιδιωτική ασφάλιση. Ωστόσο ο Έλληνας νομοθέτης έχει ενισχύσει τα κοινωνικά στοιχεία κατά τέτοιον τρόπο, ώστε, όταν χρηματοδοτούνται και από τον εργοδότη, εμπίπτουν στην έννοια του φορέα κοινωνικής ασφαλίσεως του άρθρου 2 παρ. 4 του ν. 2084/92. Ειδικότερα, τα Τ.Ε.Α. έχουν μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα, ιδρύονται και λειτουργούν με βάση τις πρωτοβουλίες και συμφωνίες των κοινωνικών εταίρων, εποπτεύονται από τον Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, υπάγονται στον έλεγχο της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής, εξασφαλίζουν την ίση μεταχείριση, δεν είναι επιλεκτικά κατά την υπαγωγή των ασφαλισμένων, προστατεύουν το δικαίωμα προσδοκίας των ασφαλισμένων και δικαιούχων παροχών κατά τη διάλυσή τους και επιτελούν, έστω και περιορισμένα, αναδιανεμητική λειτουργία. Η μελέτη υποστηρίζει ότι τα εννοιολογικά χαρακτηριστικά των Τ.Ε.Α. ταυτίζονται με τα χαρακτηριστικά των συνεταιρισμών του άρθρου 12 παρ. 5 του Συντάγματος. Τούτο έχει ως αποτέλεσμα η προστασία των Τ.Ε.Α. όσον αφορά τη νομική μορφή και την οργάνωσή τους να έχει έρεισμα στο άρθρο 12 παρ. 5 του Συντάγματος και όχι στο άρθρο 22 παρ. 5. Η νομοθετική αυτή επιλογή διακρίνει τα ελληνικά καθεστώτα επαγγελματικής ασφαλίσεως από τα αντίστοιχα των άλλων κρατών μελών της Ε.Ε., όπου οι αντίστοιχοι οργανισμοί έχουν τη μορφή σωματείων ή ασφαλιστικών επιχειρήσεων. Στη συνέχεια η μελέτη εξετάζει την εισαγωγή μηχανισμών ανάλογων με τους μηχανισμούς της αγοράς για την αξιοποίηση της περιουσίας των νομοθετικών οργανισμών και τις ενοποιήσεις των ασφαλιστικών οργανισμών. Σήμερα, οι οργανισμοί κοινωνικής ασφαλίσεως έχουν δικαίωμα να αξιοποιούν την περιουσία τους. Παρατηρείται μικρή διαβάθμιση όσον αφορά την έκταση και ελευθερία διαχειρίσεως των οργανισμών κοινωνικής ασφαλίσεως, των Τ.Ε.Α. και των ιδιωτικών ασφαλιστικών επιχειρήσεων. Ωστόσο, κατά τη μελέτη, η διαφοροποίηση αυτή δικαιολογείται από τη διαφορετική νομική φύση και το δημόσιο συμφέρον που συνίσταται στον ρόλο των κοινωνικοασφαλιστικών οργανισμών στο σύστημα κοινωνικής προστασίας. Όσον αφορά τις ενοποιήσεις, ο ανταγωνισμός είναι ιδιότυπος. Αναφέρεται στη σύγκριση με τα ελάχιστα όρια του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων – Ενιαίου Ταμείου Ασφάλισης Μισθωτών (Ι.Κ.Α.- Ε.Τ.Α.Μ.) και του Ενιαίου Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης Μισθωτών (Ε.Τ.Ε.Α.Μ.) και οδηγεί σε ενοποιήσεις των ασφαλιστικών οργανισμών στην περίπτωση που οι παροχές τους δεν κρίνονται ισοδύναμες. Επίσης, αναφέρεται σε ενοποιήσεις που επιβάλλονται για οργανωτικούς λόγους, δηλαδή για να μειωθούν οι δαπάνες διοικήσεως και να απλουστευθεί το σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων. Συνεπώς, το κριτήριο για την ενοποίηση είναι η αποδοτική ή μη λειτουργία όσον αφορά τις υπηρεσίες που παρέχονται και όσον αφορά το κόστος λειτουργίας. Ενοποιήσεις εταιρειών προβλέπονται και στο εμπορικό δίκαιο με παρόμοια τεχνική και συνέπειες. Η διαφορά εντοπίζεται στην πρωτοβουλία για την ενοποίηση, δεδομένου ότι στην κοινωνική ασφάλιση την έχει ο νομοθέτης. Η ενοποίηση δεν συνεπάγεται απαραίτητα μείωση των δαπανών ή αποδοτικότερη λειτουργία. Η χρησιμότητα των ενοποιήσεων πρέπει να τεκμηριώνεται κάθε φορά με συγκεκριμένες οικονομικές και αναλογιστικές μελέτες. Αφού ο νόμος καθορίζει ενιαίες προϋποθέσεις, κατηγορία και έκταση των παροχών για τους ασφαλιστικούς οργανισμούς,  η ενοποίηση των ασφαλιστικών οργανισμών έχει ήδη γίνει έμμεσα και άτυπα και ως εκ τούτου η τυπική ενοποίηση δεν προσθέτει κατ’ ανάγκην  κάτι. Το πρώτο μέρος της μελέτης καταλήγει ότι η επαγγελματική ασφάλιση, οι κανόνες για την αξιοποίηση της περιουσίας, οι ενοποιήσεις δεν θίγουν τον πυρήνα του θεσμού της κοινωνικής ασφαλίσεως, διότι η κοινωνική ασφάλιση μπορεί να περιλάβει καθεστώτα με τα κοινωνικά χαρακτηριστικά των Τ.Ε.Α. Εξ άλλου, η επιρροή του εμπορικού και ιδιαίτερα του δικαίου ιδιωτικής ασφαλίσεως στο δίκαιο της κοινωνικής ασφαλίσεως μπορεί να ωφελήσει την κοινωνική ασφάλιση όσον αφορά την αξιοποίηση της περιουσίας των ασφαλιστικών οργανισμών με βάση κανόνες ιδιωτικού δικαίου και την τεχνική της αγοράς, τη σύγχρονη οργάνωση των ασφαλιστικών οργανισμών και την ανάπτυξη της επαγγελματικής ασφαλίσεως που κινείται στο όριο μεταξύ της ιδιωτικής και της κοινωνικής ασφαλίσεως. Συνεπώς, η εισαγωγή κανόνων του ιδιωτικού δικαίου και μηχανισμών ανάλογων με αυτών της αγοράς, όπως αυτοί που εξετάσθηκαν, μόνον φαινομενικά αποδυναμώνει την κοινωνική ασφάλιση.             Στο δεύτερο μέρος της μελέτης εξετάζεται η αποδυνάμωση από την εισαγωγή προνοιακών κανόνων και υποστηρίζεται ότι είναι πραγματική. Η σχέση της κοινωνικής ασφαλίσεως και της πρόνοιας έχει από ετών απασχολήσει την επιστήμη, ιδίως όσον αφορά τα κριτήρια της διακρίσεως των δύο εννοιών, τη νομική φύση των παροχών κ.λπ. Η θεωρία εξετάζει τη σχέση της κοινωνικής πρόνοιας με την κοινωνική ασφάλιση, ανεξάρτητα από το αν το σύστημα της κοινωνικής ασφαλίσεως είναι τύπου Bismarck ή Beveridge. Όμως, οι έννοιες και ο ρόλος της πρόνοιας και της κοινωνικής ασφαλίσεως ορίζoνται διαφορετικά σε κάθε σύστημα με αποτέλεσμα οι ίδιες παροχές που σε σύστημα τύπου Beveridge θεωρούνται κοινωνικοασφαλιστικές σε σύστημα τύπου Bismarck να θεωρούνται προνοιακές.             Η μελέτη θεωρεί ότι η διάκριση της πρόνοιας από την κοινωνική ασφάλιση θεμελιώνεται στο ποιος αναλαμβάνει τον κίνδυνο της φτώχειας. Όταν η κοινωνική ασφάλιση αναλαμβάνει αυτόν τον κίνδυνο, μετατρέπεται σε σύστημα κοινωνικής ασφάλειας τύπου Beveridge (αναφερόμαστε εδώ στην κοινωνική ασφάλεια ως θεσμό και όχι ως σκοπό της κοινωνικής προστασίας). Τα στοιχεία της έννοιας της πρόνοιας και τα στοιχεία της έννοιας της κοινωνικής ασφάλειας στο σύστημα τύπου Beveridge ταυτίζονται. Ειδικότερα, αυτά είναι η καθολική κάλυψη του πληθυσμού από τον κίνδυνο της φτώχειας με παροχές που χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό με βάση την αρχή της εθνικής αλληλεγγύης. Όταν η κοινωνική ασφάλιση δεν αναλαμβάνει τον κίνδυνο της φτώχειας, τότε η κοινωνική πρόνοια λειτουργεί διακριτά και παράλληλα με το σύστημα κοινωνικής ασφαλίσεως τύπου Bismarck. Τα στοιχεία της πρόνοιας και της κοινωνικής ασφαλίσεως διακρίνονται ως προς το ποιοι είναι οι δικαιούχοι των παροχών, ποιοι τις χρηματοδοτούν και σύμφωνα με ποιες αρχές. Στην πρόνοια δικαιούχοι είναι οι πολίτες, οι μόνιμοι κάτοικοι και, κατά την ορθότερη άποψη, όσοι διαμένουν στη χώρα, ενώ στην κοινωνική ασφάλιση μόνον όσοι εργάζονται (μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες και δημόσιοι υπάλληλοι). Η χρηματοδότηση των προνοιακών παροχών γίνεται από τον κρατικό προϋπολογισμό με βάση την αρχή της εθνικής αλληλεγγύης, ενώ η χρηματοδότηση των κοινωνικοασφαλιστικών παροχών γίνεται με βάση την αρχή της ανταποδοτικότητας σε συνδυασμό με την αρχή της εσωτερικής αλληλεγγύης. Το κριτήριο της επικουρικότητας της προνοιακής προστασίας σε σχέση με την κοινωνικοασφαλιστική έχει σημασία για τη διάκριση της κοινωνικής ασφαλίσεως από την πρόνοια σε σύστημα κοινωνικής ασφαλίσεως τύπου Bismarck, χωρίς όμως να επηρεάζει τη γενικότερη οριοθέτηση της πρόνοιας από την κοινωνική ασφάλιση. Στη συνέχεια εξετάζονται αφ’ ενός οι κατώτατες συντάξεις και το Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης (Ε.Κ.Α.Σ.) και αφ’ ετέρου η κρατική χρηματοδότηση των οργανισμών κοινωνικής ασφαλίσεως, προκειμένου να διαπιστωθεί αν πρόκειται για κοινωνικοασφαλιστικές ή προνοιακές παροχές σύμφωνα με τα προναφερθέντα κριτήρια. Διαπιστώνεται ότι σε σύστημα τύπου Bismarck που κατ’ εξαίρεση καλύπτει τον κίνδυνο της φτώχειας, η σχετική παροχή χαρακτηρίζεται: 1) προνοιακή, όταν αποσκοπεί στην κάλυψη του κινδύνου της φτώχειας των ασφαλισμένων, χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό και εφαρμόζεται η αρχή της εθνικής αλληλεγγύης και 2) κοινωνικοασφαλιστική, όταν αποσκοπεί στην κάλυψη του κινδύνου της φτώχειας των ασφαλισμένων και χρηματοδοτείται με βάση την αρχή της ανταποδοτικότητας σε συνδυασμό με την αρχή της εσωτερικής αλληλεγγύης.  Με βάση τα παραπάνω κριτήρια, τα κατώτατα όρια συντάξεων και το Ε.Κ.Α.Σ. στην Ελλάδα είναι προνοιακές παροχές, που χορηγούνται από τους ασφαλιστικούς οργανισμούς. Το περιεχόμενο της κρατικής μέριμνας – εγγυήσεως για την κοινωνική ασφάλιση συνοψίζεται στην ύπαρξη και στην καλή λειτουργία συστήματος τύπου Bismarck. To Κράτος, υποχρεούται να λαμβάνει τα κατάλληλα νομοθετικά και διοικητικά μέτρα, ώστε το σύστημα κοινωνικής ασφαλίσεως να λειτουργεί σύμφωνα με τους κανόνες και τις αρχές που το διέπουν. Σε δύο περιπτώσεις ενεργοποιείται ο εγγυητικός ρόλος του κράτους: α) στην περίπτωση της παραλείψεως ή της κακής οργανώσεως του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, και β) στην περίπτωση της κακής λειτουργίας του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος που οφείλεται σε πράξεις ή παραλείψεις του κράτους. Ενδεικτικά, η πράξη ή η παράλειψη μπορεί να συνίσταται σε ανεπαρκή οικονομικό έλεγχο, παράλειψη καθιερώσεως και συντάξεως αναλογιστικών μελετών κ.λπ. Η κρατική χρηματοδότηση αλλοιώνει το σύστημα τύπου Bismarck, όταν το Κράτος αναλαμβάνει την οικονομική κάλυψη των δαπανών λειτουργίας του συστήματος κοινωνικής ασφαλίσεως αντί για τις εισφορές ή φέρει το κύριο βάρος παράλληλα με τις εισφορές, χωρίς αυτό να οφείλεται στην ενεργοποίηση του εγγυητικού ρόλου του. Επίσης, το ίδιο συμβαίνει, όταν το Κράτος καθίσταται υπόχρεο των παροχών ή όταν η κοινωνική ασφάλιση αναλαμβάνει τον κίνδυνο της φτώχειας και οι παροχές χρηματοδοτούνται με βάση την αρχή της εθνικής αλληλεγγύης. Στην Ελλάδα, η οποία εφαρμόζει μεικτό σύστημα κοινωνικής ασφαλίσεως με προέχοντα τα χαρακτηριστικά του τύπου Bismarck, παρατηρείται ότι η κοινωνική ασφάλιση παρέχει προνοιακές παροχές (κατώτατες συντάξεις, Ε.Κ.Α.Σ.) και το κράτος συμμετέχει στη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφαλίσεως. Το σύστημα δεν μετατρέπεται σε σύστημα κοινωνικής ασφάλειας, επειδή χορηγεί προνοιακές παροχές. Η εσωτερική λογική του δεν ανατρέπεται από μεμονωμένες και αποσπασματικές ρυθμίσεις. Η κρατική συμμετοχή στη χρηματοδότηση δεν υπερβαίνει προς το παρόν τον συνταγματικό ρόλο του Κράτους ως εγγυητή της κοινωνικής ασφαλίσεως. Αν όμως το Κράτος καταστεί υπόχρεο για τις κοινωνικοασφαλιστικές παροχές, τότε θίγεται ο θεσμός της κοινωνικής ασφαλίσεως, όπως έχει καθιερωθεί συνταγματικά στην Ελλάδα.                Η μελέτη επιβεβαιώνει ότι στην Ελλάδα η κοινωνική ασφάλιση χαρακτηρίζεται από δύο αντίρροπες τάσεις. Από τη μια, εισάγονται κανόνες του ιδιωτικού δικαίου και μηχανισμοί της αγοράς, που όμως φαινομενικά και μόνον αποδυναμώνουν την κοινωνική ασφάλιση. Από την άλλη, εισάγονται ή επεκτείνονται οι κανόνες και η τεχνική της πρόνοιας, που αποδυναμώνουν πραγματικά την κοινωνική ασφάλιση. Το κράτος τείνει να μετατραπεί από εγγυητής της υπάρξεως και της λειτουργίας του συστήματος κοινωνικής ασφαλίσεως σε υπόχρεο για την καταβολή των παροχών. Παράλληλα, η κοινωνική ασφάλιση χορηγεί παροχές προνοιακές που αποσκοπούν στην κάλυψη του κινδύνου της φτώχειας των ασφαλισμένων, χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό και εφαρμόζεται η αρχή της εθνικής αλληλεγγύης. Συνεπώς, ενώ στα συστήματα κοινωνικής ασφαλίσεως τύπου Bismarck η διάκριση μεταξύ της κοινωνικής ασφαλίσεως και της πρόνοιας είναι κατά κανόνα σαφής, στην Ελλάδα τείνει να καταστεί συγκεχυμένη.             Τελικά, επιβεβαιώνεται ότι η εισαγωγή των κανόνων του ιδιωτικού δικαίου και των μηχανισμών της αγοράς μόνο φαινομενικά αποδυναμώνει τον θεσμό της κοινωνικής ασφαλίσεως, ενώ η εισαγωγή των κανόνων και της τεχνικής της πρόνοιας αποδυναμώνει τη λογική του ισχύοντος κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος και, υπό αυτό το πρίσμα, αποδυναμώνει πραγματικά τον θεσμό της κοινωνικής ασφαλίσεως.  

Το βιβλίο "Φιλοσοφικές έννοιες στη Φυσική" παρουσιάζει την ανάπτυξη της επιστήμης της Φυσικής σε σχέση με το ιστορικό και φιλοσοφικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή συντελέστηκε.Μέσα από τις σελίδες του, δίνεται η ευκαιρία στον αναγνώστη να στοχαστεί σχετικά με τη φύση του επιστημονικού εγχειρήματος την οποία μπορεί να είχε προσεγγίσει νωρίτερα μέσα από το πρίσμα της παραδοσιακής ιστορίας της επιστήμης και μέσα από μια σειρά μαθημάτων στις φυσικές επιστήμες.Στόχος του είναι να εντυπώσει στον αναγνώστη τον ουσιαστικό ρόλο τον οποίο έχουν διαδραματίσει οι φιλοσοφικές θεωρήσεις σε ό,τι αφορά την επιστημονική πρακτική και την κατασκευή των επιστημονικών θεωριών.Αντίθετα με την αρκετά διαδεδομένη άποψη ότι η Φυσική και η Φιλοσοφία είναι απομακρυσμένες η μία από την άλλη, αυτό το βιβλίο περιγράφει τη συνεχή αλληλεπίδραση που είχαν και συνεχίζουν να έχουν.Μέσα στις σελίδες του βιβλίου η συζήτηση για τα κύρια φιλοσοφικά ζητήματα εδράζεται στο συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο και στο περιεχόμενο της αντίστοιχης επιστημονικής δραστηριότητας. [...]

http://www.dardanosnet.gr/book_details.php?id=1041Κωδικός καταλόγου: 402089 ISBN: 978-960-402-089-7 1η ανατύπωση Απρίλιος 2005 (1η έκδοση, Μάιος 2003) 14 x 21 σελ. 451 Κωνσταντίνα Γογγάκη Αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων για τον Αθλητισμό (Οι) Εκδόσεις: Τυπωθήτω Περίληψη.  Ο αθλητισμός, αποτελώντας ένα τμήμα της κοινωνικής ζωής, επηρεάζει την κοινωνία και επηρεάζεται απ' αυτήν. Έτσι, ο κλασικός αθλητισμός, συνιστώντας μιαν έκφανση της εποχής της ακμής, αντανακλά μιαν από τις πιο δυναμικές πτυχές αυτής της περιόδου. Η σημασία του αθλητισμού, ο πολυσήμαντος ρόλος του, η αγωνιστική νίκη που αποτύπωνει το κλέος και το κύδος των ανδρών, η συγκίνηση του αθλητικού θεάματος, συνδέονται με μερικές από τις καλύτερες στιγμές του δημιουργικού ανθρώπινου πνεύματος. Εκτός, όμως, από την θετική υπάρχει και η αρνητική όψη του αρχαίου αθλητισμού, η οποία επικρίθηκε και καυτηριάστηκε, χωρίς, ωστόσο, να επηρεάσει την εκ μέρους της αρχαίας κοινωνίας αποδοχή του αθλητικού γεγονότος, και η οποία αρνητική όψη επιβεβαιώνει τελικά, εκ του αντιθέτου, τη διαχρονική αξία του μέτρου και της ψυχικής και σωματικής εναρμόνισης. Αυτήν την διττή προσέγγιση, των φωτεινών και των σκοτεινών πλευρών του αρχαίου αθλητισμού, επιχειρεί η παρούσα εργασία, λαμβάνοντας υπ' όψιν τις πηγές της κλασικής παράδοσης. Με τον τρόπο αυτό ξετυλίγεται ένα πλούσιο υλικό, που αποκαλύπτει τις αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων για τον αθλητισμό, από τον Όμηρο, τον Τυρταίο, τον Πίνδαρο και τον Πλάτωνα, έως τον Γαληνό, τον Φιλόστρατο, τον Παυσανία και τον Λιβάνιο, ενώ, παράλληλα, γίνεται αναφορά σε ορισμένους Ρωμαίους συγγραφείς. Από τη γενική αξιολόγηση του αρχαίου αθλητισμού και τις αντιστοιχίες του στο σύγχρονο αθλητικό γίγνεσθαι, εντέλει αποδεικνύεται πως ο λόγος περί ηθικής και μέτρου στον αθλητισμό είναι όχι μόνον διαχρονικός, αλλά, σήμερα, άκρως αναγκαίος και επίκαιρος. Περιεχόμενα.  Πρόλογος Ανδρέα Μάνου || Εισαγωγή || Οι αθλητικοί αγώνες στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια: Μια συγκριτική θεώρηση || Η αγωνιστική νίκη ως αξία στις πινδαρικές ωδές || Η σημασία της νίκης μέσα από τον τύπο του ηττημένου αθλητή κατά τον Πίνδαρο || Προσέγγιση των Πυθίων αγώνων δια της αγγελικής ρήσης στην "Ηλέκτρα" του Σοφοκλή || Η κατά Πλάτωνα "Περί Γυμναστικής" διδασκαλία || Το στεφάνι του νικητή των αγώνων και οι ηθικοί συμβολισμοί του || Το νόημα της ολυμπιακής νίκης στην κλασική αρχαιότητα || Η πολιτισμική αξία των αρχαίων ολυμπιακών αγώνων || Μορφές βίας στα αρχαία αθλήματα || Επικριτικοί λόγοι κατά του αρχαίου αθλητισμού || Γενική βιβλιογραφία || Ευρετήριο ονομάτων || Ευρετήριο εννοιών.

The 88th Canon of  the Synod in Tullo (Trullo 88), punishing the crime of importing animal at church, remained for centuries at the backstage of canonical research, undermined, forgotten and misunderstood. This survey, brings the canon to the forefront, and spotlights its content as a most singnificant disclosure of the structure and theory of Church Criminal Law. The book is a manual of the General Part of Church Criminal Law: The action, the hypostasis of the crime, reasons of  lifting the unjust, external terms of criminality, criminal liabilty  are investigated in this "byzantine" canon. Last but not least:  a) we analyse how  the General Principle of  placing the Rights  Human Life and Health at the top of the Pyramid of Canonical Protection is provided by the Trullo 88 and is introduced to the whole Canon Law, b) we notice  the fact that the Canon introduces the Evangelic speech about the Sabbath into the field of Church Law, with serious consequences in the "philosophy" (=theology) of Orthodox Canon Law.